Άυλα Σώματα

Σ΄ αγαπώ σπάραξε η φωνή σου

μια ανάσα πρωινής δροσιάς μας τύλιξε

Χάθηκα σε ένα πονεμένο άγγιγμα

τα χείλη μου απ΄ την φλέβα της καρδιά σου

κλέβουνε στιγμές ζωής

μια ζωή π αργοκυλά σε σπασμένα ακροδάχτυλα

Νοιώσε μου είπες η καρδιά μου πόσο δυνατά χτυπά

πως το αίμα μου ζεστό στα πόδια σου  κυλά

Για σένα μου είπες κ ήταν ο λόγος σου

σαν ανάσα κομμένη από ροδόδεντρο

ζαλίζομαι από τις γρήγορες στροφές

που φέρνει μια νωθρή ζωή το δωμάτιο λουσμένο

στο δυνατό φως που αντανακλά η μορφή σου

Μικρός ο κόσμος όσο το χνάρι της παλάμης μου

κι ένα δαχτυλίδι πέτρινο η άκρη του

Απόψε μην ανάψεις το λυχνάρι

άσε για τελευταία φορά τις σκιές να στροβιλίζονται

κάτω από έναν άναστρο ουρανό

λίγο νερό μονάχα και μια χούφτα ελπίδα

να χορτάσουμε την πείνα μας

κι όταν χλομιάσει ο ουρανός

στα πρώτα φώτα της αυγής βουβός αποχαιρετισμός

δίχως δάκρυ το τελευταίο αγκάλιασμα

κι ας είναι αδυσώπητη η ερημιά που θα ρθει

Δεν ωφελεί μαραζωμένα λόγια για να πούμε

αθάνατη καρδιά κληρονομήσαμε

απ την αγάπη που έδειξε ο Πάρης στην Ελένη

και τώρα που η δική μας Τροία λεηλατήθηκε

με μπράτσα γυμνά σημαδεμένα

απ τις νυχιές του έρωτα την πέτρα της ζωής μας

σε ανηφόρα δύσβατη χώρια θα κυλίσουμε

Με βλέφαρα κλειστά και με βαριά καρδιά

με σάπια φύλλα το στρώμα μου σκεπάζω

να μη φανεί πως κάποτε σ αυτό

δυο φοβισμένοι άνθρωποι ζητούσαν ελεημοσύνη

απ τον στριφνό τον χρόνο της νύχτας τ αγκομαχητά

τ άπιαστα σύννεφα τα μισοσβησμένα αστέρια

πριν στην τρελή φυγή πιστέψουνε

σαν ξεχασμένα χελιδόνια στο Φθινόπωρο

και τα χειραγκαλιάσματα πόνος νεκρός

φτερουγίσματα του χωρισμού γινήκαν

Πλέον σιωπή

Σπουδή στον Έρωτα  _  Levina

Σ Αγαπώ Σου Λέω

                                                                         

