Έρχονται Χριστούγεννα

Αντίστροφα μετράμε τις ημέρες

Χριστούγεννα έρχονται

Γεμίζαμε τις ζωές μας χρόνια και χρόνια με χρυσόσκονες, κυλούσαν τα μέλια

από τα μελομακάρονα, οι άχνες ζάχαρες από τους κουραμπιέδες έμεναν

γλυκά φιλιά στα χείλη μας, τα τραπέζια στολισμένα, λογιών λογιών φαγητά

περίμεναν τους φίλους, τους συγγενείς και τα παιδιά γέμιζαν τις αγκαλιές τους

με δώρα … άφθονα δώρα που ερχόταν να προστεθούν στην αφθονία των

προηγούμενων λες και τα χριστουγεννιάτικα δώρα είχαν κάτι μαγικό που

επισκίαζε όλα τα υπόλοιπα !

Στο μάρμαρο ακουμπισμένα τα ψιλά , έτοιμα να τα μοιράσουμε στα παιδιά

που θα ερχόταν να μας πουν τα κάλαντα, κρατώντας φλογέρες, τρίγωνα ,

κιθάρες, τα πιο προχωρημένα ακόμα και μαγνητοφωνάκια που με ένα στριγκό

ήχο σου τραγουδούσε η πολυπαιγμένη κασέτα «Χριστός γεννάται σήμερον».

Έβλεπες τα μάτια τους να λάμπουν, τις μυτούλες κόκκινες από την παγωνιά,

γάντια και σκουφιά εξείχαν από τις τσέπες των μπουφάν και τι πλάκα είχαν

όταν έπαιρναν το αντίτιμο της δουλειάς τους και έτρεχαν στο επόμενο σπίτι,

στο επόμενο μαγαζί.

Κάτι άλλαξε  τώρα πια

Μουδιασμένα τα λόγια, οι ευχές, μουδιασμένα τα όνειρα για τις γιορτινές μέρες …

πώς να γίνει αλλιώς?

Το σπίτι φέτος θα το ζεστάνουν οι  καρδιές μας κι όχι το σβησμένο καλοριφέρ,

τα δώρα  θα είναι χειροποίητα δημιουργήματα αγάπης, πραγματικής αγάπης

για τα πρόσωπα που θα τα δώσουμε, το τραπέζι θα στρωθεί με την πιο πλούσια

διακόσμηση, με κλαριά από πεύκα , κεριά και κόκκινες κορδέλες, οι άνθρωποι

που θα καθίσουν σε αυτό θα  νοιώθουν  ευφορία στην καρδιά, θα τσουγκρίσουν

τα ποτήρια με το σπιτικό κρασί , θα φάνε τα παραδοσιακά μαγειρεμένα φαγητά

και θα γελάνε ευχαριστώντας την ίδια την ζωή που τους αφήνει να ζήσουν

αυτές τις απλές στιγμές που λείπουν από εκατομμύρια συνανθρώπους μας.

Έρχονται Χριστούγεννα και δεν έχει νόημα να  συζητάμε για το ένδοξο παρελθόν

όταν οι μέρες ήταν ονειρικά πασπαλισμένες με χρυσόσκονες.

ΘΕΛΩ να κρατήσω μέσα μου τα όμορφα που έζησα

ΘΕΛΩ να φτιάξω όμορφα αυτά που ζω με το υλικό που έχω.

