Το ΟΧΙ μέσα μας

Αυτό το ΟΧΙ που ειπώθηκε την 28η Οκτωμβρίου του '40 από έναν
άνθρωπο που είχε καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατίας στην Ελλάδα,
πόσο αυθόρμητο ήταν;

Το αυθόρμητο Όχι δεν ήταν καθόλου αυθόρμητο όπως  αφελώς πίστεψαν πολλοί μέσα 

στις δεκαετίες που πέρασαν από εκείνες τις ιστορικές ημέρες της επίσημης πια κήρυξης 

του πολέμου.

Πως  άλλαξε τόσο πολύ  ένας δικτάτορας σαν τον Μεταξά, υπέρμαχος του φασισμού   

και ιδεολογικά ομόφρων του ναζισμού; Ο ίδιος στο προσωπικό του ημερολόγιο είχε 

γράψει πως  « αν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι αγωνίζονται πραγματικά  για την ιδεολογία 

του ναζισμού θα πρέπει να υποστηρίζουν την Ελλάδα με όλες τους τις δυνάμεις…..»

Εκείνο που δεν περίμενε ούτε ο ίδιος ήταν τα δυσοίωνα μαντάτα που ήρθαν από τις 

βολιδοσκοπήσεις που έκανε προς την κατεύθυνση του Άξονα και η στοργή του Χίτλερ 

προς την Ελλάδα προέβλεπε την ένταξή της στην Νέα Τάξη πραγμάτων… με μερικές 

παραχωρήσεις από μέρους της.

Η Ιταλία θα έμενε ικανοποιημένη με τα δυτικά εδάφη μέχρι την Πρέβεζα και η Βουλγαρία 

από την άλλη πλευρά μέχρι το Δεδεαγάτς.

Φυσικά μετά οι Άγγλοι θα ακρωτηρίαζαν παντελώς ετούτη την έρημη χώρα, κυριαρχούσαν 

ήδη στην θάλασσα και δεν θα δίσταζαν να καταλάβουν τα νησιά μας  για αντίσταση απέναντι 

στον επεκτατισμό του Άξονα.

Μονόδρομος ήταν το ΟΧΙ που ειπώθηκε από έναν αμετανόητο δικτάτορα που ήξερε πως 

ούτε αυτός δεν είχε την δύναμη να διαλύσει την ίδια του την χώρα διαμοιράζοντάς την  και 

να  καταρρακώσει παντελώς κάθε αξιοπρέπεια που είχε  αυτός ο λαός .

Δεν ζήσαμε τον πόλεμο εμείς οι νεότερες γενιές, ούτε τα παρατράγουδά του... λιμός, 
εκτελέσεις,φόβος, βασανιστήρια, παιχνίδι με τον θάνατο, θάνατος....

Χύθηκε πολύ αίμα σε αυτή την χώρα, πέρασαν δεκάδες χρόνια για να ορθοποδήσει, 

να σηκώσει το ανάστημά της και να που βρίσκεται και πάλι να πέφτει σε ένα άλλο είδος

γκρεμού ολότελα διαφορετικό μα σχεδόν το ίδιο καταστρεπτικό ...

λιμός είναι όταν δεν φτάνει η σύνταξη να αγοράσεις τα απαραίτητα για να φας

εκτέλεση είναι όταν δεν έχεις πρόσβαση στο σύστημα υγείας

βασανιστήριο είναι η κάθε μέρα σου όταν πεινά το παιδί σου

παιχνίδι με τον θάνατο είναι να ζεις με τα απομεινάρια των κάδων σκουπιδιών

θάνατος είναι να έχεις χάσει ζωντανός την ζωή σου

Δεν μιλάμε πια για τους πεινασμένους μας, για τους άστεγους, ξεχάστηκαν κι αυτοί

μέσα στην χρυσοαυγήτικη σαπουνόπερα και τα ξανθά αγγελούδια που κι αυτά

μας απογοήτευσαν.... τι κρίμα που τελικά δεν ήταν κάποιο  αρπαγμένο παιδάκι

με βόρειους γονείς και μας βγήκε τσιγγανάκι.... τι να πουλήσεις τώρα από αυτό

το άρθρο και πως να τα μπαλώσεις μετά τα τέρατα που ειπώθηκαν; Μα κι αυτοί

οι γύφτοι  τώρα βρήκαν να λένε αλήθειες και να μη τους πιστεύει και κανείς;

Να υποθέσω πως στις παρελάσεις θα μαζευτεί ο κόσμος να θαυμάσει τον άψογο 

σχηματισμό, τις καλοσιδερωμένες στολές ... να γεμίσει περηφάνια 

αναλογιζόμενος και πάλι το παρελθόν.... τι μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, 

τι κοντά εκατό χρόνια πριν.... πολύ πριν, πάρα πολύ πριν....

Μήπως να κάνουμε κάτι και για το μετά ;
Δεν έχουμε τίποτα να διεκδικήσουμε για το αύριο;

Και του χρόνου  εύχομαι .... κάτι αλλιώτικο να έχουμε να μιλάμε
μια σπίθα φωτιάς να κρατάμε στα χέρια...
κι όχι ....

να λέμε πάλι τα ίδια

να ευχόμαστε τα ίδια

να ζούμε τα ίδια

και να αναρωτιόμαστε γιατί καταντήσαμε έτσι....

Levina






Περισσότερες πληροφορίες ΕΔΩ

(Ο πίνακας με την σημαία είναι ελαιογραφία  2006)