το γαλάζιο σου θέλω μόνο

δύναμη να πάρω

Ο χορός των ανέμων είναι που φέρνει τα σύννεφα επάνω από
τις  γειτονιές μου . Περνάει σφυρίζοντας ανάμεσα από τα γυμνά

κλαριά  των δέντρων , μικροί ανεμοστρόβιλοι ξεσηκώνουν

τα πεταμένα σκουπίδια και βλέπεις να αιωρούνται  δάκρυα και

λερωμένα χαρτιά από σκισμένα τετράδια γυαλιά από πλαστικά
μπουκάλια και χρυσόχαρτα από άδεια πακέτα τσιγάρων .

Φταίει ο ήλιος που έχει μέρες να φανεί  και όλα μοιάζουν τόσο θλιβερά, 

τα πεζοδρόμια με τις σπασμένες πλάκες, οι παλιές πολυκατοικίες

που έχουν πάρει το χρώμα της γκρίζας σκιάς, βουτηγμένες σε κάποιο

αόρατο φουγάρο εργοστασίου, είναι και τα χέρια σου , σκληρά γεμάτα

εξογκώματα,  τα αγγίζω , θέλω να τα κρατήσω στα δικά μου και γλιστράνε

αφήνουν επάνω στο λευκό μου  λάσπη από ιδρώτα και κάρβουνο.

Σε κοιτάζω στα μάτια να σε αναγνωρίσω και το γαλάζιο των ματιών σου

που ήταν ο ουρανός μου δεν υπάρχει πια, έχει θολώσει κι εγώ πια δεν έχω ουρανό.

Το βράδυ θα έρθω να στριμωχτώ πλάι στο κορμί σου για να με ζεστάνεις

όπως όλες της βραδιές της ζωής μας , όπως με ζέστανες χιλιάδες χρόνια πριν…

στον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο το ηλιοβασίλεμα, 

τα βράδια στις καστροπολιτείες του Μοριά και μετά σαν με κρατούσες αγκαλιά

στο στάδιο της Βασιλεύουσας και αργότερα στην θάλασσα τα βράδια επάνω

στην κατάφορτη γαλέρα με τα κανόνια έτοιμα  τα τείχη να γκρεμίσουν…

Όταν γύρισες από την Ανατολία πληγωμένος και ξάπλωσες στο πλάι μου

να σου γιάνω τις πληγές . Την ζεστασιά του κορμιού σου ζήτησα στην

πεινασμένη Αθήνα  που ήξερε να λέει ΟΧΙ , σε εσένα ήρθα ξημερώματα

που με πυροβόλησαν στο σκοπευτήριο, εσύ με αγκάλιασες το βράδυ που  

φώναζα Ψωμί Παιδεία Ελευθερία. .

Κράτα με και τώρα που σε έχω τόσο ανάγκη μη μου φεύγεις, μια αγκαλιά

μονάχα σου ζητάω . Δεν θυμάμαι πια το  όνομα και την γενιά σου , 
Αλέξανδρος  είναι άραγε από τους Βιλαρδουίνους ή τους Κομνηνούς ;
σε λένε Κανάρη ή Μάντακα,  είσαι ο Αντρέας, ο Ορέστης ή ο Αλέκος ...
εγώ μόνο  των ματιών σου το γαλάζιο  θέλω να δω ξανά  και σαν ξημερώσει
και σηκωθώ από  το πλάι σου  , δύναμη θα έχω να τραβήξω τα σύννεφα
από  τον ουρανό σου … να φέρω ξανά στο χώμα σου τον ήλιο .  

Στα δέντρα σου τα σκουπίδια που φέραν οι αγέρηδες  φρούτα ζουμερά
θα γίνουν  κάτω από το φως του ζωωδώτη και  γλυκούς χυμούς

θα  σταλάζουν  στο γελαστό το στόμα μας .

Θα σου προσφέρω ένα  πορτοκάλι και θα μου βάλεις στα μαλλιά μου

ένα κλωνάρι ελιάς.

Θα σου προσφέρω το λευκό του κορμιού μου  και εσύ θα το τυλίξεις

με το γαλάζιο σου .

Από το χέρι ξανά θα σε κρατήσω , ένα κόκκινο κραγιόνι θα κρατάω

για να ξεκινήσουμε να γράφουμε  ξανά  στους  τοίχους 
την ατέλευτη ιστορία  της ζωής μας.

Levina