                                                                                         

                                                               Levina

ζωής ανάσες

Λίγες οι ζωές που απέμειναν

στου ήλιάτορα το φως ν΄ αργοσαλεύουν

δίπλα σε περιβόλι ολάνθιστο

με φράκτες ψηλούς έξω κρατούνε

των ανέμων τα σφυρίγματα

και να που σε κάθε της γης ολίσθημα

τα βουνά κι άλλο να υψώνονται

και τα ποτάμια χείμαρροι ορμητικοί

τις πλαγιές κυλώντας να πληγώνουν

Γέλια και φωνές εσιώπασαν

μαυροφορεμένες σκιές ξεπρόβαλαν

στα χέρια πέπλα κρατώντας

γύρω απ τον λαιμό, φραγή στο στόμα

σε δένουνε και σ΄ ένα θάνατο αργό

να σε καταδικάσουν θένε

Την Άνοιξη προσμένεις ‘ μα αργεί

σαν μια νιφάδα χιονιού σε γκρίζο ουρανό

διάφανη, κρυστάλλινη ψηλά πετάς

σ΄ ένα βελούδινο ροδοπέταλο απάγκιο βρίσκεις ‘

εκεί στην ζεστασιά του ακυρώνεις το χθες ,

νερό καθάριο γίνεσαι ' αφήνεσαι

… μια ανάσα ακόμα ' ζωντανεύεις

… ζεις

                             Levina

Τελική λύση

Τελική Λύση

(Γυναικείες στάχτες)

Βγήκε απότομα από τον λήθαργό της , προσπαθούσε να καταλάβει

τι ήταν εκείνο που την ξύπνησε όμως το μυαλό της ήταν θολωμένο

από το πολυήμερο βασανιστικό ταξίδι.

Η ηρεμία την ξύπνησε, το τραίνο είχε σταματήσει , δεν ακουγόταν πια

ο μονότονος ήχος από τις ράγες , ούτε κανένας μιλούσε πια.

Όσοι μπορούσαν ακόμα να σταθούν στα πόδια τους είχαν

στριμωχτεί στο μικρό καγκελόφραχτο παραθυράκι και προσπαθούσαν

να δουν έξω, οι υπόλοιποι κείτονταν εξασθενημένοι επάνω στις

ίδιες τους τις ακαθαρσίες και μόνο κανένα βογκητό έδειχνε πως

ζούσαν ακόμα.

Κοίταξε δίπλα της την νεαρή μητέρα που είχαν ξεκινήσει μαζί

το ταξίδι τους, τα μάτια της ήταν αφύσικα ανοιχτά και το δέρμα της

είχε πάρει μια πρασινωπή απόχρωση. Στα χέρια της κρατούσε

ακόμα το μωρό της που σάλευε εξασθενημένο κι αυτό, όμως

ακόμα ζωντανό στην αγκαλιά της πεθαμένης.

Το ήξερε από την αρχή πως τίποτα καλό δεν προμηνούσε αυτό

το ταξίδι, όπως τους στρίμωξαν σαν τα ζώα στο ξύλινο βαγόνι

που μόνο για μεταφορά εμπορευμάτων ήταν και να που έφτασαν

πια στον προορισμό τους.

Ήταν πολύ γριά για να αντέξει, έτσι είχε σκεφτεί στην αρχή,

όμως τελικά άντεξε με ένα κομμάτι ψωμί που είχε κρύψει στην

τσέπη της και πίνοντας το βρώμικο νερό της βροχής που έπεφτε

από τις χαραμάδες της ξύλινης οροφής, κατάμαυρο από την καπνιά

της ατμομηχανής.

Τώρα όμως φοβόταν περισσότερο από το ταξίδι, σίγουρα θα την

σκότωναν, τι να την έκαναν μια εξηντάχρονη αδύναμη γριά όπως

ήταν αυτή?

Ίσως αν κατάφερνε να τους ξεγελάσει να γλίτωνε, σκέφτηκε κι άρχισε

να ψάχνει γύρω της όποια τσάντα έβρισκε δίχως κανένας να της δίνει σημασία.

Βρήκε ένα κραγιόν κι έβαψε κατακόκκινα τα χείλια της, έβαλε λίγο

κόκκινο και στα μάγουλά της και το έτριψε με τα δάχτυλα, έκοψε

μια σκλήθρα και την βούτηξε στην κάπνα που είχε γεμίσει όλο

το βαγόνι και το πέρασε πάνω από τα βλέφαρά της.

