Τι ζητάω???

Εγώ 
ένα σκοτεινό βράδυ
Το είπα σιγά ψιθυριστά
Να μη το ακούσει το φεγγάρι
Και σκιαχτεί ....
Πως δεν χωράει στην γη
Η ύπαρξη αυτή


Μα το ακούσαν τα νερά της λίμνης
Κι αντάριασαν ξεσηκωθήκαν
Με λόγια άγρια  μπουρμπουλιστά
Μάταια προσπαθούσαν την γνώμη
Που είχα για ελλόγου μου ν αλλάξουν


Εγώ
ξεκάθαρα το είπα

Πως για να ζω θέλω αέρα
Θέλω να βλέπω  ουρανό  κάθε μέρα
σ εκείνο το σύννεφο τ ακριανό ν΄  ανέβω
με ήρεμους ανέμους  μαζί του να ταξιδεύω


Θέλω να βλέπω θάλασσα τα βράδια
Να μετράω τ αστέρια μου στις ρυτίδες των νερών
Σαν τον ναυτίλο εγώ να κολυμπώ και να
Πιάνω την φεγγαροουρά στην άκρη των διχτυών


Θέλω πουλί να γίνω, ταξιδιάρης γλάρος
Η ελάφι που τρέχει  άπιαστος  αγέρας στις σαβάνες
Να γίνω ένα κοράλλι κόκκινο στα βάθη του ωκεανού
Ή έλατος χιλιόχρονος στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού


Μα τίποτα απ όλα αυτά δεν θα γίνω !
Μια αδύναμη  κοινή θνητή μονάχα είμαι
Με σφραγισμένη  στα κύτταρα μου την
Ημερομηνία της λήξεώς μου


Και αφού άγνωστος μου είναι και
Ο χρόνος και ο τόπος που γράφει
Η σφραγίδα
Μπορώ
να  πιάνω  επιθυμίες και ευχές
σε μια απο πολύχρωμες κορδέλες
και σπάγκους κομένους  μικρή ονειροπαγίδα
να ζητάω στο μαζί δέκα ακόμα σαν αυτή ζωές.

Ένα ταξίδι ...

Πες μου μια ιστορία

Θέλω μια μικρή ιστορία αλλά όχι με λόγια

Δεν θέλω να ακούσω λέξεις απ τα χείλη σου

Θέλω να μου την γράψεις με  τις άκρες

Των δαχτύλων σου στο δέρμα μου

Μίλα μου για ένα ταξίδι που θα κάνουμε

Χάρτη  θα κάνω το κορμί μου

και τα χέρια σου Θα  μου  δείξουν

την  κατεύθυνση που θα πάρουμε

Με τα ακροδάχτυλα θα μου δείξεις

Τους κυκλικούς δρόμους που θα  περάσουμε

Με τις στροφές και τις ανηφόρες στα βουνά

Θα μου δείξεις τα ποτάμια και τις

Βαθιές κοιλάδες επάνω στον χάρτη μου

Μετά θα μου ζωγραφίσεις τα μέρη

Που θα σταθούμε να ξαποστάσουμε και

Εκεί που θα ξαπλώσουμε να κοιμηθούμε

Και κάπου μακριά στα δάση μου

Μια μελωδία να γεμίζει τους ανέμους μας

Ένας ρυθμός  που δυναμώνει και γεμίζει

Τα μάτια με λάμψεις μικρών διαμαντιών

Δάκρυα διάφανες σταγόνες  να κυλάνε και

Ορμητικά  να γεμίζουν τα ρυάκια μου

Κι ύστερα με οδηγό τον ήλιο τ΄ ακροδάχτυλα

Σ΄ ανεξερεύνητες περιοχές θα συνεχίσουν

Να διηγούνται το ταξίδι μας και  οργισμένα

Κύματα θα υψώνονται σε κάθε αλλαγή

Της πορείας σου.

foto _ Man & Woman  by

Plugnikova Natasha

3rd degree interrogation

Ανάκριση? μακριά απο εμένα αυτό το πικρό ποτήρι!
Αλλά ......ένα παιχνιδάκι είναι , ας  παίξω λοιπόν...βέβαια...
Ωραία ! άντε να μιλήσω για εμένα και να απαντήσω σε ερωτήσεις

όταν καλά καλά  πιστεύω πως δεν με ξέρω !!

Ένταξη….

