Ο Μονόλογος μιας Ερωτευμένης Αριάδνης

Η Αριάδνη με συνόδεψε αρκετά βράδια τους περασμένους μήνες.

Εμφανίστηκε ξαφνικά , αδιάκριτα, ορμητικά μπήκε στην σκέψη μου

και παρέμεινε μονολογώντας πλάι μου όσο  αποτύπωνα στο χαρτί τα λόγια της.

Χάθηκε με το Καλοκαίρι το ίδιο ξαφνικά όπως είχε έρθει μόλις

τελείωσε το έργο της μαζί μου αφήνοντας πίσω μια σειρά από στίχους.

Με την σειρά είναι Ο Μονόλογος μιας Ερωτευμένης Αριάδνης,

Η Αριάδνη στον Κόσμο των Θνητών, Η Αριάδνη στον Άδη και τέλος

Ο Θρήνος της Αριάδνης.

                                                                                                         

foto by Kamil Vojnar

Υπέροχε αθάνατε έρωτά μου

Όμορφε έρωτά μου

Ένα αμπέλι με σταφύλια ώριμα

μεθυσμένο  τις άνυδρες πέτρες αγκαλιάζει

Έτσι απλώνομαι κομμάτι της γης κι εγώ

 επάνω στο κορμί σου

γυρεύοντας  δικό μου κτήμα να γενεί

μεθάω από τις στάλες του ιδρού σου

τα διψασμένα σωθικά μου

αχόρταγα μ ΄ εσένα τα  ποτίζω

κι έτσι με βία

χώνω τα χέρια μου στα πλευρά σου

αγκάθια τα νύχια μου

μετράνε τις κλειδώσεις στο κορμί σου,

την ραχοκοκαλιά που σκάλα γίνεται

ν ΄ ανέβω να σε φτάσω

Τόσο ψηλά που βρίσκεσαι έρωτά μου

ανοίγομαι, τυλίγομαι,

γεμίζω με την άδολη ματιά σου

που σιωπηλά τον θάνατό μου  αφουγκράζεται

Έρωτά μου

τις ίδιες εικόνες μαζί σου  μοιράζομαι

όνειρα για ένα αδοκίμαστο αύριο

στο ίδιο το σκοτάδι να συντρίβομαι

στα χέρια σου ξερό κλαρί,

στα δυνατά σου πόδια χώμα ξερό,

στων χειλιών σου τους ηδονικούς σπασμούς ,

πόσο ενάρετος μπορεί να είναι ο έρωτας

έρωτά μου

σαν μέσα απ΄ τους σφιγκτήρες της καρδιάς κυλάει

κι όποιος με μαύρα πέπλα

να τον σκεπάσει προσπαθεί

θολή την κρίση έχει και το μυαλό του

με σάπιο κρέας παρομοιάζω

Όμορφε έρωτά μου

με τα μαλλιά μου τύλιξα

τον ξέσκεπο λαιμό σου

τα στήθια μου πόρτες ορθάνοιχτες

να ΄ ρθεις και μέσα να κρυφτείς

Κουρνιάζω στην απαλή παραίσθηση

στον πόνο αυτοξεχνιέμαι

γέμισε ηφαίστεια το αίμα μου

εκρήγνυνται οι ενώσεις των οστών μου ,

βροχή από έρωτα και αίμα 

θόλωσε τη λογική της  μέρας

Χάθηκαν στην φωτιά τα σταροχώραφα

Ξεριζώθηκαν  τα πανάρχαια δέντρα

Στο διάβα σου έρωτά μου

ξεθεμελιώθηκαν  οι αρχαίοι ναοί

Υπέροχε έρωτά μου

Όμορφε έρωτά μου

Ανάλαφρο το σώμα μου

σαν του γλάρου το λευκό φτερό

μια γυμνή ψυχή φοράω για φουστάνι

τίποτα δεν ακούω

μόνο  τα  τσακισμένα μου πέλματα

σεργιανούν απάνω στο μαξιλάρι

που κρατάει τα όνειρά σου

Μην απλώσεις το χέρι σαν με δεις να πεθαίνω

Μην με γυρίσεις πίσω στους θνητούς

Άσε με σπαράζοντας να σβήσω

Άσε με σε μια παραφροσύνη να χαθώ

    

                                                                       Levina