Ίσως έτσι να έδειχνε κάπως νεότερη … σίγουρα έδειχνε νεότερη!

Πήρε καπνιά με τις χούφτες της κι έτριψε τα μαλλιά της, κάποτε

τα είχε περιποιημένα αλλά τώρα πια ούτε ήξερε πως θα ήταν!

Η πόρτα του βαγονιού άνοιξε και ένα χλωμό φως από έναν ήλιο

που τον σκοτείνιαζε το χιόνι μπήκε ορμητικά μαζί με τον καθαρό

παγωμένο αέρα .

Φωνές κι ουρλιαχτά ακούστηκαν, μαζί με αλυχτίσματα σκύλων

και κάποιος τους διέταζε να βιαστούν να βγουν από το τραίνο.

Βούτηξε από την νεκρή μητέρα το μωρό, φόρεσε ένα φωτεινό

χαμόγελο στο πρόσωπο της που πίστευε πως θα έκανε πιο

νεανική την εμφάνισή της και ακολούθησε εκείνους που έσερναν

τα πόδια τους για να κατέβουν την ξύλινη ράμπα.

Από όλα τα βαγόνια ξεχύνονταν οι ίδιοι ταλαιπωρημένοι,

εξουθενωμένοι άνθρωποι, κρατώντας στα χέρια τους μπόγους,

βαλίτσες, μικρά παιδιά που έκλαιγαν πεινασμένα και διψασμένα,

μια βοή και μια μπόχα που έβγαινε από τα βαγόνια απλώνονταν

ψηλά στον ουρανό και γινόταν ένα με το χιόνι που έπεφτε αθόρυβα.

Κάποιος την κοίταξε περίεργα, όμως η ίδια δεν έδινε σημασία ,

χαμογελούσε κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά της το μωρό που

νιώθοντας την ζεστασιά του κορμιού της είχε αποκοιμηθεί ήσυχο.

Οι στρατιώτες τους χώριζαν σε ομάδες, αλλού οι γυναίκες, αλλού

οι άντρες, τους ηλικιωμένους τους έσερναν προς άλλη κατεύθυνση

κι αυτή την έστειλαν μαζί με τις μητέρες τελικά αν και ένας στρατιώτης

της είπε κάποια στιγμή « γέλασέ μας κοπελίτσα» ήταν σίγουρη

πως την ειρωνευόταν και όμως του γέλασε κι εκείνος σκούντησε

τον διπλανό του και λύθηκαν οι δυο τους στα γέλια.

Ήταν κι αυτά τα σκυλιά που αλυχτούσαν και προσπαθούσαν να

σπάσουν τις αλυσίδες που τα είχαν δεμένα και τα κρατούσαν

ψηλόσωμοι βλοσυροί άντρες που στα μάτια τους διάβαζες το μίσος

γι αυτά τα βρωμερά όντα που κατέβαιναν από τα βαγόνια.

Τα φοβόταν τα σκυλιά, αλλά αυτά τα τεράστια πλάσματα που

έδειχναν τα δόντια τους και φοβέριζαν της είχαν προκαλέσει

πραγματικό τρόμο, ίσως περισσότερο φοβόταν αυτά τα δόντια

από οτιδήποτε άλλο.

Μια γκρίζα σκόνη έπεφτε από τον ουρανό, γινόταν ένα με το χιόνι

που έλιωνε επάνω στα μαλλιά, στους ώμους τους και κυλούσε σε

ρυάκια από πάνω τους …

Τι στο καλό ήταν αυτό?

Από μια τεράστια καμινάδα μέσα στο στρατόπεδο έβγαινε πυκνός

καπνός κι αυτή η γλυκερή μυρωδιά, προσπαθούσε να καταλάβει

τι ήταν αυτό αλλά δεν έμοιαζε με τίποτα από ότι είχε μυρίσει

στην ζωή της .

