Ανάσταση ψυχής

γιατί η θύμησή σου είναι μια ανάσταση για την ψυχή μου

 

Υπήρχαν  ημέρες που δεν μπορούσε  να  σταθεί στα πόδια της από την κούραση, αλλά ακόμα

κι αν παραπονιόταν κρυφά  με την σκέψη της, συνέχισε να  κάνει αυτό που έκανε πάντα.

Να προχωράει μπροστά, να στέκεται  κυματοθραύστης ανάμεσα  στους βράχους που απειλούσαν

την ύπαρξη της, ένα κλαρί εκείνη να αντιστέκεται , να λυγίζει στους ανέμους, να σηκώνεται ξανά,

να κλαίει , να γελάει , να φωνάζει, να κλείνεται στην σιωπή της και πάντα να συνεχίζει , ξανά

και ξανά γιατί αυτό της είχαν μάθει να κάνει. Αυτό ήξερε πως έπρεπε να κάνει, να είναι υπεύθυνη,

να  μην εγκαταλείπει ακόμα και  όταν  τα κύματα θα σκέπαζαν το κεφάλι της, ακόμα κι όταν

οι αγέρηδες θα την έριχναν στα γόνατα, ακόμα κι όταν  θα νόμιζε πως  δεν υπήρχε αύριο.

Δεν ήταν κάτι μοναδικό , μια απλή γυναίκα ήταν … που δεν την σταματούσε τίποτα … ή έτσι πίστευε.

Ο θάνατος δεν την σταμάτησε την πρώτη φορά που ήρθε στην ζωή της, ίσως γιατί δεν πρόλαβε να τον καταλάβει … είχε πολλές υποχρεώσεις και τον έβαλε γρήγορα στο πίσω μέρος του μυαλού της , ήταν

πολύ απασχολημένη για να τον σκεφτεί πως ήρθε και της πήρε ένα πρόσωπο αγαπημένο

και αναντικατάστατο.

Συνέχισε τον αγώνα της, χωρίς να της φτάνει ο χρόνος για να τα κάνει όλα.

Την δεύτερη φορά , τον έβλεπε που ζύγωνε …
τον ζούσε  κάθε μέρα για μήνες, τον ανέπνεε,
την  φοβέριζε και του έτριζε τα δόντια,
της  γελούσε με ειρωνεία και του έδειχνε την γροθιά της,
της έπαιζε κρυφτό και τον κυνηγούσε με τα ίδια της τα χέρια, βουτηγμένα μέσα σε  μπουκαλάκια με γεύση πίκρας, βελόνες, χάπια, νυστέρια.

Ούτε τότε κατάλαβε πως έχανε αυτόν τον αγώνα.

Το κατάλαβε το βράδυ που γύρισε , έβαλε το κλειδί  και άνοιξε την πόρτα.

Οι μυρωδιές της αρρώστιας είχαν μείνει ακόμα μέσα, τα ρούχα, το κρεβάτι άστρωτο, το φως ξεχασμένο από την προηγούμενη βραδιά αναμμένο στο κομοδίνο  , τα φάρμακα άχρηστα πια στο ψυγείο μα δεν ακουγόταν τίποτα , ούτε αυτό το ραδιοφωνάκι που έπαιζε συνέχεια με παράσιτα σε κάποιο σταθμό ... σιωπή.
Η μοναξιά την χτύπησε στο στομάχι σαν γροθιά !

Ξάπλωσε στο κρεβάτι  Της και  έκρυψε το πρόσωπο της σε ένα από τα μαξιλάρια παίρνοντας βαθιές ανάσες

να κρατήσει αυτή την μυρωδιά λεβάντας μέσα της. Ξανά και ξανά ανάσαινε για να μην Την ξεχάσει ποτέ.

Τον τελευταίο καιρό της μιλούσε μα Εκείνη δεν την καταλάβαινε … δεν την πείραζε αυτό …

φτάνει που μιλούσε μαζί Της.

Τότε συνειδητοποίησε πως δεν θα ξαναγύριζε ποτέ σε αυτό το δωμάτιο.

Δεν την χώραγε πια ο τόπος αυτός, το σπίτι της, η γειτονιά, η πόλη.

Αυτή την φορά το κύμα την κατάπιε, κούφιο ξύλινο απομεινάρι παράδερνε στην αμμουδιά.

