Αναμονή

Είναι ο μονότονος ήχος του ρολογιού μέσα στην ησυχία της νύχτας 

που  δεν με αφήνει να κοιμηθώ.

Είναι  που περιμένω να με θυμηθείς, να με πάρεις τηλέφωνο

και  κάθε λίγα λεπτά κοιτάω την οθόνη του κινητού

Είναι αυτό το πηχτό σκοτάδι που μοιάζει … δεν ξέρω με τι μοιάζει,

Μάλλον σαν ένα τεράστιο βαρέλι γεμάτο  βρώμικο λάδι  

και εγώ είμαι μέσα 

μια  μαριονέτα που κρέμεται από τις κλωστές της

Με νωθρές κινήσεις  αργοσαλεύω
δεν νοιώθω το κορμί μου δεν έχω χέρια , πόδια

Βρεγμένη,  παγωμένη,  να πάρω ανάσα  προσπαθώ

και  γεμίζουν τα  ρουθούνια μου από το παχύρευστο υγρό

Ανοίγω το στόμα να φωνάξω , 

γεμίζει ο λαιμός μου  βρώμικο πολτό  

και όμως

Ζω

Δεν ξέρω  που είναι το πάνω και που το κάτω

δεν ξέρω  πόσο θα με κρατήσουν τα σκοινιά μου

Δεν πνίγομαι  

δεν βυθίζομαι  

δεν παλεύω καν να βγω

Απλά

Ζω

Κοιτάω  για μια ακόμα φορά τους φωτεινούς δείχτες του ρολογιού

μόνο ελάχιστα λεπτά έχουν περάσει

Κοιτάω και πάλι την οθόνη του τηλεφώνου,
το ανοίγω μήπως χάλασε να δω

Μια χαρά είναι

Κοιτάω ξανά έξω από τα τζάμια  

ακόμα σκοτάδι

Τι ώρα ξημερώνει τον Χειμώνα?

Γιατί αργεί τόσο?

Levina