6.3.12

για ένα χαμένο βράδυ



Κρύο πολύ και ο χειμώνας δεν λέει να περάσει
Κλεισμένα βαθιά στις φωλιές τους τα ζώα του δάσους ,
κανένα δεν είχε το θάρρος να βγει παρά μόνο όταν η ανάγκη
για τροφή γίνεται τόσο έντονη που  μπορούν
να αψηφήσουν την παγωνιά και να νικήσουν τον φόβο τους
να βγουν για να ψάξουν κάτι φαγώσιμο.
Καμιά φορά ,  κάποια αχτίδα του ήλιου, τρυπώνει
ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων
και φτάνει  μέχρι  την παγωμένη γη που πάνω της
απλώνεται  ένα παχύ στρώμα από ξερά φύλλα
που θρόιζουν σε κάθε βήμα που κάνω και ειδοποιούν
τα άλλα πλάσματα του δάσους πως βγήκα από
την φωλιά μου. Μα τις τελευταίες μέρες χιονίζει
ασταμάτητα,  την γη την κάλυψε  ο πάγος και εγώ
βαριέμαι να ξεμυτίσω από την γωνιά μου,  κάθομαι
ξαπλωμένη τόσες μέρες με την  γούνα μου να με ζεσταίνει
και δεν χρειάζεται ούτε να αλλάξω την μορφή μου ,
να ψάχνω να βρω ξύλα για ν΄ ανάψω φωτιά να
ζεστάνω το κορμί μου, να βρω τροφή για να το θρέψω.
Κάθε φορά που ανοίγω λίγο τα μάτια μου βλέπω έξω
να χιονίζει ... ίσως όταν νοιώσω την πείνα να θερίζει
τα σωθικά μου να σηκωθώ, μα τώρα το μόνο που
θέλω είναι να κοιμάμαι , όσο αισθάνομαι πως κανένα
από τα πλάσματα που πλησιάζουν δεν μπορεί να
με βλάψει κοιμάμαι ήσυχα.

Περισσότερο την ένοιωσα, παρά την είδα αυτή την
ηλιαχτίδα που τρύπωσε στο βάθος της σπηλιάς και
ήρθε να σταθεί πάνω στα κλειστά μου βλέφαρα.
Της γρύλισα άγρια για να φύγει να με αφήσει
στην ησυχία μου, άλλαξα πλευρό και  τρύπωσα
την μύτη μου κάτω από το χέρι μου για να γλιτώσω
αλλά και πάλι δεν τα κατάφερα, με είχε πια ξυπνήσει .
Ζαλισμένη σηκώθηκα και  αναρωτιόμουν πόσες μέρες
άραγε ήμουν ξαπλωμένη εκεί στην σκοτεινή γωνιά μου?
δυο βήματα έκανα  και τέντωσα το κορμί μου να 
ξεμουδιάσει από την ακινησία τόσων ημερών.
Κελαηδίσματα,  ήχοι του δάσους ήρθαν στα αυτιά μου 
και ένοιωσα την πείνα να  με κυριεύει , πρώτη μου
σκέψη να βρω έξω και να κυνηγήσω πρώτου σωριαστώ
αδύναμη στο χώμα, να σύρω φρέσκα κομμάτια σάρκας
στην φωλιά μου και να φάω προτού αρχίσει και πάλι να χιονίζει .
Μα δεν ήταν αυτό που ήθελα τελικά, κάτι άλλο νίκησε
την πείνα μου, κάτι που βγήκε βαθιά από το μυαλό μου,
μηνύματα που είχα μέρες να πάρω, σκέψεις που ξεστράτισαν
από τους δρόμους του δάσους και με έφτασαν  σε δρόμους με φώτα,
με ανθρώπους, με γέλια και φωνές και μουσικές και εσύ εκεί,
ανάμεσα τους, στην δική σου την ζωή, τόσο μακριά και
τόσο κοντά !
Πόσο μικρό το δάσος μου και πώς να με κρατήσει τώρα
που φωτιά άναψε στα σωθικά μου και η ανυπομονησία
έκανε τα πόδια μου να τρέμουν και τα νύχια μου να σκάβουν
άτακτα το χώμα στην σπηλιά μου.

