Εγκατάλειψη

Ίσταμαι με την ανάσα των νερών
περήφανη κι αλύγιστη
στα μάτια μου το απέραντο ζωγραφίζω
με χρώμα από γυαλί σπασμένο τα χείλη μου βάφω
κι είναι γυμνές οι επιθυμίες μου
σε βράχο καταμεσής της θάλασσας γαντζωμένες

τις χαϊδεύουν οι αγέρηδες
στεφάνια από κοράλλια τις στολίζουν
κι εγώ τις φτερούγες μου έκρυψα στ άγριο κύμα
όταν χανόσουν φοβισμένος στ Αρχιπέλαγος
αναριγώντας σε ήχους φωνής απόμακρης

Όλα φαίνονται σωστά
ενδίδω
μα οι πιθανότητες ζωής ανύπαρκτες

Αθανασία της ψυχής ένα φιλί
γι αυτό ταπεινά παρακαλώ
κι ίσως αυτό να φτάνει

Μα να 
βρίσκομαι να αιμορραγώ
εγκαταλειμμένη σε χώρα φαντασμάτων
ικέτιδα αντίκρυ σε βάρβαρης πόλης τις σκιές
κάτοικος ανίερης επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας
κι εσύ άξαφνα ψηλαφητά το χέρι μου κρατάς
ψηλά με στέλνεις με τραβάς με κρύβεις 
στου ήλιου το καμίνι μου φωνάζεις ''χτύπα''
κι εγώ παλεύω το ''σ αγαπώ '' να πω
στο αύριο να ορκίζομαι κι αυτό όμως ακόμα να μη φτάνει

Δεν έχω περηφάνια λύγισα
αβάσταχτο βάρος μου έγινε η σιωπή

                                                                                  Levina

Από την συλλογή << Μονόλογοι Ενός Ολογράμματος >>



Photographer  Lora Dimoglou
Model   Kirsten Ciel Lauder

Πέτρινη Πόλη

                                                                                                                                          Glenn Brady

Σε μια πόλη έρημη  λέξεις τραυλίζοντας ματαιοπονώ

πως αυτοσχέδια αισθήματα θα βρω σκαλίζοντας

το λατομείο της καρδιάς μου

η αξίνα σπίθες πετά καθώς σε σώμα ανυπεράσπιστο

το σίδερο χτυπώ

Δεν αποδέχομαι το Τίποτα / ανοίγομαι

σκορπίζομαι  σε βλοσυρούς ανέμους  

τρεμοσαλεύω στο φέγγος της ημέρας

μαυρολογώ  στις νύχτας τα σκοτάδια

μια χούφτα αμίλητο νερό κρατώ / σωπαίνω

Παραδέρνω / Διψώ

Σκάβοντας τον χρόνο τον κόσμο σου αναζητώ

εκείνον  που έχτιζες σαν μάζευες υάκινθους

και ρόδα απ τον ανθόκηπο των βράχων

Εκεί στο περιγιάλι θεμέλιωσες την πόλη σου

ενώ τα γλαροπούλια ενοχλημένα έσκουζαν

φθονώντας  τον χώρο που κατοίκησαν

οι άδολες ψυχές

Το ένδυμα της συγνώμης σαν πέταξα μακριά

στην πόλη των βράχων άνευ όρων

σαρκώθηκε ο έρωτας σ ένα κορμί γυμνό

Παράδοση έγινε δίχως μάχη

δίχως όπλων κλαγγή ν΄ ακουστεί

παράδοση σε χέρια αγαπημένα,

την ώρα που ο ορίζοντας γεννούσε

της νύχτας τον εφτάστερο ουρανό

και τραγούδια θλιμμένα σέρνονταν

γλυκοχαιδεύοντας  τα σκοτεινά νερά

Έτσι να σε θυμάμαι

άγριο δέντρο ριζωμένο στης ψυχής μου τον γκρεμό

λαξευμένος  σε μάρμαρο αρχαίων αγαλμάτων

να με διαβάζω στις άδεις κόγχες των ματιών σου

με την ανάσα μου τα κρύα χείλη να ζεσταίνω

με τα μαλλιά μου τ΄ ασάλευτα πόδια σκουπίζω

Σ΄ ένα μεταθανάτιο σπασμό οδεύω

ένα σαρκοφάγο έρωτα  έχω οδηγό

κι ας ξεθωριάζω στην αρπάγη του

Όταν την ανασαιμιά μου  κλέβει

μάταιο ν΄ αντισταθώ

κι αν επίμονα τα σωθικά μου σκαλίζω για να βρω

τον ομφάλιο λώρο που με τις ρίζες σου με δένει

άγγελος με μαρμάρινα φτερά άψυχη παραστέκω

αφιέρωμα στο κατώφλι

ενός αθέατου παραδείσου_

Levina

συλλογή ''Μονόλογοι Ενός Ολογράμματος''

Όπως Μυρίζει Η Μοναξιά

Δωμάτια σκοτεινά ανακαλύπτω ‘  εκεί

που το συκώτι  ή το νεφρό  ή η καρδιά

θα τους έπρεπε να είναι

με  ξεφτισμένους τοίχους κρατάνε

τον ήχο της βροχής ‘  σ΄ αυτό το άρωμα της μοναξιάς

καταφεύγουν να προφυλαχτούν συντροφιές μου

χρόνων περασμένων

Τα γέλια ‘ τις φωνές και τα καλέσματα

στις γωνιές των βράχων  αγωνίζομαι

πίσω από υδάτινη κουρτίνα να καλύψω

Νοερά απέδρασα  σε κήπο ολάνθιστο

σε μέρα  ζεστή   του Καλοκαιριού

Μειδιώ  στων ήχων την βοή

σε θάλασσα γαλάζια παρασύρομαι

στην παραλία με τ΄ αρμυρίκια

 χνάρια   μετράω

από παρουσίες ανύπαρκτες’

