Στην σκέψη μου κυλάς
μου το λέει η μοίρα
από το ξημέρωμα μέχρι την ώρα που βυθίζεται
η πύρινη σφαίρα του ήλιου στον ορίζοντα
Στην σκέψη μου είσαι
αυτό λέει η μοίρα
αυτό λέει η μοίρα
όταν σηκώνομαι νωρίς το πρωί
και καθίσω να πιω τον πρώτο μου καφέ
και μέχρι την ώρα που θα ξαναγυρίσω
και καθίσω να πιω τον πρώτο μου καφέ
και μέχρι την ώρα που θα ξαναγυρίσω
σαν θα έχει πια σκοτεινιάσει στο κρεββάτι μου
όλο αυτό το κενό να το παλεύω ανάμεσα
στους λαβύρινθους του φτωχού μυαλού μου
την παρουσία σου να ψάχνω μ΄ αγωνία
παρακαλώντας γρήγορα να μπω στην νάρκωση
του ύπνου προτού προλάβω να πονέσω
όταν αποφασίσει η ψυχή πως μόνο την απουσία
διαθέτει στο απόθεμά της
όλο αυτό το κενό να το παλεύω ανάμεσα
στους λαβύρινθους του φτωχού μυαλού μου
την παρουσία σου να ψάχνω μ΄ αγωνία
παρακαλώντας γρήγορα να μπω στην νάρκωση
του ύπνου προτού προλάβω να πονέσω
όταν αποφασίσει η ψυχή πως μόνο την απουσία
διαθέτει στο απόθεμά της
Στο πουθενά η αναζήτηση και ήτανε μοιραίο
που ήρθα και ξάπλωσα από την δική σου την μεριά
ακούμπησα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι σου
γιατί ήθελα να δω πως έβλεπες εσύ από εκεί
κάποτε τα δέντρα έξω από το παράθυρο
να σαλεύουν άλλοτε απαλά τα κλαριά κάτω
απ' τ΄ ανοιξιάτικο αεράκι κι άλλοτε να γέρνουν
βίαια κάτω απ' τους βοριάδες να γδέρνουνε τα τζάμια
με τα σκληρά κλαριά τους
γιατί ήθελα να δω πως έβλεπες εσύ από εκεί
κάποτε τα δέντρα έξω από το παράθυρο
να σαλεύουν άλλοτε απαλά τα κλαριά κάτω
απ' τ΄ ανοιξιάτικο αεράκι κι άλλοτε να γέρνουν
βίαια κάτω απ' τους βοριάδες να γδέρνουνε τα τζάμια
με τα σκληρά κλαριά τους
Διαφορετικά μου φαίνονται όλα τώρα πιά
ακόμα κι όταν τριγυρίζω ολομόναχη στους δρόμους
κι ο μόνος ήχος που μ΄ ακολουθεί είναι αυτός
που κάνουν τα τακούνια μου που χώνονται
σαν καρφιά στην μαύρη άσφαλτο .
Μοιραία σταματά η σκέψη μου όταν φτάνω
έξω από την πόρτα τα κλειδιά κρατώντας
σφιχτά στο χέρι μου και ξέρω πως αν την ανοίξω
θα βρεθώ σε άδεια μισοσκότεινα δωμάτια
τα έπιπλα θα είναι σκεπασμένα με λευκά σεντόνια
και τα παντζούρια κλειστά θα κρατάνε έξω
το φως και τα φαντάσματα , θα φυλακίζουν
την μοναξιά που σαν άτακτο παιδί θα κρύβεται
στις σκοτεινές γωνιές περιμένοντας να ψάξω
να την βρω
Μα τι κουτά που είναι όλα αυτά
δεν είναι η δική μου η ζωή
Άλλη είναι η γυναίκα που επαναλαμβάνει
την ζωή της καθημερινά
ξυπνά, πίνει τον καφέ της, ντύνεται, βάφεται,
με μηχανικές κινήσεις χτίζει την μέρα της
βγαίνει στους δρόμους.
Δεν την ξέρω, δεν την έμαθα ποτέ ποια είναι !
Εγώ γελάω, μιλάω, δακρύζω, ζω
αυτή
είναι νεκρή
Και πως να της το πει κανείς
Που να την βρει?
Levina
17 σχόλια:
Καλό !!
Η μουσική ταιριάζει ΠΟΛΥ στο συγκεκριμμένο κειμενο.
Άραγε τα διαβάζει ;
Καλή σου Κυρική !!
Λεβίνα μου δεν μπορώ να διαβάσω το κείμενο. Δεν φταις εσύ,. Κάτι έχει ο Browser ή δεν ξέρω κι εγώ τι στο άλλο.
Ας σου πω μια καλημέρα τουλάχιστον που ελπίζω εσύ να μπορείς να διαβάσεις!
Kαλημέρα Gip μου
δεν ξέρω αν τα διαβάζει, το ζητούμενο είναι να τα γράφουμε :))
Kαλή Κυριακή και σε σένα !
Χριστοφορέ μου
τον πιάνει το ξινό του ορισμένες φορές!