painting by Malcolm Liepke

Έρωτά μου /  Μελένιε  μου έρωτα

στους ίσκιους μιας πόλης έρημης σ αναζητώ

στων χαλασμάτων τις σκοτεινές ρωγμές / κι εσύ

μια κούπα χρυσαφένιο μέλι να κυλάς

σαν λάζο σπλαχνικό  πληγές γλυκοχαράζεις

Κοίτα πως περιφέρομαι με θολωμένη την ματιά

σαν της ψυχής τ  αντάριασμα ηδονικά προστάζει

να βαριοκλείσουνε τα βλέφαρα

σαν μέλι να σταλάξεις στο ραγισμένο μου κορμί,

τους ώμους, τα στήθια, την κοιλιά,

στις άκριες των ποδιών χέρια ανονείρευτα ασελγούν

καταβροχθίζοντας  κορμί και θέληση

π  ανήμπορα παραδομένα σε νάμα ηδονοστάλαχτο

κείτονται σε κοίτη τρισκότεινου ποταμού /

άγριου χειμάρρου / άπνοα στα βάθη σου

δροσολογούν τα διψασμένα χείλη

Σ αγαπώ σου λέω / τυφλά σε αγαπώ

Στον ίσκιο σου   ξοδεύω την ψυχή μου

τα πρώτο σου χαμόγελο κρατώ /τον ήχο της φωνής σου

το βραδινό αθάνατο φιλί που πλάγιασε στην γλώσσα μου

το θρόισμα των πόθων μου  δίπλα στο προσκεφάλι

Σ αγαπώ σου λέω / τυφλά σε αγαπώ

Την μνήμη διαγράφω /το παρόν δεν ζω

το αύριο ονειρεύομαι μ έρωτα να σε πίνω / να μεθώ

Μελένιε γλυκοστάλαχτε έρωτά μου

Συλλογή – Σπουδή στον Έρωτα

                             Levina

Υγ. Είναι το κομμάτι που έστειλα στο  2o Συμπόσιο Ποίησης

Θα ζητήσω συγνώμη αλλά τα σχόλια θα μείνουν κλειστά 
γι αυτή την ανάρτηση, εφ όσον αυτά τα ποιήματα

ήδη έχουν σχολιαστεί .

1η Σπουδή Στον Έρωτα

Φαντασιώσεις διαβάζω σ΄ ένα ολόγιομο φεγγάρι

που καθρεφτίζει τον ιδρώτα του στο ανοιχτό μου τζάμι

ένα φιλί αθάνατο νερό στην γλώσσα μου κρατώ

τις ώρες  που σμίγει ο χρόνος μου με τον δικό σου χρόνο

Προσμένω κρατώντας  τα μάτια μου κλειστά

σφίγγω έναν μυρωμένο άνεμο ανάμεσα

στα πληγωμένα στήθη μου κι αφουγκράζομαι

τους ήχους της παρουσίας σου στα δροσερά σεντόνια

το βάρος του κορμιού σου π αλλάζει θέση

το βάρος του χεριού σου π αναπαύεται στην

καμπύλη των γοφών μου υπέροχα κυρίαρχο

το βάθος της ανάσας σου που θροΐζει  απαλά

τις τούφες των μαλλιών μου ‘  μεθυσμένη μου ανασαιμιά

τόσο κοντά τόσο μακριά

κι εγώ προσμένω

Ξέρω να προσμένω το έμαθα στους  αιώνες

που η ύπαρξη μου περιδιαβαίνει αυτή την γη

Προσμένω μ΄ ένα μελάνι ανεξίτηλο να γράψεις

στο πρόθυμο κορμί μου τα δικά σου σ΄ αγαπώ

κι αυτά να σβήσουν ξεθωριασμένα λόγια

να ξεριζώσουν ζωγραφιές και λέξεις

που αλλοτινοί έρωτες σμίλεψαν επάνω

άλλος με μολύβι άλλος με σουγιά άλλος με κοπίδι

κι εγώ που γνωρίζω  από χαμένες υποσχέσεις

όλους  τους οργασμούς της σκέψης μου

απλόχερα θα σου προσφέρω την ώρα

που ο έρωτας τις βαθιές χαράδρες του χάρτη μου

θα γεμίζει με το αθάνατο νερό που σταλάζει το Εγώ  σου

κρύβοντας σε χείμαρρους την ντροπή μου

και τ΄ απαλά ακροδάχτυλα τα χείλη μου θ΄ ακολουθούν

τις φλέβες του λαιμού σου θα μετράνε

ρυάκια από λάβα κι αίμα στους ώμους στο στήθος

στα δυνατά πόδια που την γη μου ορίζουν

Έτσι να με θυμάσαι θέλω παραδομένη ολότελα

μ΄ ένα φουστάνι από πανσέληνο ουρανό

θα το ντυθώ για σένα

θα το γδυθώ μη και κάποιο βλέμμα ανίερο τ΄ αγγίξει

κι έτσι θ΄ αργοσαλεύω πάνω σ΄ ένα κρεβάτι πέλαγος

τα ιδρωμένα σεντόνια κύματα ν΄ αντιπαλεύω

και η σωτηρία μου το γυμνό κορμί σου

σταγόνα του ιδρώτα στα πέλματά σου αφανίζομαι

στο στόμα σου τα ηφαίστεια της ζωής μου σβήνω

Όλα άρχισαν όταν βροχής ανάσα γίνανε τα  σ΄ αγαπώ

Όλα θα τελειώσουν όταν τα σ΄ αγαπώ στερέψουν στο κορμί μου



                                                      Levina

                                                                 

υγ. Για μια νύχτα με Πανσέληνο 23/06/13


nelina trubach moshnikova paintings