Πρόλαβε να δει τις σκιές με τις ριγέ φόρμες να ανεβαίνουν

στα βαγόνια και να πετάνε έξω από τις πόρτες ότι είχε απομείνει

μέσα , ρούχα, βαλίτσες, τσάντες, πτώματα… κάποια από αυτά

σάλευαν ακόμα.

Δίπλα της οι άλλες γυναίκες έκλαιγαν, άλλες φώναζαν τα ονόματα

των δικών τους που είχαν μόλις χωριστεί περιμένοντας να πάρουν

κάποια απάντηση ενώ κρατούσαν σφιχτά από το χέρι τα παιδιά τους

κι όλες προχωρούσαν με βαριά βήματα επάνω στο λασπωμένο χιόνι φοβισμένες κάτω από τα άγρια βλέμματα και τις φωνές των στρατιωτών

που ούρλιαζαν διαταγές φτύνοντας με σιχασιά τις λέξεις από το στόμα τους.

Μόνο εκείνη έμοιαζε να προχωρά απόμακρη, σαν να μη την άγγιζε

τίποτα πια, δεν είχε κανέναν να αποχαιρετήσει, τον άντρα της τον

είχε χάσει λίγους μήνες μετά την έναρξη του πολέμου και ο γιος της

είχε φύγει πολύ νωρίτερα στην Γαλλία στο χωριό της γυναίκας του.

Όσο κι αν προσπαθούσε να τους πείσει να πάνε μαζί του,

ο άντρας της ούτε να το ακούσει δεν ήθελε … πίστευε πως δεν

θα τους πείραζε κανείς, δεν ήταν ούτε εβραίοι , ούτε τσιγγάνοι

κι όμως με την εισβολή τους έσπασαν το βιβλιοπωλείο τους,

έκαψαν τα βιβλία στην φωτιά σαν επαναστατικά, τότε έπαθε

και την καρδιακή προσβολή ο άντρας της κι αυτή την συνέλαβαν

και την τραβολογούσαν από φυλακή σε φυλακή μέχρι που την

έχωσαν στο τραίνο μαζί με δεκάδες άλλους, με άγνωστο προορισμό.

Μπήκαν από μια κατηφορική στοά στο ισόγειο ενός κτηρίου και

τους οδήγησαν σε μια τεράστια κάμαρα γεμάτη ταμπέλες που

έγραφαν σε όλες τις γλώσσες πως έπρεπε να βγάλουν τα

ρούχα τους για να κάνουν μπάνιο και να απολυμανθούν από το ταξίδι.

Διστακτικά άρχισαν να γδύνονται κλαίγοντας, ήταν τόσο ταπεινωτικό

να μένουν ολόγυμνες, εκτεθειμένες στο άγρυπνο βλέμμα των

στρατιωτών που τις παρακολουθούσαν ανέκφραστα.

Η πρώτη ομάδα ξεκίνησε προς τον θάλαμο της αίθουσας των ντους

που ήταν στο βάθος ενός μισοσκότεινου διαδρόμου βαμμένου

με σκούρο γκρίζο χρώμα και στρωμένου με πέτρινες πλάκες.

Μπήκαν στριμωγμένες στο τεράστιο χαμηλοτάβανο δωμάτιο που

στο ταβάνι φαινόταν οι σωληνώσεις για το νερό.

Ένοιωθε να ασφυκτιά, τόσα κορμιά στριμωγμένα πως θα καθαρίζονταν?

Η σιδερένια πόρτα έκλεισε ερμητικά πίσω τους και όλες ταυτόχρονα

κοίταξαν προς το ταβάνι περιμένοντας το νερό να πέσει να τελειώνουν

και με αυτό.

Περισσότερο ένοιωσε παρά είδε τον λευκό καπνό που άρχισε να

βγαίνει αντί για νερό μέσα από τις τρύπες στους σωλήνες.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και μετά κατάλαβε το λάθος της .

