29.11.12

Κοτσάνι το Αιμοσταγές


Περί φιλίας  οι  σημερινές  διερευνήσεις μου
« Φίλος έδωσε σε φίλο τριαντάφυλλο με φύλλο »

 
Αλήθεια γιατί εδώ ο ποιητής αποφεύγει επιμελώς
να μας αναφέρει για το κοτσάνι του τριαντάφυλλου ?
Το ξέχασε ?
Το παρέλειψε σκοπίμως ?
Ήθελε να μας προτρέψει να εστιάσουμε στο τριαντάφυλλο
και να γνωρίσουμε αργότερα το κοτσάνι του?
Ήταν άραγε το κοτσάνι καθαρισμένο από τα αγκάθια
για να μη πληγώσει τον φίλο
ή είχε κάτι γομαράγκαθα ΝΑ με το συμπάθιο
και τον έκανε τον φίλο σουρωτήρι?

Ιδού η απορία  (και για να κάνουμε και ρίμα)
Και η ζωή κι ο θάνατος
εστί ταλαιπωρία!

                                                                       Levina



27.11.12

Κυριακή στην Αθήνα




Μια ξαφνική απόφαση ήταν, να γίνει κάτι διαφορετικό αυτή την Κυριακή …
να κατέβω στην πόλη που μεγάλωσα, να περπατήσω στους δρόμους
που έλιωνα κάποτε τα τακούνια μου, να ξαναδώ την Αθήνα.
Πειραιώς, πλ. Κουμουνδούρου, Ομόνοια
Δεν ξέρω τι περίμενα να δω, πάντως όχι αυτά που έβλεπα !
Έλληνας ούτε για δείγμα, μόνο μελαμψά  πρόσωπα σε όλες
τις αποχρώσεις με το ίδιο όμως βλέμμα … κάπως χαμένο,
αποπροσανατολισμένο, αδιάφορο κι εκεί στις πλάκες των πεζοδρομίων
στρωμένες κούτες και επάνω κουκουλωμένοι ανθρώπινοι μπόγοι
που δεν ήξερες καν αν είναι ζωντανοί. Άραγε Έλληνες αυτοί ή ξένοι?

Πλατεία Ομονοίας, αυτό το καινούργιο εξάμβλωμα … τι απέγινε
η όμορφη πλατεία με το σιντριβάνι της σήμα κατατεθέν της πόλης ?
Πόσα πανηγύρια δισεκατομμυρίων στοίχισε αυτό το μαρμάρινο ‘
’πράγμα’’ που θα το πυρώνει ο ήλιος τα Καλοκαίρια και θα γεμίζει
βρώμα από τις βροχές σε συνδυασμό με τα καυσαέρια τους Χειμώνες?
Κι όλοι αυτοί που καθόντουσαν στα σκαλοπάτια?
Και πάλι , κανένας Έλληνας! Και παντού μαγαζιά κλειστά,
λουκέτα, άδειες βρώμικες βιτρίνες με γυμνές κούκλες που
κάποτε φορούσαν όμορφα ρούχα.
Και παντού σκουπίδια, πολλά σκουπίδια, σε κάθε γωνιά, σε κάθε δρόμο!
Πλατεία Κλαυθμώνος, κάθομαι για λίγο στο μουσείο Βορρέ
και με πλησιάζει μια αποστεωμένη γυναίκα που παραπατά
με τεράστια μάτια και σβησμένο βλέμμα …
- σας παρακαλώ!- μου λέει και απλώνει το χέρι της … ψάχνω
τις τσέπες μου γιατί έχω αφήσει την τσάντα μου στο αμάξι και
ψαρεύω ένα δίευρω , με κοιτά τόσο παράξενα που ντρέπομαι
εγώ η καλοζωισμένη Αστή κι εκείνη ένα κλαράκι που νομίζεις
θα σπάσει στο επόμενο βήμα.
Μοναστηράκι και ψάχνουμε να βρούμε μια θέση να παρκάρουμε,
γίνεται το έλα να δεις όμως καβαλάμε ένα πεζοδρόμιο όπως όλοι
και βρίσκομαι να περπατάω ανάμεσα στον κόσμο που
χαζεύει στο γιουσουρούμ. Σεντόνια στρωμένα κι από τις δυο μεριές
του κάθε δρόμου και ένα σωρό πράγματα επάνω, από κατσαβίδια ,
παλιά βιβλία, δίσκους, μέχρι γυαλικά, ασημικά και ο καθένας
να ζητάει ότι τιμή θέλει περιμένοντας να παζαρέψεις μαζί του …
Το παζάρεμα είναι ένα τελετουργικό για όποιον δεν το ξέρει …
σου λέει ο έμπορας την τιμή, εσύ αντιπροτείνεις και κάπου εκεί
θα τα βρείτε αν θέλεις πραγματικά να αγοράσεις αυτό που σε ενδιαφέρει.
Πλατεία Αβησσυνίας και ανάμεσα στα χιλιάδες γυαλικά βλέπω
μια παρόμοια πιατέλα που είχα από την μητέρα μου και σε κάποια
άτυχη στιγμή είχε σπάσει!
Είναι αδύνατον να φύγω χωρίς να την αποκτήσω , ρωτάω την τιμή
κι ο έμπορας αρχίζει το παραμύθι … - είναι σπάνιο κομμάτι,
είναι αρτ νουβό του ’30 – ανάθεμά τον κι αν ξέρει τι είναι αυτό
αλλά εμένα ποσώς με ενδιαφέρει να του εξηγήσω , εγώ την
πιατέλα θέλω. Πιάνουμε τα παζάρια , ζητά 30 ευρώ κι όπως
τον βλέπω να πέφτει με την πρώτη αντιπρόταση που του έκανα
στα 20 και να μου πασάρει το κομμάτι που ήθελα στενοχωρήθηκα
γιατί θα μπορούσα να το πάρω και με τα μισά αλλά παίρνω
αγκαλιά το απόκτημά μου και προχωράω.
Εξάρχεια και επικρατεί ηρεμία, ελάχιστος κόσμος και μόνο καμιά
δεκαριά μελαμψοί στην Στουρνάρη μου κάνουν εντύπωση καθώς
στέκονται στην μέση σχεδόν του δρόμου και κάνουν νοήματα
στα αυτοκίνητα να πλησιάσουν … πωλούν λαθραία , κολόνιες,
γυαλιά, ρολόγια και γύρω τα καταστήματα κλειστά με χοντρά
ρολά όλα ζωγραφισμένα με γκράφιτι .
Αθήνα, η πόλη που μεγάλωσα !
Ήθελα να βγάλω την φωτογραφική μου μηχανή αλλά τελικά
δεν πήρα καμία  φωτογραφία από όσα είδα … μόνο θλίψη
μου προκαλούσαν, θέλω να θυμάμαι την πόλη αυτή όπως ήταν  
κι όχι όπως την κατάντησαν.
Τόσες Αρχές πέρασαν από αυτή την πόλη, τόσα βροντερά ονόματα
που ακόμα περιφέρονται στην πολιτική σκηνή του τόπου μας
και αυτό ήταν το χάλι που κατάφεραν ?
 Αχαρνών και έξοδος στην Εθνική οδό για την επιστροφή.