Στην πόλη με τραβούσε η καρδιά μου, εκεί με ήθελε να πάω
η σκέψη μου που την ολοκλήρωνε η δική σου η μορφή,
ξέχασα την πείνα μου, ξέχασα τον φόβο μου και έβγαλα
την μορφή της γυναίκας από μέσα μου , την φόρεσα
σαν κόκκινο φουστάνι στο κορμί μου, κρύβοντας καλά
κάτω από τα βλέφαρα μου τις αστραπές των πεινασμένων
ματιών μου, κρύβοντας κάτω από τα ρόδινα νύχια μου
τις άρπαγες που ξέσχιζαν  τις σάρκες των εχθρών μου.
Δέρμα απαλό γυναίκας ντύθηκα, στο χιόνι πάτησα
με πόδια ανθρώπου για μια ακόμα φορά, λαχταρώντας
να τρέξω ανάμεσα στα φυλλώματα των δέντρων, να πετάξω
επάνω από τα σύννεφα  για να φτάσω γρήγορα κοντά σου
προτού με βρει το σκοτάδι μέσα στα όρια της γης μου
και ξεχάσω τον σκοπό της καρδιάς μου.

- Έρχομαι σου ψιθύρισα και είδα το γέλιο της χαράς σου
να γίνεται ποτάμι ορμητικό να πνίγει την ανάσα μου

- Σε περιμένω μου είπε η φωνή σου και έγινα χαμόγελο
επάνω στους πάγους που έλιωναν στο διάβα μου

Με θάμπωσαν τα φώτα που έπεφταν στα μάτια μου,  
με ζάλισαν οι δυνατές φωνές, τα γέλια, οι ήχοι της πόλης,
χάθηκα σε δρόμους άγνωστους ακολουθώντας μια τρελή πορεία ,
ψάχνοντας ν΄ ανακαλύψω  τα δικά σου χνάρια  επάνω στην
βρεγμένη άσφαλτο, γλιστρώντας μέσα σε σκοτεινές γωνιές,
μπουκωμένη από γεύσεις ανθρώπων που μύριζαν κίβδηλα
νομίσματα και χαλασμένα κυκλώματα, λερωμένα σώματα
ντυμένα σε φύλλα χρυσά να δηλώνουν την ύπαρξη τους,
λέξεις , φωνές, άγνωστες γλώσσες προσπαθώ να τις κατανοήσω,
 να τις μάθω μα όλο και τρέχω πιο μακριά και δεν προλαβαίνω … 
ψάχνω … μα που είσαι !

-          Που είσαι ρωτάω και προσπαθώ να συλλάβω τον ήχο της
δικής σου φωνής επάνω από όλες τις άλλες μα φτάνει αδύναμη
στην μνήμη μου , τόσο μακρινή , τόσο ξένη !

- Εδώ είμαι , έλα …μου λες και  θέλεις να σε φτάσω μα…

-          Δεν μπορώ , χάθηκα στην πόλη σου , στο λέει η σκέψη μου
αλλά  δεν σε φτάνει  εκεί που είσαι , γύρω σου θόρυβος ,  κίνηση …
χάνονται τα κύματα της δικής μου ψυχής.

Το γέλιο σου μόνο ακούω,  χάνεται ανάμεσα σε ήχους μουσικής
σε μελωδίες ξένες,  την μυρωδιά σου πιάνω , γήινη ανάμεσα σε
αρώματα φτιαγμένα από ανθρώπινα χέρια που βαραίνουν τον αέρα
γύρω σου, τον ρυθμό σου ακούω την ώρα που μιλάς με τους γύρω σου, 
τα έντονα βλέμματα , τα χέρια που αγγίζεις, ότι σε αγγίζει ,  
τα γέλια, τις φωνές, η θέση σου είναι εκεί δεν ξέρεις να ζεις αλλιώς…
η θέση μου είναι  μακριά από αυτή την πόλη δεν ξέρω να ζω αλλιώς …
 μια στιγμή μόνο θα σταθώ έξω από τα τζάμια που σε προστατεύουν
αόρατη σκιά θα γλιστρήσω μέσα να σε αγγίξω και φεύγω χάνομαι
με ένα τελευταίο αντίο έξω από τον χώρο σου, μακριά από τα φώτα
της πόλης που σε τριγυρίζει. Σε άγγιξα απαλά , πνοή στο δέρμα  του
λαιμού σου ήμουν, σε κάλεσα να με ακολουθήσεις μα δεν το ΄κανες.
Δεν νοιώθεις καν την παρουσία μου  για δευτερόλεπτα στο πλάι σου ,
δεν μπορείς να νοιώσεις και την απουσία.