Μια σπίθα φωτιάς απλώθηκε στα σωθικά της κι έφτασε μέχρι τα

πνευμόνια της κόβοντάς της την ανάσα .

Άπλωσε τα χέρια της να πιαστεί από κάπου ζαλισμένη κρατώντας

ακόμα το μωρό που έκανε νευρικές κινήσεις στην αγκαλιά της ,

αλλά έπιανε μόνο κορμιά που σφάδαζαν και το παιδί έπεσε από

τα χέρια της την ώρα που νύχια απλώθηκαν στο κορμί της

σε ένα απελπισμένο παροξυσμό να πιαστούν από κάπου όπως

ήθελε να πιαστεί κι αυτή.

Η γλώσσα της πρήστηκε και την ένοιωσε να γεμίζει το στόμα της

που ασυναίσθητα άνοιξε σε μια προσπάθεια να πάρει αέρα,

η φωτιά διέλυσε τα πνευμόνια της, τρύπωσε στο νευρικό της

σύστημα , δεν μπορούσε να κλείσει τα μάτια της, έβλεπε

γύρω της ακόμα, ανθρώπινα κορμιά να κομματιάζονται,

να χτυπιούνται στους τοίχους, στα πατώματα, να ποδοπατούν

τα παιδιά, να γεμίζουν με τις ακαθαρσίες τους, ο χώρος γέμισε

με άναρθρες κραυγές απόγνωσης και λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις της ,

την ώρα που θόλωνε το βλέμμα της κατάλαβε πως είχε φτάσει

πια το τέλος της.

Πρόλαβε μόνο να σκεφτεί τον γιο της.

Ας είναι καλά τουλάχιστον αυτός.

Ένας απίστευτος πόνος άρπαξε τα πλευρά της, την πλάτη της,

ένας βράχος πατούσε το στήθος της, μόνο πόνος υπήρχε μέχρι

που η καρδιά της έφτασε στα όριά της και έδωσε τον τελευταίο της χτύπο.

Είκοσι λεπτά αργότερα άνοιξαν οι πίσω πόρτες του δωματίου,

μεγάλες σαν γκαραζόπορτες.

Φαντάσματα με ριγέ στολές μπήκαν στον χώρο και με τα φτυάρια

άρχισαν να σπρώχνουν τα σώματα προς την έξοδο όσο πιο

γρήγορα γινόταν, γιατί περίμενε πίσω η επόμενη ομάδα

κρατουμένων για την ‘απολύμανσή της ‘ .

Levina

Aγάπη ... περιορισμένης εμβέλειας

Αναρωτιέμαι
Ξέρουμε να αγαπάμε?
Και τι είναι η αγάπη πέρα από μια λέξη που την λέμε τόσο εύκολα?
Είναι η πανάκεια για τους φόβους που μας βασανίζουν
με μεγαλύτερο απ΄ όλους αυτόν της μοναξιάς?

"Το να ανήκεις σε κάποιον, το να σε φροντίζει κάποιος
και να εξαρτάσαι από αυτόν - σε όλο αυτό πρέπει
να υπάρχει πάντα άγχος, φόβος, ζήλια, ενοχή,
και όσο υπάρχει φόβος δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη.
Ένα μυαλό γεμάτο πίκρες δεν μπορεί να καταλάβει
τι είναι αγάπη, αισθηματικότητα και συναισθηματικότητα
δεν έχουν καμία σχέση με την αγάπη.
Έτσι, η αγάπη δεν έχει σχέση με την επιθυμία
και την απόλαυση.    «Κρισναμούρτι»



Πώς να ανοίξεις την καρδιά σου να δεχτεί αγάπη όταν
είναι γεμάτη με αμφιβολίες, με πείσμα, με πίκρα,
με διαστρεβλωμένες αλήθειες που σε βολεύουν.
Όταν εξαρτάσαι από αυτό που ονοματίζεις αγάπη,
τότε απλά καλύπτεις μια από τις ανάγκες σου ,
όπως εξαρτάσαι από το φαγητό για να ζήσεις,
από το νερό για να ξεδιψάσεις.


