γάτες ... γάτες ... γάτες ....

το πήρες το χάπι σου?

Το ομολογώ
Λατρεύω τις γάτες ,
από μικρό παιδί είχαν κάτι μαγικό για τα μάτια μου ,
κάτι το άπιαστο  κι  όταν  τα κατάφερα να αποκτήσω
την πρώτη καταδική μου γάτα ένοιωσα τόσο ευτυχισμένη
όσο λίγες φορές στην ζωή μου. 
Από τότε μπήκε πολύ νερό στ΄ αυλάκι ….
Τον πρώτο μου γατούλι ακολούθησε  μια ακόμα γατούλα
που με υιοθέτησε, που γέννησε τα μωρά της  στο σπίτι μας,
 ήρθαν κι άλλα μωρά … κι άλλες γατούλες που είχαν
την ανάγκη μου , άρρωστες, πληγωμένες, όλες όμως
έβρισκαν ένα καταφύγιο στην αγάπη που τους έχω
και αντίθετα με ότι πιστεύουν όσοι δεν τις γνωρίζουν,
μου ανταπέδωσαν αυτή την αγάπη στο πολλαπλάσιο.
Σκέφτηκα λοιπόν αυτή την φορά
να μη σας δείξω τα δικά μου καμάρια αλλά … μερικά
στιγμιότυπα από τις εφτά ζωές που έχει μια γάτα …
Απολαύστε τις…

τι εννοείς δεν είναι δικό μου το σπίτι?

τι είναι η ζωή! τι είναι η αγάπη! τι είναι ο κόσμος! Υπαρξιακά διλήμματα ...

πάλι θα έρθει η μάνα σου με τον σκύλο?

καμουφλάζ

βολικά δεν είναι?

μαχητές του δρόμου!

κάπου τον ξέρω αυτόν τον τύπο!



ποιός είναι πρώτος?



όλα δικά σου αγάπη μου !

τι ?  δεν το έκανα εγώ !

αρχίζει ο αγώνας ...μπύρες ποιός θα φέρει?

στο δωματιό σου ΑΜΕΣΩΣ !!

Ω Ρωμαίο Ρωμαίο !!!

νίντζα !



κολατσιό ...



Γειάάά... όλα καλά εδώ?



yingyang



έτσι σε βλέπω καλύτερα ...


πλένουμε τα χεράκια πριν το γεύμα



ενοχλώ?


καημενούλι μου :))



η ωραία της ημέρας ...  φταίει ο φονιάς?


                                                                                                                  Levina

Aνεμοδαρμένες σκέψεις

Η γυναίκα άνοιξε διάπλατα τα μάτια της μέσα στο μισοσκόταδο

έψαξε να βρει από που είχε έρθει αυτός ο ήχος που την ξύπνησε.

Σηκώθηκε μισοζαλισμένη από τον ύπνο ακόμα από το κρεβάτι,

ένα κουβάρι τα σεντόνια πεταμένα στο πλάι, το ιδρωμένο κορμί της

να γυαλίζει στο πορτοκαλί φως από την κολόνα του δρόμου,που

έμπαινε ορμητικά μέσα από τις σιφόν κουρτίνες.

Κάποτε την ενοχλούσε αυτό το δυνατό φως που χιμούσε με αναίδεια

μέσα στην κρεβατοκάμαρα, φώτιζε την κάθε γωνιά ακόμα και τα

όνειρά της τα έβαφε πορτοκαλιά ... μετά το συνήθισε, όπως συνήθισε

τα κορναρίσματα, τις φωνές από τα διπλανά διαμερίσματα, την

βρώμα από τα σκουπίδια που είχαν μαζευτεί βουνό στην γωνία

με τους ξέχειλους κάδους κάτω από το μπαλκόνι της.

Ένας μπλεγμένος θάμνος ήταν τα κόκκινα μαλλιά της, ανοιγόκλεινε

τα μάτια της για να καθαρίσει το βλέμμα της, τα στήθη της έτρεμαν

από την ένταση, φορώντας μόνο ένα μικροσκοπικό εσώρουχο και

με τα πόδια γυμνά , χωρίς ν΄ ανάψει κανένα φως έψαχνε στα άδεια

δωμάτια να βρει τι ήταν αυτό που την είχε ξυπνήσει.

Για καλό και για κακό πήρε στα χέρια της ένα χοντρό βιβλίο

με σκληρό εξώφυλλο, λες κι ότι αυτό θα μπορούσε να την προστατέψει

αν είχε μπει κλέφτης στο σπίτι της!