Το μόνο που ήθελε ήταν να φύγει και αυτό έκανε.

Πήρε μαζί της μόνο τις όμορφες από τις αναμνήσεις της, τις άλλες τις πέταξε έξω από το μυαλό της,

πήρε και ότι αγαπούσε κοντά της , πήρε την σιωπή της ,  πήρε και την μυρωδιά της λεβάντας

και έφυγε από εκείνο το μέρος για πάντα.

Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, μια απλή γυναίκα ήταν … που σταμάτησε να τρέχει … ή έτσι πίστεψε .

Σήμερα μου έλειπες πολύ, ήθελα να ήσουν εδώ να σου μιλήσω, σου μιλάω τώρα, ξέρω πως είσαι κοντά μου, ευλογία η σκέψη της παρουσίας σου.

Ίσως και να μου έλεγες ξανά ... μα δεν έχεις μυαλό στο κεφάλι σου, τι σκέφτεσαι πάλι?

Γιατί να φύγεις τόσο νωρίς?

                                                                                       στην μητέρα μου
                                                                                             Levina

τίποτα ίδιο πια

Αυτές τις ώρες της σιωπής που είμαι ολομόναχη βουτιά κάνω
στης ψυχής μου τον ωκεανό να βρω τι κρύβει .

Έξω να βρέχει εδώ και δυο μέρες, να σταματά για λίγο και

να αρχίζει και πάλι ένα σιγανό ψιχάλισμα , να μοιάζει ο ουρανός

σαν κλάμα, σαν λυγμός που παραμένει στο στήθος και δεν θέλει

να ξεκολλήσει από εκεί να βγει να γίνει ουρλιαχτό να παρασύρει

ο δυνατός ήχος τα πάντα στο διάβα του.

Κολλημένη και εγώ στην κίνηση, οι στάλες της βροχής να μαστιγώνουν 

το παρ μπριζ και οι καθαριστήρες να δουλεύουν στο φουλ χωρίς να 

μπορούν να καθαρίσουν το τζάμι , χωρίς να μπορούν να διώξουν μαζί

και τις στάλες που στάζουν μέσα μου δηλητήριο.

Το πόδι μου πονάει να παίζει με το αμπραγιάζ, το φρένο ... πρώτη, δευτέρα, 

πάλι στοπ ...

Κάνω στην άκρη και τα σβήνω όλα, αφήνω την βροχή να πέφτει και να 

ακούγεται επάνω στην λαμαρίνα ρυθμικά  , τακ...τακ...τακ...τακ...γρήγορα, 

όλο και πιο γρήγορα.

Μεγάλη Τρίτη και η σκέψη μου δεν είναι όπως άλλες χρονιές στο πως θα 

φτιάξω τα δώρα μου, πως θα ετοιμάσω τσουρέκια και κουλούρια , να μυρίσει 

το σπίτι βανίλιες και ζάχαρες , πως θα βάψω τα κόκκινα αυγά ... 

όλα μου φαίνονται λίγα, μισά ... και εγώ μισή είμαι .

Μεγάλος ο ωκεανός μου , δεν βλέπω στεριά, δεν βλέπω νησιά, σκοτάδι 

στον βυθό και γύρω μου πρόσωπα που πάνω τους δεν καθρεφτίζεται η ελπίδα.

Πως χάθηκε αυτή η λάμψη από  τα μάτια , όταν κάποτε έλεγες θα γυρίσω 

όλο τον κόσμο ! κι ας το ήξερες πως ήταν απλά ένα όνειρο? Όταν κάποτε 

ονειρευόσουν για το αύριο και τώρα ? Ποιος ονειρεύεται τώρα πια? 

Πως να ζήσεις χωρίς ελπίδα μόνο με το σήμερα?

Αυτή την ελπίδα πως μπορείς να την στερείς από τους ανθρώπους?

Πως μπορείς να την πατάς, να την τσαλακώνεις, να την φτύνεις και 

μετά να της βάζεις μια κορδέλα ψεύτικη και να την προσφέρεις τάχα

για δώρο?

Έβαλα πάλι μπροστά την μηχανή, έπρεπε να φύγω από εκεί .

Γύρισα πίσω περνώντας μέσα από τον μικρό παράδρομο με τις στροφές 

που βγάζει στα φυτώρια. .Γλάστρες με πολύχρωμα λουλούδια αραδιασμένες 

στην σειρά ...

