Ο Χαμένος Χτύπος Του Χρόνου

Όλα όσα καταφύγιο βρίσκουν μέσα μου
στα σκοτάδια της ψυχής μου ξαποσταίνουν
σιωπηλά σ άδειο δωμάτιο με βάζουν για να κοιμηθώ
ξυπνάνε τους άγνωστους εφιάλτες μου
στις μνήμες μου με παγιδεύουν
κόβουν τα πόδια μου δένουν τα χέρια μου
τις άγκυρες του μυαλού μου σπάνε
σ ένα βαθύ ουρανό οι σκιές μου φεύγουν
ένα κομμάτι πάγου είναι η καρδιά μου
στάχτες είναι τ απομεινάρια του εαυτού μου
νύχτα γίνομαι ομίχλη αόρατη
οι αναμνήσεις της αγάπης πετάνε μακριά

Ο χαμένος χτύπος του χρόνου

μιλούσε για αγάπη που είσαι;

Μέσα στο σκοτάδι όταν χαθείς

εκείνο θα σου πει

πως δεν είναι εύκολο να ζεις

Χωρίς να βρίσκω τις πληγές μου αιμορραγώ
ουρλιάζω για ένα πόνο ανύπαρκτο
το δέρμα μου ελευθερώνω όλα τώρα ξεκινάνε
από του εαυτού μου τον εφιάλτη
τίποτα δεν απομένει να γνωρίσω
στην αγωνία μου όλα τα διαγράφω
με τυλίγουν αλυσίδες στην νύχτα με κρατάνε
την σκέψη της φυγής μόνη μου ξεγράφω
τα φτερά μου έχουν ουλές
από τα φωνές δεν θέλω να πετάξω μακριά
από το ψίθυρο που υπάρχει στο σκοτάδι
επαναλαμβάνεται μέσα στα αυτιά μου
περιστρέφεται γύρω μου η φωνή με προστατεύει
μ αγκαλιάζει με φιλάει ξανά
κι αυτή η μονότονη ηχώ μοιάζει να είσαι εσύ

Μέσα στη σκοτάδι όταν χαθείς

εκείνο θα σου πει

πως δεν είναι εύκολο να ζεις

Οι εφιάλτες του μυαλού μου
με παραμονεύουν με υπονομεύουν
καταχθόνια πλάσματα με κυριεύουν
με νύχια μυτερά σκαλίζουν στο σώμα μου
μηνύματα σκοτάδια πώς να σε ανακαλύψω
στα χρώματα ενός σκοτεινού ουρανού
πώς να σε ξεχωρίσω στον δεύτερο εαυτό μου
στις παλιές μέρες που τέλειωσαν να ξαναγυρίσω
στο πόνο που σου έδωσα
στον θυμό που κυριεύει τα όνειρά μου
όταν αγκάλιασες το σπασμένο Εγώ μου
από τις μνήμες θέλω να κρυφτώ
στο βράδυ στην ηχώ των ουρλιαχτών μου
τώρα θέλω να ξεφύγω εδώ που παγιδεύτηκα
στην άλλη μεριά του μυαλού μου πεταμένη
στις φριχτές μου αναμνήσεις είσαι απέναντι
χωρίς να γνωρίζω τίποτα χθες σήμερα αύριο χαμένη
να λέω ακόμα σε κρατώ Σώσε με
η φωνή ψιθυρίζει Σ αγαπώ
Μη πας μακριά στο σκοτάδι δεν μπορώ τίποτα να δω
τα δάκρυα μου απέτυχαν να διώξουν την ομίχλη
δεν ξεφεύγω στα χρώματα ενός νυχτερινού ουρανού
ανύπαρκτη γίνομαι ξανά στην αόρατη την φυλακή μου

Ο χαμένος χτύπος του χρόνου

μιλούσε για αγάπη δεν υπάρχει πια

Μέσα στο σκοτάδι όταν χαθείς

εκείνο θα σου πει

πως δεν είναι εύκολο να ζεις

                                                                                 
                                                                                                            Levina

                                       
           