Εκείνη την ώρα το μυαλό της δούλευε κουτά, αν και τις υπόλοιπες

ώρες θα έλεγε κανείς πως το ίδιο δούλευε....

Ένα αμυδρό φως της φάνηκε πως ερχόταν από την κουζίνα,

αθόρυβα προχώρησε προς τα εκεί και έριξε μια κρυφή ματιά.

Εκείνος ήταν όρθιος μπροστά στο ανοιχτό ψυγείο και έπινε νερό

απευθείας από το πλαστικό μπουκάλι, ενώ κομμάτια ψωμιού ήταν

πεταμένα γύρω από τα γυμνά του πόδια. Πάλι έτρωγε μπροστά

στο ψυγείο , βουτώντας ψωμί μέσα στα κρύα τάπερ με το φαγητό.

Πόσες φορές του είχε πει πως σιχαινόταν να τον βλέπει να το

κάνει αυτό?

Οι τρίχες στο στήθος του γυάλιζαν από τον ιδρώτα, ένοιωθε την

μυρωδιά του κορμιού του να γεμίζει το κεφάλι της, να μπουκώνει

τα ρουθούνια της,με το ένα του χέρι χάιδευε αυτάρεσκα την κοιλιά του

λες και μόλις είχε φάει ένα βόδι και περίμενε να το χωνέψει απόλυτα προσηλωμένος στο μπουκάλι με το νερό που κρατούσε στα χέρια του.

Εκείνη κανε μεταβολή και γύρισε στο κρεβάτι, άναψε το πορτατίφ

δίπλα στο κομοδίνο της κι έριξε μια ματιά στο βιβλίο που κρατούσε

ακόμα... '' Ανεμοδαρμένα ύψη ΄΄ να με τι θα χτύπαγε τον

υποτιθέμενο κλέφτη!

Ο Χίθκλιφ μέσα από τις πυκνογραμμένες σελίδες θα έριχνε αναίσθητο

με ένα χτύπημα τον οποιοδήποτε!

Τώρα άκουγε τους θορύβους από το μπάνιο... σίγουρα δεν θα σήκωσε

κι αυτή την φορά το καπάκι σκέφτηκε και χαμογέλασε ειρωνικά στον

εαυτό της... άραγε η Κάθριν τι θα έκανε η σε μια τέτοια περίπτωση?

Είχαν καπάκια οι λεκάνες τότε ? Άκουγαν οι ηρωίδες της Μπροντέ

τους αγαπημένους τους να κατουράνε ?

Εκείνος ήρθε με βαρύ βήμα και ξάπλωσε πάλι δίπλα της.

Ήθελε να τον ρωτήσει γιατί τουλάχιστον δεν τράβηξε το καζανάκι,

αλλά έκανε πολύ ζέστη και βαριόταν ακόμα και να του μιλήσει.

Τον άφησε να της πάρει το βιβλίο από τα χέρια και να κολλήσει

τα υγρά χείλη του στον λαιμό της. Όταν παραμέρισε το εσώρουχό της

και ανέβηκε επάνω της δεν έκανε καμία κίνηση να τον εμποδίσει,

ούτε καν προφασίστηκε πως έχει πονοκέφαλο κι ας είχε πραγματικά

αυτή τη φορά από τον καύσωνα , από τα φώτα, από την βρώμα

των δρόμων που γέμιζε το μυαλό της.

Άραγε ο Χίθκληφ θα ήταν ευγενικός εραστής όταν κρατούσε

στα χέρια του το αντικείμενο του πόθου του ή ... ?

Πως θα βγάλω αυτό το πορτοκαλί φως έξω από το δωμάτιό μου?

Αυτό σκεφτόταν μέχρι το πρωί.

Levina

αφού με πίκρανες

για μια ακόμα φορά

μέσα στα  χρόνια που  σε αφήνω να ζεις μαζί μου
δεν ξέρω αν πρέπει να σε συγχωρήσω ή να
δώσω μια στο κορμί μου και να σε πετάξω κάτω.
Τόσα και τόσα χρόνια παίρνεις από μένα τα καλύτερά μου
την δροσιά μου,  την ομορφιά μου,  τα νιάτα μου
κι αν μου έδωσες και εσύ κάτι ... ένα όνομα, μια ιστορία,
μια αγκαλιά, αν με αγάπησες  όσο ήμασταν μαζί
φρόντιζες κάθε τόσο να με πληγώνεις, να μου δίνεις
χαστούκια, να με κοροϊδεύεις  με λόγια και μετά
να κάνεις του κεφαλιού σου και να με πετάς στην άκρη.
Πάντα σου άρεσαν οι ξένοι, εκείνους τους άκουγες,
λες κι ότι εκείνοι θα σε φρόντιζαν όταν ήσουν άρρωστος
όταν είχες ανάγκη από ένα χάδι , ένα φιλί και σε εμένα
γύριζες όταν εκείνοι σε έδιωχναν ή σε κορόιδευαν
και δεν είχες που να κρυφτείς, πάντα σε μένα να σε
παρηγορήσω .