Είναι Άνοιξη σκέφτηκα 

και χαμογέλασα για να διώξω την πίκρα από μέσα μου, τα χρώματα,
τα λουλούδια και τα αρώματα τους, όλα αυτά δεν αλλάζουν κι ας αλλάξαμε
τόσο πολύ όλοι εμείς.
Ίδια παραμένουν και απαράλλαχτα μέσα στον χρόνο , γεννιούνται ξανά και ξανά 

με τον ίδιο πάντα προορισμό ... να δείξουν το μονοπάτι της αναγέννησης 

και στα πρώτα κρύα να δώσουν την θέση τους σε άλλα πιο δυνατά, μαθημένα 

στην σκληρή εποχή του Χειμώνα.

Είναι Άνοιξη σκέφτηκα 

είναι Πάσχα και είναι τόσα που πρέπει να κάνω!

 Levina

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα

Με μια Καλημέρα διαφορετική ,
αφιερωμένη όπως αξίζει σε μικρές αθώες ψυχές που ζουν γύρω μας, κοντά μας...

Όλοι έχουμε κάποια ιστορία με ένα ζωάκι που πέρασε από την ζωή μας, που είναι
ακόμα στο πλάι μας ... εγώ σήμερα θα σας δείξω τα δικά μου !!!
Ούτε ένα ... ούτε δύο ... ούτε τρία ... χίλια δεκατρία ( καλά μη λέμε υπερβολές!)
Από πού να ξεκινήσω?

Όχι σε αυτό το αφιέρωμα δεν θα συμπεριλάβω τα ζώα μου που ‘έφυγαν’ και με πόνεσε τόσο ο χαμός τους, θα γράψω γι΄ αυτά που έχω, που είναι γύρω μου, που ζω μαζί τους που με κάνουν να γελάω και  έχουμε  μεταξύ μας μια σχέση απεριόριστης αγάπης και εμπιστοσύνης που σπάνια βρίσκεις μεταξύ των ανθρώπων.

Πρώτος ο Ρήγας, ένας Λύκος αφοσιωμένος μέχρι θανάτου στο σπίτι και σε ότι περιλαμβάνει αυτός ο όρος! Ένας αγαθός γίγαντας για όποιον αγαπά και ένας σκληρός εκφοβιστής για όποιον σκεφτεί να μπει στην αυλή χωρίς την άδεια μας ή και να περάσει κοντά στον φράκτη … μην παραγνωριζόμαστε!

Μα γιατί μου κλείνει την πόρτα?

από που θα βγω εγώ έξω?

Θα σκαρφαλώσω στο κεφάλι του!

Η Κάρμεν … ένα αδεσποτάκι που κάποιος το βαρέθηκε και το έδεσε δίπλα σε έναν κάδο σκουπιδιών , ποιος ξέρει με ποια λογική και που μετά από την ταλαιπωρία της κατέληξε να γίνει αυτό το βαρελάκι που κοιμάται σαν λαίδη στην πολυθρόνα της αλλά θυμάται συχνά πως είναι και λίγο χασαπόσκυλο και δεν κάνει επιλογές στο φαΐ! Είναι ικανή να φάει και ξερό κρεμμύδι!!

Η Ήρα είναι η τελευταία της παρέας ( από τα αδεσποτάκια της φίλης μου Λιακάδας) , προβλέπεται να γίνεται αρκετά μεγαλόσωμη, είναι ακόμα μωρό και κάνει τόσες σκανταλιές που δεν είναι λίγες οι φορές που με φέρνει σε απόγνωση! Αλλά φυσικά πώς να κρατήσεις κακία σε ένα μωρό? Μόλις έρχεται να κρυφτεί στην αγκαλιά μου όλα …περασμένα ξεχασμένα … μέχρι την επόμενη φορά! Αλλά έχω και εγώ το μυστικό μου όπλο … φοβάται τον ήχο της εφημερίδας οπότε φροντίζω να το εκμεταλλεύομαι!

Μη το φας όλο, θέλω και εγώ γάλα με ψωμί!!!!

