Λευκό φτερό σαν χάδι το σκοτάδι
στο γυμνό δέρμα σέρνεται
στ΄ απομεινάρια μιας πυρωμένης μέρας
και του ιδρώτα να στάζουνε οι σταγόνες
απ΄ τ΄ ακροδάχτυλα κι είναι αλμυρά
τα χνάρια επάνω στο ζεστό τσιμέντο
όταν με πόδια γυμνά χορεύει της νύχτας
η μεταξένια πεταλούδα
Αεράκι ανάσας διάφανο το ρούχο αργοσαλεύει
σε κάθε βήμα σηκώνει μικρούς στρόβιλους
τους νευρώνες του μυαλού ταράζει,
μαργαριτάρι μοιάζει ετούτο το μικρό νύχι
που χαράζει κύκλους στης πεθυμιάς αγκαλιά
Μια χορδή , διαμάντι που λάμπει στα σκοτάδια
πάλλεται τρυφερά στης παρουσίας την αγκαλιά
σαν κόσμημα που χαράζεται , φοριέται , φλέγεται
Κάρβουνα τα μάτια και σπίθα είν΄ το βλέμμα
πίσω απ τα χαμηλωμένα βλέφαρα
αύρα γεύση γλυκιά το άρωμα που έχει ο έρωτας
Μια ραψωδία τα δάχτυλα που αγγίζουν
δρόμους της φωτιάς τα χείλη αφήνουν
Γονατίζει να γευτεί τ΄ αχνάρια δροσιάς
που φύτεψαν τα μικρά πέλματα σαν αναχωρούσαν
μοναχικά υγρά σημάδια που απέμειναν
σπόροι ζωής που φύτρωσαν όταν έσπειρε αγάπη
Σαν ξημέρωσε μια χούφτα χρυσαφένια στάχυα
αγκάλιασε το φως του ήλιου ' σάλευαν στην ανάσα του
Ξύπνησε
μια θάλασσα άγρια τα ιδρωμένα του σεντόνια κι αυτός
βαρκούλα με λευκό πανί επάνω στο λευκό της κορμί
να ταξιδεύει , να βυθίζεται στα τσαλακωμένα κύματα
να παίρνει ανάσα και ξανά και πάλι και μετά
απ' την αρχή ν΄ αρχίζει το ταξίδι ο ταξιδευτής τ΄ ονείρου_
Levina
