Λεβάντα

Βρήκα το κουτί με τα επιστολόχαρτα μέσα στο σκονισμένο συρτάρι

του σερβάν. Το κληρονόμησα κι αυτό όπως και τα δαντελένια

τραπεζομάντιλα και τα πιάτα Λιμόζ με τα χειροποίητα τριανταφυλλάκια

ζωγραφισμένα ανάμεσα σε φύλλα χρυσού και τα κρυστάλλινα κηροπήγια

 που  ιριδίζουν κάτω από το φως των κεριών.

Ψάχνω να βρω τι άρωμα έχει το χαρτί , κάτι  έντονο μυρίζει

Είμαι τόσο σίγουρη πως αυτή την οσμή την έχω νοιώσει να  κυριαρχεί

κι άλλες φορές τα σωθικά μου κι όμως  αναρωτιέμαι που; Πότε;

Κοιτάω τα χέρια μου, σαν νεκρά κλαδιά αφημένα

στο ξύλινο τραπέζι , αδυνατώ να κάνω την παραμικρή κίνηση

από την κούραση που μουδιάζει το κορμί μου.

Ένα  σπασμένο δάχτυλο ξεφεύγει δείχνοντας αυθαίρετα τον συννεφιασμένο ουρανό 
έξω από την τζαμόπορτα. Έχει  μαζευτεί  ένας σωρός κόκκινα φύλλα στο μπαλκόνι, 

τα βλέπω να στροβιλίζονται στο Φθινοπωρινό αεράκι, πρέπει

να τα μαζέψω αλλά τελικά τα αφήνω και χαζεύω τον τρελό χορό τους.

Μικρά χαρούμενα αγγελούδια  με κοιτάνε γελαστά από τις γωνίες του χαρτιού

με κοροϊδεύουν για το συνοφρυωμένο ύφος μου καθώς αδέξια ζωγραφίζω δυο γράμματα 

επάνω τους έτσι… για να σας δείξω πως έμαθα καλλιγραφία κάποτε.

Το άρωμά της ήταν … αυτό που ανάσαινα όταν με κοίμιζε στην αγκαλιά της.

Λεβάντα . Ένα λιβάδι από λεβάντες έχω μέσα μου .

                                                                                           Levina




thomas lieser love in a rose

Σαββατιάτικο πρωινό

Είναι Φθινόπωρο το ξέρεις

κι από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες

γελαστός κάθεται απρόσκλητος στο πρωινό τραπέζι ο ήλιος .

Χαϊδεύει το βούτυρο στο ψωμί,

παιχνιδιάρικα αγκαλιάζει την κανάτα με το νερό …

η γάτα κυνηγά να πιάσει την άκρη της κουρτίνας

που την ανασηκώνει ένα δροσερό αεράκι .

Πέρα μακριά, εκεί στο βάθος που στρίβει ο δρόμος

δυο χαμόγελα κατηφορίζουν

και μια καλημέρα βιάζεται να μιλήσει μαζί τους.

Είναι Φθινοπωριάτικο πρωινό

μα έχει ντυθεί Καλοκαίρι και απαιτεί να το φωνάζουμε Σάββατο.

Αύριο θα έχει αλλάξει όνομα … ελπίζω όχι και διάθεση !

Levina

foto by Natalia Drepina

Η Αριάδνη Στον Κόσμο των Θνητών

                                                                                         

Αριάδνη : Να ξαποστάσω θέλω τώρα πια

κουράστηκα να σέρνομαι να σ ΄ αναζητώ

ανάμεσα σε μάτια νεκρά , κορμιά φθαρμένα

ανάμεσα σε  περαστικούς σε έρημες πλατείες

Αγαπημένε μου χάθηκα στην πόλη τ ΄ ουρανού σου

στην σκιά της παρουσίας σου στο τίποτα στα όλα

Μου μιλάς λες και σε παιδί απευθύνεσαι

 με κοιτάς συγκαταβατικά

αδιάφορο το φιλί σου σα μίσος και να στάζει

κι ούτε ένα δέντρο στους πυρωμένους  δρόμους

τη σκιά του δώρο για προσκεφάλι να μου δίνει

Ψυχή μου βάναυσα σου προσφέρουν

ένα πορφυρό φιλί χρωματισμένο στο αίμα

να το δεχτείς σαν πρόσφορο

αφέσου σε μια θάλασσα λησμονιάς

ξέχνα λόγια

κορμιά ιδρωμένα

που μαζί τους πλάγιασες

ξέχνα τις γκρίζες του Φθινοπώρου μέρες

της Άνοιξης την Ελπίδα

που ζωντανή σε κράτησε

ξέχνα τ΄ ανατριχιάσματα

των νυχτερινών χεριών

την απόχρωση που είχε ο ουρανός

σαν σπαρταρούσες

Πέτα από πάνω σου τις θύμησες

που πυρπολούν τα σωθικά σου

τα σπίτια που κράτησαν

των μαλλιών σου τ ΄ άρωμα

και φτύσε με σιχασιά

ένα μικρό φιλί φαρμακωμένο

π απόμεινε

στα πληγωμένα χείλη σου

Ψυχή : - Θυμάμαι !