Γύρισα με μια θλίψη στην καρδιά για όσα είδα … το πρώτο
που έκανα ήταν να βάλω την πιατέλα μου στην θέση της παλιάς .
Έξω είχε έναν ζεστό ήλιο και βγήκα να πάρω καθαρό αέρα
να ξεκαθαρίσουν κι οι σκέψεις στο μυαλό μου.
Προχωράμε αναγκαστικά εμπρός, τι κρίμα όμως
να σβήνουμε με αυτό τον άθλιο τρόπο το παρελθόν μας
παραδίδοντάς το σε άχρηστα χέρια.

Το ξέρω πως έβαλα εικόνες άσχετες με το σημερινό θέμα
αλλά για εμένα είναι το πριν και το μετά…
το πριν δεν το φωτογράφισα, οπότε βάζω το μετά…,
τα μανιτάρια που βρήκα αργότερα στο διπλανό χωράφι
και την γυάλινη πιατέλα που αγόρασα…



                                                                              Levina


23.11.12

Αυτό είναι τελικά η ζωή ?



Μονότονος ο ήχος της βροχής αυτές τις μέρες
και βραδιάζει πια τόσο νωρίς που δεν προλαβαίνεις
να δεις την μέρα, να την χαρείς !
Δεν έχει και ήλιο να σε ζεστάνει, να αναζωογονηθείς ,
να πάρεις κουράγιο , παρά μόνο σε βομβαρδίζουν από παντού
σκόρπια λόγια που μόνο για καταστροφή μιλάνε .
Χάνεις τον ρυθμό σου μέσα στα σκοτάδια, ακόμα
και ο δίδυμος χτύπος από τα αντικριστά ρολόγια στους τοίχους,
φαντάζει τόσο παράταιρος … σα να νεκρώνει το μυαλό ,
κολλάει στις ίδιες σκέψεις, σε χρόνια που πέρασαν ,
σε απορίες για τα χρόνια που έρχονται  .
Aν και προσπαθώ να το αποφύγω,  μια και  όλες πλέον
οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τα ίδια προβλήματα ,
δεν γίνεται να μην αναρωτιέμαι …
Πως γίνεται και ξαφνικά η μια χώρα πίσω από την άλλη καταρρέει ?
Πως  πυροδοτούνται  πόλεμοι  σε κάθε γωνιά ?
Επάνω σε τι θεμέλια έχει οικοδομηθεί  ο κόσμος μας ,
επάνω σε τι ιδεολογίες και οράματα ?
Πως γίνεται στην σημερινή εποχή  που  όλα  έχουν φτιαχτεί
για την βολή μας να είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν 
αναίμακτες λύσεις  ?
Πως γίνεται ακόμα  ο Θρησκευτικός φομενταλισμός  
να κυβερνάει αυτόν τον πλανήτη?
Να βάλω και την θρησκεία του χρήματος μέσα σε αυτό?
Γυρίζω σε άλλες μέρες όταν μπορούσα να φτιάξω
μέσα σε δευτερόλεπτα ολόκληρη λίστα από όνειρα ,
όνειρα απλά ,  
που  πίστευα πως  ήταν  πανεύκολο να πραγματοποιηθούν,
φτάνει να το ήθελα πολύ ! Πάρα πολύ!
Άργησα να καταλάβω πως δεν φτάνει μόνο να το θέλεις  κάτι ,
πως δεν φτάνει ούτε και να το προσπαθείς να γίνει …
Υπάρχουν  όνειρα  που σε ξεγελάνε , που νομίζεις πως έγιναν
πραγματικότητα, πως τα άγγιξες κι όμως όλα τόσο ρευστά
στην ζωή μας, στην τόσο λίγη τελικά ζωή μας που εμείς
οι ίδιοι την κάνουμε όσο πιο δύσκολη γίνεται !
Λες και κάτι μας σπρώχνει να ανεβάζουμε τον βαθμό δυσκολίας
της κάθε μέρας, της κάθε χρονιάς, της κάθε σχέσης με τους
άλλους ανθρώπους και δεν μας αρκεί  λίγη αγάπη, ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά .  
Τα θέλουμε όλα και δεν έχουμε τίποτα  στην βιάση να τα προλάβουμε,
να αρπάξουμε, να μη μας προλάβει κάποιος άλλος, να μη πάρει
άλλος τίποτα, μόνο εμείς, όλα εμείς και …
ο χρόνος αμείλικτος να περνά από πάνω μας , μα ποιος του δίνει σημασία?
Αυτό είναι τελικά η ζωή ?  
Ένα ατελείωτο λαχανιασμένο κυνηγητό ?
Θησαυροφυλάκια και  ντενεκεδούπολεις ? Ντίσνευλαντ και ομαδικοί τάφοι?
Αυτό καταφέραμε μετά από τόσα χρόνια εκπολιτισμού
σε κάθε μήκος και πλάτος αυτού του πλανήτη?
Αυτό θέλουμε ?

Levina  






21.11.12

Θυσία



Χρόνος ατέλευτος
                η επί  αυτογνωσίας ζωή
          ανάσες βοριάδων
                καταλύουν κάθε επόμενο βήμα
           Ιφιγένεια ανάγερτη επί του βωμού’
                 μη εκλιπαρούσα χάρη να της δοθεί
           το λεπίδι αναζητεί

           Υπό των Θεών το  βλέμμα το άγρυπνο,
                 το διεισδυτικό, το εξουσιαστικό
           άνευ  ευσπλαχνίας ‘
                 ίχνη οδύνης τα μάτια σκιάζουν
           λύτρωση απελπισμένα γυρεύει
                 στο σκότος του θανάτου
           κόκκινα τα ρυάκια  στην πέτρα
                 ζωή ποτίζουν
           την χέρσα των χρόνων μας γη