                                                           
Art Fotographer Lora Dimoglou - Fashion Designer
Lora Dimoglou

Όνειρό μου Ουρανέ μου

Για μια νύχτα λευκή σου μίλαγα μ΄ ολόγιομο φεγγάρι

Για μια βραδιά ζεστή π΄ αρώματα στον χάρτη μου απλώνει

Στις σκιές στριφταγκαλιάζονται  αγιόκλημα και γιασεμί   

θυμωμένο ετούτο το σμίξιμο είναι  σε μια θάλασσα ουρανό

Απλώνουν κλαριά και φύλλα μυρωμένα

αρπάζουν τα ξέπλεκα μαλλιά μαγεύουνε την νύχτα

Στα μπράτσα ‘ στον λαιμό αστραφτερό γιορντάνι

και δυο σταγόνες ουρανό για φορεσιά της έχει

Σε τόπο άγριο με βήμα γυμνό σε βράχια μαχαίρια σεργιανάει

κι είναι τα μάτια αστραπές άπονα τους γκρεμούς μετράνε

Μια λέξη που στο σύμπαν δεν χωρά ν΄ αφουγκραστεί ζητάει

Φλόγα που σβήνει η  ψυχή  την ζωή σαν  τα φλουριά σκορπάει

Βραχνή γουργουριστή απόκοσμη η  φωνή στο πουθενά ικετεύει

Χάρισμα να της δοθεί μια καρδιά που να ΄ναι  ακόμα ζωντανή

Σ΄ ένα όριο πορφυρό πεθαίνει από έρωτα τ΄ αδύναμο κορμί

Ολόγιομο θολό φεγγάρι σταλάζει  φωτιά στην πληγή

Κι ένα γέλιο ανάρμοστο σε χείλη στεγνά

Καλοδεχούμενο μαρτύριο ο πόνος ψηλαφιστά γνωρίζει

της υγρής νύχτας τις ρωγμές κι είναι εξουσιαστής

στο όνειρο ο έρωτας την ανάσα με την ανάσα σμίγει ...

Κι είναι  νωρίς ακόμα για να πεις πως ξημερώνει

                                                       Levina…..17/07/2011

Πέτα καρδιά μου ... Πέτα

Πετάς
στου γλάρου την φτερούγα πιάστηκες
των ονείρων πειρατής
στο κύμα
ανασαλεύουν οι στεναγμοί σου
ζωής φρούδες ελπίδες
σε μιας θάλασσας το αίμα ξεθυμαίνουν
κι ο άνεμος έρωτας
σταλαγματιά στων χειλιών την άκρια
ορμητικά τα μαλλιά σου λύνει
στο χρώμα του σταχυού
οι απαλοί σου βόστρυχοι
μια ηλιαχτίδα  δείχνει τα μονοπάτια
που η πνοή σου στην δροσιά αφήνει
το ξημέρωμα
στην μέρα που γεννήθηκες
σαν την ζωή τραγούδησες
ύμνος μέσα από την σπηλιά
των σκοτεινών σου χρόνων
τους κόμπους των σχοινιών λύνει
ο έρωτας που την ζωή σου  ορίζει
κι εσύ αλλάζεις
σε παίρνει ο χρόνος
στον κορμό της μυγδαλιάς Χειμώνα
με το καρφί χαράζεις τ΄ όνομά της
και στ΄ ανοιχτά τα μπράτσα της
μέσα σε ιδρωμένα μεσημέρια
που μοσχοβολάνε μόσχο
ξαπλώνεις για έναν τελευταίο ύπνο
χρόνοι ατέλευτοι
κι αγέρας των κυμάτων
στην κουπαστή σαν στέκεσαι
πετάς
στου γλάρου την φτερούγα πιάνεσαι
κι εκεί που την ψυχή σου ξεδιπλώνεις
σαν της βαρκούλας το λευκό πανί
ο έρωτας υπόσχεση σου δίνει
πως χάρισμά σου είναι 
ετούτο το  θαλασσινό φιλί



