στο τσιγαρόχαρτο

Τέρμα Εδώ.

Εμπάτε.

Ποταμός Αχέρων….. Α. Εμπειρίκος


painting Adams Brenoch

Ο Χαμένος Χτύπος Του Χρόνου

Όλα όσα καταφύγιο βρίσκουν μέσα μου
στα σκοτάδια της ψυχής μου ξαποσταίνουν
σιωπηλά σ άδειο δωμάτιο με βάζουν για να κοιμηθώ
ξυπνάνε τους άγνωστους εφιάλτες μου
στις μνήμες μου με παγιδεύουν
κόβουν τα πόδια μου δένουν τα χέρια μου
τις άγκυρες του μυαλού μου σπάνε
σ ένα βαθύ ουρανό οι σκιές μου φεύγουν
ένα κομμάτι πάγου είναι η καρδιά μου
στάχτες είναι τ απομεινάρια του εαυτού μου
νύχτα γίνομαι ομίχλη αόρατη
οι αναμνήσεις της αγάπης πετάνε μακριά

Ο χαμένος χτύπος του χρόνου

μιλούσε για αγάπη που είσαι;

Μέσα στο σκοτάδι όταν χαθείς

εκείνο θα σου πει

πως δεν είναι εύκολο να ζεις

Χωρίς να βρίσκω τις πληγές μου αιμορραγώ
ουρλιάζω για ένα πόνο ανύπαρκτο
το δέρμα μου ελευθερώνω όλα τώρα ξεκινάνε
από του εαυτού μου τον εφιάλτη
τίποτα δεν απομένει να γνωρίσω
στην αγωνία μου όλα τα διαγράφω
με τυλίγουν αλυσίδες στην νύχτα με κρατάνε
την σκέψη της φυγής μόνη μου ξεγράφω
τα φτερά μου έχουν ουλές
από τα φωνές δεν θέλω να πετάξω μακριά
από το ψίθυρο που υπάρχει στο σκοτάδι
επαναλαμβάνεται μέσα στα αυτιά μου
περιστρέφεται γύρω μου η φωνή με προστατεύει
μ αγκαλιάζει με φιλάει ξανά
κι αυτή η μονότονη ηχώ μοιάζει να είσαι εσύ

Μέσα στη σκοτάδι όταν χαθείς

εκείνο θα σου πει

πως δεν είναι εύκολο να ζεις

Οι εφιάλτες του μυαλού μου
με παραμονεύουν με υπονομεύουν
καταχθόνια πλάσματα με κυριεύουν
με νύχια μυτερά σκαλίζουν στο σώμα μου
μηνύματα σκοτάδια πώς να σε ανακαλύψω
στα χρώματα ενός σκοτεινού ουρανού
πώς να σε ξεχωρίσω στον δεύτερο εαυτό μου
στις παλιές μέρες που τέλειωσαν να ξαναγυρίσω
στο πόνο που σου έδωσα
στον θυμό που κυριεύει τα όνειρά μου
όταν αγκάλιασες το σπασμένο Εγώ μου
από τις μνήμες θέλω να κρυφτώ
στο βράδυ στην ηχώ των ουρλιαχτών μου
τώρα θέλω να ξεφύγω εδώ που παγιδεύτηκα
στην άλλη μεριά του μυαλού μου πεταμένη
στις φριχτές μου αναμνήσεις είσαι απέναντι
χωρίς να γνωρίζω τίποτα χθες σήμερα αύριο χαμένη
να λέω ακόμα σε κρατώ Σώσε με
η φωνή ψιθυρίζει Σ αγαπώ
Μη πας μακριά στο σκοτάδι δεν μπορώ τίποτα να δω
τα δάκρυα μου απέτυχαν να διώξουν την ομίχλη
δεν ξεφεύγω στα χρώματα ενός νυχτερινού ουρανού
ανύπαρκτη γίνομαι ξανά στην αόρατη την φυλακή μου

Ο χαμένος χτύπος του χρόνου

μιλούσε για αγάπη δεν υπάρχει πια

Μέσα στο σκοτάδι όταν χαθείς

εκείνο θα σου πει

πως δεν είναι εύκολο να ζεις

                                                                                 
                                                                                                            Levina

                                       
           
