τίποτα σπουδαίο

Στην Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι

που μας τριγυρίζει ανελέητα εγώ ζω ,

Αυτή ...

που κάθεται επάνω μας όπως  η σκόνη του δρόμου

τις ώρες που περπατάμε αμέριμνα κι ακούμε τον

μονότονο ήχο ν΄ αντηχεί από τα μισολυωμένα  τακούνια

των παπουτσιών μας , τότε που κοιτάμε για ένα

κομμάτι ουρανό και μόλις που διακρίνουμε ένα γκρίζο σύννεφο

μια γωνίτσα  άφταστης ελπίδας

Εκεί ...

στην άκρη των μπαλκονιών που κρέμονται γύρω μας

σαν τσαμπιά σταφύλια γεμάτα από παλιές ντουλάπες,

ξεχαρβαλωμένες παπουτσοθήκες, λερωμένες σφουγγαρίστρες

που σαπίζουν μέσα στα λασπόνερα των κουβάδων και

κάτι ασθενικά λουλούδια ... ήταν κάποτε λουλούδια,

τώρα κι αυτά ακολουθούν τους ρυθμούς μας πεθαίνοντας

κάτω από ένα βρώμικο ουρανό την ώρα που χανόμαστε

μέσα στον εικονικό μας κόσμο και αφήνουμε το μουντό

ξεθωριασμένο χρώμα της καθημερινοτητάς μας να μας τριγυρίζει

Την ώρα ...
 που αλλάζουμε  όνομα,  γένος,  ζωή,  την ώρα που

ντυνόμαστε  το λαμπερό μας ρούχο  και αναλαμβάνουμε

του πρωταγωνιστή  τον ρόλο , θλιβερά  απομεινάρια

γινόμαστε στον κόσμο που έπλασαν άλλοι για εμάς

και εκεί σ΄ αυτόν ξεμείναμε να υποκρινόμαστε εσύ  

τον Μέγα Αλέξανδρο,  εγώ την Βασίλισσα , εκείνη  την Σουλτάνα,

αυτός  τον Πειρατή , εκείνος τον Μέντορα ,

η άλλη  την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.

Η μαγεία του ρόλου μας με νύχια κοφτερά να μας αρπάζει

κι έτσι να ξεχνάμε το λερωμένο κομμάτι τ΄ ουρανού μας

και  το σκυλί που γαβγίζει  στο διπλανό μπαλκόνι,

αυτόν που στο κρεββάτι σου ροχαλίζει, εκείνη που σε περιμένει

κάθε μεσημέρι φορώντας τα κουρέλια της

και μ΄ ένα πιάτο ζεστό φαΐ στα χέρια,  το μωρό που πεινασμένο

φωνάζει στον επάνω όροφο ... ξεχάσαμε τον δήμιο

που  στον σβέρκο μας το γιαταγάνι του δοκιμάζει

και το όραμα που αίμα τρέχει δείχνει πως η ώρα της εκτέλεσης

πλησίασε κι όμως


Σε αυτή ...

στην Ελαφρότητα του Είναι μου εγώ παραμένω

και τον άλλο μου εαυτό Αυτόν τον Άγνωστο σου χαρίζω

και πίσω από την οθόνη μου με μάτια θολά

την μορφή σου όπως θέλω ζωγραφίζω.

Levina