Δεν υπάρχει εξάρτηση στην αγάπη, δεν υπάρχουν κραυγές
γεμάτες ‘σ΄ αγαπώ’  που στάζουν από τον ιδρώτα της υποκρισίας
και τις βγάζεις για να καλύψεις τα αυτιά και τα μάτια σου
νομίζοντας πως καλύπτεις τα αυτιά και τα μάτια των άλλων γύρω σου
…. και θέλεις τόσο πολύ να το ακούς αυτό το σ΄ αγαπώ …
πάλι και πάλι και πάλι για να το πιστέψεις,
για να πειστείς κι εσύ πως υπάρχει.

Είναι ανεξαρτησία η αγάπη
Είναι ελευθερία , είναι ανοιχτός ορίζοντας , είναι  ζωή κι όχι μιζέρια ,
όχι πόνος , όχι καθημερινός θάνατος κι εξάρτηση από μια λέξη.


Δεν είναι λέξη η αγάπη, δεν είναι οι φωνές σου,
δεν είναι περιορισμένης εμβέλειας η αγάπη …
αποκλειστικά σε ένα πλάσμα ή πράγμα ή έννοια ή ιδέα…

Αν νομίζεις πως  αγαπάς μόνο τον μικρόκοσμό σου,
αν νομίζεις πως αγαπάς την εξάρτησή σου , τότε δεν αγαπάς τίποτα
πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό κι ίσως … ούτε κι αυτόν
γιατί πολύ απλά δεν γνωρίζεις τι σημαίνει αγάπη , δεν την αναγνωρίζεις
όταν σου προσφέρεται απλόχερα , την ποδοπατάς βάναυσα 
και  παραμένεις στο κλουβί σου και σε αυταπάτες που κάθε τόσο
γκρεμίζονται και μένεις να αναρωτιέσαι το γιατί  .



                                                                                        Levina

η μέρα των παιδιών !

Παγκόσμια ημέρα των παιδιών
Ω τι χαρά μεγάλη που κάνουν όλα τα παιδιά της γης!
Η Ενωμένη Ευρώπη πήρε το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης
Ω τι χαρά μεγάλη κάνουμε όλοι οι Ευρωπαίοι για την μεγάλη τιμή !
Αλλά μια και δεν κατάλαβα ως μικρόνους που είμαι
Τι σημαίνει παγκόσμια ημέρα των παιδιών?

Palaistinian Kid

Τι σημαίνει Νόμπελ Ειρήνης σε μια σπαρασσόμενη Ευρώπη
υπό Οικονομική Κατάρρευση?
Ειρήνη σε μια Ήπειρο που γνωρίζει ένα πρωτοφανή
Οικονομικό πόλεμο από τα συμφέροντα των Λίγων,
που γνωρίζει την διάσπαση όσο ποτέ άλλοτε
και παραπαίει στο χείλος του γκρεμού ?

Afghanistan

Μήπως τα δανεικά κάθε χώρας του Νότου που πάνε κατευθείαν
στις τσέπες των Τραπεζιτών βαφτίζεται αλληλεγγύη?
Μάλλον έχω ξεχάσει τι σημαίνουν οι λέξεις τώρα πια.

Syria

Ένα Νόμπελ που ακολουθείται από το έπαθλο των 930.000 
το οποίο θα δοθεί στις χώρες που δεν έχουν Ειρήνη και μάλιστα
θα διπλασιαστεί στα 2.000.000 ευρώ γι αυτό τον λόγο
και σύντομα θα ανακοινωθούν κι οι αποδέκτες !