                                                            Levina










19.11.12

Άυλος μεταμόρφωση








Σ΄ εύφορη  γη
αυτήν που των ερώτων οι στίχοι περιγράφουν
   τις ρίζες μου σαν δέντρο απλώνω
την γύμνια μου με αμάραντους  την ντύνω
   στολίζω τα μαλλιά μου με ρουμπίνια
καμωμένα από ώριμα κεράσια ‘  κι εσύ
   είσαι της ψυχής μου ο διαλεχτός
έρωτά  μου
Ατίθασοι αγέρηδες  παίζουν στα κλαριά μου
   κρύβονται  ‘ χορεύουν’ τραγουδούν
τις ώρες που στα χέρια μου με σεβασμό κρατώ
   το όνομά σου ‘ μαχαίρι σπλαχνικό
πολύτιμο εύρημά μου μ΄  αυτό την σάρκα μου χαράζω
έρωτά μου
Για σένα μορφή αλλάζω, χορταριασμένο στρώμα
   γίνομαι κι εσύ ζωντανή του ιδρώτα μου βροχή
εγκαταλείπεσαι στις διψασμένες τις ρωγμές μου
   τρόπους γνωρίζεις πως τα βάθη της καρδιάς μου
να σκαλίζεις ‘  σεισμός και πυρκαγιά να γίνομαι
   κι εσύ στις βροντές μου ατρόμητος να μου χαρίζεις
ζωογόνους χείμαρρους δροσιάς ‘ να μ΄ απελευθερώνεις
έρωτά μου
Καταιγίδα σου γίνομαι τα κύματα αφρίζω‘ να μας καταπιούν
   σε μια βόρεια παγωμένη θάλασσα θα μας ξεράσουν
σαν φτάσει η ώρα της φυγής μαζί τους να κατρακυλώ
   λερωμένα κόκκινα φιλιά αποθέτοντας, στους ώμους,
στα μπράτσα, στα γόνατα, στις άκριες των ποδιών σου
ερωτά μου
Πόσο συμβατικά τα λόγια’ απόμερα τσακισμένα μένουν
   καθώς αυτά που νοιώθει η καρδιά να περιγράψουν θένε
τις ώρες που στην σάρκα την σάρκα ανακάλυπτα
   γυναίκα γόνιμη καρπούς σε πεινασμένα χείλη μοιράζω
προσφέροντας  γαλήνης γη ,
   κι ένα χαμόγελο νεκρής ψυχής

                                                                            
                                                                                          Levina








16.11.12

επί&συν&πλην&δια=






Πολλαπλασιάζω τις απουσίες σου
Προσθέτω τα σ΄ αγαπώ σου
Αφαιρώ την παρουσία σου
Διαιρώ τον εαυτό μου
Αποτέλεσμα μηδέν

Πάμε πάλι από την αρχή

Πολλαπλασιάζω τον παρελθόντα χρόνο
τον κουβαλάω μέσα μου σαν βαθιά ρυτίδα
κι εκεί προσθέτω τα μεγάλα σ΄ αγαπώ σου
που ερχόταν σαν σφαίρες αδέσποτες
κι αφαιρώ της απουσίας σου τις ώρες
και να που κόβω σε κομμάτια το Εγώ μου
και το μοιράζω ανάμεσά μας
 να πάρεις εσύ
να πάρω κι εγώ
και επάνω στο τραπέζι να μείνουν
δυο σταγόνες αίμα.


                                                                  Levina


12.11.12

το χάλι μου το μαύρο



Πολύ χαζή μέρα η χθεσινή κι όλα στραβά από το πρωί να πηγαίνουν!
Σηκώθηκα μέσα στην καλή χαρά … και μου έμεινε η χαρά μια και τα
τσάκρα μας «που λέει και μια ψυχή» ήταν μέσα στην ένταση
κι όλα ήρθαν τα πάνω κάτω. 

Εγώ να είμαι με κλεισμένη φωνή,  το σπίτι μέσα στα νεύρα,
το ένα σκυλί να ξερνοβολάει όπου έβρισκε με τις αηδίες
που μαζεύει από τον κήπο και τρώει…
-ένα δέντρο καρύδια έχει φάει το σκασμένο , δεν τολμάει να πέσει
το καρύδι και το φέρνει λάφυρο στο μπαλκόνι το τσακίζει , τρώει την
ψίχα και μετά τρέξε εσύ να μαζεύεις τσόφλια σπαρμένα δώθε κείθε –
είχα και δέκα μανταρίνια είπα να μη πάνε χαμένα ας τα φτιάξω γλυκό,
έφαγα το μισό Σάββατο να τα ξεπικρίζω, έβαλα στην διπλανή κατσαρόλα
και καμιά δεκαριά πορτοκάλια κι αυτά για γλυκό πήγαιναν αλλά ….
τα είχα ταμένα τα ρημάδια … είχα υπολογίσει πόσα βάζα γλυκό θα βγάλω,
να δώσω εδώ, να δώσω εκεί, να δώσω παραπέρα και κάναν ανταπόκριση
τα άχρηστα μεταξύ τους κι είπαν θα σε κανονίσουμε τρομάρα σου
που θες πολυτέλειες…
Μα αφού μου το λεγε η μάνα μου να μη τάζεις όταν φτιάχνεις γλυκό
και πίτα γιατί σ…ά θα βγάλεις!
Παράβρασε το  πορτοκάλι,  το μανταρίνι βγήκε χρυσαφένιο, τα έβαλα
στα βάζα η νοικοκυρά η παινεμένη, τα αναποδογύρισα να μη πάρουν
αέρα και να κλείσουν ‘αεροστεγώς’ κι εκεί προς το απομεσήμερο λέω…
δεν δοκιμάζω να δω τι έφτιαξα?
Κάθομαι ευλαβικά στο τραπέζι , παίρνω δυο διαφορετικά βαζάκια
μπροστά μου , κρατάω σαν πολυβόλο και το κουτάλι και ακούω
ηδονικά αυτό το  ‘πλοπ’ που κάνει το βαζάκι σαν ξεσφραγίζει ,
μου τρέχουν τα σάλια από προσμονή , βουτάω το κουτάλι
στο σιρόπι και δοκιμάζω την πρώτη ….
και τελευταία μπορώ να πω μπουκιά!
Πίκρααααααα…ξυνίλααααα..

Δεν θα περιγράψω τι είπα  γιατί μας διαβάζουν και σεμνοί άνθρωποι
που ομιλούν κόσμια και ουχί σαν καραγωγείς όπως εγώ την ώρα που
έφτυνα αυτό που έφτιαξα!!


