Δωμάτια σκοτεινά
ανακαλύπτω ‘ εκεί
που το συκώτι ή το νεφρό ή η καρδιά
θα τους έπρεπε να
είναι
με ξεφτισμένους τοίχους κρατάνε
τον ήχο της βροχής
‘ σ΄ αυτό το άρωμα της μοναξιάς
καταφεύγουν να
προφυλαχτούν συντροφιές μου
χρόνων περασμένων
Τα γέλια ‘ τις
φωνές και τα καλέσματα
στις γωνιές των
βράχων αγωνίζομαι
πίσω από υδάτινη
κουρτίνα να καλύψω
Νοερά απέδρασα σε κήπο ολάνθιστο
σε μέρα ζεστή του Καλοκαιριού
Μειδιώ στων ήχων την βοή
σε θάλασσα γαλάζια
παρασύρομαι
στην παραλία με τ΄
αρμυρίκια
χνάρια
μετράω
από παρουσίες
ανύπαρκτες’
Πλαγιές απόκρημνες
διαβαίνω
το κέρας της
αμάλθειας κρατώντας
αναμένοντας να
ξεχυθούν
δροσεροί της γης μου
οι χυμοί
καρποί ζωής στάχυα
‘ σταφύλια μελωμένα
Άραγε αμαρτία είναι
να επωφεληθώ
στων αναμνήσεων τις
γλυκές εποχές
πίσω τα ρολόγια του
σαρκίου να επιστρέψω
απαλλασσόμενη από κάθε τι θνητό
συστρεφόμενη τον εαυτό μου ν΄ αντικρίσω
στην ζωή
επαναφέροντας χαμόγελα οργασμών
ανάμεσα σε
χοροεσπερίδες χαμένων ερώτων
καθώς ρέουσα κι εγώ
με την βροχή θα αφανίζομαι
ώρες
νυχτερινές στων δρόμων τα χαράγματα_
Levina
"μονόλογοι ενός ολογράμματος"