Η καλημέρα σου φτάνει
εύχομαι κι εγώ να έχεις μια όμορφη μέρα :))
οι λαβύρινθοι του μυαλού...μου άρεσε πολύ αυτή η έκφραση!!! διαδρομές με έκανε να φαντάζομαι...που καταλήγουν τελικά οι διαδρομές και τι υπάρχει στο τέρμα τους...πολύ ωραίο το κείμενο, καλημέρα Levina
Ξυπνούσα κάθε πρωί κι ανοίγοντας τη ντουλάπα μου για να ντυθώ, έπεφτα πάνω στους σκελετούς που είχαν απομείνει με τα χρόνια εκεί μέσα. Όλο έλεγα πως σαν γυρίσω το βράδυ, θα τους πετάξω στα σκουπίδια και θα καθαρίσω το χώρο. Μα κάθε φορά, δίχως να ξέρω τον λόγο, το ανέβαλλα. Μια μέρα το αποφάσισα. Είπα θα συμφιλιωθώ με την παρουσία τους. Τους έβγαλα έξω κι αφού τους καθάρισα προσεκτικά και τους γυάλισα, διακόσμησα μ' αυτούς κάθε γωνιά στο δωμάτιό μου. Τώρα πια δεν με ενοχλούν. Έχω βάλει στο χέρι τού καθενός ένα ποτήρι με κόκκινο κρασί και κάνουμε καλή παρέα τα βράδια...
Όπου τις στείλουμε εμείς καταλήγουν Μελισσάκι μου,
όταν σηκώνεις το κορμί σου και στέκεσαι κόντρα
στον άνεμο τότε ξέρεις πολύ καλά ότι εσύ ορίζεις
αυτές τις διαδρομές και κανένας άλλος :))
Άργησα λίγο αλλά το έμαθα!
φιλιά Μελισσάκι
Πολύ καλά έκανες Captain
Σοφή κίνηση,
αν δεν συμφιλιωθείς με το παρελθόν
δεν μπορείς να προχωρήσεις στο μέλλον,
τσεκαρισμένο!
Μακάρι όλοι εκείνοι που δυσανασχετούν και κοιτούν τα
χρόνια που έφυγαν να είχαν την σοφία σου να το κάνουν...
Τώρα θα χαμογελούσαν και θα έκαναν τα επόμενα βήματα!
Να τη βρεις.. να της το πεις πως είναι νεκρή!
Σιγά σιγά τα σεντόνια θα πετάξουν.. θα σταθούν για λίγο πάνω στα απέναντι κλαριά.. μα θα έρθει ο ελπιδοφόρος άνεμος να τα σκορπίσει..
Στο λέει με αγάπη μια γιαγιά που πάλεψε με φαντάσματα και ας μη το δείχνει....
Την αγάπη μου.
Υπέροχα τα γραπτά σου! Γεμάτα με εικόνες!! Χρόνια πολλά μέρα που είναι!! :)
Περιγραφικό. Αληθινό, ποίημα, και πίστεψε με, έχω πει τη λέξη, αληθινό, άλλες δύο φορές, μόνο, από την εμπειρία μου στο ίντερνετ. Να είσαι καλά και να μας χαρίζεις τη γραφή σου. Εύχομαι καλό υπόλοιπο καλοκαίρι, με υγεία πάνω απ' όλα. Θα χαρώ να τα λέμε εδώ και στο μπλόγκ μου, στο http://elaxistoiantexoynthn.pblogs.gr/ --Η μουσική, σαν ράδιο, που συνοδεύει το μπλόγκ σου, μου αρέσει πολύ. Τα θεωρώ ποιοτικά τραγούδια, όσα ακούω. Καλό απόγευμα.
Όταν αποφασίσει η ψυχή πως μόνο την απουσία διαθέτει στο απόθεμά της.....
Υπέροχο.... όπως όλο το ποίημα εξάλλου! :)
Kαλή μου Αντιγόνη, δεν είσαι η μόνη ,
όλοι οι άνθρωποι που "κάτι" έχουν μέσα τους κι όχι το απέραντο κενό, παλεύουν κάθε τόσο με τα φαντάσματα και ναι... η ελπίδα είναι που
φυσά απαλά και τα διώχνει :))
Nα είσαι καλά
καλέ μου Leviathan
σε ευχαριστώ πολύ έστω και καθυστερημένα :))
Σε ευχαριστώ Γεράσιμε ,
το ίδιο σου εύχομαι κι εγώ, ένα καλό υπόλοιπο Καλοκαιριού !
Να είσαι καλά :))
Η ψυχή πάντα αποφασίζει κι αν το μυαλό προσπαθεί να της αλλάξει δρόμο... ακόμα κι αν τα καταφέρει ... για λίγο θα ΄ναι, εκείνη όπου θέλει θα τριγυρνά :))
Να είσαι καλά !
Και εγώ με τη ψυχή θέλω να συμπορεύομαι...όχι με το νου! :))
Καλό ΣΚ !
Δημοσίευση σχολίου