Θα γελάσετε φυσικά…. Μόνο ένας ανόητος δεν γνωρίζει καλά τον εαυτό του, 

μα  ξέρω πως αυτά που βλέπω και νοιώθω εγώ επάνω μου

κάτω από άλλο πρίσμα τα βλέπουν  και τα λαμβάνουν οι άλλοι,

 οπότε ότι και να πω…..

Λάθος θα είναι ! ! !

1.       ονοματάκι….1+2+3…ονοματάκια έχω…κρατώ το Εύη

2.       Astrodata.... Τοξότης

3.       Γενέθλια…. Γενέθλια… Πώς να σας πείσω πως δεν ξέρω την ακριβή ημερομηνία?

                Θα αναρωτηθείτε το γιατί και είναι δύσκολη η απάντηση.

                Ας πούμε 6/12… από τα 3μου τότε τα γιορτάζω.

4.       Ομάδα…. Άστο καλύτερα….άσχετη

5.       Χρώμα….Παίρνω το μπλε , το κόκκινο το κίτρινο και το λευκό
                         και ζωγραφίζω με αυτά τον κόσμο μου.

6.       Φετίχ…Μαργαριτάρια

7.       Κόλλημα….Ένα ροζ parker δεκαετίας και το μπλοκάκι μου

8.       Καλή συνήθεια….Καλό δεν είναι να ?…ή να?….μπα!…δεν ξέρω.

9.       Κακή συνήθεια….Μασουλάω τα νύχια μου όταν έχω άγχος…σχεδόν πάντα!

10.   Μεγάλη αγάπη….Για πολύ καιρό τώρα….   τα ζώα μου

11.   Ιδανικός θάνατος…Σύντομος…στον ύπνο μου.

12.   Κινητό μου…Κάποιο που ακόμα κάνει την δουλειά του,
                             βγάζει και κάτι χάλια φωτογραφίες !.

13.   Στο άλλο φύλλο με χαλάει….Στα αισθήματα πρώτα αλλά γενικά η τσιγγουνιά.

14.   Μισώ…. Δεν βρίσκω κάτι που να μισώ....α α α α  την ανάκριση :))

15.   Κλαίω….Όταν με προσβάλλει η αγένεια, η αδιαφορία, όταν βλέπω γύρω μου
                       να βασανίζονται άνθρωποι, ζώα, όταν καταπατούν την ανθρώπινη
                        αξιοπρέπεια…. Για πολλούς λόγους κλαίω.

16.   Γελάω…. Από καρδιάς  , ειδικά όταν συμπαθώ εκείνον που αστειεύεται

17.   Βαριέμαι….Τα στημένα…συγκεντρώσεις και γιορτές…κλισέ κουβέντες
                          τάχα με ενδιαφέρον….δεν τα θέλω  όλα αυτά

18.   Σιχαίνομαι….Τον άνθρωπο που δεν περιποιείται τον εαυτό του γενικά.
                             Ένα μπάνιο δεν είναι πολυτέλεια!

19.   Πιστεύω….Στα όνειρα μου

20.   Στην επόμενη ζωή…Θέλω να  είμαι  βράχος σε ένα  ξερονήσι

21.   Το moto μου….Μη κάνεις ποτέ ότι δεν θέλεις να σου κάνουν.

Kαι τώρα η σειρά σας...   δεν σας καταπιέζω...  ελεύθερα... πάρτε την σκυτάλη

και δώστε κάτι λίγο απο τον εαυτό σας...   είναι  τσάμπα....  και το κυριώτερο δεν πονάει ! ! !

Σ αγαπάω

Κατηφόριζα με βήμα γρήγορο

Στο πεζοδρόμιο μόνος ήχος

τα ψηλά τακούνια μου να σπάνε

της πόλης τους δυνατούς ήχους

Tις σκέψεις μου  είχα συντροφιά

Δεν έφτανε στο μυαλό μου τίποτα άλλο

Αυτοκίνητα, κόρνες, φωνές

Να περπατάω χωρίς σκοπό

Αφηρημένη να στρίβω στις γωνίες

Να  σταματώ στα φανάρια

Για να περάσω απέναντι σε μια

Μοναχική πορεία που δεν τελείωνε

Ποτέ.

Ένοιωσα την παρουσία του

Στον ίδιο ρυθμό με το δικό μου

το δικό του βαρύ βήμα

Το μουρμουρητό που έβγαινε

από το βάθος του κορμιού του

τάραξε την γαλήνη μου

Τόσο κοντά μου ήρθε ...

