Όλα όσα καταφύγιο βρίσκουν μέσα μου
στα σκοτάδια της ψυχής μου ξαποσταίνουν
σιωπηλά σ άδειο δωμάτιο με βάζουν για να κοιμηθώ
ξυπνάνε τους άγνωστους εφιάλτες μου
στις μνήμες μου με παγιδεύουν
κόβουν τα πόδια μου δένουν τα χέρια μου
τις άγκυρες του μυαλού μου σπάνε
σ ένα βαθύ ουρανό οι σκιές μου φεύγουν
ένα κομμάτι πάγου είναι η καρδιά μου
στάχτες είναι τ απομεινάρια του εαυτού μου
νύχτα γίνομαι ομίχλη αόρατη
οι αναμνήσεις της αγάπης πετάνε μακριά
Ο χαμένος χτύπος του χρόνου
μιλούσε για αγάπη που είσαι;
Μέσα στο σκοτάδι όταν χαθείς
εκείνο θα σου πει
πως δεν είναι εύκολο να ζεις
Χωρίς να βρίσκω τις πληγές μου αιμορραγώ
ουρλιάζω για ένα πόνο ανύπαρκτο
το δέρμα μου ελευθερώνω όλα τώρα ξεκινάνε
από του εαυτού μου τον εφιάλτη
τίποτα δεν απομένει να γνωρίσω
στην αγωνία μου όλα τα διαγράφω
με τυλίγουν αλυσίδες στην νύχτα με κρατάνε
την σκέψη της φυγής μόνη μου ξεγράφω
τα φτερά μου έχουν ουλές
από τα φωνές δεν θέλω να πετάξω μακριά
από το ψίθυρο που υπάρχει στο σκοτάδι
επαναλαμβάνεται μέσα στα αυτιά μου
περιστρέφεται γύρω μου η φωνή με προστατεύει
μ αγκαλιάζει με φιλάει ξανά
κι αυτή η μονότονη ηχώ μοιάζει να είσαι εσύ
Μέσα στη σκοτάδι όταν χαθείς
εκείνο θα σου πει
πως δεν είναι εύκολο να ζεις
Οι εφιάλτες του μυαλού μου
με παραμονεύουν με υπονομεύουν
καταχθόνια πλάσματα με κυριεύουν
με νύχια μυτερά σκαλίζουν στο σώμα μου
μηνύματα σκοτάδια πώς να σε ανακαλύψω
στα χρώματα ενός σκοτεινού ουρανού
πώς να σε ξεχωρίσω στον δεύτερο εαυτό μου
στις παλιές μέρες που τέλειωσαν να ξαναγυρίσω
στο πόνο που σου έδωσα
στον θυμό που κυριεύει τα όνειρά μου
όταν αγκάλιασες το σπασμένο Εγώ μου
από τις μνήμες θέλω να κρυφτώ
στο βράδυ στην ηχώ των ουρλιαχτών μου
τώρα θέλω να ξεφύγω εδώ που παγιδεύτηκα
στην άλλη μεριά του μυαλού μου πεταμένη
στις φριχτές μου αναμνήσεις είσαι απέναντι
χωρίς να γνωρίζω τίποτα χθες σήμερα αύριο χαμένη
να λέω ακόμα σε κρατώ Σώσε με
η φωνή ψιθυρίζει Σ αγαπώ
Μη πας μακριά στο σκοτάδι δεν μπορώ τίποτα να δω
τα δάκρυα μου απέτυχαν να διώξουν την ομίχλη
δεν ξεφεύγω στα χρώματα ενός νυχτερινού ουρανού
ανύπαρκτη γίνομαι ξανά στην αόρατη την φυλακή μου
Ο χαμένος χτύπος του χρόνου
μιλούσε για αγάπη δεν υπάρχει πια
Μέσα στο σκοτάδι όταν χαθείς
εκείνο θα σου πει
πως δεν είναι εύκολο να ζεις
Levina
Art Fotographer Lora Dimoglou - Fashion Designer
Lora Dimoglou
