Συνομωσίες

Είναι σίγουρο.... συνομωτούν !!!

Ωραίαααα ....

και τώρα ομολογήστε ....

Ποιός έκανε την ζημιά ;

Σε μια Έκλειψη Ολική

Θέλω να σε ζήσω

Μ έναν έρωτα κατακτητή

Ποδοπατώντας των αποστάσεων την ματαιότητα

Σε μια έκλειψη ολική με μαγγανείες και ψευτιές

Στα σωθικά μου την καρδιά σου να την θάψω

Ξαφνικά σε μια ώρα νυχτερινή

κοίτα να δεις  που ….

μ  ένα ανύπαρκτο φεγγάρι

της νύχτας το σκότος τα χρώματά μου να θαμπώνει

αντιλήφθηκα την δική σου απουσία

Κι ήταν αυτό …. Να ….

επιγραμματικά θα σου το πω

της  ψυχικής μου  μακαριότητας η διατάραξη

και του κορμιού μου 
ένα μάταιο βήμα στου χρόνου το κενό

Μια επιθυμία ασεβής με κατακλύζει

το άφθαρτο χαμόγελό σου να αγγίξω

μ  αναστεναγμούς σπαραχτικούς

την ησυχία των ονείρων  σου να καταλύσω

Πόσο κρατά ένα σφιχταγκάλιασμα

…. ένα μακρόσυρτο φιλί ;

Τόσο να κρατήσει ετούτη η νύχτα

μέχρι το ξημέρωμα να ρθει

Κι ας έχουν κρεμασμένα τα σπαθιά τους της ζωής μας οι φρουροί

Κι ας χορεύουνε τα σύννεφα τον πυρρίχιο μες στα σκοτάδια

                                      Levina

painting from 
Cayetano De Arquer Buigas

La Voce del Silenzio

                                       

Photographer Cameron  lovingly             

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια οδηγούσα

κάτω από ιδιαίτερη συναισθηματική

φόρτιση, όταν άκουσα μια μαγική

φωνή στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου.

Σταμάτησα στην άκρη και εκεί

ξέσπασαν τα συναισθήματά μου υπό

τους ήχους της μουσικής… λύπη,

απογοήτευση, θυμός, όλα εξαφανίστηκαν

και έμεινε μέσα μου το αύριο που

θα ερχόταν μαζί με ένα όνομα ...

Andrea Bocelli.

Από τότε αυτή η φωνή μαζί με τις

αγαπημένες μου μουσικές συνοδεύει

την ζωή μου, εξημερώνει την ψυχή μου,

μου ανοίγει ένα παράθυρο στο φως και

τα βράδια … τα βράδια που κάθομαι

παλεύοντας με το χαρτοβασίλειο, με

τους μουσαμάδες και τα πινέλα μου,

ως τα ξημερώματα  μέσα στην σιωπή…. 
α η σιωπή!
πόσα μπορείς να ακούσεις dal mare del silenzio
μέσα στην θάλασσα της σιωπής !
εδώ ο εαυτός μου και η μουσική

είναι η συντροφιά μου.

Βραδιάζει

Να κοιτάς το λυκόφως των ουρανών και να γεμίζουν 

οι χαραμάδες του κορμιού σου φως.

Ξεθώριασε το μαύρο που βασανίζει την ψυχή. 

Καληνύχτα ...