Έφτασε στα ρουθούνια μου

Η δική του μυρωδιά και με έπνιξε

Έχασε τον βήμα μου τον ρυθμό του

όταν τον άκουσα να ικετεύει

με ένα λυγμό στην βραχνή φωνή του

-Αγάπησε με

Πόσο θράσος ένας άγνωστος

έχει ....να ζητάει  κάτι τέτοιο?

Γύρισα να τον κοιτάξω και

μόνο τα άσπρα του μαλλιά

μπόρεσα να δω πριν το

βλέμμα μου τον παγώσει  ακίνητο

-Στην  ηλικία σου !

Τον ειρωνεύτηκα τον ενοχλητικό

και χάρηκα με την απόγνωση

που στο δικό του βλέμμα διάβασα

Με σταθερό βήμα απομακρύνθηκα

μα τόλμησα μια κρυφή ματιά

πίσω από την πλάτη μου να τον δω

Ακίνητος στεκόταν με γερτούς τους ώμους

μάτια χαμηλωμένα ....παγωμένος

σε κάποιο άλλο κόσμο έμοιαζε χαμένος

Ποτέ δεν ξέχασα τον άγνωστο

Που μου είπε 

«Αγάπησε με»

Να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω

Θα σταματούσα την φόρα του κορμιού μου

Μια στάση θα έκανα τόσο δα μικρή μπροστά του

Στην αγκαλιά μου θα τον έκλεινα και ένα φιλί

Θα έδινα  στην ρυτίδα που είχε στο μάγουλο του.

Έτσι απλά θα του ΄λεγα

Σ αγαπάω.

Σ αγαπάω.

music_Schubert "Serenade"

παρα-παραμύθια...

Μια φορά και ένα καιρό

Έψαχνα να βρω ένα παραμύθι

Που να μιλάει για την αλήθεια

Για τον έρωτα, για την αγάπη

Όλα τα παραμύθια τελικά

γι αυτά μιλούσαν

μα πάντα είχαν και ένα δράκο

μια κακιά μάγισσα , μια μητριά

Είχαν έναν κακό βασιλιά

ή δυο άσπλαχνες αδελφές

Αναρωτιόμουν πως επιζούσε

Η αγάπη μέσα σε τόσο πόλεμο

που της έκαναν τα τέρατα

Πως τα κατάφερνε η πριγκίπισσα

...ξέφευγε από τις κακοτοπιές

Και συναντούσε τον πρίγκιπα της

Αναρωτιόμουν σαν παιδί πως

το λαμπερό αυτό ζευγάρι

έστηνε το ζαχαρωμένο σπιτικό του

στον λόφο επάνω !

Τριγύρω δάση και βουνά

κι  από κάτω στην καταπράσινη πλαγιά

Πουλιά και αγρίμια γελαστά και πιο πέρα

Ευτυχισμένοι χωρικοί  να χαιρετούν

Για την αγάπη  ΄΄ ζήτω ΄΄ να φωνάζουν.

Μια φορά και ένα καιρό

Την πριγκίπισσα παρίστανα και εγώ

Έγινα η κοιμωμένη , η σταχτοπούτα,

έγινα η χιονάτη και μετά η Ραπουνζέλ

Περίμενα τον πρίγκιπα να έρθει

Έλεγα …

Δεν μπορεί κάποιο φιλί θα με ξυπνήσει

Κάποιο χέρι θα με τραβήξει από τις στάχτες

Ο βασιλιάς μου θα  με σώσει από το μήλο

Δεν θα αφήσει να μου κόψουν τα χρυσά μου μαλλιά

Τα χρόνια περάσαν και  

απόμεινα να κοιμάμαι δίπλα στο τζάκι

μασουλώντας πικρά μήλα και με

ανακατωμένα  τα μακριά μου τα μαλλιά

Μια φορά και ένα καιρό

Πίστευα στις ζαχαρωμένες πολιτείες

Στα κέικ πασπαλισμένα με άχνη και

στην κορφή να στέκονται  ευτυχισμένοι

Ο  πρίγκιπας και η μικρή πριγκίπισσα

αμέριμνα χαμογελώντας να παραμένουν

αρυτίδωτοι  μέσα στον χρόνο

Στο σήμερα το είδα το τέρας

Να μου χαμογελά ειρωνικά

Την μάγισσα λαχταριστά μήλα να μου δίνει

Δηλητήριο μαύρο να στάζουν στον λαιμό μου

Τα μακριά  ολοζώντανα μαλλιά μου

Σκουριασμένο ψαλίδι τα πετσόκοψε

Τέρατα και Δράκοι  ζούνε

Μια φορά και ένα καιρό

Πίστευα στα παραμύθια

Ακόμα τα πιστεύω

Μόνο που ……

τα πιστεύω

Κάπως αλλιώς.