Πλαγιές απόκρημνες διαβαίνω

το κέρας της αμάλθειας κρατώντας

αναμένοντας να ξεχυθούν

δροσεροί  της γης μου  οι  χυμοί

καρποί ζωής στάχυα ‘ σταφύλια μελωμένα

Άραγε αμαρτία είναι να επωφεληθώ

στων αναμνήσεων τις γλυκές εποχές

πίσω τα ρολόγια του σαρκίου να επιστρέψω

απαλλασσόμενη   από κάθε τι θνητό

συστρεφόμενη  τον εαυτό μου ν΄ αντικρίσω

στην ζωή επαναφέροντας  χαμόγελα οργασμών

ανάμεσα σε χοροεσπερίδες χαμένων ερώτων

καθώς ρέουσα κι εγώ με την βροχή θα αφανίζομαι

ώρες νυχτερινές  στων δρόμων τα χαράγματα_

                                                                                                Levina

                                                                       "μονόλογοι ενός ολογράμματος"

Ατέρμονη

-Μονόλογοι Ενός Ολογράμματος-


Γεννήθηκα σε λάθος εποχή

κάτω από σκοτεινιασμένο ουρανό

την ώρα που ξεψυχούσε το φεγγάρι

και  δύσμορφοι αγέρηδες

στα  σύννεφα παίζανε κυνηγητό

Ατύχημα  ήτανε η πρώτη μου ανάσα

βγήκε την ώρα που ούρλιαζαν τ΄ αγρίμια

φύλλα και λάσπες  το βρεφικό μου λίκνο

κάτω από της μάνας μου την σκιά

χιλιόχρονο δέντρο αιώνες κοιλοπόναγε

εμένα να γεννήσει

Το σπέρμα του πατέρα μου κράταγε

στα βάθη αρχαίων χρόνων.

Με της φρίκης  τη μορφή  γεννήθηκα

στο δάσος αυτό με ένα ουρλιαχτό

με  μουγκρητό θανάτου κι όχι γέννας.

Το αίμα μου ξέπλυνε  η βροχή

Τα  ίχνη των ποδιών μου τα κάλυψε

το πρώτο του χειμώνα χιόνι

Μόνο τα δάκρυα μου κύλησαν  ανεμπόδιστα 

την παρουσία της ζωής μου να δηλώσουν.

Την ώρα που το πρώτο αστέρι της αυγής

Σε ένα θλιμμένο ουρανό τις πλειάδες κυνηγούσε

Έγινα του δάσους πλάσμα δύσμορφο

Καταραμένη  σε άφαντες σπηλιές να κατοικώ

Σκιές και θροΐσματα μέσα στον χρόνο να ακολουθώ.

Παντοτινά χαμένη   πίσω από τα βήματα σου

Να ονειρεύομαι πως τα δικά σου χέρια

Του τέρατος το δέρμα θα τραβήξουν

Ποθητή γυναίκα θα με δεις

Ω  διάβολε !

Αυτό είναι που με σκοτώνει_

                                                                              Levina



Jeremy Miranda painting

Απόδραση από το Θνητό

Ζωής μου ομφαλός

η παρουσία σου εντός των τειχών μου

ρόδο μου και  γιασεμί  μου

στα άνυδρα του κορμιού μου μέλη

     απλώνεσαι’ 
στεφάνι  λευκαγκάθια στα μαλλιά μου,

γιορταστικό γιορντάνι  στον λαιμό μου

στα μάτια μου Θεία  ομορφιά ‘ 
     τα χέρια σου

κλωνάρια  στον ιστό σου μ’ αλυσοδένουν

στα στήθια μου έρποντας με τ΄ ασημιά ακρόφυλλα

στ’  άρωμα του έρωτα με πνίγεις

Μελιστάλαχτη της μήτρας ευλογία ‘

καρπός δικός σου ο έρωτας / θάνατος

υγρά της πρωινής δροσιάς φύλλα

αγγίζουν τους μηρούς, τα γόνατα,

τα απαλά των ποδιών μου πέλματα ‘

     επαναλαμβάνομαι ‘ 
αναγεννιέμαι   λάβαρο υπερήφανο   
με το δικό σου σφράγισμα ανεμίζω

σου προσφέρω    πρόθυμη εύφορη γη

ποτάμι δροσερό να ξεδιψάσεις ‘

χωράφι το γένος σου να σπείρεις’

απολύομαι την θνητή μου σάρκα ‘

        Χόρτασε  
ακολουθώντας με έξω από τείχη   
χρόνων ατέλευτωνπου με προσπέρασαν 
γεμίζοντας ρυτίδες και βλέμμα θολό   
 το είδωλο μου στον καθρέφτη

λευκά μαλλιά και κυρτωμένα οστά

που μάταια απελευθέρωση ζητούν απ΄ το φθαρτό, 

το λίγο,  το εγκόσμιο,  το τίποτα_ 

Levina

συλλογή '' Μονόλογοι Ενός Ολογράμματος ''

PHOTOGRAPHER MARTIN MARCISOVSKY