Το Αύριο ας Αργήσει

Θλιμμένη μου η Άνοιξη ετούτη

σαν μια παλιά φωτογραφία μοιάζει

στης σέπιας το χρώμα το θολό και

μ΄ άκριες τσακισμένες απ τον χρόνο

Σκοτάδι σταλάζουν  οι φονικές σου λέξεις

και μαραμένα λουλούδια άλικα

σαπίζουν μέσα σ΄ ένα νερό βουρκίσιο

σαν τις  ξεχασμένες υποσχέσεις χάνονται

μέσα σε τρικυμίες άναρχες  π΄ εκδίκηση ζητάνε

Μα και πάλι σαν άμυαλο  παιδί σ  ακολουθώ

παζαρεύοντας ένα κατακερματισμένο μέλλον

γεμίζω  τον λόγο μου μ΄ αποσιωπητικά

μη και οι κρουνοί της θλίψης μου ανοίξουν

και ξεχειλίσουν τ΄ αλμυρά ποτάμια των ματιών

Δεν διστάζω πια το βήμα"  πνίγομαι βυθιζόμενη

στα  πορφυρά Αυγουστιάτικα φεγγάρια

Τις φτερούγες του νεκρού χελιδονιού

στην πλάτη φόρεσα μια νύχτα θανατερή

απεγνωσμένα γυρεύοντας λίγο ουρανό να καταπιώ

προτού οι ρυτίδες μιας μονότονης ζωής

βορά στις ερινύες της ψυχής μου γίνουν_

                                                                   Levina

.... για δυο σταγόνες αίμα

Βαριεστημένα κάθομαι δίπλα στο παράθυρο

στο τζάμι ακουμπώντας το μέτωπό μου

μήπως κι έτσι πιο κοντά

στα μυωπικά μου μάτια φέρω τα δέντρα

τους νοτισμένους δρόμους , την μονότονη βροχή

και αυτή την σταγόνα αίμα που μέσα μου κυλά.

Θα βγάλω μια φωτογραφία ν΄ αποτυπώσω

καθαρά στο χαρτί  εκείνα  τα λόγια

π'  άκουγα να φτερουγίζουν στον αέρα

την ίδια ώρα που λίγα θλιβερά λουλούδια

τσαλάκωνα ανάμεσα στις χούφτες μου

Ξέρεις πως είναι αχαρτογράφητη περιοχή

το μυαλό μου κι εκεί που σε βαριέμαι αφόρητα

θέλω να σε φιλήσω στα χείλη, στο σαγόνι, στον λαιμό

με τόσο πάθος

που κομμάτι δικό σου με τα δόντια μου να κόψω ‘ 

να το καταπιώ ‘ να τυλιχτεί το αίμα μου

με το δικό σου αίμα και μέσα μου να σε κρατήσω

Τι αστείο είναι !

Για σκέψου

Κάποτε στην νεκροψία μου θ΄ αναρωτιούνται

'' Αυτή γιατί έχει δυο σταγόνες αίμα αντί για μία ; ''

                                                                                         Levina

Αναχώρηση

Ένα σύμπλεγμα βάρβαρων ήχων

Κλαγγές , φωνές, σίδερο και φωτιά

Και με φοβίζει ετούτος ο κόσμος

Τσακίζουν τα τσεκούρια τα πράσινα φύλλα

Τα βόλια ματώνουν τις σάρκες των πουλιών

Κι οι ήχοι σαν απόηχοι ειρωνείας

Για την ζωή  μου μοιάζουν

Έχω αναχωρήσει από τον τόπο ετούτο

Που δεν υπάρχουν ποτάμια να καθρεφτίζουν

Τα όνειρά μου

                                                                 Levina

Όλοι οι καλοί... χωράνε !

Ποτέ δεν ξέρεις  τι θα βρεις  να σε περιμένει  μόλις ανοίξεις την πόρτα

του σπιτιού σου! Μπορεί να είναι ο γαλατάς … μπορεί ο  ταχυδρόμος !

Μα εδώ ούτε γαλατά έχουμε,  ούτε και ταχυδρόμο … οπότε

                                                                     - Έλα τι;  Πρώτη φορά βλέπεις περιστέρι;

ένα περιστέρι βρήκε να κουρνιάσει στο δοκάρι και να μας φιλοδωρήσει

με τα «δωράκια» του.

Και μη ρωτήσει κανένας σας τι «δωράκια» ; 

Από αυτά τα γνωστά που φαντάζεστε!

Ναι στην είσοδο!

Ας πάμε και στην κουζίνα να φτιάξουμε κι ένα καφέ να συνέλθουμε

από την έκπληξη και …

Ω ! Μα ποιος είναι αυτός που στρώθηκε μέσα στην ψωμιέρα;

Μα φυσικά ο ωραίος Billy ! Ποιος άλλος έχει αυτό το θράσος;

                                      - Μη με ξυπνάτε απ΄τις έξη ... αφήστε με να κοιμηθώ!

