Γράφω
το όνομά μου επάνω στην υγρή άμμο
κι
εσύ διορθώνεις τα ορθογραφικά μου λάθη
μέσα
στο καταμεσήμερο την ώρα που ονειρεύομαι
πως
στων βουνών τις κορφές πετάω σαν γεράκι
κι
ανοίγοντας τα μάτια μου μόνο σκουπίδια
βλέπω γύρω
Τυφλά
πουλιά να σκίζουν με τα φτερά τους τον
αέρα
ανακατώνουν
τις άκριες από τα σύννεφα και
ξαποσταίνουν
σε δέντρα γυμνά από φύλλα
Αυτό
νομίζω πως είναι ο θάνατος
να
μην υπάρχει Άνοιξη μετά απ΄ τον Χειμώνα
κι
εγώ να σε παρακαλώ … μη με μισήσεις
που
αργοπόρησα στ΄ ονειροπόλημά μου
Να
κοίτα … φόρεσα το καπέλο μου, κάνω το
πρώτο βήμα
μα
μετέωρο το πόδι στέκεται διστάζει
να
κατεβεί στον δρόμο … θα χαθεί και πως
να
σου μιλήσω γι αυτόν του δισταγμού τον
φόβο!
Ας
την αφήσουμε την βόλτα ετούτη δεν ήρθε
ακόμα η στιγμή
δεν
έμαθα ακόμα σωστά να γράφω τ΄ όνομά μου
κι εσύ
πάλι
τα λάθη θα ξεχαστείς να διορθώνεις που
θα κάνω
Levina