Οχτώ βάζα γλυκό μετεφέρθησαν επειγόντως  σφραγισμένα
αεροστεγώς (το κυριότερο)  μη πάρω και κανέναν αθώο
στον λαιμό μου , στους σκουπιδοτενεκέδες.
Άντε τον είπα κι εγώ τον πόνο μου σήμερα αν και…
Καλή  εβδομάδα !
 

levina

10.11.12

Μαινάδες



tumblr_mcql0bTlEL1rk6kk6o2_500.jpg

Του Βάκχου το νησί βρίσκεσαι καταμεσής στο πέλαγος
εκεί οι άνεμοι κοπάζουν τις ώρες τις μεσημβρινές
κι ο Θεός Ήλιος αλύπητα πυρώνει τα βράχια των βουνών
Τις λίμνες με τις νύμφες ψάχνεις για να βρεις
μα πρώτα  θυσία στους νεφελογέννητους Θεούς της λησμονιάς
πρέπει με σεβασμό να κάνεις κι αν  ο  αγγελιοφόρος άνεμος
την άδειά τους φέρει τότε  θα πρέπει με πέλματα γυμνά
και την ψυχή καθάρια της λήθης τα πετρόχτιστα μονοπάτια
να βαδίσεις που είναι ανηφορικά και  πρέπει
με το αίμα των γυμνών ποδιών σου τις πέτρες να σφραγίσεις

Νεράιδες και ξωτικά πλάσματα παραμυθένια κρύβονται
πίσω από κάθε βράχο , πίσω από   κάθε κορμό
με τραγούδια μελιστάλαχτα να σε πλανέψουν θένε
τον δρόμο σου να χάσεις κι έτσι πολλοί πριν από σε ανέμυαλοι
προορισμό δεν βρήκαν και αν προσεκτικά κοιτάξεις
στα δέντρα τα χιλιόχρονα δεν είναι κλαριά μήτε φύλλα
αυτά που βλέπεις των παραστρατημένων οστέινες απολήξεις είναι
κνήμες, σπάλες, πλάτες που τα λευκαίνει ο Ήλιος ο Θεός
και κροταλίζουνε σα σήμαντρα στων ανέμων τα περάσματα

Σε καταπράσινο λιβάδι ο δρόμος σου σε οδηγεί 
εκεί που οι  καταρράκτες των βουνών πηγάζουν 
κι οι λίμνες κρατάνε δικά τους τα γαλάζια διάφανα νερά
προτού στο ανθρώπινο το γένος τα προσφέρουν
Σαν φτάσεις στο τέλος ονειρικής διαδρομής εκεί θα θες
το κορμί σου να ξεπλύνεις απ΄ το χώμα, τον ιδρώτα
καθώς το βλέμμα σου τ΄ απέραντο του πελάγους
θα αναμετρά στα πόδια σου να στραφταλίζει
τις νύμφες θα δεις να έρχονται παίζοντας και χορεύοντας
άλλη κρατάει τον αυλό , άλλη  την τρίχορδη την λύρα
με μαλλιά λυτά στεφανωμένα κισσούς κι αγριολούλουδα
και τα γυμνά αιθέρια κορμιά αέρινες αισθήτες να τα ντύνουν
που απαλά αργοσαλεύουνε σε κάθε του ανέμου χάδι ηδονικό

Γύρω σου στήθια γυμνά, κορμιά που ξεφεύγουν στ΄ άγγιγμα σου
χέρια που τα κουρελιασμένα ρούχα σου απαλά τραβούν
χείλη και γέλια κι ανάσες που το βασανισμένο σου κορμί
το σπρώχνουν στα ζεστά νερά , τα χέρια απλώνεις , χαμογελάς
ο πόθος σου θεριεύει στο στομάχι καθώς μαλλιά ξανθά διαλέγεις
και μια τούφα μαύρους βοστρύχους βρίσκεις να κρατάς στο χέρι
ένα κόκκινο στόμα στα χείλη σε φιλά, νερό ξεπλένει τις πληγές σου
άλλο στόμα σημάδι στον ώμο σου αφήνει, χέρια , δεκάδες χέρια
αγγίζουν τα μαλλιά σου, τον λαιμό, τους δυνατούς ώμους,
το στήθος που βαριανασαίνει, τα λαγόνια που καίγονται ,
τους μηρούς ,τα ματωμένα πέλματα γιατρεύουν κι εσύ
να διαλέξεις μια από τις νύμφες δεν μπορείς αχόρταγος γεμίζεις
από μάτια αστραφτερά, χέρια αέρινα ,  παίζουν μαζί σου, σε κρατούν
φλογίζουν το μυαλό σου, σ΄ ένα οργασμό παροξυσμού
σε προκαλούν κοσμήματα πολύτιμα να μοιράζεις το σπέρμα ,
τον ιδρώτα σου, στων νυμφών τα διάφανα κορμιά
ξεχνώντας  τον χρόνο να υπολογίζεις
δεν είδες το άρμα του Ήλιου Θεού που χάθηκε στον ορίζοντα
ούτε πρόσεξες του πελάγους τα νερά που πήραν μαύρο χρώμα
και  τη  Σελήνη σα βγήκε πίσω από τους βράχους των βουνών.

Άμοιρε θνητέ ηδονικά με τα μέλη χαλαρά να κείτεσαι στο πλάι των νερών
χορτάτος από έρωτα και γέλια και τραγούδια σαν οι πυρσοί ανάψαν
Πετάξανε τα πέπλα τους οι νύμφες,  στην γη ποδοπατήσαν 
τα λουλουδένια τα στεφάνια , άστραψαν τα μάτια στα σκοτάδια
μεταμορφώθηκαν  κάτω απ΄ τ΄ ασημένιο φως  τα νύχια σε μαχαίρια
και τα λευκά μαργαριταρένια δόντια γίνανε ξίφη κοφτερά
και το απόκοσμο  του πόνου ουρλιαχτό αντιλάλησε μέχρι τ΄ ακρογιάλια
σαν το  πρώτο της μαινάδας νυχτερινό φιλί κομμάτι από τα χείλη πήρε
σάρκα θνητή  θυσία στον βωμό του έρωτα προσφέρθηκε
αψιά η μυρωδιά του αίματος, κυλάει στις άκρες των χειλιών
στα ορθωμένα στήθη,  στο αιδοίο της νύχτας σταλάζει
κι ο ήχος του αυλού να τις καλεί το μακάβριο έργο να τελειώσουν
προτού ο Θεός ο Ήλιος βγει το λιβάδι των βουνών να καθαρίσουν
από τα ίχνη της σαρκοβόρας της γιορτής κάτω από την σκέπη της Σελήνης.
Έσκουζαν μισότρελες οι τρομερές μαινάδες  να ξεθυμάνουν την οργή τους
ήπιαν τις τελευταίες στάλες από το νέκταρ του Βάκχου  δώρο
και λίγο προτού να φέξει  βούτηξαν στης λίμνης τα σκοτεινά νερά
τα σημάδια της Ιερής τους Νύχτας να ξεπλύνουν.

