Εγκατάλειψη

Ίσταμαι με την ανάσα των νερών
περήφανη κι αλύγιστη
στα μάτια μου το απέραντο ζωγραφίζω
με χρώμα από γυαλί σπασμένο τα χείλη μου βάφω
κι είναι γυμνές οι επιθυμίες μου
σε βράχο καταμεσής της θάλασσας γαντζωμένες

τις χαϊδεύουν οι αγέρηδες
στεφάνια από κοράλλια τις στολίζουν
κι εγώ τις φτερούγες μου έκρυψα στ άγριο κύμα
όταν χανόσουν φοβισμένος στ Αρχιπέλαγος
αναριγώντας σε ήχους φωνής απόμακρης

Όλα φαίνονται σωστά
ενδίδω
μα οι πιθανότητες ζωής ανύπαρκτες

Αθανασία της ψυχής ένα φιλί
γι αυτό ταπεινά παρακαλώ
κι ίσως αυτό να φτάνει

Μα να 
βρίσκομαι να αιμορραγώ
εγκαταλειμμένη σε χώρα φαντασμάτων
ικέτιδα αντίκρυ σε βάρβαρης πόλης τις σκιές
κάτοικος ανίερης επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας
κι εσύ άξαφνα ψηλαφητά το χέρι μου κρατάς
ψηλά με στέλνεις με τραβάς με κρύβεις 
στου ήλιου το καμίνι μου φωνάζεις ''χτύπα''
κι εγώ παλεύω το ''σ αγαπώ '' να πω
στο αύριο να ορκίζομαι κι αυτό όμως ακόμα να μη φτάνει

Δεν έχω περηφάνια λύγισα
αβάσταχτο βάρος μου έγινε η σιωπή

                                                                                  Levina

Από την συλλογή << Μονόλογοι Ενός Ολογράμματος >>



Photographer  Lora Dimoglou
Model   Kirsten Ciel Lauder

Κλειστά Δωμάτια

Έφτασε η ώρα που στέκεσαι ακροπατώντας

έξω από τις κλειστές πόρτες

αφουγκράζεσαι κρατώντας την ανάσα σου

με το αυτί κολλημένο στο κρύο ξύλο

μήπως κι ακούσεις κάποια ανεπαίσθητη πνοή

να βγαίνει μέσα από την καρδιά των κλειστών δωματίων

πυκνό το σκοτάδι

μια χαραμάδα στο χαλασμένο παντζούρι

αφήνει λίγο παγωμένο γκρίζο

ένα σπαθί από σκονισμένο ατσάλι

χαράζει τους λυγμούς που έχεις

καλά φυλαγμένους στο μικρό τσεπάκι

που είναι ραμμένο στο μέρος της καρδιάς.

Άδειασε η φωλιά των μικρών πουλιών

κι απέμεινε ένα άρωμα μοναξιάς τόσο απτό

που αν απλώσεις τα χέρια μπορείς να το αγγίξεις

αλλά δεν τολμάς να το κάνεις

είναι η παραδοχή που σ εμποδίζει

πως πικρή μπουκιά έγινε ο χρόνος

και δεν θέλεις αυτό να το γευτείς

Απολογισμοί Αναθεωρήσεις Μετάνοια

σκαρφίζεσαι δρομάκια πίσω απ τα αδιέξοδα

σκαρφίζεσαι καινούργιες ανάσες κι αρώματα

μήπως και πάρει χτύπο η καρδιά του δράκου

που κοιμάται πίσω από τους τοίχους

Κρατάω την σιωπή μου

λέω στο αίμα μου να σωπάσει το τραγούδι του

Ένα γέλιο ακούω παιδικό που δεν αναγνωρίζω

ένα παιχνίδι ένα βιβλίο μια εικόνα

ψάχνω σε παρελθόντα χρόνο

τους ήχους αυτούς να βρω και χάνομαι

Κλεισμένα μυστικά πίσω από σφραγισμένες πόρτες

το παρελθόν χαμένο κι ένα περιπλανώμενο μέλλον

που έρχεται ορμητικά να σπάσει τα γυάλινα νερά μου

να σπάσει τους καθρέφτες μου

που μετράω την αντανάκλαση μου

Ένα παιχνίδι ένα καρουζέλ γεμάτο γέλια δάκρυα τραγούδια

ορίζει μια ζωή δίχως αρχή και δίχως τίτλους τέλους.

ακόμα.

Η έλλειψη χρόνου με υποχρεώνει να κρατήσω κλειστά τα σχόλια. 

 Σας ευχαριστώ. 

                                                                Levina