                                                           
Art Fotographer Lora Dimoglou - Fashion Designer
Lora Dimoglou

ένα αεράκι μια στιγμή

Σε είδα στην άκρη των ματιών

στο πέρασμα του χρόνου

τ ανάλαφρο αεράκι που σ άγγιξε

σαν χάδι ακούμπησε στο πρόσωπό μου

Σκόρπισε ο ήλιος ετούτη την στιγμή

επάνω στα μαλλιά σου κύλισε

κι ένα χαμόγελο φώλιασε

στα βάθη της ψυχής μου

ετούτη την στιγμή

για μια στιγμή

Έχασε η καρδιά τον χτύπο της

τ αεράκι ετούτο ανάλαφρα σαν μου φερε

την γεύση της ανάσας σου

μετέωρος έμεινε ο χρόνος

ετούτη την στιγμή

για μια στιγμή

χάθηκα

στ αεράκι ετούτο αφανίστηκα

κάποτε πίστεψα πως υπήρχα

μα τώρα δεν υπάρχω πια

Ο Χρόνος με προσπέρασε

μαζί με τ άρωμά σου χάθηκε

τόσο λίγο σ άγγιξα

όσο κρατά το πέρασμα τ αέρα

σαν αγκαλιά που χάθηκε

σαν δάκρυα π αρνήθηκαν

σταλαγματιές να γίνουν

Σ άγγιξα και χαμογέλασα στο αύριο

έζησα για μια στιγμή

μόλις τώρα

μόλις πριν ένα χτύπημα του χρόνου

κι αυτό μου είναι αρκετό

                                          Levina

Art Photographer Lora Dimoglou 

YG. το μεγαλείο των αισθήσεων μέσα

       στο ανάλαφρο φύσημα τ ανέμου
Λόγια εμπνευσμένα από Ινδική Ταινία.

You Are Not Powerless

Δανεικά τα ρούχα που κατάσαρκα φοράνε

υφασμένα απ του παρελθόντος τα ξεράσματα

που δίχως τέλος προσκυνάνε

Σάπια τα όνειρα βυζαίνουνε πεινασμένες μανάδες

κάτω στα υπόγεια που βγάζουν αποφορά μούχλας

και χλωρίνης σε τελειωμένες διαδρομές

Λάσπη απόγνωση μάτια νεκρά

βροχή που ξεπλένει σκουπίδια απ τα χαντάκια

στους υπονόμους καταλήγουν συνθήματα

Εμβατήρια αγωνιστές και ρουφιάνοι

να χωρίζουν στα απόβλητα της γέννας τους το σπέρμα

τον τετραγωνισμό του κύκλου που πετύχανε

ακόμα δεν μπορούν να το χωνέψουν

Οικοπεδάκια της δεκάρας όλη η γη

συρματοπλέγματα χώματα που αντί για στάρια

σκελετούς γεννάνε πληρωμένους φαντάρους

που γερά κουμαντάρουν της κόλασης τις πύλες

Μοναδική παρηγοριά οι εγχώριες μαϊμούδες

ακόμα στις επάλξεις στέκουν με ακμαίο ηθικό

μοιράζουν στο πλήθος παντεσπάνι από χαρτί

παλαμοκροτούν ζητωκραυγάζουν σκέτο κράζουν

Δεν υπάρχει προορισμός φυλάξου

φεϊγβολάν ταΐζουν το μυαλό σου κρύψου

για τους ελεύθερους γη δεν υπάρχει
Στοχάσου
μια ανάσα αν σ έχει μείνει

ζωή στον θάνατο που σου τάζουν γίνε

                                             Levina

Art Foto...

Christian Hopkins photographer

Εγκατάλειψη

Ίσταμαι με την ανάσα των νερών
περήφανη κι αλύγιστη
στα μάτια μου το απέραντο ζωγραφίζω
με χρώμα από γυαλί σπασμένο τα χείλη μου βάφω
κι είναι γυμνές οι επιθυμίες μου
σε βράχο καταμεσής της θάλασσας γαντζωμένες

τις χαϊδεύουν οι αγέρηδες
στεφάνια από κοράλλια τις στολίζουν
κι εγώ τις φτερούγες μου έκρυψα στ άγριο κύμα
όταν χανόσουν φοβισμένος στ Αρχιπέλαγος
αναριγώντας σε ήχους φωνής απόμακρης

Όλα φαίνονται σωστά
ενδίδω
μα οι πιθανότητες ζωής ανύπαρκτες

Αθανασία της ψυχής ένα φιλί
γι αυτό ταπεινά παρακαλώ
κι ίσως αυτό να φτάνει

Μα να 
βρίσκομαι να αιμορραγώ
εγκαταλειμμένη σε χώρα φαντασμάτων
ικέτιδα αντίκρυ σε βάρβαρης πόλης τις σκιές
κάτοικος ανίερης επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας
κι εσύ άξαφνα ψηλαφητά το χέρι μου κρατάς
ψηλά με στέλνεις με τραβάς με κρύβεις 
στου ήλιου το καμίνι μου φωνάζεις ''χτύπα''
κι εγώ παλεύω το ''σ αγαπώ '' να πω
στο αύριο να ορκίζομαι κι αυτό όμως ακόμα να μη φτάνει

Δεν έχω περηφάνια λύγισα
αβάσταχτο βάρος μου έγινε η σιωπή

                                                                                  Levina

Από την συλλογή << Μονόλογοι Ενός Ολογράμματος >>



Photographer  Lora Dimoglou
Model   Kirsten Ciel Lauder

Κλειστά Δωμάτια

Έφτασε η ώρα που στέκεσαι ακροπατώντας

έξω από τις κλειστές πόρτες

αφουγκράζεσαι κρατώντας την ανάσα σου

με το αυτί κολλημένο στο κρύο ξύλο

μήπως κι ακούσεις κάποια ανεπαίσθητη πνοή

να βγαίνει μέσα από την καρδιά των κλειστών δωματίων

πυκνό το σκοτάδι

μια χαραμάδα στο χαλασμένο παντζούρι

αφήνει λίγο παγωμένο γκρίζο

ένα σπαθί από σκονισμένο ατσάλι

χαράζει τους λυγμούς που έχεις

καλά φυλαγμένους στο μικρό τσεπάκι

που είναι ραμμένο στο μέρος της καρδιάς.