Έφτασε η μέρα σαν ξεπρόβαλλε ο ζωογόνος  Ήλιος,

Φύσηξε ο  γλυκός νοτιάς ρυτίδιασε το πέλαγος
και την αλμύρα του έστειλε στων βράχων τις κορυφές
τις νύμφες αγκάλιασε  που έπαιζαν γελώντας καθώς
βουτούσαν στης λίμνης τα καθάρια γαλανά νερά
τραγουδούσαν με γλυκόλαλες φωνές και χόρευαν
κάτω από τους ήχους του αυλού και της τρίχορδης λύρας



                                                                                                Levina 






7.11.12

λυκόφως






είναι η ώρα του λυκόφωτος

η ώρα που συναντιούνται

η απερχόμενη μέρα με την εισβολή της νύχτας

κι αρπάζουν τα πινέλα τους ποια από τις δυο θα ζωγραφίσει

το πιο πλουμιστό ρούχο τ΄ ουρανού ;

ποιος ζωγράφος να τις συναγωνιστεί ετούτες τις δυο Θεές

που την ζωή μας από καταβολής κόσμου κυβερνάνε?



ελάχιστα λεπτά πριν το σκοτάδι 

ο ουρανός όπως τον  είδα από το σπίτι μου    06/11/2012


                                                                                                                              Levina




1.11.12

Κάθε τέλος ... μια αρχή ( μέρος γ' )


Περίληψη προηγουμένων_
Mια νέα γυναίκα που ζει μόνη με την κόρη της έχοντας την βοήθεια της μητέρας της, με αρκετές άστοχες κινήσεις στην ζωή της έχει βρεθεί σε αδιέξοδο μέχρι που έρχεται ο διορισμός της να διδάξει
στο σχολείο ενός ορεινού χωριού της Κρήτης. Παρακολουθούμε την ημέρα της αναχώρησης για τον τόπο του διορισμού της και την βλέπουμε να έχει όλες τις φοβίες και τις ανασφάλειες που θα είχε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος μπροστά στο άγνωστο.


 

Λίγους μήνες μετά

Κάθομαι στο προαύλιο του Σχολείου , πίσω από πράσινη κουρτίνα που έχουμε στήσει για παραβάν και πρώτη φορά νοιώθω να έχω τόσο άγχος, ούτε στον οδοντίατρο δεν έτρεμαν τόσο πολύ τα γόνατα μου καθώς είμαι περιστοιχισμένη από έντεκα πιτσιρίκια που χοροπηδάνε γύρω μου περιμένοντας  οδηγίες .
Αναρωτιέμαι πως θα τα καταφέρω να τα βγάλω πέρα μέχρι το τέλος δίχως να καταρρεύσω από το άγχος εκεί στην μέση της αυλής και να γελάει μαζί μου όλο το χωριό που έχει έρθει
να παρακολουθήσει τις γυμναστικές μας επιδείξεις .
Όχι ψέματα, το ξέρω πως κανείς δεν θα γελάει μαζί μου, θα τρέξουν όλοι να βοηθήσουν και θα τσαλακωθούν οι στολές των παιδιών, θα γίνει ένας πανικός, θα χαλάσουν οι γυμναστικές επιδείξεις εξ αιτίας μου!

Μα τι βλακείες σκέφτομαι τέτοια ώρα? Σύνελθε Άννα!
Παίρνω βαθιά ανάσα και ρίχνω μια κλεφτή ματιά στην αυλή που η Δευτέρα Τάξη της
Λένας κάνει το δικό της πρόγραμμα με ασκήσεις εδάφους.
Τα παιδιά παίζουν με κορδέλες και στεφάνια κάνοντας πολύπλοκους σχηματισμούς κι ανάμεσα τους είναι κι η Νανούκα μου ντυμένη με το φούξια κορμάκι της , αυστηρά προσηλωμένη στο πρόγραμμα της δεν σηκώνει καν τα μάτια για να δει την γιαγιά Μαρία που την καμαρώνει από τις πρώτες θέσεις παρέα με την Τζώρτζια που βγάζει συνεχώς φωτογραφίες με την ολοκαίνουργια κάμερα που αγόρασε αποκλειστικά γι αυτή την ξεχωριστή ημέρα. Βλέπω γελαστά πρόσωπα, φλας να ανάβουν αποθανατίζοντας την κάθε στιγμή
των παιδιών, τα βίντεο να έχουν πάρει φωτιά κι εγώ με τα Τριτάκια μου περιμένουμε την σειρά μας με αγωνία .

Θυμάμαι...
Πόσο διστακτικά έφτασα σε αυτό το μικρό χωριό, πόσο φοβισμένη κατέβηκα από το λεωφορείο κρατώντας σφιχτά το χέρι της Νανούκας και πως μας κοιτούσαν όλοι στον καινούργιο τόπο που φτάσαμε, τόσο περίεργα , ώστε ένιωθα τα μάτια τους να κολλάνε επάνω στο παλτό μου, να χώνονται μέσα στο δέρμα μου ,να ψάχνουν τις σκέψεις μου.
Για λίγο καθίσαμε να πάρουμε μια ανάσα στο πρακτορείο που ήταν και το καφενείο του χωριού κι όταν ρώτησα πως θα βρω το Δημοτικό Σχολείο, αμέσως μαθεύτηκε πως «η καινούργια κυρά Δασκάλα ήρθε» και τα βλέμματα γλύκαναν, ερχόταν να μας χαιρετήσουν, να μας κεράσουν, να μας καλωσορίσουν.

Αφήσαμε εκεί στο καφενείο τις βαλίτσες μας μέχρι να βρω άκρη με το σχολείο, να παρουσιαστώ στον Διευθυντή για να πάρω οδηγίες κι εκείνη την ημέρα γνώρισα και την Λένα την δασκάλα που είχε αναλάβει την Δευτέρα τάξη που θα πήγαινε η Νανούκα.
Εκείνη είχε ήδη δυο χρόνια στο χωριό, ήταν βετεράνος μπροστά στα μάτια μου και δεν ήξερα αν έπρεπε να απελπιστώ εντελώς όταν άρχισε να κουνάει με αποδοκιμασία το κεφάλι της όταν έμαθε πως δεν είχαμε κλείσει κάποιο δωμάτιο για να μείνουμε
« Θα μπορούσαμε να μείνουμε σε κάποιο ξενοδοχείο» ήταν η δική μου άποψη που έφερε παροξυσμό γέλιου στην καινούργια μου φίλη …
« Μα που νομίζεις πως ήρθατε; >> με ρώτησε ανάμεσα στα γέλια της ... το κοντινότερο μέρος που διέθετε ξενοδοχείο απείχε αρκετά χιλιόμετρα!

Όπως ήταν φυσικό για μια ακόμα φορά τα είχα κάνει χάλια καθώς είχα πλάσει την εικόνα στο μυαλό μου πως θα βολευόμασταν άνετα για λίγο σε κάποιο μικρό και φθηνό ξενοδοχείο μέχρι να βρούμε ένα σπιτάκι να νοικιάσουμε, μόνο που ούτε ξενοδοχείο υπήρχε, ούτε περίσσευαν σπίτια για νοίκιασμα αφού οι άλλοι δάσκαλοι είχαν προνοήσει
να νοικιάσουν ότι διαθέσιμη στέγη υπήρχε στο χωριό.