Aσε …

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια !

Όπου υπάρχει φρουτιέρα, σαλατιέρα, γλάστρα, ψωμιέρα άδεια…

θα βρεις στρωμένο  μέσα τον  ωραίο Billy

Από τον ζωολογικό μας κήπο ( και μουρλοκομείο μπορείς να το πεις)

σας ευχόμαστε μια όμορφη μέρα

Πολύ   πολύ   Καλημέρα σας   !

                                                                                    Levina

Α-Ψυχή

Την ψυχή  μου κρατώντας στο ένα χέρι
έτρεχα πίσω από τα χελιδόνια
την Άνοιξη κυνήγησα ανάμεσα στις Πασχαλιές
Μα τι τρελή
Την Άνοιξη να την πιάσεις μπορείς;
τα σύννεφα
τα χρώματα
τ΄ αρώματα
μου ξέφευγε
κι άνοιξα με φόρα την αυλόπορτα
Έτρεξα στους δρόμους
κάτω από έναν ήλιο
που έβρεχε φωτιάς σταγόνες
γέμισε το κορμί πληγές
πορφυρά τα δάκρυα σταλάζουν
και κάπου εκεί ανάμεσα στον πόνο
σκόνταψα
έχασα στην άσφαλτο και την ψυχή μου
άδειο κουφάρι στο σπίτι γύρισα
Δεν πονάω πια
Δεν γελάω
Δεν κλαίω
Άραγε ζω ;


                                                                           Levina

Πέτα καρδιά μου ... Πέτα

Πετάς
στου γλάρου την φτερούγα πιάστηκες
των ονείρων πειρατής
στο κύμα
ανασαλεύουν οι στεναγμοί σου
ζωής φρούδες ελπίδες
σε μιας θάλασσας το αίμα ξεθυμαίνουν
κι ο άνεμος έρωτας
σταλαγματιά στων χειλιών την άκρια
ορμητικά τα μαλλιά σου λύνει
στο χρώμα του σταχυού
οι απαλοί σου βόστρυχοι
μια ηλιαχτίδα  δείχνει τα μονοπάτια
που η πνοή σου στην δροσιά αφήνει
το ξημέρωμα
στην μέρα που γεννήθηκες
σαν την ζωή τραγούδησες
ύμνος μέσα από την σπηλιά
των σκοτεινών σου χρόνων
τους κόμπους των σχοινιών λύνει
ο έρωτας που την ζωή σου  ορίζει
κι εσύ αλλάζεις
σε παίρνει ο χρόνος
στον κορμό της μυγδαλιάς Χειμώνα
με το καρφί χαράζεις τ΄ όνομά της
και στ΄ ανοιχτά τα μπράτσα της
μέσα σε ιδρωμένα μεσημέρια
που μοσχοβολάνε μόσχο
ξαπλώνεις για έναν τελευταίο ύπνο
χρόνοι ατέλευτοι
κι αγέρας των κυμάτων
στην κουπαστή σαν στέκεσαι
πετάς
στου γλάρου την φτερούγα πιάνεσαι
κι εκεί που την ψυχή σου ξεδιπλώνεις
σαν της βαρκούλας το λευκό πανί
ο έρωτας υπόσχεση σου δίνει
πως χάρισμά σου είναι 
ετούτο το  θαλασσινό φιλί



                                                            Levina

Ορθογραφικό Λάθος

Γράφω το όνομά μου επάνω στην υγρή άμμο

κι εσύ διορθώνεις τα ορθογραφικά μου λάθη

μέσα στο καταμεσήμερο την ώρα που ονειρεύομαι

πως στων βουνών τις κορφές πετάω σαν γεράκι

κι ανοίγοντας τα μάτια μου μόνο σκουπίδια βλέπω γύρω

Τυφλά πουλιά να σκίζουν με τα φτερά τους τον αέρα

ανακατώνουν τις άκριες από τα σύννεφα και

ξαποσταίνουν σε δέντρα γυμνά από φύλλα

Αυτό νομίζω πως είναι ο θάνατος

να μην υπάρχει Άνοιξη μετά απ΄ τον Χειμώνα

κι εγώ να σε παρακαλώ … μη με μισήσεις

που αργοπόρησα στ΄ ονειροπόλημά μου

Να κοίτα … φόρεσα το καπέλο μου, κάνω το πρώτο βήμα

μα μετέωρο το πόδι στέκεται διστάζει

να κατεβεί στον δρόμο … θα χαθεί και πως

να σου μιλήσω γι αυτόν του δισταγμού τον φόβο!

Ας την αφήσουμε την βόλτα ετούτη δεν ήρθε ακόμα η στιγμή

δεν έμαθα ακόμα σωστά να γράφω τ΄ όνομά μου κι εσύ

πάλι τα λάθη θα ξεχαστείς να διορθώνεις που θα κάνω

Levina