23.2.14

Σε μια Έκλειψη Ολική





Θέλω να σε ζήσω
Μ έναν έρωτα κατακτητή
Ποδοπατώντας των αποστάσεων την ματαιότητα
Σε μια έκλειψη ολική με μαγγανείες και ψευτιές
Στα σωθικά μου την καρδιά σου να την θάψω

Ξαφνικά σε μια ώρα νυχτερινή
κοίτα να δεις  που ….
μ  ένα ανύπαρκτο φεγγάρι
της νύχτας το σκότος τα χρώματά μου να θαμπώνει
αντιλήφθηκα την δική σου απουσία
Κι ήταν αυτό …. Να ….
επιγραμματικά θα σου το πω
της  ψυχικής μου  μακαριότητας η διατάραξη
και του κορμιού μου 
ένα μάταιο βήμα στου χρόνου το κενό

Μια επιθυμία ασεβής με κατακλύζει
το άφθαρτο χαμόγελό σου να αγγίξω
μ  αναστεναγμούς σπαραχτικούς
την ησυχία των ονείρων  σου να καταλύσω
Πόσο κρατά ένα σφιχταγκάλιασμα
…. ένα μακρόσυρτο φιλί ;
Τόσο να κρατήσει ετούτη η νύχτα
μέχρι το ξημέρωμα να ρθει

Κι ας έχουν κρεμασμένα τα σπαθιά τους της ζωής μας οι φρουροί
Κι ας χορεύουνε τα σύννεφα τον πυρρίχιο μες στα σκοτάδια



                                      Levina


painting from 
Cayetano De Arquer Buigas





20.2.14

La Voce del Silenzio


                                       
Photographer Cameron  lovingly             


Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια οδηγούσα
κάτω από ιδιαίτερη συναισθηματική
φόρτιση, όταν άκουσα μια μαγική
φωνή στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου.
Σταμάτησα στην άκρη και εκεί
ξέσπασαν τα συναισθήματά μου υπό
τους ήχους της μουσικής… λύπη,
απογοήτευση, θυμός, όλα εξαφανίστηκαν
και έμεινε μέσα μου το αύριο που
θα ερχόταν μαζί με ένα όνομα ...
Andrea Bocelli.
Από τότε αυτή η φωνή μαζί με τις
αγαπημένες μου μουσικές συνοδεύει
την ζωή μου, εξημερώνει την ψυχή μου,
μου ανοίγει ένα παράθυρο στο φως και
τα βράδια … τα βράδια που κάθομαι
παλεύοντας με το χαρτοβασίλειο, με
τους μουσαμάδες και τα πινέλα μου,
ως τα ξημερώματα  μέσα στην σιωπή…. 
α η σιωπή!
πόσα μπορείς να ακούσεις dal mare del silenzio
μέσα στην θάλασσα της σιωπής !
εδώ ο εαυτός μου και η μουσική
είναι η συντροφιά μου.







10.2.14

Βραδιάζει







Να κοιτάς το λυκόφως των ουρανών και να γεμίζουν 
οι χαραμάδες του κορμιού σου φως.

Ξεθώριασε το μαύρο που βασανίζει την ψυχή. 


Καληνύχτα ...

                                       Levina






6.2.14

Όνειρα σ Αχαρτογράφητα Νερά






Είναι κάποιες παγωμένες βραδιές
που η ομίχλη τα ονείρατα σκεπάζει
βουτηχτής σε φυκόσπαρτο βυθό
γίνεται τ  ανήμπορο κορμί
μάταια στα θολά να κυνηγά
λευκοντυμένα οράματα

Γιατί γύμνωσες τόσο την ψυχή μου
και μια ζωή που μ έμελλε να ζήσω
κατάσαρκα μια τέτοια νύχτα 
της φόρεσες για ρούχο
την αφθονία της ελπίδας ;
Ξέχειλη η πηγή με δροσερό νερό
κι έσκυψα τα στερεμένα χρόνια μου
να ξεδιψάσω / κι είναι αγιάτρευτοι 
οι πόθοι που κοχλάζουν / φωτιά 
ανάβουν στ  ακύμαντα νερά

Πόσο επιπόλαια με μοίρασες
προτού μ ένα πέτρινο φιλί
την τρέλα στον λογισμό μου σπείρεις

Τρυφέρεψε η ψυχή σαν μάζεψε
των φιλιών σου τα συντρίμμια
από την ξεχασμένη των Μακάρων
παραλία αυτή που μόνο οι
αρχαίοι ποιητές την έχουνε υμνήσει
Την ιχνογράφησαν αδιάντροπα
τα βήματά σου χαράζοντας
πορεία σταθερή στο ασταθές της άμμου
κι ήταν αυτό / ότι από Σε απέμεινε
στιγμές προτού η παλίρροια
και πάλι στα Τάρταρα της νύχτας

να με ρίξει _

                                 Levina



painting C
ecile Desserle

στο τσιγαρόχαρτο

Τέρμα Εδώ. Εμπάτε. Ποταμός Αχέρων….. Α. Εμπειρίκος painting Adams Brenoch