Κιτρινισμένα
τα φύλλα που φέρνει ο αγέρας
Απ
΄ το μισάνοιχτο παράθυρο σαν διαλύομαι
Επάνω
στα πλακάκια αφήνοντας το κορμί μου
Να
ξεκουραστεί και την ψυχή μου λευτερώνω
Σε
μιας ομίχλης την αρχή, ώρες αμφιβολίας
Επάνω
στο ανατομικό τραπέζι που με ξαπλώνεις
Με
το νυστέρι θες τα βάθη μου να ξεδιπλώσεις
Να
μάθεις
Τι
αναζητάς
στο τίποτα;
Τίποτα
και Όλα
τα βαφτίζω μοναξιά
Σκέψη,
φίλοι κι ετούτη η ζωή στην μοναξιά δοσμένα
Να
μοιάζει ταινία τρομακτική και
περιμένω
Πότε
το αδηφάγο τέρας θα εμφανιστεί
Μέσα
από το απόλυτο της σκέψης μου σκοτάδι
Να
βανδαλίσει το υπόλοιπο μιας άγονης ζωής
Κέρινα
πρόσωπα με αγκαλιάζουν στολισμένα
Με
την μάσκα της αρχαίας τραγωδίας κι ο
χορός
Υμνεί
την φυσιολογικότητα του θανάτου
Ένας
θάνατος που σέρνεται στους τοίχους ,
Καταπίνει
την αίσθηση της ελπίδας
Για
ένα αύριο που δικό μου το βλέπω
Και
να ‘ τα λόγια μου
Λόγια
μικρού ανόητου παιδιού να μοιάζουν
Κοίτα
με σαν όρθια , ελεύθερη θα σταθώ
Σαν
θα ουρλιάξω απέναντι στις χθεσινές μου σκέψεις
Κόντρα
στην γη που μονότονα γυρίζει
Κόντρα
στον ήλιο που κάθε μέρα βγαίνει
Κόντρα
στην νύχτα που χρόνο δεν χάνει
Κοίτα
με σαν τα σωθικά μου θα εκθέτω
Κοίτα
με σαν γίνω ποτάμι για να πνίξω
Τα
φράγματα, τα ‘πιθανόν’ και τα ‘μπορεί’
Σου
γνέφω ‘Έλα’ και θα τους δείξουμε
Πως
τις γυμνές ελπίδες μόνο τα όνειρα
Μπορούνε
να τις ντύσουν
Levina