Το δάσος μου με αγκαλιάζει , σκύβουν θλιμμένα τα κλαριά
και με τυλίγουν ,  το χιόνι αρχίζει πάλι πυκνό να πέφτει ,
να σκεπάζει τα χνάρια των ποδιών μου καθώς πετάω μακριά
το κόκκινο φουστάνι που σκεπάζει το κορμί μου.
Δεν μου χρειάζεται πια .
Σκίζω το δέρμα μου και  βγαίνω ταιριαστή στην φύση που με γέννησε,
δικό της πλάσμα πάλι εγώ, φωτιά της κάθαρσης ανάβω στο κέντρο
της φωλιάς μου και αντιφεγγίζουν τα  μάτια μου που αστράφτουν, 
κλείνω της σκέψης μου τις πόρτες να μην μπορείς πια μέσα να μπεις
να με καλέσεις τον κόσμο μου ξανά να αφήσω. 
Σε ξορκίζω μακριά μου πετώντας στο χώμα  διάφανες σταγόνες
τα δάκρυα που κυλάνε και ένα ουρλιαχτό αφήνω να βγει από τα
βάθη του κορμιού μου , αντίλαλος να σκεπάσει κάθε άκρη στο δάσος  
να στέλνει τα αγρίμια τρομαγμένα να κρυφτούνε στις τρύπες τους.
Ξαπλώνω και πάλι στην γωνιά μου, σε λίγο θα ξημερώσει   
θα περιμένω την Άνοιξη να σηκωθώ και πάλι.
Θέλω γύρω μου να είναι όλα ζεστά όταν θα ξυπνήσω, να έχουν
βγει τα λουλούδια και πουλιά να κελαηδάνε χαρούμενα στα
κλαριά των δέντρων και από την μνήμη μου
να έχει χαθεί η σκέψη σου.





 Lady Dragon

20 σχόλια:

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Απίστευτη "οδύσσεια"! Τόσο θελκτική και σε ένα βαθμό απύθμενη φαντασία, γέννησε κάτι σαν παραμύθι ερωτικό, κάτι σαν κομμάτι της ζωής του δάσους ανακατεμένης με τα αταίριαστα "αρώματα" της πόλης.
Ο ερχομός της άνοιξης ίσως θα είναι η λύτρωση αλλά μπορεί και όχι, καθώς κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο όλα φαίνονται πιο καθαρά.
Ειλικρινά υπέροχο.

tuki είπε...

Εκεί όπου οι εικόνες,
και οι ήχοι μπερδεύονται
μονομιάς, σ’ ανταμώνω..
μυθικό πλάσμα κι εσύ
περιμένεις το φως
να νιώσεις τις ακτίνες του
να μη στερέψουν τα όνειρα..
tuki..

Ανώνυμος είπε...

Εκστασιασμένος.....
Οτι και να πω ...φτωχό θα είναι

Levina είπε...

Λύτρωση?
Μα το πλάσμα αυτό μόνο την ησυχία του θέλει, έχει λυτρωθεί Χριστοφορέ μου, έχει βρει τον δρόμο του στα μέρη του … κάθε που δοκιμάζει τους ανθρώπους , τρέχοντας πίσω στο καταφύγιο του γυρίζει :) Kάπου κάπου σαν σκιά θα εμφανίζεται ....

Σε ευχαριστώ και σου εύχομαι Καληνύχτα !!!

Levina είπε...

Νοιώθω πως το δάσος μου
σκεπάζει ο ουρανός σου
σκιά τριγυρίζεις ανάμεσα
στα δέντρα , σε καλωσορίζω,
στο φως μαζί θα
βγάλουμε τα ονειρά μας
ζωντανά να τα κρατήσουμε :))

Levina είπε...

Την διάβασα την σκέψη σου και πήρα τα λόγια
από το μυαλό σου χωρίς να τα ξεστομίσεις...
Σε ευχαριστώ !!

Να είσαι καλά και να περνάς όπως σου αρέσει :))

Ανώνυμος είπε...

Ολόκληρη ιστορία ! Τρυφερή, ρομαντική, με λύπη, αίσθημα, προσφορά στο χειμώνα κρατώντας ελπίδες για την άνοιξη.

Πολύ μου άρεσε. Και αυτός ο Σοκόλωφ... Τα έχω μάθει πιά τα έργα του... Με έχουν μάθει και αυτά υποθέτω ! :))

Τι όμορφα που περνώ στο κονάκι σου !!

Lyriel Bee είπε...

Μου αρέσει που με παίρνεις για λίγο στο μέρος σου και μου δείχνεις τη σπηλιά σου, μα ... δεν υπάρχει κανένα άλλο πλάσμα εκεί τριγύρω, μοναχικό, που να απολαμβάνει το ίδιο την ησυχία του? Ακόμα και οι λύκοι, έχουν το ταίρι τους. ή κάνω λάθος?
Την αγάπη μου Λεβινάκι :)

Apokalipsis999 είπε...