                                                            Levina

Σύγκλιση Ονείρων

Μια θάλασσα σιωπές σπάει τα πρωινά μου
κύματα θρυψαλίζουνε τα θέλω της φωνής σου
ψίθυροι ανεμίζουνε ολόγυρα σαν χάρτινα πουλιά
κι ερωτηματικά ‘ τι κάνεις’  πως περνάς’
τι σκέφτηκες’ τι είδες ‘ κι αν πρόλαβες
στα μακρινά της φαντασίας σου ταξίδια
να πιαστείς απ΄τ΄ άνεμου τα ξέφτια
και μιας του ήλιου μικρής αναλαμπής
Μόνη σε θυμάμαι σε μια σκοτεινή αμμουδιά
στις άκριες των αφρών ν΄ αφήνεις το κορμί σου
στην σκιά  ενός μισοθαμμένου βράχου
στον μικρό κόλπο του νησιού ‘ κόρη του Νηρέα
δίχτυα και ξάρτια ανάκατα στις κόρες των ματιών σου 
κι εγώ Γαλήνη σ΄ ονομάτισα απ' τα κύματα που ημέρευαν
σαν έφταναν στις γάμπες των ποδιών σου
Κι αυτή η γκρίζα πόλη η μελαγχολική
που δένει την αγχόνη στον λαιμό μου
πνίγει τους δρόμους μου’ τα θέλω’ τα γιατί μου
ενός χεριού ακρωτηριασμένου η αρπαγή  
σ΄ ανεξιχνίαστο  ουρανό με ρίχνει

Εξομολογούμαι σε αυτόν για όσα πια με πνίγουν
Ανυπόφορη γίνεται  η σιωπή '   κατακερματισμένη
από ήχους θανάτου που καρτέρι στην ζωή μου στήνουν



                                                                                                      Levina

Διαγώνια Βήματα

Εστιάζουν οι συντεταγμένες των ματιών μου

Στο μονοπάτι που τα βράχια κατηφορίζουν

Στον λαιμό μου κρεμάω για στολίδια

Όλες τις καυτές των ήλιων μου αχτίδες

Το δέρμα μου πυρώνει και στο χέρι κρατώ

Δυο σβησμένα τσιγάρα για παρηγοριά και

Ανάμεσα στα χείλη μου ένα ακόμα το καπνίζω

Τον λερωμένο αέρα θέλω να βρωμίσω γι αυτό και

Τον καπνό μου ξεφυσώ στα φύλλα του δυόσμου

Όταν η μάνα μου στον κιμά θα τα βάλει

Τα μπιφτέκια της τσιγάρο θέλω μυρίζουν

Και όχι θανατίλα και το αίμα του σφαγμένου

Διαγώνια αγωνίζομαι να περπατήσω

Από τον ίσιο δρόμο που μου χαράξαν να ξεφύγω

Και πάνω στα κλαριά της συκομουριάς ένα κοράκι

Κρώζει και με σπρώχνει στο μονοπάτι πίσω

Ευθύς να ξαναγυρίσω το σωστό

Δεν ξέρω και πιάνο ή κιθάρα να παίξω μουσική

Με βία τα πλήκτρα και τις χορδές να κοπανάω

Κι η γειτονιά στοιβαγμένη στα παράθυρα να σκούζει

' Μαζεύτετον τον αλήτη σαν σκυλί που αλυχτάει '

Γι αυτό παραπατώντας τον δρόμο μου κατηφορίζω

Τις σόλες μου λιώνω σε μαραμένες μαργαρίτες

Και σαν χνάρια φρόνιμα μπροστά μου αντικρίζω

Τα φτύνω με το ταμπάκο που ανάμεσα στα δόντια μου κρατάω

Κι ευθύς τα προσπερνάω.

                                                                                 Levina

Ντύνω τις Ελπίδες με Όνειρα

Κιτρινισμένα τα φύλλα που φέρνει ο αγέρας

Απ ΄ το μισάνοιχτο παράθυρο σαν διαλύομαι

Επάνω στα πλακάκια αφήνοντας το κορμί μου

Να ξεκουραστεί και την ψυχή μου λευτερώνω

Σε μιας ομίχλης την αρχή,  ώρες αμφιβολίας

Επάνω στο ανατομικό τραπέζι που με ξαπλώνεις

Με το νυστέρι θες τα βάθη μου να ξεδιπλώσεις

Να μάθεις

Τι  αναζητάς  στο τίποτα;

