Λίγες
οι ζωές που απέμειναν
στου
ήλιάτορα το φως ν΄ αργοσαλεύουν
δίπλα
σε περιβόλι ολάνθιστο
με
φράκτες ψηλούς έξω κρατούνε
των
ανέμων τα σφυρίγματα
και
να που σε κάθε της γης ολίσθημα
τα
βουνά κι άλλο να υψώνονται
και
τα ποτάμια χείμαρροι ορμητικοί
τις
πλαγιές κυλώντας να πληγώνουν
Γέλια
και φωνές εσιώπασαν
μαυροφορεμένες
σκιές ξεπρόβαλαν
στα
χέρια πέπλα κρατώντας
γύρω
απ τον λαιμό, φραγή στο στόμα
σε
δένουνε και σ΄ ένα θάνατο αργό
να
σε καταδικάσουν θένε
Την
Άνοιξη προσμένεις ‘ μα αργεί
σαν
μια νιφάδα χιονιού σε γκρίζο ουρανό
διάφανη,
κρυστάλλινη ψηλά πετάς
σ΄
ένα βελούδινο ροδοπέταλο απάγκιο
βρίσκεις ‘
εκεί
στην ζεστασιά του ακυρώνεις το χθες ,
νερό
καθάριο γίνεσαι ' αφήνεσαι
… μια
ανάσα ακόμα ' ζωντανεύεις
… ζεις
Levina
