Ο τρόμος παραφυλάει στο σκοτάδι "4ο μέρος"

Ο  τρόμος  παραφυλάει στο σκοτάδι "4ο μέρος"

 Άνοιξε τα μάτια του  ολότελα ξύπνιος πια για  να συνεχίσει ζωντανά αυτό το όνειρο. Αυτό ήταν, θα την έπαιρνε μαζί του, δεν μπορούσε καν να σκεφτεί πως θα έφευγε και θα την άφηνε πίσω ολομόναχη στις ορέξεις κάποιου που δεν μπορούσε να εκτιμήσει αυτή την όμορφη δυνατή γυναίκα! Ήταν τόσο σίγουρος πως η ζωή στην πόλη θα της άρεσε, ίσως την δυσκόλευε λίγο στην αρχή αλλά θα προσαρμοζόταν γρήγορα, θα την βοηθούσε εκείνος σε αυτό. Θα   ήταν υπομονετικός μαζί της,  θα της  μιλούσε συνεχώς, θα την πήγαινε στα καλύτερα  restaurand,  θα της έπαιρνε ακριβά ρούχα και καλλυντικά , θα την γνώριζε στους φίλους του, θα πήγαιναν μαζί  σε θέατρα, μουσεία, θα γύριζαν κάθε βράδυ και σε διαφορετικό στέκι  μέχρι εκείνη να τα γνωρίσει όλα!! Δεν τον ένοιαζε ποια ήταν , πως είχε βρεθεί εκεί να ζει ολομόναχη, φτάνει να συνέχιζε μαζί του την ζωή της.

Το κορμί της ήταν τόσο ζεστό επάνω στο δικό του,  το πρόσωπο της  να απέχει λίγα εκατοστά από το δικό του, η ανάσα της ήρεμη, ρυθμική να φτάνει  στο μάγουλο του, άγγιξε τα χείλη της και εκείνη  μουρμούρισε κάτι ακατάληπτο και δέχτηκε πρόθυμα το φιλί του. 

Την έσφιξε περισσότερο επάνω του και  τα χέρια του  άρχισαν και πάλι να εξερευνούν το κορμί της. Τα χρυσά μάτια της  ήταν κλειστά,  στις άκρες τους γυάλιζαν  δυο δάκρυα που δεν είχαν  ακόμα κυλήσει.

«  Κλαις!»  Ξαφνιάστηκε εκείνος και της σκούπισε τα δάκρυα με τα χείλη του.

«  Από ευτυχία »  του απάντησε και  κούρνιασε μέσα στην αγκαλιά του.

Ναι ήταν ευτυχισμένη, αυτό ένοιωθε για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Μια απέραντη ευτυχία, μια ηρεμία να γεμίζει την ψυχή και το κορμί της.

 Για λίγο είχε ξεχάσει  το πλάσμα που παραμόνευε έξω  γι αυτήν, είχε ξεχάσει  από πού ξεκίνησε, όλη την προηγούμενη ζωή της. Ήταν κλεισμένη μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά, ένοιωθε πως ήταν γυναίκα που κάποιος μπορούσε να την αγαπήσει , να  της δώσει αυτό που λαχταρούσε  από τότε που ήταν κλεισμένη στο εργαστήρι μαζί με  τις υπόλοιπες γυναίκες και δεχόταν  μέσα της   απίστευτες ποσότητες από κοκτέιλ  φαρμάκων, αυτό λαχταρούσε όταν την έδεναν  στο  χειρουργικό κρεβάτι και  γέμιζαν το κορμί της εμφυτεύματα, όταν την δοκίμαζαν μετά από κάθε πείραμα αν ήταν  για συνέχεια ή για «έξοδο».

Πόσες γυναίκες είχαν ξαναδεί το φως έξω  από αυτό το εργαστήριο? Είχαν βρει την πραγματική έξοδο και έζησαν ξανά κάτω από τον ήλιο όπως η ίδια?