Η μαμά Ριρίκα με την Μελιώ και ο Σίμπα που φροντίζει να μας αφήνει παντού τα σημάδια του αφού κάναμε το λάθος να μην τον στειρώσουμε… και φυσικά δεν φεύγει από τον περίγυρο του σπιτιού και ας μας έλεγαν πως τα αρσενικά γατιά φεύγουν μακριά… που αλλού θα βρει τσάμπα φαΐ και κρεβάτια να ξαπλώνει την αρίδα του???

Στο παράθυρο της κουζίνας το γατόσπιτο για την Πιτσίλα με τον γιο της τον Κόμη και τώρα …πάλι περιμένει μωρά … ο Θεός να βάλει το χέρι του … πάλι γατάκια!!!! Όλο τον χειμώνα μένουν μέσα στο σπιτάκι τους, προφυλαγμένα από την βροχή και το κρύο όσο γίνεται και το καλοκαίρι αραδιασμένα στα κεραμίδια να φυλάνε το σπίτι από τα τρωκτικά…πραγματικά δεν έχω δει τόσα χρόνια ποντίκια, φίδια, σαύρες και ας έχω συνέχεια ανοιχτά παράθυρα και πόρτες. Σε αυτό το παραθύρι υπάρχουν τουλάχιστον τρεις γατούλες ακόμα ( μυρίσαμε φαΐ και ήρθαμε) που δεν κατάφερα να τους βγάλω μια φωτογραφία της προκοπής!

Η Chilla το αστέρι μας , σέξι και όποιος αντέξει! Μετά από ένα χτύπημα από αυτοκίνητο που της έσπασε τον γοφό και την είχα σε ακινησία ένα μήνα ( εύκολο το έχεις να κρατήσεις ακίνητη μια γάτα?) της έμεινε ένα ωραιότατο λίκνισμα στο περπάτημα που φαίνεται πως είναι ιδιαίτερα ελκυστικό για τους γάτους της γειτονιάς… δυο φορές τον χρόνο γεννάει , δεν προλαβαίνω να πάρω σειρά να την στειρώσω!!!  Τώρα με την κοιλιά τούρλα και πάλι την περιμένω από μέρα σε μέρα να μου αμολύσει πάλι τα γατάκια της και αυτή να τρέχει στις βόλτες της ενώ εγώ θα ξημεροβραδιάζομαι να καθαρίζω, να ταΐζω. Εντάξη τι να κάνουμε? Μαύρη γάτα με ξανθιά νοημοσύνη είναι!!! (να με συγχωρούν οι ξανθιές δεν είναι προσωπικό από ανέκδοτο το πήρα!! χι χι χι )

Τα διδυμάκια

Αααχ... ζεστασιά !!!

Και τέλος (ελπίζω) η Τουφίτσα, ο Φώτης και ο Billy…Η Τουφίτσα από την τελευταία γέννα της Chilla δεν φαινόταν πως θα επιζήσει , αλλά τελικά τα κατάφερε και μια και ήταν δεμένη με τον Φώτη παρέμειναν και δεν δόθηκαν για υιοθεσία αλλά από το πουθενά προέκυψε ο όμορφος της παρέας ο Billy ή Μπελχούλ ( δεν θέλω χαχα) και έτσι έγινε το Τρίο Ματζάρε όπως τους λέμε για την αστείρευτη όρεξη τους!

Μα πως τα τρώει αυτά τα κόκαλα??Για να δοκιμάσω!

Άσε το κόκαλο μου κάτω ... το καλό που σου θέλω!

Μαμά μουουου !!!

Αλήθεια….. για τις κότες μου σας μίλησα? Για τον Νταγιάν και το χαρέμι του?? Για τα ψάρια μου???? αααααχαχαχα Για τα χελιδόνια που ήρθαν ξανά??? Όχι δεν είναι σπίτι αυτό… Η φάρμα των ζώων είναι!

Ο Νταγιάν και τα κορίτσια !!! τσιμπάει ο άτιμος...

Έμαθε πως μοιράζουμε φαΐ ... άραξε και η χήνα!!

η Toufitsa όταν προσπαθούσα να την κρατήσω στην ζωή  :))

O Rigas έχει γεράσει πια, είναι σχεδόν τυφλός, μα πάντα στον λαιμό του είναι περασμένο το κλειδί του σπιτιού ( άλλοι το κρύβουν κάτω από το χαλάκι, εγώ το έχω πιο σίγουρο επάνω σε αυτόν) ... όποιος θέλει ας απλώσει το χέρι του να το πάρει!