Άρπαξες το κορμί μου, το λεηλάτησες, στο χάρισα με
τόση αγάπη και εσύ ακόμα κι αυτό δεν το κράτησες δικό σου!
Tο μοίρασες για να δείξεις πόσο καλόβολος, πόσο υπέροχος
σύζυγος είσαι και πόσο ήταν το καμάρι σου όταν οι άλλοι
μιλούσαν για τα κάλλη μου ενώ εγώ το μόνο που ήθελα ήταν
να τους φτύσω από πάνω μου, που  με λέρωναν
με τα βρώμικα χέρια τους, με τα μιαρά χάδια τους  ,
με τον ιδρώτα τους που βρωμοκοπούσε,
αλλά δεν έκανα τίποτα γιατί ήξερα πως για να σε έχω
έπρεπε  να σου δίνω ότι μου ζητούσες.
Ήξερα πως για να με έχεις ήθελες χρήματα και όσο εγώ δινόμουν
σε ξένες αγκαλιές εσύ είχες τα χρήματα που ζητούσες.
Τόση απέραντη ήταν η αγάπη μου για σένα!


Και τώρα?
Τι θα κάνουμε τώρα έτσι όπως τα έκανες?
Νομίζεις πως μπορώ να σε ανέχομαι ακόμα?
Σκέψου το σοβαρά, εχθές με πλήγωσες για μια ακόμα φορά
κι αυτή  ήταν  από τις χειρότερες.
Πίστευα πως μετά την τελευταία μας συζήτηση θα είχες
βάλει μυαλό, θα έκανες κάτι για εμάς, για το μέλλον μας,
για τα παιδιά μας, αλλά ούτε αυτά τα υπολόγισες, μόνο
το τομάρι σου σε νοιάζει και πάλι
αλλά εγώ δεν θα σε ακολουθήσω στην κατηφόρα σου.


Τα παιδιά μας φεύγουν, θα πάνε να ζήσουν μακριά μας,
μας βαρέθηκαν και εσένα και εμένα που σε ανέχομαι τόσα
χρόνια και εγώ έφτασα στα όρια μου.
Τελειώσαμε και δεν θα σου συμπαρασταθώ άλλο πια,
είσαι μόνος σου και κάνε ότι καταλαβαίνεις, από εμένα
δεν θα πάρεις ούτε την συμπαράστασή μου ούτε να έρθεις
να κρυφτείς στο κατεστραμμένο κορμί μου.
Παράτα με ήσυχη , άχρηστε ...
Θέλω  Διαζύγιο.


Χωρίς Τιμή και Υπόληψη για Σένα

η Γυναίκα Σου που δεν σε αγαπά Πια


Ελλάδα_

Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΚΑΛΑ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ

ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ  ΔΙΑΚΟΡΕΥΟΥΝ ΑΛΛΟ  ΤΗΝ ΥΠΟΛΗΨΗ ΤΗΣ.

                                                                                                                        στο βάθος το Σούνιο

για Εκείνον

Ενάντια στην γη

θα είναι η πορεία σου

aπέναντι στον ήλιο, στο φεγγάρι.
Στις σκιές της νύχτας

θα ντυθείς τα σκοτεινά σύννεφα

Τα μαλλιά σου ανεμίζοντας θα δείχνουν

την άτακτη πορεία που θα χαράζουν

στον ουρανό οι γελαστοί αγέρηδες

Στα μάτια σου οι γαλαξίες τρεμοσβύνοντας

θα καθρεφτίζουν την ύπαρξή τους.

Μέχρι να ξημερώσει μαγεμένος Εκείνος

να τον ευλογήσεις θα ζητά

με ένα σου βλέμμα

με ένα σου χάδι

με ένα σου χαμόγελο

Μια θέση θα αναζητά

να βρει μες την ψυχή σου.



Levina

Συν_υπάρχουμε

Στο ίδιο τραπέζι καθόμαστε

στρωμένο με το πλαστικό τραπεζομάντιλο

με τα γυάλινα ποτήρια γεμάτα νερό

τα πιάτα άδεια μπροστά μας

περιμένοντας, κοιτώντας έξω από

το κλειστό παράθυρο, χαζεύοντας

χωρίς να μιλάμε μεταξύ μας,

εξ άλλου δεν έχουμε και τίποτα

να πούμε, τα έχουμε πει όλα.