Να υποθέσουμε στην Αφρική?
Το μεγαλύτερο πηγάδι νόμιμου και παράνομου χρήματος?
Πόσο γελοίο μου ακούγεται όλο αυτό …
αδυνατώ να φανταστώ τι πολύπλοκη σκέψη υπήρξε
για να δοθεί αυτό το Νόμπελ τόσο άστοχα σε μια Ευρώπη
που πεινάει ώστε τελικά τα χρήματα να δοθούν
σε γνωστούς-άγνωστους προορισμούς.

Cuba

Όσο για τα παιδιά …
ας βλέπουμε τις εικόνες των πεινασμένων σκελετών της γης
κι ας κουνάμε με συμπόνια το κεφάλι …

τα δικά μας παιδιά είναι πολύ κοντά στα μάτια μας
για να τα δούμε και να υψώσουμε την γροθιά μας γι αυτά.

                                                                                 Levina

Συνοδοιπόρος του Εγώ

Εαυτέ μου εσύ σεβαστικέ  που  με κοιτάς

με βλέμμα θολό αναμετρώντας το ύψος μου

δειλή νομίζεις  πως ακόμα είμαι

και της ζωής την κάθε ανάσα φοβάμαι

πως δεν θα προλάβω να ρουφήξω

Δίπλα σου σ΄ ένα παγκάκι ξύλινο αφήνω

της ψυχή μου τα πριν και τα μετά

των χρόνων μου  τις μέρες που με νίκησαν

κι αυτές που εγώ στην πλάτη μου τις πήρα

οδηγώντας τες   σ΄ έναν ξάστερο ουρανό

Σκέψεις είναι  και  μέρες και νύχτες

κι αγγίγματα από μάτια κι από χέρια

άλλα που τα γνώρισα τα κράτησα κοντά μου

κι άλλα που σε μιας σκοτεινής εποχής 

τους καιάδες κατακρημνίστηκαν

Εσύ ο κριτής, ο επικριτής, ο σύντροφος

ο καθρέφτης, του εγώ μου ο πυρήνας

εσύ που με κοιτάς κι αναμετράς  το ύψος μου

σε προκαλώ τους χρόνους μου σαν τον ληστή

στα χέρια σου ν΄ αρπάξεις 

Θεότρελέ  μου εαυτέ

τι θα μπορούσες πια ν΄ αλλάξεις?

                                                                        Levina

Επίλογος

Γκρεμίσαμε ότι μας παραδόθηκε

σπίτια θλιμμένα κατάφορτα με μνήμες

οι τοίχοι σημαδεμένοι από τις σφαίρες

στο πάτωμα ξεραμένα της σφαγής τα αίματα

γκρεμισμένα τα κεραμίδια της σκεπής

και στο αδειανό κατώφλι σκουριά σκορπίζει

το σίδερο’ σπαθί πιασμένο σε οστέινη παλάμη

στον λόφο επάνω να στέκει ακόμα  το

άφυλλο δέντρο και οι πιστοί για προσκύνημα

αγχόνες να κρεμάνε στα μαύρα κλαριά του

σπασμοί ανάσας τελευταίας ‘ σπέρμα νεκρό

στην χέρσα γη τους μανδραγόρες να ποτίζει

περνούν οι αγέρηδες των διψασμένων χρόνων

στρόβιλοι  παρασέρνουν άγραφες σελίδες

κι  είναι   οι ζωές μας  ετούτα τα  χαρτιά

που άμυαλα  δωρίσαμε στο τίποτα

Κι οι γέροντες με τις λευκές γενειάδες που μας γνέφουν

δεν ξέραμε πως ήταν του μέλλοντος οι χρόνοι

ποτέ δεν υπήρξαν αυτοί παιδιά

κι εμείς

δεν παίξαμε ποτέ μαζί τους

από την γέννα μας στον θάνατό μας πήγαμε

                                                                                   Levina