Αγαπημένα παλιά αντικείμενα
Μια ιδέα της Ρένας για τα τόσο όμορφα παλιά αντικείμενα κάποιας άλλης εποχής που δεν έχουν χάσει την λάμψη τους κι η ιστορία τους θα τα ακολουθεί
για πολλά χρόνια ακόμα_
Η Mercedes που γουργουρίζει
Θυμάμαι την μάνα μου σκυμμένη επάνω από την ραπτομηχανή , δίπλα το απαραίτητο μαξιλαράκι με τις καρφίτσες , άσε που τις περισσότερες τις κρατούσε στο στόμα της και τότε έβρισκα κι εγώ ευκαιρία να την ρωτάω διάφορα κι αυτή να μουγκανίζει με νεύρα γιατί δεν μπορούσε να μιλήσει μη καταπιεί τις καρφίτσες της.
Πόσο σικάτη αυτή η μηχανή κι ενώ όλα μπορούσα να τα ακουμπήσω μέσα στο σπίτι,
την ραπτομηχανή της μαμάς μου όμως ποτέ κι αυτή να στέκεται εκεί κρυμμένη μέσα
στο έπιπλό της με τα χρυσαφένια στολίδια ζωγραφισμένα στο μαύρο καμπουριασμένο της
κορμί και μου φαινόταν πως ήταν μια γάτα που παραφύλαγε να με κατασπαράξει αν την άγγιζα. Κάθε φορά που άνοιγε το πορτάκι την έβλεπα μέσα στην φωλιά της, τυλιγμένη
με ένα βελούδινο κάλυμμα σε βαθύ μπορντωκόκκινο χρώμα για να μη την γρατζουνάνε
τα τοιχώματα και με αργές τρυφερές κινήσεις την ξετύλιγε και την σήκωνε απαλά για
– Μήπως πείραξες τίποτα ; Δεν το είχα κατεβασμένο το ποδαράκι ! – τι να της
απαντούσα ; Πως ναι την είχα αγγίξει λίγο με το δάχτυλο και τρόμαξα όταν αυτή μου
έτριξε τα δόντια της κι έβαλα την τρεχάλα για το άλλο δωμάτιο ; Τότε η μάνα μου με
αγριοκοίταζε σαν να μου έλεγε – κακομοίρα μου πρόσεχε το καλό που σου θέλω -, άνοιγε
το κουτί της ραπτικής, έπιανε την κλωστή , την τοποθετούσε στην σωστή θέση, σάλιωνε
την ακρούλα και την περνούσε από το μάτι της βελόνας και μετά έβαζε το τρυπωμένο
ύφασμα και η γάτα άρχιζε να γουργουρίζει ευχαριστημένη και να βγάζει γαζιά από το
στόμα της.
Όταν μεγάλωσα κι έφυγα από το πατρικό μου, απέκτησα την πρώτη μου ηλεκτρική ραπτομηχανή και μετά απέκτησα άλλο μοντέλο πολύ καλύτερο που το έχω ακόμα και τώρα. Όμως τίποτα μέσα μου δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει την αγάπη μου γι αυτή την μικρή κομψή ραπτομηχανή που τώρα είναι δικιά μου και την κάνω εγώ να γουργουρίζει κάτω από τα δικά μου χέρια.
Είναι ένα Ένφιλντ του 1944 με τον γεμιστήρα να εξέχει στο κάτω μέρος και χαρακτηριστικό διχαλωτό σκόπευτρο και κινητό ουραίο, με την ξιφολόγχη του που μοιάζει σαν σουβλί για να ψήσεις κοκορετσάκι (λέμε τώρα και καμιά βλακειούλα) και με απόσταση βολής άνω των 300 μέτρων.
Αυτό το όμορφο όπλο ήταν μέσα στην υγρασία κρυμμένο σε κάποιο ράφι της αποθήκης κι έπρεπε
να λυθεί, να καθαριστεί ξεχωριστά το κάθε μέρος, να γυαλοχαρτίσω ( δεν θέλω χαχαχουχα εγώ το έκανα) τα ξύλινα μέρη και μετά να περαστεί με λινέλαιο για να πάρει ζωή το χρώμα του ξύλου.
να λυθεί, να καθαριστεί ξεχωριστά το κάθε μέρος, να γυαλοχαρτίσω ( δεν θέλω χαχαχουχα εγώ το έκανα) τα ξύλινα μέρη και μετά να περαστεί με λινέλαιο για να πάρει ζωή το χρώμα του ξύλου.
Κατά το μοντάρισμα υπήρξε ένα προβληματάκι … κάτι που δεν κουνιόταν τώρα φέρνει ανεξέλεγκτες γύρες γύρω από την βίδα του και μια βίδα περίσσεψε! Οπότε θα αποφανθεί ο ειδικός της οικίας αν το ξανάφτιαξα όπλο ή το έκανα … μουσακά !
Το περίεργο είναι πως σε κάθε φωτογραφία ένα τριαντάφυλλο έμπαινε σαν φόντο στο όπλο… την βρήκα σαν συμβολισμό αυτή την αντίθεση του όπλου που σκοτώνει αγκαλιά με το κόκκινο ρόδο και κράτησα αυτές τις φωτογραφίες τελικά.
ΥΓ.
Και τέλος για να μη μπουν και πονηρές ιδεούλες στα μυαλουδάκια μας … το όπλο είναι δηλωμένο κι έχει αδειούλα και χαρτάκι με σφραγιδούλα από το ΑΤ της περιοχής !!
Levina
Και τέλος για να μη μπουν και πονηρές ιδεούλες στα μυαλουδάκια μας … το όπλο είναι δηλωμένο κι έχει αδειούλα και χαρτάκι με σφραγιδούλα από το ΑΤ της περιοχής !!