Αριάδνη : - Σταμάτα να θυμάσαι

τα βράχια στην ακτή 

βαρέθηκαν να ακούνε

το παράπονο του δικού σου  Θέλω

και τώρα την συντριβή σου

ατάραχα αναμένουν

Η συντριβή μου είναι δική του νίκη

είναι η βροχή

που εξαντλητικά πέφτει

ως  να σκεπάσει τις κορυφές των λουλουδιών

μέσα στ ΄ αφρόνερα

και τα λόγια μου να αφανίσει

σε χείμαρρους ορμητικούς

φτάνει μόνο

απ τα χείλη μου μη τ  αλιεύσει

Γι αυτό και τα φιλιά μου

μοιάζουν απόμακρα

Πώς  λοιπόν

ν ΄  αποκωδικοποιήσει το βλέμμα μου

και των χειλιών μου

την σιωπηλή κραυγή;

Αριάδνη : - Φίλα με !

-αχ φίλα με

μόνο ετούτο σου ζητώ

δίχως όνειρα

δίχως αύριο

με μια μεθυσμένη σκέψη

με το δωμάτιο ν ακροβατεί στην άβυσσο  

κι εγώ να ανοίγομαι

να δεχτώ την κατηγόρια σου ,

τα σ αγαπώ σου,  την απόρριψη

το χθες  που δεν γνώρισα

το αύριο που μακρινό φαντάζει

αλλά ανύπαρκτο το ξέρω πως θα είναι.

Κι εδώ

Που ορκίστηκες να με επισκεφτείς

σε τούτο το χοιροστάσιο

σαν απόκληρη με λοιδορούν

γιατί παραμιλάω για την αγάπη μου

ξένη 
ολότελα ξένη στην πάτρια γη

όταν μιλάω για τον έρωτά σου

Levina



foto Natalia Drepina

Ο Μονόλογος μιας Ερωτευμένης Αριάδνης

Η Αριάδνη με συνόδεψε αρκετά βράδια τους περασμένους μήνες.

Εμφανίστηκε ξαφνικά , αδιάκριτα, ορμητικά μπήκε στην σκέψη μου

και παρέμεινε μονολογώντας πλάι μου όσο  αποτύπωνα στο χαρτί τα λόγια της.

Χάθηκε με το Καλοκαίρι το ίδιο ξαφνικά όπως είχε έρθει μόλις

τελείωσε το έργο της μαζί μου αφήνοντας πίσω μια σειρά από στίχους.

Με την σειρά είναι Ο Μονόλογος μιας Ερωτευμένης Αριάδνης,

Η Αριάδνη στον Κόσμο των Θνητών, Η Αριάδνη στον Άδη και τέλος

Ο Θρήνος της Αριάδνης.

                                                                                                         

foto by Kamil Vojnar

Υπέροχε αθάνατε έρωτά μου

Όμορφε έρωτά μου

Ένα αμπέλι με σταφύλια ώριμα

μεθυσμένο  τις άνυδρες πέτρες αγκαλιάζει

Έτσι απλώνομαι κομμάτι της γης κι εγώ

 επάνω στο κορμί σου

γυρεύοντας  δικό μου κτήμα να γενεί

μεθάω από τις στάλες του ιδρού σου

τα διψασμένα σωθικά μου

αχόρταγα μ ΄ εσένα τα  ποτίζω

κι έτσι με βία

χώνω τα χέρια μου στα πλευρά σου

αγκάθια τα νύχια μου

μετράνε τις κλειδώσεις στο κορμί σου,

την ραχοκοκαλιά που σκάλα γίνεται

ν ΄ ανέβω να σε φτάσω

Τόσο ψηλά που βρίσκεσαι έρωτά μου

ανοίγομαι, τυλίγομαι,

γεμίζω με την άδολη ματιά σου

που σιωπηλά τον θάνατό μου  αφουγκράζεται

Έρωτά μου

τις ίδιες εικόνες μαζί σου  μοιράζομαι

όνειρα για ένα αδοκίμαστο αύριο

στο ίδιο το σκοτάδι να συντρίβομαι

στα χέρια σου ξερό κλαρί,

στα δυνατά σου πόδια χώμα ξερό,

στων χειλιών σου τους ηδονικούς σπασμούς ,

πόσο ενάρετος μπορεί να είναι ο έρωτας

έρωτά μου

σαν μέσα απ΄ τους σφιγκτήρες της καρδιάς κυλάει

κι όποιος με μαύρα πέπλα

να τον σκεπάσει προσπαθεί

θολή την κρίση έχει και το μυαλό του

με σάπιο κρέας παρομοιάζω

Όμορφε έρωτά μου

με τα μαλλιά μου τύλιξα

τον ξέσκεπο λαιμό σου

τα στήθια μου πόρτες ορθάνοιχτες

να ΄ ρθεις και μέσα να κρυφτείς

Κουρνιάζω στην απαλή παραίσθηση

στον πόνο αυτοξεχνιέμαι

γέμισε ηφαίστεια το αίμα μου

εκρήγνυνται οι ενώσεις των οστών μου ,

βροχή από έρωτα και αίμα 

θόλωσε τη λογική της  μέρας

Χάθηκαν στην φωτιά τα σταροχώραφα

Ξεριζώθηκαν  τα πανάρχαια δέντρα

Στο διάβα σου έρωτά μου

ξεθεμελιώθηκαν  οι αρχαίοι ναοί

Υπέροχε έρωτά μου

Όμορφε έρωτά μου

Ανάλαφρο το σώμα μου

σαν του γλάρου το λευκό φτερό

μια γυμνή ψυχή φοράω για φουστάνι

τίποτα δεν ακούω

μόνο  τα  τσακισμένα μου πέλματα

σεργιανούν απάνω στο μαξιλάρι

που κρατάει τα όνειρά σου

Μην απλώσεις το χέρι σαν με δεις να πεθαίνω

Μην με γυρίσεις πίσω στους θνητούς

Άσε με σπαράζοντας να σβήσω

Άσε με σε μια παραφροσύνη να χαθώ

    

                                                                       Levina