Άδειασε η φωλιά των μικρών πουλιών

κι απέμεινε ένα άρωμα μοναξιάς τόσο απτό

που αν απλώσεις τα χέρια μπορείς να το αγγίξεις

αλλά δεν τολμάς να το κάνεις

είναι η παραδοχή που σ εμποδίζει

πως πικρή μπουκιά έγινε ο χρόνος

και δεν θέλεις αυτό να το γευτείς

Απολογισμοί Αναθεωρήσεις Μετάνοια

σκαρφίζεσαι δρομάκια πίσω απ τα αδιέξοδα

σκαρφίζεσαι καινούργιες ανάσες κι αρώματα

μήπως και πάρει χτύπο η καρδιά του δράκου

που κοιμάται πίσω από τους τοίχους

Κρατάω την σιωπή μου

λέω στο αίμα μου να σωπάσει το τραγούδι του

Ένα γέλιο ακούω παιδικό που δεν αναγνωρίζω

ένα παιχνίδι ένα βιβλίο μια εικόνα

ψάχνω σε παρελθόντα χρόνο

τους ήχους αυτούς να βρω και χάνομαι

Κλεισμένα μυστικά πίσω από σφραγισμένες πόρτες

το παρελθόν χαμένο κι ένα περιπλανώμενο μέλλον

που έρχεται ορμητικά να σπάσει τα γυάλινα νερά μου

να σπάσει τους καθρέφτες μου

που μετράω την αντανάκλαση μου

Ένα παιχνίδι ένα καρουζέλ γεμάτο γέλια δάκρυα τραγούδια

ορίζει μια ζωή δίχως αρχή και δίχως τίτλους τέλους.

ακόμα.

Η έλλειψη χρόνου με υποχρεώνει να κρατήσω κλειστά τα σχόλια. 

 Σας ευχαριστώ. 

                                                                Levina

                                                      

Άυλα Σώματα

Σ΄ αγαπώ σπάραξε η φωνή σου

μια ανάσα πρωινής δροσιάς μας τύλιξε

Χάθηκα σε ένα πονεμένο άγγιγμα

τα χείλη μου απ΄ την φλέβα της καρδιά σου

κλέβουνε στιγμές ζωής

μια ζωή π αργοκυλά σε σπασμένα ακροδάχτυλα

Νοιώσε μου είπες η καρδιά μου πόσο δυνατά χτυπά

πως το αίμα μου ζεστό στα πόδια σου  κυλά

Για σένα μου είπες κ ήταν ο λόγος σου

σαν ανάσα κομμένη από ροδόδεντρο

ζαλίζομαι από τις γρήγορες στροφές

που φέρνει μια νωθρή ζωή το δωμάτιο λουσμένο

στο δυνατό φως που αντανακλά η μορφή σου

Μικρός ο κόσμος όσο το χνάρι της παλάμης μου

κι ένα δαχτυλίδι πέτρινο η άκρη του

Απόψε μην ανάψεις το λυχνάρι

άσε για τελευταία φορά τις σκιές να στροβιλίζονται

κάτω από έναν άναστρο ουρανό

λίγο νερό μονάχα και μια χούφτα ελπίδα

να χορτάσουμε την πείνα μας

κι όταν χλομιάσει ο ουρανός

στα πρώτα φώτα της αυγής βουβός αποχαιρετισμός

δίχως δάκρυ το τελευταίο αγκάλιασμα

κι ας είναι αδυσώπητη η ερημιά που θα ρθει

Δεν ωφελεί μαραζωμένα λόγια για να πούμε

αθάνατη καρδιά κληρονομήσαμε

απ την αγάπη που έδειξε ο Πάρης στην Ελένη

και τώρα που η δική μας Τροία λεηλατήθηκε

με μπράτσα γυμνά σημαδεμένα

απ τις νυχιές του έρωτα την πέτρα της ζωής μας

σε ανηφόρα δύσβατη χώρια θα κυλίσουμε

Με βλέφαρα κλειστά και με βαριά καρδιά

με σάπια φύλλα το στρώμα μου σκεπάζω

να μη φανεί πως κάποτε σ αυτό

δυο φοβισμένοι άνθρωποι ζητούσαν ελεημοσύνη

απ τον στριφνό τον χρόνο της νύχτας τ αγκομαχητά

τ άπιαστα σύννεφα τα μισοσβησμένα αστέρια

πριν στην τρελή φυγή πιστέψουνε

σαν ξεχασμένα χελιδόνια στο Φθινόπωρο

και τα χειραγκαλιάσματα πόνος νεκρός

φτερουγίσματα του χωρισμού γινήκαν

Πλέον σιωπή

Σπουδή στον Έρωτα  _  Levina