                                       Levina

Όνειρα σ Αχαρτογράφητα Νερά

Είναι κάποιες παγωμένες βραδιές

που η ομίχλη τα ονείρατα σκεπάζει

βουτηχτής σε φυκόσπαρτο βυθό

γίνεται τ  ανήμπορο κορμί

μάταια στα θολά να κυνηγά

λευκοντυμένα οράματα

Γιατί γύμνωσες τόσο την ψυχή μου

και μια ζωή που μ έμελλε να ζήσω

κατάσαρκα μια τέτοια νύχτα 

της φόρεσες για ρούχο

την αφθονία της ελπίδας ;

Ξέχειλη η πηγή με δροσερό νερό

κι έσκυψα τα στερεμένα χρόνια μου

να ξεδιψάσω / κι είναι αγιάτρευτοι 

οι πόθοι που κοχλάζουν / φωτιά 

ανάβουν στ  ακύμαντα νερά

Πόσο επιπόλαια με μοίρασες

προτού μ ένα πέτρινο φιλί

την τρέλα στον λογισμό μου σπείρεις

Τρυφέρεψε η ψυχή σαν μάζεψε

των φιλιών σου τα συντρίμμια

από την ξεχασμένη των Μακάρων

παραλία αυτή που μόνο οι

αρχαίοι ποιητές την έχουνε υμνήσει

Την ιχνογράφησαν αδιάντροπα

τα βήματά σου χαράζοντας

πορεία σταθερή στο ασταθές της άμμου

κι ήταν αυτό / ότι από Σε απέμεινε

στιγμές προτού η παλίρροια

και πάλι στα Τάρταρα της νύχτας

να με ρίξει _

                                 Levina

painting Cecile Desserle

Μη κάνετε θαλάσσια σπορ μέσα στον Γενάρη !

                                                                                          By Kap, Cagle Cartoons, La Vanguardia, Spain

Αυτή η φράση έχει καθίσει μέσα μου και σαν πικροφάρμακο με καίει…

«Δεν έχουμε ευθύνη αν κάποιοι παίρνουν τα παιδιά τους, Γενάρη μήνα,

 ανεβαίνουν σε μια βάρκα στο Αιγαίο και προφανώς πνίγονται»
Εδώ θα ακούσετε την επίμαχη φράση...

Είναι η περίφημη ρήση του Γιάννη Πρετεντέρη για τα θύματα

της μετανάστευσης…

Αναρωτιέμαι πως γίνεται ένας  νοήμων άνθρωπος να μπορεί να 

αρθρώνει αυτά τα λόγια λες και μιλά για τουρίστες που μπήκαν

στο ιστιοπλοϊκό και έκοβαν βόλτες στην φουρτουνιασμένη

θάλασσα για να ανεβάσουν την αδρεναλίνη τους στα ύψη !

Όχι  κ. Πρετεντέρη καμία ευθύνη δεν έχει η πολιτεία μας

γιατί αποφάσισαν οι ανόητοι μέσα στον Γενάρη να μεταναστεύσουν … 

δεν το άφηναν ας πούμε για την Άνοιξη που είναι και πιο μπόσικος

ο καιρός και θα είχαν και βοήθεια από τα χελιδόνια και τους πελαργούς….

Ούτε έχουμε ευθύνη που … κοίτα τώρα να δεις… θέλουν να

πάρουν και τα παιδιά τους μαζί !!! μέσα στην βάρκα ;;;

στο καταχείμωνο ;;;   Σα δεν ντρέπονται…

Η πολιτεία μας έχει δείξει το ευγενικό , σπλαχνικό της

πρόσωπο στους ίδιους τους πολίτες της , οπότε τι να περιμένει

ο λαθρομετανάστης;

Παράτες υποδοχής και στρωμένα τραπέζια με χαβιάρια;

Καμία ευθύνη κ. Πρετεντέρη δεν έχει κανείς για τίποτα εδώ και

χρόνια και το κακό είναι πως δεν έχουμε κι ανθρωπιά και εσείς

με την φράση σας  το αποδείξατε περίτρανα.

Αυτή η μοναδικότητα της φράσης  απενοχοποίησε την καταπάτηση 

των ανθρώπινων δικαιωμάτων, κάθε βασανισμό, κάθε θάνατο …

Πόσο επικίνδυνος είστε με την ιδεολογία και την φρασεολογία σας!