Το μυαλό πλάθει το σκηνικό, τους διαλόγους, τις διαθέσεις... Η φαντασία χορεύει περιμένοντας την Άνοιξη, για να παρασυρθεί στην αναγέννηση της φύσης! Ίσως έτσι η φωνή να δίνει απαντήσεις εκτός των συνόρων της φαντασίας...

Την καλημέρα μου.

Levina είπε...

Ελπιδοφόρα η Άνοιξη απο μόνη της, οργασμός αναγέννησης , μα
αυτό δεν σημαίνει πως ριζικά αλλάζει η φύση των πραγμάτων ...
Απλά... τα βλέπεις κάτω από ένα διαφορετικό πρίσμα γεμάτο χρώματα και όλα μοιάζουν τόσο χαρούμενα !

Ξεχνάς τον Akram :))

Να έχεις μια όμορφη μέρα Gip
σε ευχαριστώ !!

Levina είπε...

Μα υπάρχουν πλάσματα του δάσους πολλά ...
μόνο που αυτό θέλει την ησυχία του, να ντύνεται
με ότι μορφή αποφασίζει, αρπακτικό ή τρυφερό,
ευαίσθητο ή κυνηγός ... καλύτερα να το αφήσουμε
όπως είναι , δική του η απόφαση :))

Tα φιλιά μου μπισκοτάκι μου
να είσαι καλά !!!

Levina είπε...

Καλημέρα Σταμάτη μου
Απεριόριστα πραγματικά τα σύνορα της φαντασίας, δεν ξέρω καν
αν υπάρχουν σύνορα!! Θα την παρασύρει η Άνοιξη τώρα πια σε
έναν τρελό χορό και ποιός μπορεί να την σταματήσει???

Να έχεις μια όμορφη μέρα !!!

Ξύλινος Ιππότης είπε...

Πολύ όμορφο..!
...
κατάλληλος στις συμβουλές κανείς δεν είναι.
θα σου πω όμως,
την καρδιά σου να ακολουθείς,
κι όχι τις πληγές της καρδιάς σου...
...
μια όμορφη μέρα εύχομαι!

Ανώνυμος είπε...

από τα καλύτερα..με βύθισε μέσα του!

καλημέρες!

Levina είπε...

Ακολουθώ την ψυχή μου Ιππότη μου
δεν αφήνω πληγές να δηλητηριάζουν το αύριο
και έμαθα κάθε εμπόδιο να μη με σταματά παρά
μόνο για ελάχιστα, να το προσπερνώ με κάθε
τρόπο και να συνεχίζω τον δρόμο μου :))

Kαλό βράδυ σου εύχομαι
να είσαι καλά !!!

Levina είπε...

Καλό βράδυ Ήλιε μου
σε ευχαριστώ :))

Νίνα είπε...

Το πλάσμα..βυθισμένο στη σιωπή του...κάτι το πλήγωσε πολύ για να στέκεται στη σκιά...μα θα έρθει εκείνη η αχτίδα που θα κλείσει κάθε πληγή...και το πλάσμα θα πάψει να ναι σκιά!

Levina είπε...

nin@ μου, κλείνουν οι πληγές και όλα βγαίνουν στο φως, μα ας παρεμείνει ανοιχτό το καταφύγιο ... για κάθε ενδεχόμενο :))

Katerinanina είπε...

kai meneis ekei sth sigouria kai asfaleia tou zestou sou trixwmatws kai ths skoteinhs fwlia sou! alla de xerw an einai ayto xeirotero h to oti prospa8hses kai de sou vghke! toso konta alla taytoxrona kai toso makria... mh fovasai, synh8hses to dasos sou tairiazei alla kamia volta kai sth polh de kanei kako, alla se alla lhmeria oxi san ayta ta prohgoumena, oxi akolou8ontas mia fwnh allh alla ayth th fora akolou8ontas th dikh sou fwnh ths monaxikhs psyxhs sou!!!

Levina είπε...

Kατάλαβες πολύ περισσότερα από όσα έγραψα Κατερινάκι μου,
δύσκολα τα πλάσματα που ζουν στα δάση κρυμένα δείχνουν
εμπιστοσύνη, ακόμα πιο δύσκολα μπορούν να προσαρμοστούν
στα στενά πλαίσια μιας πόλης και το ίδιο δύσκολα μπορούν
να τα καταλάβουν όλοι ή έστω να προσπαθήσουν να καταλάβουν...

Να είσαι καλά κοριτσάκι
φιλιά και
καλό Σαββατοκύριακο :))

Η ΠΟΡΤΑ

Αγαπημένοι μου φίλοι επιστρέφω για να κλείσω μια πόρτα. Σε όλους εσάς που γεμίσατε την ζωή μου με φως, με γέλιο με  συγκίνηση, ...