το νόμισμα

Τα βράδια κοιμάμαι στην βροχή , επάνω σε ένα παγκάκι ξύλινο

κι όνειρα κάνω κοιτώντας ένα συννεφιασμένο ουρανό κάτω
από ένα υπόστεγο τσίγκινο.

Αξημέρωτα δυνάμωσε σήμερα η βροχή κι ο θόρυβος
τόσο μονότονος από τις πέτρες σταγόνες που ρίχνει ο Θεός
σαν κατάρες πέφτουν στο γένος το ανθρώπινο.

Σηκώνομαι σαν φτάνουν οι εργάτες , κάθε πρωί οι ίδιοι,
χωμένοι στα φτηνά παλτά τους να περιμένουν το πρώτο
δρομολόγιο κι εγώ σε μιαν άκρη καθισμένη με το κεφάλι
στις παλάμες μου χωμένο να κρύβω το προσωπό μου.

Κάποιος αφήνει στην ποδιά μου ένα νόμισμα μεταλλικό
όλο τον κόσμο θα αγόραζα με αυτό  ‘ δεν με νοιάζει την
αξία του να δω , μόνο το χέρι βάζω στην καρδιά  σε
μια σιωπηλή κίνηση να πω ευχαριστώ.

Τον χρόνο αφήνω να περάσει σφικτά κρατώντας

τον μικρό μου θησαυρό  κι εκεί προς το μεσημεράκι 

βγαίνω στης πόλης τους δρόμους τους βρεγμένους

αθόρυβα γλυστράω δίπλα σε ομπρέλες, αδιάβροχα,

βιαστικούς διαβάτες με πρόσωπα αδιάφορα.

Το είδωλο μου δεν υπάρχει στις βιτρίνες’ δεν καταδέχεται
τ΄ αστραφτερό γυαλί  Ένα της πόλης Αερικό  και τον
μικρό μου θησαυρό στον πάγκο του φούρναρη δειλά
αφήνω χωρίς να σηκώσω τα μάτια να τον δω κι εκείνος
μου πετάει ένα ψωμί θέλοντας να τον ξεφορτωθώ
αδιάφορα ρίχνοντας τον θησαυρό  μου στο συρτάρι.

Τι περίεργο αλήθεια, ποτέ δεν κοιτά το νόμισμα που του αφήνω
μα έχω την εντύπωση πως είναι εκείνος που έρχεται τα πρωινά
για να με βρει , εκείνος είναι που Χειμώνες Καλοκαίρια 
σαν φάντασμα περαστικό , δίχως μάτια και μιλιά  αυτό που
με κρατάει στην ζωή , ένα νόμισμα μεταλλικό στην ποδιά μου αφήνει.

Levina