Δεν έχει ευθύνη η πολιτεία για εκείνους που μπήκαν στην βάρκα αγκαλιά 

με τα παιδιά τους δίνοντας τις οικονομίες μιας ζωής στους σύγχρονους 

δουλεμπόρους , έχει όμως ευθύνη η πολιτεία από την στιγμή που μπήκαν 

στα χωρικά της ύδατα να τους κρατήσει ζωντανούς, να τους φερθεί 

με αξιοπρέπεια.

Και αυτό δεν έγινε γιατί δεν ξέρουμε πια τι σημαίνει αξιοπρέπεια,

τι σημαίνει ανθρωπιά.

Το κυριότερο είναι πως όχι μόνο έχει χάσει το κοινωνικό της πρόσωπο 

η πολιτεία μας αλλά ξέχασε πόσα εκατομμύρια Έλληνες μετανάστες 

υπήρξαν … υπάρχουν.

Και  φυσικά οι  Έλληνες  δεν είναι σαν όλους τους άλλους λαούς…

 ακόμα και στην μετανάστευση είχαν ένα γκλάμουρ όπως και να

το  κάνουμε… δεν έφευγαν με το παιδί παραμάσκαλα και το

δισάκι τους στον ώμο… κρατούσαν και το πορτφόλιο τους μαζί

για να πάρουν την διευθυντική θέση που τους αναλογούσε εκεί

στην αλλοδαπή ανάμεσα στους ανόητους, άξεστους, κρετίνους 

ξενομερίτες που πήγαιναν να δώσουν τα φώτα τους.

Πόση αθλιότητα ακόμα θα αντέξεις έρημη Ελλάδα;

Levina 

την γελοιογραφία την βρήκα στην Φαρμακόγλωσσα Κίρκη

Σ Αγαπώ Σου Λέω

                                                                         

painting by Malcolm Liepke

Έρωτά μου /  Μελένιε  μου έρωτα

στους ίσκιους μιας πόλης έρημης σ αναζητώ

στων χαλασμάτων τις σκοτεινές ρωγμές / κι εσύ

μια κούπα χρυσαφένιο μέλι να κυλάς

σαν λάζο σπλαχνικό  πληγές γλυκοχαράζεις

Κοίτα πως περιφέρομαι με θολωμένη την ματιά

σαν της ψυχής τ  αντάριασμα ηδονικά προστάζει

να βαριοκλείσουνε τα βλέφαρα

σαν μέλι να σταλάξεις στο ραγισμένο μου κορμί,

τους ώμους, τα στήθια, την κοιλιά,

στις άκριες των ποδιών χέρια ανονείρευτα ασελγούν

καταβροχθίζοντας  κορμί και θέληση

π  ανήμπορα παραδομένα σε νάμα ηδονοστάλαχτο

κείτονται σε κοίτη τρισκότεινου ποταμού /

άγριου χειμάρρου / άπνοα στα βάθη σου

δροσολογούν τα διψασμένα χείλη

Σ αγαπώ σου λέω / τυφλά σε αγαπώ

Στον ίσκιο σου   ξοδεύω την ψυχή μου

τα πρώτο σου χαμόγελο κρατώ /τον ήχο της φωνής σου

το βραδινό αθάνατο φιλί που πλάγιασε στην γλώσσα μου

το θρόισμα των πόθων μου  δίπλα στο προσκεφάλι

Σ αγαπώ σου λέω / τυφλά σε αγαπώ

Την μνήμη διαγράφω /το παρόν δεν ζω

το αύριο ονειρεύομαι μ έρωτα να σε πίνω / να μεθώ

Μελένιε γλυκοστάλαχτε έρωτά μου

Συλλογή – Σπουδή στον Έρωτα

                             Levina

Υγ. Είναι το κομμάτι που έστειλα στο  2o Συμπόσιο Ποίησης

Θα ζητήσω συγνώμη αλλά τα σχόλια θα μείνουν κλειστά 
γι αυτή την ανάρτηση, εφ όσον αυτά τα ποιήματα

ήδη έχουν σχολιαστεί .