Λοιπόν σήμερα δεν έχω κάτι σημαντικό να γράψω, όχι πως δεν υπάρχουν κείμενα
ή στίχοι ή διάφορα να τα περάσω απλά στην ανάρτηση, δεν θέλω να το κάνω.
Θέλω να γράψω για το πώς κάποια στιγμή μετά από δυο χρόνια που έχω
αυτό το μπλοκ εγκλωβίστηκα μέσα του, στην εικόνα που έπλασα και που την έβαλα
μέσα σε παρενθέσεις, αυτό ακριβώς που ήθελα να αποφύγω όταν δημιούργησα το
μπλοκ μου, να βγω από τις παρενθέσεις της ζωής και να γράφω και να λέω ότι θέλω
κι όμως να που βρέθηκα και πάλι εγκλωβισμένη να σκέφτομαι σε κάθε ανάρτηση
δυο και τρεις φορές αν είναι σωστό αυτό να το κάνω, αν είναι σωστό αυτό να το πω,
μήπως κάποιος νομίζει πως γράφω γι αυτόν, μήπως κάποιος παρεξηγήσει τα γραφόμενά μου .
Εγκλωβίστηκα και εδώ και λίγους μήνες αυτές οι σκέψεις έγιναν θηλιά,
γι αυτό και αραίωσα τις αναρτήσεις μου.
Ήθελα να βγάζω τα καλά μου, τα άσχημά μου, στίχους που είναι αρλούμπες, κείμενα
που δεν λένε τίποτα, άλλα πάλι που έχουν γραφτεί επάνω σε συναισθηματική φόρτιση,
άλλα που είναι γραμμένα έτσι δίχως σκέψη, αλλά όλα δικά μου χωρίς ποτέ να ζητούν
να πάρουν το βραβείο τελειότητας.
Έτσι κι αλλιώς σκεφτόμουν πως δεν με ξέρει κανένας και να γελάσει κάποιος με όλο αυτό
θα γελάσει με την Levina όχι με εμένα ! Ώσπου συνειδητοποίησα πως δεν είμαι δυο
αλλά ένα, πως η Levina δεν είναι ο καραγκιόζης που τον στέλνουμε εμπρός να
διασκεδάσει την ομήγυρη κι εμείς που του γράψαμε τα λόγια παραμένουμε στα μετόπισθεν.
Δεν ξέρω πως τα είχα σκεφτεί έτσι και πως έπεσα σε μια παγίδα που δεν θα έπεφτα
στην πραγματική μου ζωή.
οι κοτούλες πήραν το καλαμπόκι τους κι εγώ πήρα απ΄ αυτές δυο αυγουλάκια
Αποφάσισα λοιπόν πως τα σφιχτά δεσμά δεν μου αρέσουν, με κόβουν και λιγάκι
και μου φέρνουν και φαγούρα, οπότε τέλος οι συσκέψεις εντός του μυαλού μου
που κοντεύει να κουρκουτιάσει με τόσα που το γεμίζω και ότι βρέχει θα κατεβάζει.
Δεν γίνεται να δημιουργώ ένα μπλοκ προς εκτόνωση και να το κάνω κι αυτό γόρδιο δεσμό!
Έτσι λοιπόν ότι δείτε εδώ γραμμένο στο εξής, δεν έχει να κάνει με κανέναν από
την μπλοκογειτονιά μας, δεν ζητάει τα εύσημα, δεν έχω αυτοκτονικές τάσεις
αν διαβάσετε τίποτα μαύρο κι άραχλο , αν μιλάει για έρωτα, για πουλιά,
σύννεφα και λουλούδια , απλά έτσι μου βγήκε. Η Levina δεν είναι κάτι ξεχωριστό,
έχει τα ίδια ελαττώματα και προτερήματα που έχει όλος ο κόσμος σε μικρότερο
ή σε μεγαλύτερο βαθμό και ξέρει πολύ καλά ποια είναι ,τι θέλει και τι μπορεί να κάνει,
το κυριότερο … δεν τρέφει αυταπάτες και έχει τα πόδια της σταθερά καρφωμένα
στο χώμα του κήπου της, κάτι σαν την Μουριά ή την Κερασιά της.
Τα είπα και χαλάρωσα πια.
Levina