« Θα σε πάω στην κυρά Μαρία γι απόψε κι από αύριο βλέπουμε τι θα κάνουμε με την περίπτωση σου!» βρήκε την λύση η Λένα κι άρχισα να γελάω ανακουφισμένη καθώς ένα βάρος έφυγε από πάνω μου.
« Μη χαίρεσαι, δεν ξέρεις τι δράκαινα είναι, ο θεός να σε φυλάει αλλά μένει μόνη της σε ένα τεράστιο σπίτι κι όλο και κάποιο δωμάτιο θα έχει να σε βάλει. Εκεί έμενα κι εγώ
πέρσι αλλά ήταν πολύ παράξενη και δεν άντεξα»

Το γέλιο μου κόπηκε αλλά όταν έχεις πάρει master στην παραξενιά από μια Τζώρτζια η δράκαινα της Λένας θα με φόβιζε?

Το σπίτι ήταν στην άκρη του χωριού, ένα πέτρινο δίπατο με μια τεράστια αυλή μπροστά .
Από την είσοδο της αυλής μέχρι το σπίτι ήταν παραταγμένοι σαν στρατιωτάκια ντενεκέδες λαδιού , βαμμένοι κατάλευκοι κατάφορτοι με Φθινοπωρινά λουλούδια .
Και τότε την είδα να στέκεται στο κατώφλι και να μας παρατηρεί, δράκαινα όχι αστεία! Ψηλή , μαυροφορεμένη με γκρίζα μαλλιά πιασμένα σε έναν αυστηρό κότσο πίσω στον σβέρκο της, πρόσωπο βλοσυρό , μάτια κατάμαυρα που πέταγαν φωτιές καθώς μας παρατηρούσε να πλησιάζουμε στο σπίτι της και στόμα σφιγμένο πεισματικά που αρνιόταν να χαμογελάσει .
Θα είχα κάνει μεταβολή να φύγω τρέχοντας αλλά να φοβηθώ μια ηλικιωμένη γυναίκα ήταν γελοίο γι αυτό προχώρησα με θάρρος, καλά αστεία λέμε τώρα, δεν είχα καθόλου θάρρος, έτρεμα ολόκληρη, αλλά ήθελα να παραστήσω την γενναία στην Νανούκα που
έχει πιάσει σφιχτά το χέρι μου και κοιτά με τρόμο τον δράκο που μας περίμενε .

Δεν κατάλαβα τι ήταν εκείνο που την έκανε να χαμογελάσει, μήπως το τρομαγμένο ύφος μου ή μήπως η Νανούκα που κρυβόταν στις δίπλες του παλτού μου και φαινόταν μόνο η κορφή του κεφαλιού της και το ένα μάτι που κοιτούσε κρυφά?
Μπορεί να χαμογέλασε με το ξεφτισμένο κουνέλι που κρεμόταν σαν πτώμα στην αγκαλιά της κόρης μου!! 
Πάντως χαμογέλασε κι ένα χέρι με σκληρούς κάλους έσφιξε
το δικό μου και μας καλωσόρισε στο σπιτικό της.
Αντί για καφέ μας έστρωσε τραπέζι κι άρχισε να κουβαλά ένα σωρό πιάτα λες και μας περίμενε κι εμείς ξεθεωμένες από το ταξίδι και την ταλαιπωρία της ημέρας δεν σκεφτήκαμε καν να φέρουμε  αντίρρηση κι εκείνη μπούκωνε την κόρη μου που έτρωγε λες κι είχα να την ταΐσω δέκα μέρες!
Η Λένα αφού μας παρέδωσε στην ''δράκαινα'' έφυγε , πήγε στο χωριό να στείλει τα πράγματα μας σαν να ήταν πια βέβαιο πως δεν θα φεύγαμε πια από αυτό το σπίτι αν και δεν είχαμε συζητήσει ούτε για ενοίκιο, ούτε για το που θα κοιμόμασταν .

Η κυρά Μαρία μας έδωσε όλο το ισόγειο να μένουμε με την Νανούκα, δυο κάμαρες που στην κάθε μια θα μπορούσα να στριμώξω όλο το διαμέρισμα που μέναμε στην Αθήνα, με ένα μπάνιο τεράστιο «κοίτα μαμά , ολόκληρη μπανιέρα έχει εδώ!»
και κουζίνα που όσο έμεινα εκεί δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω ποτέ, αφού εκείνη ανέλαβε και την διατροφή μας γιατί όπως έλεγε κουνώντας το κεφάλι «εσείς οι Αθηναίες
δεν ξέρετε να μαγειρεύετε και το παιδί πρέπει να τρώει καλά κι εσύ πετσί και κόκαλο είσαι!». Όσο για ενοίκιο , έμεινα άφωνη όταν μου ζήτησε σχεδόν τα μισά από όσα πλήρωνα στο προηγούμενο σπίτι.
Ήταν πολύ καλύτερα από όσο μπορούσα να το φανταστώ και πως θα μπορούσε να φτάσει ποτέ η φαντασία μου τόσο μακριά, σε μια άγνωστη γυναίκα που μας σκέπασε με τις φτερούγες της και μας φρόντιζε σαν να είμαστε η κόρη και η εγγονή της!
Επιτέλους ζούσα, ανάσαινα, χαμογελούσα ... έκανα μια καινούργια αρχή!

Εκείνο το ίδιο βράδυ που φτάσαμε, όταν έβαλα την Λιλίκα για ύπνο, στο καινούργιο της κρεβάτι που μοσχοβολούσε σαν να είχε απλώσει κάποιος επάνω στα κατάλευκα σεντόνια όλα τα λουλούδια της γης, αγκάλιασε σφιχτά τον Σοκολάτα και με νυσταγμένο ύφος μου ψιθύρισε
«μη φύγουμε μαμά από εδώ μου αρέσει η γιαγιά Μαρία»

Ούτε κατάλαβα πότε προβιβάστηκε η δράκαινα κυρά Μαρία σε γιαγιά Μαρία!
Μάλλον τις ώρες που την κρατούσε τρυφερά αγκαλιά και την μπούκωνε ξεροτήγανα και τραγανές πατάτες ή όταν της έδωσε μια χειροποίητη πλεγμένη παιδική κουβερτούλα
για να τυλίξει τον Σοκολάτα της?