Levina

άηχα λόγια

Οι μέρες που τελειώνουν στα κόκκινα σύννεφα

κουρνιαχτός που σηκώνει το βύθισμα του ήλιου

Εκεί που σκοτάδι κάνει την αρχή

Όταν  τα δάκρυα κυλάνε  από φοβισμένα μάτια

αλάτι  στις ανοιχτές πληγές  της σάρκας

γελαστός παλιάτσος που ξεγελά τον φόβο

Εγώ

Εκεί που το ξημέρωμα φτάνει  θλιβερό

και στεγνώνει το πρόσωπο μου

Καθώς ανάβω το πρώτο φως της μέρας

μαζεύω δεκάρες σκόρπιες από το κρύο πάτωμα

η πληρωμή μου για την παράσταση που έδωσα

τις ώρες της προσμονής

Με πόδια  λυγισμένα

Πονεμένη σάρκα

Σέρνομαι στο τσαλακωμένο μου κρεββάτι να κρυφτώ

Εγώ

Σε λάθος χρόνο….

Απέτυχα να λέω στον εαυτό μου

απέτυχα να δω τον ουρανό

Έχει χρώμα το δηλητήριο?

Κυκλοφορεί αργά γύρω μου σαν σύννεφο

Το βλέπω, το αγγίζω, το μυρίζομαι

είναι ο κισσός που τυλίγεται  επίμονα επάνω μου

βγάζει καινούργιες ρίζες γύρω από τα πλευρά μου

ανοίγει τους πόρους στο δέρμα μου

αγκιστρώνεται  στις φλέβες των χεριών μου

παίρνει ζωή από την ζωή μου

Σε  λάθος ζωή….

Μια μουντζούρα οι λέξεις επάνω στο χαρτί

Σταλαγματιές από μαύρο μελάνι

αργά κατρακυλάνε

στα χείλη φτάνουν , φράγμα τα σφιγμένα δόντια

για να μη τις ξεστομίσουν και μια

Καταιγίδα από την ψυχή ορμητική ξεχύνεται

σαρώνει , ξεσκίζει το σφραγισμένο στόμα

                                                 Levina

Αναμονή

Είναι ο μονοτονος ήχος του ρολογιού μέσα στην ησυχία της νύχτας 

που  δεν με αφήνει να κοιμηθώ.

Είναι  που περιμενω να με θυμηθείς, να με πάρεις τηλέφωνο

και  κάθε λίγα λεπτά κοιτάω την οθόνη του κινητού

Είναι αυτό το πηχτό σκοτάδι που μοιάζει … δεν ξέρω με τι μοιάζει,

Μάλλον σαν ένα τεράστιο βαρέλι γεμάτο  βρώμικο λάδι  

και εγώ είμαι μέσα  ...

μια  μαριονέτα που κρέμεται από τις κλωστές της

Με νοθρές κινήσεις  αργοσαλεύω
δεν νοιώθω το κορμί μου δεν έχω χέρια , πόδια

Βρεγμένη,  παγωμένη,  να πάρω ανάσα  προσπαθώ

και  γεμίζουν τα  ρουθούνια μου από το παχύρευστο υγρό

Ανοίγω το στόμα να φωνάξω , 

γεμίζει ο λαιμός μου  βρώμικο πολτό  και όμως….

Ζω

Δεν ξέρω  που είναι το πάνω και που το κάτω

δεν ξέρω  πόσο θα με κρατήσουν τα σκοινιά μου…

Δεν πνίγομαι… 

δεν βυθίζομαι… 

δεν παλεύω καν να βγω…

Απλά

Ζω

Κοιτάω  για μια ακόμα φορά τους φωτεινούς δείχτες του ρολογιού…

μόνο ελάχιστα λεπτά έχουν περάσει

Κοιτάω και πάλι την οθόνη του τηλεφώνου,
το ανοίγω μήπως χάλασε να δω….

Μια χαρά είναι

Κοιτάω ξανά έξω από τα τζάμια… 

ακόμα σκοτάδι

Τι ώρα ξημερώνει τον Χειμώνα?

Γιατί αργεί τόσο?

Levina