Άυλα Σώματα

Σ΄ αγαπώ σπάραξε η φωνή σου

μια ανάσα πρωινής δροσιάς μας τύλιξε

Χάθηκα σε ένα πονεμένο άγγιγμα

τα χείλη μου απ΄ την φλέβα της καρδιά σου

κλέβουνε στιγμές ζωής

μια ζωή π αργοκυλά σε σπασμένα ακροδάχτυλα

Νοιώσε μου είπες η καρδιά μου πόσο δυνατά χτυπά

πως το αίμα μου ζεστό στα πόδια σου  κυλά

Για σένα μου είπες κ ήταν ο λόγος σου

σαν ανάσα κομμένη από ροδόδεντρο

ζαλίζομαι από τις γρήγορες στροφές

που φέρνει μια νωθρή ζωή το δωμάτιο λουσμένο

στο δυνατό φως που αντανακλά η μορφή σου

Μικρός ο κόσμος όσο το χνάρι της παλάμης μου

κι ένα δαχτυλίδι πέτρινο η άκρη του

Απόψε μην ανάψεις το λυχνάρι

άσε για τελευταία φορά τις σκιές να στροβιλίζονται

κάτω από έναν άναστρο ουρανό

λίγο νερό μονάχα και μια χούφτα ελπίδα

να χορτάσουμε την πείνα μας

κι όταν χλομιάσει ο ουρανός

στα πρώτα φώτα της αυγής βουβός αποχαιρετισμός

δίχως δάκρυ το τελευταίο αγκάλιασμα

κι ας είναι αδυσώπητη η ερημιά που θα ρθει

Δεν ωφελεί μαραζωμένα λόγια για να πούμε

αθάνατη καρδιά κληρονομήσαμε

απ την αγάπη που έδειξε ο Πάρης στην Ελένη

και τώρα που η δική μας Τροία λεηλατήθηκε

με μπράτσα γυμνά σημαδεμένα

απ τις νυχιές του έρωτα την πέτρα της ζωής μας

σε ανηφόρα δύσβατη χώρια θα κυλίσουμε

Με βλέφαρα κλειστά και με βαριά καρδιά

με σάπια φύλλα το στρώμα μου σκεπάζω

να μη φανεί πως κάποτε σ αυτό

δυο φοβισμένοι άνθρωποι ζητούσαν ελεημοσύνη

απ τον στριφνό τον χρόνο της νύχτας τ αγκομαχητά

τ άπιαστα σύννεφα τα μισοσβησμένα αστέρια

πριν στην τρελή φυγή πιστέψουνε

σαν ξεχασμένα χελιδόνια στο Φθινόπωρο

και τα χειραγκαλιάσματα πόνος νεκρός

φτερουγίσματα του χωρισμού γινήκαν

Πλέον σιωπή

Σπουδή στον Έρωτα  _  Levina