Η λιμνούλα με τα χρυσόψαρα

εδώ τελειώνει το οδοιπορικό στο σπίτι με τα ζώα ...

Εύχομαι με μια μεγάλη αγκαλιά σε όλους σας να έχετε μια

καλή Μεγάλη Εβδομάδα

μελωδίες και χρώματα

Συννεφάκι γελαστό βούτηξε  τον ήλιο σφιχταγκάλιασε

μην  πέσει στον  ορίζοντα , τα κύματα τον καταπιούν

Λίγο να κρατήσει ετούτη η μέρα ακόμα θέλει

προτού τα σκοτεινά της νύχτας τα πέπλα απλωθούν

Τρελό το συννεφάκι βάφτηκε με χρώματα μενεξεδένια

τα χρυσαφιά, τα κόκκινα, μαβιά , κίτρινα και πορτοκαλιά

στο σούρουπο κομμάτια του  δώθε εκείθε μοίρασε

σε έναν σκούρο ουρανό κυνηγητό να παίζουν

Αρπάζει ο άνεμος ο θεατής των κυμάτων τις κορφές

Χέρια που χειροκροτούν των νεφών  την  Θεία παράσταση

σαλεύουν αφρισμένα δάχτυλα του ουρανού ν΄ αρπάξουν

τα χρώματα ετούτης της χαράς το πέλαγος να βάψουν

Χορό τα δελφινόπαιδα στήνουν επάνω στα νερά

αόρατες οι μουσικές στην συναυλία του καιρού

Περήφανοι αγέρηδες πρώτοι θα πιάσουν τα πνευστά

και στα κρουστά οι έσπεροι, οι πορφύρες, τα τριτώνια

ήχος γλυκός οι μέδουσες τα έγχορδα ακροπιάνουν

και οι σειρήνες τραγουδούν αρχαίας ωδής τους στίχους

Μα πέφτει γοργά η νύχτα  απλώνει τα σκοτάδια

το τέλος βάζει στην χαρά στα χρώματα στα γέλια

οι αγέρηδες  θυμώσανε τους κεραυνούς εστείλαν

το συννεφάκι το μικρό στ΄ ορίζοντα την άκρη εχάθη

σαΐτες και τα δελφινόπαιδα στα κύματα πηδάνε

την καταιγίδα να γλιτώσουνε μες τα βαθιά βουτάνε_

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΑΣ
ΤΟ ΒΡΗΚΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΗ ΜΑΣ  άγγελέ μου
http://aggelemou0.blogspot.com/2012/04/blog-post_07.html


ΘΕΛΩ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΝΑ ΤΟ ΒΑΛΕΤΕ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΣΑΣ....................
ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ...
ΠΑΙΔΑΚΙ ΑΠ ΤΗΝ ΣΗΤΕΙΑ..
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΜEΣΑ ΜΟΣΧΕΥΜΑ ΜΥΕΛΟΥ ΤΟΝ ΟΣΤΩΝ
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΝΟΣΗΛΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΕΠΑΓΝΗ...
ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΟΑΙΜΑΤΟΛΟΓΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ
ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΣΤΕΙΑΚΑΚΗ.....
ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.. ΕΙΝΑΙ ΤΟ 2810-392815-ΔΩΜΑΤΙΟ 23..
ΚΑΙ ΤΟ 6978772695 ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΡΑΚΗΣ.....
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟΥ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΣΑΣ
ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ......
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ....

ποιός φταίει ?

Για όλα εκείνη φταίει

Γιατί κρύβεται πίσω από τα σύννεφα

και σκοτεινά πέπλα απλώνει εμπρός της

Εκείνη φταίει

Γιατί τα όνειρα της έκλεισε σε  ένα μπουκάλι κρασί

και  σφράγισε  καλά το πώμα να μην σταλάζει

και λερώσει  τον κόσμο του

Εκείνη φταίει

Γιατί κράτησε την σιωπή φίλη μοναδική της

και άπλωσε στα χέρια της τις δικές του τις πληγές

Εκείνη φταίει

Γιατί τους λεπτοδείκτες άφησε στον χρόνο να κυλήσουν

και ήρεμα κοιμήθηκε επάνω σε Χειμώνες

Εκείνη φταίει

Γιατί τις λέξεις λεπίδες, κραυγές,  τον φόβο της ψυχής της

τον έθρεψε μικρό παιδί, τον θέριεψε ...

