Αθέατος Κόσμος

Κανένας δεν του ΄ χε  πει πως πρέπει να προσέχει

ταξίδια στην γη των Λαιστρυγόνων σαν σχεδίαζε

Τα άναστρα βράδια ταραγμένα βήματα

τον οδηγούσαν στον σταθμό των τραίνων

Εκεί πίσω από τα παρατημένα ξύλινα βαγόνια

είχαν σπάσει τις λάμπες με πέτρες τα παιδιά

σκοποβολή σαν παίζανε τα θλιμμένα πρωινά

κι είχε τόσο σκοτάδι που το παράπονο τον έπιανε

Ξεχύθηκαν τα σωθικά του ‘ θλιμμένο μοιρολόι

για κάποια Ιθάκη  που δεν θα βρισκε ποτέ

Δίπλωσε με βιάση τα λερωμένα του φτερά

προτού στην υπόγεια κάμαρη επιστρέψει

σ ένα στρώμα φτιαγμένο από πεταμένα όνειρα

το κορμί παρέδωσε ανάμεσα

στων μελλοθάνατων τα μεθυσμένα χνώτα

                                                             Levina  (αδέσποτα λόγια)

                                                                            

Πόνος

Στραποβολάνε οι γυάλινες λάμπες, τις γέμισα πετρέλαιο

και τις άπλωσα στο περβάζι του τζακιού να συζητήσουμε

σαν παλιές φιλενάδες… μα εκείνες φρενιασμένες

αρχίσαν να πετάνε φλόγες στο σερβάν, στους τοίχους,

στα παλιά κάδρα, στις κουρτίνες από βαρύ βελούδο

που τσιτσίριζε καθώς καιγόταν κι έβγαζε

μια μπόχα από θλίψη και μούχλα.

Εγώ χαμογελούσα ευτυχισμένη

ακόμα κι όταν ένα φλογερό καμίνι

τύλιξε τις πατούσες μου που αιμορραγούσαν

επάνω στα σπασμένα γυαλιά.

Έπρεπε να τις έχω ξεφορτωθεί νωρίτερα

αυτές τις δύστροπες λάμπες.

Τώρα είναι αργά….

 

Levina (  αδέσποτα λόγια )

Ανώνυμα

Ταυτότητα δεν έχω 

Δεν γίνεται μια συνείδηση να έχει κληρονομιά έναν αριθμό

Οφείλω να υπηρετήσω την βιβλιοθήκη του σαρκίου μου

τα ράφια να γεμίσω με αρχαίους πάπυρους ελπίζοντας

πως θα έχω την ευκαιρία να αποδείξω την παρουσία μου

καθώς  ξέρω πως μέχρι τον θάνατο μου μόνο η ανυπαρξία μου

θα έχει σημασία για  εκείνους που πιστά υπηρετώ

Όνομα μου έδωσαν

Μικρό και ευτελές απόλυτα εύηχο για να καταπίνεται αδιάφορα

Ένας άχρηστος στίχος παραμένω που τον αγοράζεις

στα καπνοπωλεία ανάμεσα σε καραμέλες και φθηνά περιοδικά'

εκδίδομαι  κρεμασμένη σε κάγκελα σκουριασμένα φορώντας

ρούχα φτιαγμένα από ωμά  φρεσκοσφαγμένα λόγια

Παραδίνω την ζωή 

Σε άξια χέρια κληρονομιά αφήνω τα κλειδωμένα χαμογελά μου

Είμαι πολύ εγωίστρια τελικά γιατί ότι αγάπησα θα το πάρω μαζί μου

να γεμίσω με αυτά τον βαρετό κόσμο του ανύπαρκτου.

                                                                              Levina  (αδέσποτα λόγια)

Jenny Woods Photography

Φόβος

Εκείνες τις μέρες φοβόμασταν να ξεμυτίσουμε απ τα σπίτια μας

Πίσω απ τα κουφωτά τα παραθύρια τους άδειους δρόμους κοιτούσαμε

κι αφουγκραζόμαστε για ένα φτερούγισμα  πουλιού

αυτό που το κλωνάρι ελιάς θα μας έφερνε σημάδι πως λευτερωθήκαμε

απ του αναπάντεχου  τις μέρες τις θανατερές.

Ακόμα κι όταν χτυπούσαν τα κουδούνια  εκείνοι

που πρώτοι στους δρόμους βγήκαν,

ακόμα και τις καμπάνες σαν ακούσαμε χαρμόσυνα να μελωδούν

δεν την πιστέψαμε της λευτεριάς μας  την κραυγή

Στην κόλαση βουτήξαμε κι ένα σανίδι καρφώσαμε στο προσκεφάλι μας

από τον ήλιο να μας κρύψει

Ένα σανίδι απόμερα μας κράτησε στην φυλακή μας

της γης τροφή ήταν η κατάληξή μας.

       Levina

_Συλλογή Αδέσποτα Λόγια_