 Όταν  έγινε η έκρηξη και  έπεσαν όλοι οι φράκτες ασφαλείας ήταν σίγουρη πως  ξέφυγαν και  τα πέντε πειράματα που είχαν απομείνει ζωντανά, ακόμα και  αυτό το ένα  αποτυχημένο που  ήταν προγραμματισμένο για  «έξοδο».

 Δεν μέτρησε  πόσες μέρες έτρεχε μέχρι να καταφέρει να ξεφύγει από τους διώκτες της.

Χωρίς να  σταματά καθόλου ούτε για να ξεκουραστεί , ούτε για να φάει , μόνο νερό έπινε από τα ρυάκια που συναντούσε στον δρόμο της,   έτρεχε ασταμάτητα  φεύγοντας όσο πιο μακριά γινόταν από κάθε κατοικημένη περιοχή , ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας  από βουνό σε βουνό, ανάμεσα σε πυκνά δάση, σε χιονισμένες κορυφές, περνούσε μέσα από ορμητικά ποτάμια,  έμενε κρυμμένη στις σκιές και στα σκοτάδια   μέχρι να νοιώσει πως  είχαν χάσει τα ίχνη της, πως κανένας πια δεν την κυνηγούσε, πως ήταν ασφαλής και όμως το ένοιωθε πως  Εκείνο την ακολουθούσε.

Όταν βρήκε την εγκαταλειμμένη καλύβα, ένοιωσε πως έπρεπε να σταματήσει για λίγο. Ένα παλιό ξύλινο κτίσμα ήταν, αλλά αρκετά γερό για να φιλοξενεί κάποια χρόνια πριν ξυλοκόπους . Όταν έφτασε εκεί και βρήκε καταφύγιο για μια βραδιά κατάλαβε  πως θα μπορούσε να μείνει για λίγο καιρό, να ξεκουραστεί , να ανακτήσει τις δυνάμεις της. Δεν έπιανε καμία πρόσφατη μυρωδιά που να αποδεικνύει πως είχε χρησιμοποιηθεί πρόσφατα . Τα μικρά ζώα της έδιναν την τροφή που χρειαζόταν, τα μεγαλύτερα το δέρμα τους, μερικές επιδρομές στα κοντινότερα κατοικήσιμα μέρη που απείχαν τουλάχιστον τρεις μέρες και  που γι αυτήν δεν ήταν παρά ελάχιστες  ώρες  μακριά, της εξασφάλισαν λίγα κλεμμένα ρούχα που έβρισκε απλωμένα, ζεστά σκεπάσματα που ρισκάρισε να την δουν για να τα πάρει και να νοιώσει  ξανά άνθρωπος . Τα παλιά σκουριασμένα σκεύη που βρήκε τα καθάρισε στο ρυάκι  με άμμο, έφτιαξε με φύλλα και λεπτά κλαριά ένα στρώμα που το έντυσε με δέρμα ελαφιού. Δεν υπήρχαν ούτε καρέκλες, ούτε τραπέζι , μα δεν τα χρειαζόταν. Μόνη της ζούσε εκεί μέσα  και όταν έψηνε την τροφή της και την έτρωγε σε πιάτο,  καθισμένη μπροστά στην φωτιά  τότε ένοιωθε  και πάλι άνθρωπος! Γινόταν η γυναίκα που ήταν παλιά, όταν ζούσε μια φυσιολογική ζωή , τότε που  είχε την δουλειά της στο Ιατρικό Κέντρο, όταν ήταν τρελά ερωτευμένη με τον επικεφαλής της ομάδας της, τον μεγαλύτερο επιστήμονα του κόσμου όπως πίστευε  ! Αυτό που δεν περίμενε ήταν ο εφιάλτης που θα ζούσε αργότερα κοντά του, ούτε πως και η ίδια θα γινόταν μέρος των πειραμάτων του ! Γελούσε κάθε φορά που σκεφτόταν την εμπιστοσύνη που του είχε και πάντα αυτά τα γέλια της τελείωναν με λυγμούς και κραυγές απόγνωσης που δεν τις άκουγε κανένας στην έρημη καλύβα της.