δεν γυρνάμε καν να δούμε το παιδί

που μας σερβίρει , δεν κάνουμε

τον κόπο να κοιτάξουμε ούτε

την σαλάτα στο κέντρο του τραπεζιού

μήπως και κατά λάθος

συναντηθούν τα βλέμματά μας

μήπως και κατά λάθος

αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον

κι έτσι παραμένουμε εκεί καθισμένοι

στο ίδιο τραπέζι, να φέρνουμε μηχανικά

το φαγητό στο στόμα μας, να μασάμε

ασυναίσθητα, να φτύνουμε τα κουκούτσια

από τις ελιές, να πίνουμε κρασί χωρίς

να μπούμε στον κόπο να πούμε ένα

΄΄στην υγειά σου΄΄ 

έχουμε πάψει να  υπάρχουμε .

Απλά συνυπάρχουμε.

Levina

για την αγκαλιά μου

Φαντάσου

πως έχεις ξαπλώσει κάτω από την πέργκολα

που την σκεπάζει η κόκκινη μπουκαμβίλια,

το νυχτερινό αεράκι αγγίζει  απαλά τα λεπτά κλαριά

κι αυτά επάνω σου τινάζουν τα χρωματιστά τους φύλλα

και  έχεις γεμίσει με μικρά κόκκινα ανθάκια, στους ώμους,

στο στήθος σου , στα μάτια , στα χέρια …

τα φιλιά μου είναι

Φαντάσου

πως  περπατάς μέσα στο δάσος μου, κάτω

από τα ψηλά τα δέντρα κι οι ηλιαχτίδες

που παίζουν κρυφτό ανάμεσα στις φυλλωσιές

στεφανώνουν με χρυσάφι τα μαλλιά σου κι εσύ

χαμογελάς ευτυχισμένος με αυτά τα μικρά παιχνιδίσματα …

τα φιλιά μου είναι

Φαντάσου

πως  γυρίζεις από την δουλειά σου και  ένα δροσερό αεράκι 

χαϊδεύει  τα αυτιά σου,  αγγίζει απαλά το δέρμα στον λαιμό σου,

 κολλάει το πουκάμισο στο στήθος σου, χαϊδεύει 

τα πτερύγια της μύτης , τις καμπύλες των χειλιών σου…

τα φιλιά μου είναι

Φαντάσου

πως αφήνεις το σώμα σου να πέσει στα γαλανά νερά 

κάτω απ΄ τ΄ ολόγιομο φεγγάρι,

σ΄ αγκαλιάζουν  τ΄ αφροστολισμένα κύματα,

σε λικνίζουν σε ντύνουνε στ΄ ασήμι τους ,

τα χέρια σου , τα πόδια σου, τ΄ ακροδάχτυλα σου

ανάλαφρα χαϊδεύουν, σαν ικέτες σε αγγίζουνε ,

με αγάπη απέραντη όσο του ορίζοντα η άφαντη άκρη …

η αγκαλιά μου είναι 

                                                                                     Levina

αφηρημένες σκέψεις

Αυτό το Καλοκαίρι τόσο περίεργο

τόσο ξένα πρωτόγνωρο να μη καταλαβαίνω

αν πρέπει να γελάσω ή να τρέξω να κρυφτώ

Να κάθομαι ακίνητη μέσα στην κάψα

του μεσημεριού και να σκέφτομαι πότε

ήταν που χάθηκε η αρμονία από την κάθε

μέρα της ζωής μου και δίπλα μου η

αναρριχώμενη τριανταφυλλιά να λικνίζεται

στο απαλό αεράκι και ένα ξεθωριασμένο

ασχημούλικο τριαντάφυλλο να μου γνέφει

σα να θέλει να με ηρεμήσει, να μου κλέψει

τις σκέψεις, να μου φέρει ειρήνη στα δυο

μέρη της καρδιάς μου, να βρει τον συνδυασμό

για να την ανοίξει να της φτιάξει το γρανάζι

που τρίζει από χρόνια.

Εμπιστοσύνη ... 

μου λέει μια φωνή και ψάχνω γύρω μου

να δω ποιος είπε την απαγορευμένη λέξη

... μόνη μου είμαι με την τριανταφυλλιά

και ένα φωνακλάδικο σπουργίτη που κάθεται

στην άκρη της στέγης επάνω στο ακροκέραμο

Αυτό  μου  μίλησε?

... θα έχω παραισθήσεις !

                         Levina