Μονότονος ο ήχος της βροχής αυτές τις μέρες
και βραδιάζει πια τόσο νωρίς που δεν προλαβαίνεις
να δεις την μέρα, να την χαρείς !
Δεν έχει και ήλιο να σε ζεστάνει, να αναζωογονηθείς ,
να πάρεις κουράγιο , παρά μόνο σε βομβαρδίζουν από παντού
σκόρπια λόγια που μόνο για καταστροφή μιλάνε .
Χάνεις τον ρυθμό σου μέσα στα σκοτάδια, ακόμα
και ο δίδυμος χτύπος από τα αντικριστά ρολόγια στους τοίχους,
φαντάζει τόσο παράταιρος … σα να νεκρώνει το μυαλό ,
κολλάει στις ίδιες σκέψεις, σε χρόνια που πέρασαν ,
σε απορίες για τα χρόνια που έρχονται .
Aν και προσπαθώ να το αποφύγω, μια και όλες πλέον
οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τα ίδια προβλήματα ,
δεν γίνεται να μην αναρωτιέμαι …
Πως γίνεται και ξαφνικά η μια χώρα πίσω από την άλλη καταρρέει ?
Πως πυροδοτούνται πόλεμοι σε κάθε γωνιά ?
Επάνω σε τι θεμέλια έχει οικοδομηθεί ο κόσμος μας ,
επάνω σε τι ιδεολογίες και οράματα ?
Πως γίνεται στην σημερινή εποχή που όλα έχουν φτιαχτεί
για την βολή μας να είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν
αναίμακτες λύσεις ?
Πως γίνεται ακόμα ο Θρησκευτικός φομενταλισμός
να κυβερνάει αυτόν τον πλανήτη?
Να βάλω και την θρησκεία του χρήματος μέσα σε αυτό?
Γυρίζω σε άλλες μέρες όταν μπορούσα να φτιάξω
μέσα σε δευτερόλεπτα ολόκληρη λίστα από όνειρα ,
όνειρα απλά ,
που πίστευα πως ήταν πανεύκολο να πραγματοποιηθούν,
φτάνει να το ήθελα πολύ ! Πάρα πολύ!
Άργησα να καταλάβω πως δεν φτάνει μόνο να το θέλεις κάτι ,
πως δεν φτάνει ούτε και να το προσπαθείς να γίνει …
Υπάρχουν όνειρα που σε ξεγελάνε , που νομίζεις πως έγιναν
πραγματικότητα, πως τα άγγιξες κι όμως όλα τόσο ρευστά
στην ζωή μας, στην τόσο λίγη τελικά ζωή μας που εμείς
οι ίδιοι την κάνουμε όσο πιο δύσκολη γίνεται !
Λες και κάτι μας σπρώχνει να ανεβάζουμε τον βαθμό δυσκολίας
της κάθε μέρας, της κάθε χρονιάς, της κάθε σχέσης με τους
άλλους ανθρώπους και δεν μας αρκεί λίγη αγάπη, ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά .
Τα θέλουμε όλα και δεν έχουμε τίποτα στην βιάση να τα προλάβουμε,
να αρπάξουμε, να μη μας προλάβει κάποιος άλλος, να μη πάρει
άλλος τίποτα, μόνο εμείς, όλα εμείς και …
ο χρόνος αμείλικτος να περνά από πάνω μας , μα ποιος του δίνει σημασία?
Αυτό είναι τελικά η ζωή ?
Ένα ατελείωτο λαχανιασμένο κυνηγητό ?
Θησαυροφυλάκια και ντενεκεδούπολεις ? Ντίσνευλαντ και ομαδικοί τάφοι?
Αυτό καταφέραμε μετά από τόσα χρόνια εκπολιτισμού
σε κάθε μήκος και πλάτος αυτού του πλανήτη?
