Τόσο
πολύ συνηθισμένο
να
περπατάς στο βρεγμένο χώμα
και
να μετράς τα ρυάκια
που
έσκαψαν στης γης τα σπλάγχνα
οι
καταιγίδες του Χειμώνα
Άραγε
τα όνειρα που σαν ζακέτα
ανάρριχτα
στους ώμους σου φοράς
σε
προστατεύουν απ ΄ το κρύο ;
κι
εκεί στην δεξιά τσέπη θυμήθηκες
να
βάλεις το μισό κοχύλι
που
βρήκες το περασμένο Καλοκαίρι ;
Τον
χρόνο κουβαλάς μαζί σου
κι
αυτό το τριαντάφυλλο που του
μαδάς
τα φύλλα …ένα κι άλλο ένα …
στο
χώμα άλικα σημάδια σπέρνεις
του
γυρισμού τον δρόμο για να βρεις
Με
βλέμμα κενό το άγνωστο επιλέγεις ‘
θα
σε συνθλίψει αυτή η επιλογή
μα
ακόμα δεν το ξέρεις
Γεμίζεις
την γη σου με σκουπίδια
Σκουπίδια
τα άλικα σημάδια σου
Μετρημένα
τα βήματα που
της
ζωής σου τον κύκλο κλείνουν ‘
αυτόν
που αέναο τον νόμιζες πως ήταν.
Levina