Το μόνο που χάλαγε πλέον την ησυχία της ήταν αυτό το πλάσμα που δεν σταμάτησε ούτε για λίγο να την ακολουθεί.

 Όσο και να προσπαθούσε να του κρυφτεί  υπήρχε ανάμεσα τους ένας περίεργος δεσμός,  Εκείνο  ένοιωθε την παρουσία της από χιλιόμετρα μακριά, δεν είχε πια τίποτα ανθρώπινο,  είχε χάσει κάθε συναίσθημα που περιβάλλει την ανθρώπινη ψυχή , ήταν απλά ένα  αποτυχημένο γενετικό πείραμα που  δημιούργησε ένα ακαθόριστο πλάσμα, μια ακόμα γυναίκα που μεταλλάχτηκε σε ένα διαφορετικό ζώο με τεράστια μυική δύναμη, με παραμορφωμένα σαγόνια και στρεβλωμένα άκρα και παρέμεινε έτσι  , με την νοημοσύνη πεντάχρονου παιδιού και τα άγρια ένστικτα θηρίου που  σκοτώνει για την επιβίωσή του. 

 Προς το παρόν το ένοιαζε μόνο η  εξόντωση της γυναίκας, η ζήλια που ένοιωθε το ανθρώπινο μέρος του μυαλού του γι αυτήν , αυτό του υπαγόρευε … μετά όμως? Θα έφευγε  ή θα  γυρνούσε κοντά σε κατοικημένες περιοχές και θα έφερνε τον όλεθρο μέχρι να το ανακαλύψουν και κάποια σφαίρα να βάλει τέλος στην δράση του?

Είχε καιρό να τα σκεφτεί όλα αυτά, να αναρωτηθεί για το τι θα ερχόταν μετά στην ζωή της, δεν πίστευε καν πως είχε ζωή, φυγάς ήταν, κρυβόταν για να γλιτώσει την ζωή της, ήξερε πως αν την ανακαλύψουν θα  της δείξουν  την  «έξοδο» για να μη μιλήσει και να που τώρα  μέσα στην τρυφερή αγκαλιά του άντρα άρχισε ξαφνικά να σκέφτεται το μέλλον, να αναρωτιέται για το δικό της αύριο.

 Μόνο που δεν θα υπάρχει αύριο σκέφτηκε,  αν δεν τελειώσει οριστικά με  Εκείνο.

Κούνησε το κεφάλι της για να διώξει  κάθε δυσάρεστη σκέψη , αυτή την ώρα ήταν μαζί με  τον άντρα που είχε ξυπνήσει μέσα της κοιμισμένες μνήμες, της είχε δώσει  μια αγκαλιά,  της είχε κάνει τρυφερά έρωτα, της είχε δείξει με κάθε τρόπο πόσο ξεχωριστή και πολύτιμη ήταν. Αυτό ήθελε να ζήσει για λίγο ακόμα  μέσα σε αυτό το όνειρο, πριν επιστρέψει ορμητικά και την ξυπνήσει βίαια η πραγματικότητά της.

Χώθηκε πιο βαθιά στην αγκαλιά του και έκλεισε τα μάτια της προσφέροντας του πρόθυμα τα χείλη της,  γι αυτή την νύχτα  μόνο εκείνος θα υπήρχε  στην σκέψη της.

«  Γιατί να μη μείνουμε εδώ , για πάντα εσύ και εγώ?» τον ρώτησε  και  κάτι  σαν απόγνωση που διάβασε στην φωνή της τον έκανε να την κοιτάξει παραξενεμένος.