Αργότερα καθόμαστε μόνες μας με την γιαγιά Μαρία πλάι στην ξυλόσομπα μασουλώντας φρέσκα καρύδια και πίνοντας σπιτικό κρασί .
Το ξημέρωμα μας βρίσκει ακόμα να συζητάμε και το περίμενα πως κάποια στιγμή θα έφτανε η ώρα της ερώτησης «ο άντρας σου θα ΄ρθει?» και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να ανοίξω διάπλατα τα παράθυρα της ζωής μου και να της πω χωρίς περικοπές από πού ερχόμουν και ποια ήμουν . Δεν της έκρυψα τίποτα, δεν ήθελα να ξεκινήσω την φιλία μας με αυτήν την ντόμπρα Κρητικιά με φθηνές δικαιολογίες και παραλείψεις.
Θα άφηνα εκείνη να διαλέξει αν ήθελε να με κρατήσει με το παιδί μου κοντά της ή να μας πει να φύγουμε.
Εκείνη όμως κούνησε αδιάφορα τους ώμους «τα λάθη για τους ανθρώπους είναι» σα να μη της είχε κάνει τίποτα εντύπωση από όσα άκουσε κι από τότε δεν μας άφησε από τα χέρια της. Έτσι απέκτησα μια δεύτερη Τζώρτζια να μας προσέχει κι η Νανούκα απέκτησε μια ακόμα γιαγιά, που την ακολουθούσε σαν σκυλάκι όπου πήγαινε εκείνη.
Μαζί της η ζωή ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα από όσο μαζί μου,γιατί η γιαγιά Μαρία «έπλεξε και παλτό στον Σοκολάτα μαμά και ξέρει να κάνει τις πιο ωραίες τηγανιτές πατάτες ,μου λέει ξένα τραγούδια (οι Κρητικοί ιδιωματισμοί φάνταζαν ξένες γλώσσες για την κόρη μου) και με πάει και βόλτες στα ζωάκια να παίζω» τα ζωάκια ήταν οι κότες που είχε η γιαγιά Μαρία στην πίσω αυλή , κατσίκες και πρόβατα που έβοσκαν παντού
γύρω από το χωριό και που η κορούλα μου δεν είχε δει ποτέ της μέχρι τότε παρά μόνο σαν ζωγραφιές στα παραμύθια.

«Είστε καλά κυρία Άννα, είναι έτοιμα τα παιδιά?» συνέρχομαι από το ονειροπόλημα μου και βλέπω τον κ. Διευθυντή να με κοιτά ανήσυχος.
«Μάλιστα , μια χαρά όλα, μην ανησυχείτε καθόλου» Ρίχνω μια κρυφή ματιά στην αυλή νομίζοντας πως έχει φτάσει η σειρά μας και δεν το έχω καταλάβει , όμως το πρόγραμμα της Δευτέρας Τάξης θέλει ακόμα δέκα λεπτά για να τελειώσει.
Η Λένα δίνει τα παραγγέλματα και βλέπω όλο το άγχος που ζωγραφίζεται στα μάτια της για τα παιδιά της. Άραγε κι εγώ το ίδιο βλέμμα έχω?
Μάλλον γιατί βλέπω την γιαγιά Μαρία να με κοιτά επίμονα και να μου γνέφει καθησυχαστικά . Της στέλνω ένα φιλί για να μην ανησυχεί και γυρίζω ν’ ασχοληθώ με τις τελευταίες λεπτομέρειες.

Ξέρω πως κι εκείνη σήμερα έχει πολύ αγωνία, όχι μόνο για το αν θα τα πάει καλά η Νανούκα μας ή πως θα τα βγάλω πέρα στις πρώτες μου γυμναστικές επιδείξεις , περιμένει τον γιο της, μετά από τρία χρόνια που έχει να τον δει και είναι τόση η
χαρά της που όλη την χθεσινή μέρα την περάσαμε στην κουζίνα να ετοιμάζουμε τα φαγητά της σημερινής γιορτής. Γιατί αυτή η μέρα είναι για όλες μας γιορτή.

Για την γιαγιά Μαρία, για την Τζώρτζια, για την Νανούκα μας, για εμένα, ακόμα και για εκείνον τον γιο που έφυγε θυμωμένος με την μητέρα του πριν χρόνια και τώρα πια επιστρέφει.

………………………………….
Γιαγιά Μαρία

« Τόσα χρόνια σε ένα άδειο σπίτι, στερημένο από γέλια, από γιορτές, τραπεζώματα. Έφυγε αδικοχαμένη η Φωτεινή μου κι έμεινε η σκιά της να βαραίνει τις ζωές μας, να σέρνεται πάνω στους τοίχους, να αρπάζεται απ΄ τους φράκτες, να μη θέλει να μας αποχωριστεί και την άκουγε ο κύρης της, την έβλεπε τα βράδια να τριγυρίζει κάτω στην αυλή και να τον καλεί κοντά της κι αυτός δεν το άντεξε, κάποια βραδιά την ακολούθησε κι από τότε σαν τον πήρε μαζί της ηρέμησε η ψυχή της και χάθηκαν κι οι δυο αφήνοντας μας ολομόναχους κι αυτό το παιδί να μη θέλει να κάτσει κοντά μου.
«Στοίχειωσε το σπίτι μάνα» να μολογά και να θέλει να φύγει μακριά να βρει σε άλλο μέρος την τύχη του. Πώς να το σταματήσω, να του κόψω τον δρόμο και έτσι του ‘δωσα την ευχή μου κι απόμεινα μονάχη στις άδειες κάμαρες. Μόνο τα γράμματα του είχα για συντροφιά μα πώς να γεμίσει η καρδιά με λέξεις σκαλισμένες στο χαρτί?
Χρόνια πέρασαν, αραίωσαν και τα γράμματα, μόνο στο τηλέφωνο ν΄ ακούω την φωνή του και πώς να καταλάβω αν είναι καλά μέσα από τις γραμμές?
Σαν ήρθε κάποτε να με δει ήθελε να με πάρει μαζί του , εκεί
που είχε ριζώσει εκείνος, στην πόλη … μου μίλαγε για την ζωή του, για το σπίτι του, για τις σπουδές που έκανε και πως είχε προκόψει σε όλα του, πως τίποτα δεν θα μου έλειπε μα και εδώ που ήμουν πάλι τίποτα δεν μου έλειπε, μόνο εκείνος ήταν μακριά μα και πώς να πισωγυρίσει πια στο χωριό ! Δεν τον χώραγε πια ο τόπος, μικρός του έμοιαζε .
Διαφορετικές οι ζωές μας και θύμωσε σαν του το είπα.
Θυμωμένος έφυγε μαζί μου « δεν θα μπορώ να βρω ησυχία, την έννοια σου θα έχω που θα σαι μονάχη εδώ» δεν κατάλαβε πως σαν αυτός δεν είχε θέση στο χωριό μας έτσι κι εγώ δεν είχα θέση στην πόλη του.
Μήνες έκανε να μου τηλεφωνήσει , με έβαλε τιμωρία που δεν είχα την θέληση να τον ακολουθήσω …