Τίποτα και  Όλα  τα βαφτίζω μοναξιά

Σκέψη, φίλοι κι ετούτη η ζωή στην μοναξιά δοσμένα

Να μοιάζει  ταινία τρομακτική και  περιμένω

Πότε το  αδηφάγο τέρας θα εμφανιστεί

Μέσα από το απόλυτο της σκέψης μου σκοτάδι

Να βανδαλίσει το υπόλοιπο μιας άγονης ζωής

Κέρινα πρόσωπα με αγκαλιάζουν στολισμένα

Με την μάσκα της αρχαίας τραγωδίας  κι ο χορός

Υμνεί την φυσιολογικότητα του θανάτου

Ένας θάνατος  που σέρνεται στους τοίχους ,

Καταπίνει την αίσθηση της ελπίδας

Για ένα αύριο που δικό μου το βλέπω

Και να ‘  τα λόγια μου

Λόγια μικρού ανόητου παιδιού να μοιάζουν

Κοίτα με σαν όρθια , ελεύθερη θα σταθώ

Σαν θα ουρλιάξω απέναντι στις χθεσινές μου σκέψεις

Κόντρα στην γη που μονότονα γυρίζει

Κόντρα στον ήλιο που κάθε μέρα βγαίνει

Κόντρα στην νύχτα που χρόνο δεν χάνει

Κοίτα με σαν τα σωθικά μου θα εκθέτω

Κοίτα με σαν  γίνω ποτάμι για να πνίξω

Τα φράγματα, τα ‘πιθανόν’ και τα ‘μπορεί’

Σου γνέφω ‘Έλα’ και  θα τους δείξουμε

Πως τις γυμνές ελπίδες μόνο τα όνειρα

Μπορούνε  να τις ντύσουν

                                                         Levina

νυχτερινός μονόλογος

άναστρη βραδιά και τόσο άδειος μοιάζει ο ουρανός

την σιωπή σου μ΄  ένα τσιγάρο σαν καπνό μέσα μου

την ρουφάω τα σωθικά μου τα πληγωμένα ν΄ αγκαλιάσει

σα ν΄ ακούω την φωνή σου  '  με θυμό να μου μιλάς

να μου λες για την αρρώστια που στα χέρια μου κρατάω

κι εκεί που έντονα διαφωνούμε εγώ με ένα επιχείρημα

να σε κάνω να σιωπάς … σ΄ αγαπώ

δεν περιμένω να με καταλάβεις, λόγια και σιωπές

μας γέμισαν και πόσο λάθος διαπίστωση για τις ζωές μας

είχες κάνει όταν  να  βάλεις σε χάρτινα κουτιά τις

καρδιές μας προσπαθούσες.

δεν ξέρω πια αν υπάρχεις,  τι  ονειρεύεσαι ή τι κατέχεις

από όσα τόσο ήθελες, δεν ξέρω κάτω από ποιόν ουρανό

το κορμί σου ξεκουράζεις ‘ αν όλα πάνε καλά ή έχεις

ακόμα απωθημένα για τα κομμάτια της αχαρτογράφητης

γης που δεν πρόλαβες να περπατήσεις ή όλα τα έχεις κάνει

και τίποτα πια δεν αναζητάς ‘ ούτε κι εκείνη την μικρή

λεξούλα που σε έκανε να σιωπάς … σ΄ αγαπώ

πόσο ρευστά είναι όλα κι ο χρόνος ‘ να τον μετρήσω πια

δεν προλαβαίνω και μόνο κάτι θύμισες έμειναν να

τριγυρίζουν σαν τον καπνό απ΄ το τσιγάρο μου γύρω

από μένα κι η καύτρα φάρος  να γίνεται 

σε μια σκοτεινή θάλασσα που κάτω από τους βοριάδες

του μυαλού μου ανταριάζεται και να με καταπιεί θέλει

την άκρια απ΄ το τσιγάρο μου σαν τελευταία αναλαμπή

ζωής κρατάω και αποφεύγω μέρες τώρα πια να κοιμηθώ

μήπως και σβήσει  και χαθώ στον σκοτεινό μου ουρανό

και τότε μέσα στην σιωπή θα χαθεί κι η λέξη … σ΄ αγαπώ

Levina