Τόσες μέρες  της μιλούσε ώρες και ώρες για την ζωή του, την δουλειά του, για το σπίτι του που  θα γινόταν και δικό της σπίτι, για τους φίλους του που θα τον έψαχναν, προσπαθούσε να την πείσει να τον ακολουθήσει , να φύγει μαζί του από αυτό το ερημικό μέρος και αν στην αρχή ήταν λιγομίλητη και ανένδοτη ακόμα και να το σκεφτεί σιγά σιγά η αντίστασή της άρχισε να κάμπτεται . Τουλάχιστον άρχισε να το σκέφτεται.

«  Γιατί θέλω να  ζήσω μαζί σου » την αγκάλιασε « γιατί θέλω να  ζήσεις στην ζωή μου » της έδωσε ένα  βαθύ φιλί «, γιατί  δεν αντέχω να γυρίσω πίσω χωρίς εσένα » ένα ακόμα φιλί,

« γιατί  σ΄ αγαπώ …»  όχι αυτό δεν της το είχε ξαναπεί τόσες μέρες που ζούσαν μαζί  !!

Τραβήχτηκε απότομα από την αγκαλιά του  και κάθισε δίπλα του  στον μικρό βράχο  μασουλώντας  ένα κλαράκι αφηρημένη. Όχι αυτή την εξέλιξη δεν την περίμενε ούτε εκείνη. Αυτό το δικό του σ΄ αγαπώ  ανακάτωνε τον κόσμο της, τα έκανε όλα να γυρίζουν γύρω της σα να βρισκόταν  ανάμεσα σε μια θύελλα που δεν ήξερε  πώς να  την διαχειριστεί για να ξεφύγει.

«  Λεόνα ?» Την πρώτη φορά που του είπε το όνομα της του φάνηκε τόσο περίεργο που το έλεγε ξανά και ξανά  για να το συνηθίσει , μέχρι που βρήκε πως της ταίριαζε τόσο πολύ… ήταν το ίδιο παράξενο όσο και  η γυναίκα που το είχε! Λεόνα?
« Μίλα μου,  δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει αν δεν μου μιλάς.»

«  Και εγώ σ΄ αγαπώ »  του είπε αντί για οτιδήποτε άλλο και τον κοίταξε με  αυτό το θλιμμένο βλέμμα της που  ειδικά αυτή την φορά τον έκανε να ανησυχήσει.

Ήταν τόσο σίγουρος πως του έλεγε την αλήθεια όμως  και  πως κάτι  σοβαρό σκεφτόταν  εκείνη που δεν ήθελε να του πει,  αν και πολλά τελικά δεν του είχε πει.  Είχε τόσες απορίες μέσα του και κάθε φορά που προσπαθούσε να ανοίξει κάποια συζήτηση  η γυναίκα  θα έβρισκε μια πρόφαση να τον αποφύγει.

Εκείνος της μιλούσε συνέχεια , για τους γονείς του , τα παιδικά του χρόνια,  το σχολείο και τις σπουδές του, τις  φάρσες με τους φίλους του ,  ακόμα και για τον πρώτο του γάμο που τελείωσε άδοξα δυο χρόνια μετά, για το όμορφο σπίτι που είχε στην άκρη της πόλης, πως θα μπορούσαν να ζήσουν εκεί ευτυχισμένοι οι δυο τους , για τα όνειρα του  και τις προοπτικές της δουλειάς του και εκείνη απλά τον άκουγε με το κεφάλι ακουμπισμένο στον ώμο του, γελώντας  με τα αστεία του και μόλις η συζήτηση  ερχόταν  σε αυτήν , όταν άρχιζαν οι ερωτήσεις του , τότε   κάτι θα σκεφτόταν για να τον αποφύγει. Θα σηκωνόταν να ετοιμάσει το φαγητό τους, να φέρει νερό, να βάλει κάποιο ξύλο στην φωτιά, να  βγει να μαζέψει  ρίζες και  μυρωδικά, αν και ο ίδιος ποτέ δεν κατάλαβε ποιος κυνηγούσε γι αυτήν και της έφερνε το κρέας, όλα αυτά τα μικρά ζώα που  μαγείρευε  τους λαγούς, τα πουλιά  … Κάποια στιγμή που την ρώτησε εκείνη απάντησε αόριστα πως  ερχόταν κάποιος από το χωριό,  μόνο που δεν του προσδιόρισε  που ήταν αυτό το χωριό και όταν της είπε  να  τον φέρει  μαζί της την επόμενη φορά για να   μάθει αν τον ψάχνουν και να στείλει μήνυμα πως ήταν ζωντανός και καλά στην υγεία του , εκείνη πάλι κάτι αόριστο  του  απάντησε , αφήνοντας τον στο σκοτάδι.