Ήρθε αυτό το κορίτσι και γέμισε φωνές και γέλια πάλι το σπίτι
κι ας το είχα πάρει απόφαση να μη ξαναδώσω δωμάτιο σε κανέναν ξενομερίτη παρά μόνο σε ανάγκη. Δεν τις μπορώ τις ερωτήσεις κι οι ξένοι θέλουν όλα να τα μαθαίνουν.
Μα σαν τις είδα να ‘ρχονται, εκείνη τόσο αδύνατη σαν το κλαρί
της μουριάς με φοβισμένο βλέμμα , να κρατά το κοριτσάκι της
από το χέρι, κατάξανθο σαν την Φωτεινή μου στα παιδικά τα της, με έναν βρώμικο πάνινο κούκλο αγκαλιά ράγισε η καρδιά μου, πώς να τις αφήσω να φύγουν? Φτερούγισε η ψυχή μου με το παιδί σαν κάθισε στην ποδιά μου, όλα θα της τα ‘δινα αν μου τα ζήταγε φτάνει να την κρατούσα κοντά μου, τόσο χάρηκα κι όταν η δασκαλίτσα άρχισε να μιλά χωρίς περιστροφές να μου λέει για την ζωή της ένοιωσα πως ένα χέρι έψαχνε να την ακουμπήσει, να της δώσει κουράγιο, προστασία ήθελε κι ας μη το παραδεχόταν.
Τζάμπα θα τις κρατούσα στο σπίτι , ότι ήθελε να το χει, μα ήταν περήφανη και θα ήταν προσβολή να της το πω ,γι αυτό παίρνω τα λεφτά που μου δίνει , μα δεν έχω αγγίξει ούτε δεκάρα από αυτά, άνοιξα βιβλιάριο για το κοριτσάκι της κι όταν φτάσει η ώρα θα το μάθει και θα μου θυμώσει. Θα το συζητήσουμε πρώτα με την μάνα της, εκείνη θα καταλάβει και μετά θα δούμε πως θα της το πούμε.
Πόση χαρά είδα πια και τώρα που γυρίζει το παιδί μου,
Παναγιά μου τι περισσότερο να θελήσω?»_


Έτοιμοι? Ρωτάω και βλέπω γύρω μου τα ξαναμμένα προσωπάκια , τα ματάκια που γυαλίζουν από προσμονή . Περιμένουν το δικό μου σύνθημα…
« Εμπρός καμάρια μου» φωνάζω και βγαίνω μαζί τους στην αυλή … τα αγόρια μου είναι τα σκυλάκια και τα κορίτσια οι γατούλες και να οι τούμπες στα στρώματα και τα κυνηγητά ανάμεσα από τα στεφάνια … ένα μήνα ράβαμε στο σαλόνι της γιαγιάς Μαρίας τις στολές των παιδιών, ερχόταν από το πρωί
οι μανάδες , πέντε ραπτομηχανές δούλευαν μέχρι αργά τα απογεύματα για να ετοιμαστούν όλα για την γιορτή αυτή.
Για μισή ώρα έτρεχα μαζί τους πάνω κάτω, τους δίνω τα παραγγέλματα, τους
θυμίζω τις σειρές κι όταν κάναμε το εντυπωσιακό μας φινάλε με το διπλό άλμα της Γιωργίας επάνω από τις πλάτες των αγοριών και άκουσα το ζεστό χειροκρότημα επιτέλους όλα τελείωσαν κι αναστέναξα ανακουφισμένη , καταϊδρωμένη
ευτυχισμένη !

Η γιορτή μας τελειώνει με τους παραδοσιακούς χορούς.
Ανάμεσα στα παιδιά και η Νανούκα ντυμένη Κρητικοπούλα με την φορεσιά που της έδωσε η γιαγιά Μαρία.
Την έβγαλε κλαίγοντας από το σεντούκι που έχει στην κάμαρα της και την φόρεσε στην κόρη μου «της Φωτεινής μου ήταν μα τώρα σου ανήκει καρδιά μου» κι η Νανούκα πέταξε στην άκρη τον Σοκολάτα της και καμάρωνε στους καθρέφτες φορώντας την όμορφη στολή με τα κεντήματα και τα φλουριά που χτυπούσαν σε κάθε της βήμα, χωρίς να την αποχωρίζεται για μέρες περιμένοντας ανυπόμονα την γιορτή να χορέψει ανάμεσα στα άλλα παιδιά .
Η γιαγιά Μαρία παρέα με την Τζώρτζια καμαρώνουν κλαίγοντας για τους δικούς της λόγους η κάθε μια και συνάμα γελάνε με τα σκέρτσα των παιδιών και χτυπάνε παλαμάκια στον ρυθμό της μουσικής κι εγώ πάω να καθίσω ανάμεσά τους και τις αγκαλιάζω .
Είναι οι μαμάδες μου.

«Ο Κωσταντής , ο Κωσταντής ήρθε» φωνάζει η γιαγιά Μαρία και μας δείχνει έναν νέο γελαστό άντρα που στέκεται παράμερα , ανάμεσα στον κόσμο και κουνάει το χέρι του χαιρετώντας προς το μέρος μας.

Επιτέλους, εμφανίστηκε ο άνθρωπος για τον οποίον ξέρω τα πάντα αφού η μάνα του δεν σταματά να μιλά γι αυτόν !
Η ματιά του μας αγκαλιάζει όπως καθόμαστε όλες μαζί και τελικά καρφώνεται επάνω μου.

Για λίγο μένουμε ξαφνιασμένοι να κοιταζόμαστε, σαν να σταμάτησε η μουσική, σαν να σταμάτησε η καρδιά μου, σαν να θόλωσε η αυλή,σαν να χάθηκαν όλα ένα γύρω και μόνο
το χέρι της γιαγιάς Μαρίας που με σκουντάει στα πλευρά με συνεφέρει.
«Είδες λεβέντη γιο που έχω?» με ρωτά και διακρίνω μια πονηρή λάμψη στα μάτια της.
Θέλω να γελάσω δυνατά, με πνίγει αυτό το γέλιο που είχα ξεχάσει πως είναι.
Θα έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό το Καλοκαίρι σκέφτομαι ...
η ζωή είναι τόσο όμορφη … ξανασκέφτομαι πως θέλω να φιλήσω όλο τον κόσμο !
Και ....

Νομίζω πως ξέρω από ποιόν θα αρχίσω … τα φιλιά !

___                                                  ΤΕΛΟΣ


                                           Levina



Αναπάντητη κλήση

« απουσιάζω , αφήστε μου το μήνυμά σας και θα επικοινωνήσω μαζί σας το συντομότερο » Ούτε κι αυτή την φορά απάντησε στην κλήση του, ό...