στα σωθικά της έγινε απόκοσμο ουρλιαχτό

Εκείνη φταίει

Για τον αέναο χορό που υφαίνει γύρω στο κορμί της

αλυσίδες να την δένουν , αόριστα και οριστικά

στους τίτλους τέλους να την σέρνουν.

Για όλα εκείνη φταίει

τον αθωώνει το σκυμμένο της κεφάλι

Levina

σου πρέπει να μάθεις

 

Ήρθαν

Μουσικά αγγίγματα να σε τυλίγουν

παρενθέσεις κύκλων που ανοίγουν

να φτάνουν οι ήχοι από μίλια μακριά

στίχοι , μελωδίες, πλήκτρα, χορδές

πετώντας στα φτερά ταξιδιάρικων πουλιών

που προσπεράσαν μα εσύ ακόμα μιλάς γι αυτά

Παρέμειναν

Αύρα πρωινής δροσιάς μελωδίες σε τυλίξαν

αγάπης στάλες  απ’  τα κοχύλια των αυτιών,

από τους πόρους του αίματος να εισχωρούν  

λόγια ψιθυριστά να φτάνουν σε χείλη κλειστά

μα ακίνητος ακόμα παραμένεις, σε πνίγουν

χτυπήματα τα θεωρείς αυτά και τ΄αποφεύγεις

Φοβήθηκες

Δεν γεννήθηκε για σε ακόμα ο λόγος 

το Α το Γ και το Ω δεν ξέρεις πως χαράζουν

σε  πίνακα  από πέτρα με βρύα σκεπασμένη

αυτή είναι η αλήθεια πως δεν έμαθες ποτέ

κομμάτια να κάνεις  με μαχαίρι τ΄ αρχικά σου

και δάκρυα τα όνειρα στα πόδια σου σταλάζουν

Δεν γνώριζες

Να μάθεις  σου πρέπει πώς να ακουμπάς

της αρχαίας μουσικής τις  αόρατες χορδές

με τα χέρια, τα μάτια , τα χείλη, την καρδιά

μονοπάτια φωλιές ν΄ ανοίγεις για να κρύψεις

λέξεις και σκέψεις ανομολόγητες που φυλακίζεις

αυτές που θα σε καίνε στου παραδείσου τις φωτιές _

Να μάθεις

Levina

στην νύχτα μου

Έσπασα τους γυάλινους  καθρέφτες μου 

το είδωλο μου  αντικρίζω θολό ανεστραμμένο

μέσα  στων ματιών σου  τις γαλάζιες ίριδες

Τις  άγρυπνες νύχτες με τρόμαζε

η αντανάκλαση  στην αλήθεια 

που έβγαινε γυμνή 

δίχως  την προστασία του δέρματος,

Οστέινες απολήξεις

να καλύπτουν πάλλουσα καρδιά 

την  δύσκολη ώρα

που  τα νυστέρια των λόγων

την χάραζαν μετρώντας 

μήνες, χρόνια, ανάσες .

Κουραστικό να μετράς τον χρόνο

με την ανθρώπινη διάσταση

στην σημασία του σήμερα

πως μόνο εσύ υπήρξες,

υπάρχεις, θα υπάρχεις

Κουραστική  η αναμονή

των όσων θα  έλεγες 

και σβήστηκαν μέσα σου

πριν ακόμα περάσουν

το φράγμα των χειλιών σου

Κουραστικές οι ελπίδες

που  στοχεύουν  τα σύννεφα 

μα  έχουν διάρκεια ζωής 

όσο να  ξεδιπλώσει 

μια πεταλούδα τα φτερά της,

να πετάξει 

κάτω από  την ζεστασιά του ήλιου

και η νύχτα  να την μοιράσει

κομμάτια σε μυρμηγκιών φωλιά.

Καταλήγω αφιέρωμα να κάνω

στην νυχτερινή σιωπή ...

κι αυτή την ακυρώνουν οι ήχοι

από τα κρύσταλλα του μόμπιλε

που παίζουν ανάλαφρα στην πόρτα

και τ΄ άγρια γαυγίσματα 

από τους φύλακες που κυνηγάνε

φαντάσματα κι  ατίθασους ανέμους.

Levina