«  Αύριο θα φύγουμε, αρκετά καθίσαμε εδώ, πρέπει πια να γυρίσω πίσω και δεν μπορώ να σε αφήσω εδώ το ξέρεις αυτό! »  ήταν αποφασισμένος να μην την αφήσει να βρει και πάλι  ένα σωρό δικαιολογίες για να αναβάλλουν αυτήν την αναχώρηση.

 Ήταν αρκετά δυνατός πια για να περπατάει μεγάλες αποστάσεις, δεν πονούσε όπως  παλιά, δεν υπήρχε κίνδυνος για την υγεία του  όπως φοβόταν εκείνη  και δεν ήθελε να ξεκολλήσουν από την ασφάλεια της σπηλιάς.

Ο πανικός που είδε στα μάτια της,  δεν  τον  σταμάτησε αυτή την φορά. Αυτή η γυναίκα θα τον ακολουθούσε  οτιδήποτε και αν θα συνέβαινε.

«  Μπορούμε να ερχόμαστε όποτε θέλεις εδώ  αγάπη μου,  δεν είναι δα και τόσο μακριά !» την καθησύχασε.

Δεν ήξερε, δεν μπορούσε να καταλάβει και  εκείνη  δεν  μπορούσε να του εξηγήσει, δεν υπήρχε λόγος πια για να το κάνει.

Αυτή την τελευταία τους νύχτα  τον εντυπωσίασε το πάθος της ,  ο απελπισμένος τρόπος που  του έδινε την αγάπη της, το πρωί θα ξεκινούσαν μαζί  για να γυρίσουν στον πολιτισμό και όμως η γυναίκα έκανε σαν να επρόκειτο να αποχαιρετιστούν για πάντα.

Με το ξημέρωμα σηκώθηκε πρώτη,  όπως κάθε πρωί έβαλε στην φωτιά να βράσει νερό,  έβαλε σε τάξη τα πράγματα της,  έφτιαξε ένα μικρό δέμα με λίγα φαγώσιμα και τον ξύπνησε για να  πιουν το τσάι τους και να φάνε κάτι πριν ξεκινήσουν.

Ανήσυχη και αφηρημένη έβαζε τις μπουκιές στο στόμα της, Εκείνο είχε να φανεί μέρες γύρω από την σπηλιά,  όμως τώρα που θα βρισκόταν μαζί με τον άντρα μέσα στο δάσος πολύ φοβόταν  ότι δεν θα  μπορούσε να αντισταθεί στην παρόρμηση του να μη τους πλησιάσει. Θα έπιανε από χιλιόμετρα μακριά την μυρωδιά  τους.

Ήταν έτοιμοι να φύγουν.  Εξ άλλου δεν είχαν και κάτι να κουβαλήσουν , πέρα από τα τρόφιμα για τον δρόμο  και τη καραμπίνα του . Η γυναίκα  έσβησε την φωτιά στο τζάκι ,  έκλεισε πίσω τους την πόρτα και ξεκίνησαν  μέσα  από   τα μονοπάτια των ζώων στο δάσος να κατέβουν στο πιο κοντινό  μέρος που υπήρχαν άνθρωποι και  τηλέφωνα.

«ΤΕΛΟΣ 4^ου  ΜΕΡΟΥΣ»