αφού με πίκρανες

για μια ακόμα φορά

μέσα στα  χρόνια που  σε αφήνω να ζεις μαζί μου
δεν ξέρω αν πρέπει να σε συγχωρήσω ή να
δώσω μια στο κορμί μου και να σε πετάξω κάτω.
Τόσα και τόσα χρόνια παίρνεις από μένα τα καλύτερά μου
την δροσιά μου,  την ομορφιά μου,  τα νιάτα μου
κι αν μου έδωσες και εσύ κάτι ... ένα όνομα, μια ιστορία,
μια αγκαλιά, αν με αγάπησες  όσο ήμασταν μαζί
φρόντιζες κάθε τόσο να με πληγώνεις, να μου δίνεις
χαστούκια, να με κοροϊδεύεις  με λόγια και μετά
να κάνεις του κεφαλιού σου και να με πετάς στην άκρη.
Πάντα σου άρεσαν οι ξένοι, εκείνους τους άκουγες,
λες κι ότι εκείνοι θα σε φρόντιζαν όταν ήσουν άρρωστος
όταν είχες ανάγκη από ένα χάδι , ένα φιλί και σε εμένα
γύριζες όταν εκείνοι σε έδιωχναν ή σε κορόιδευαν
και δεν είχες που να κρυφτείς, πάντα σε μένα να σε
παρηγορήσω .


Άρπαξες το κορμί μου, το λεηλάτησες, στο χάρισα με
τόση αγάπη και εσύ ακόμα κι αυτό δεν το κράτησες δικό σου!
Tο μοίρασες για να δείξεις πόσο καλόβολος, πόσο υπέροχος
σύζυγος είσαι και πόσο ήταν το καμάρι σου όταν οι άλλοι
μιλούσαν για τα κάλλη μου ενώ εγώ το μόνο που ήθελα ήταν
να τους φτύσω από πάνω μου, που  με λέρωναν
με τα βρώμικα χέρια τους, με τα μιαρά χάδια τους  ,
με τον ιδρώτα τους που βρωμοκοπούσε,
αλλά δεν έκανα τίποτα γιατί ήξερα πως για να σε έχω
έπρεπε  να σου δίνω ότι μου ζητούσες.
Ήξερα πως για να με έχεις ήθελες χρήματα και όσο εγώ δινόμουν
σε ξένες αγκαλιές εσύ είχες τα χρήματα που ζητούσες.
Τόση απέραντη ήταν η αγάπη μου για σένα!


Και τώρα?
Τι θα κάνουμε τώρα έτσι όπως τα έκανες?
Νομίζεις πως μπορώ να σε ανέχομαι ακόμα?
Σκέψου το σοβαρά, εχθές με πλήγωσες για μια ακόμα φορά
κι αυτή  ήταν  από τις χειρότερες.
Πίστευα πως μετά την τελευταία μας συζήτηση θα είχες
βάλει μυαλό, θα έκανες κάτι για εμάς, για το μέλλον μας,
για τα παιδιά μας, αλλά ούτε αυτά τα υπολόγισες, μόνο
το τομάρι σου σε νοιάζει και πάλι
αλλά εγώ δεν θα σε ακολουθήσω στην κατηφόρα σου.


Τα παιδιά μας φεύγουν, θα πάνε να ζήσουν μακριά μας,
μας βαρέθηκαν και εσένα και εμένα που σε ανέχομαι τόσα
χρόνια και εγώ έφτασα στα όρια μου.
Τελειώσαμε και δεν θα σου συμπαρασταθώ άλλο πια,
είσαι μόνος σου και κάνε ότι καταλαβαίνεις, από εμένα
δεν θα πάρεις ούτε την συμπαράστασή μου ούτε να έρθεις
να κρυφτείς στο κατεστραμμένο κορμί μου.
Παράτα με ήσυχη , άχρηστε ...
Θέλω  Διαζύγιο.


Χωρίς Τιμή και Υπόληψη για Σένα

η Γυναίκα Σου που δεν σε αγαπά Πια


Ελλάδα_

Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΚΑΛΑ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΗΣ

ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ  ΔΙΑΚΟΡΕΥΟΥΝ ΑΛΛΟ  ΤΗΝ ΥΠΟΛΗΨΗ ΤΗΣ.

                                                                                                                        στο βάθος το Σούνιο

για Εκείνον

Ενάντια στην γη

θα είναι η πορεία σου

aπέναντι στον ήλιο, στο φεγγάρι.
Στις σκιές της νύχτας

θα ντυθείς τα σκοτεινά σύννεφα

Τα μαλλιά σου ανεμίζοντας θα δείχνουν

την άτακτη πορεία που θα χαράζουν

στον ουρανό οι γελαστοί αγέρηδες

Στα μάτια σου οι γαλαξίες τρεμοσβύνοντας

θα καθρεφτίζουν την ύπαρξή τους.

Μέχρι να ξημερώσει μαγεμένος Εκείνος

να τον ευλογήσεις θα ζητά

με ένα σου βλέμμα

με ένα σου χάδι

με ένα σου χαμόγελο

Μια θέση θα αναζητά

να βρει μες την ψυχή σου.



Levina

Συν_υπάρχουμε

Στο ίδιο τραπέζι καθόμαστε

στρωμένο με το πλαστικό τραπεζομάντιλο

με τα γυάλινα ποτήρια γεμάτα νερό

τα πιάτα άδεια μπροστά μας

περιμένοντας, κοιτώντας έξω από

το κλειστό παράθυρο, χαζεύοντας

χωρίς να μιλάμε μεταξύ μας,

εξ άλλου δεν έχουμε και τίποτα

να πούμε, τα έχουμε πει όλα.

δεν γυρνάμε καν να δούμε το παιδί

που μας σερβίρει , δεν κάνουμε

τον κόπο να κοιτάξουμε ούτε

την σαλάτα στο κέντρο του τραπεζιού

μήπως και κατά λάθος

συναντηθούν τα βλέμματά μας

μήπως και κατά λάθος

αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον

κι έτσι παραμένουμε εκεί καθισμένοι

στο ίδιο τραπέζι, να φέρνουμε μηχανικά

το φαγητό στο στόμα μας, να μασάμε

ασυναίσθητα, να φτύνουμε τα κουκούτσια

από τις ελιές, να πίνουμε κρασί χωρίς

να μπούμε στον κόπο να πούμε ένα

΄΄στην υγειά σου΄΄ 

έχουμε πάψει να  υπάρχουμε .

Απλά συνυπάρχουμε.

Levina

για την αγκαλιά μου

Φαντάσου

πως έχεις ξαπλώσει κάτω από την πέργκολα

που την σκεπάζει η κόκκινη μπουκαμβίλια,

το νυχτερινό αεράκι αγγίζει  απαλά τα λεπτά κλαριά

κι αυτά επάνω σου τινάζουν τα χρωματιστά τους φύλλα

και  έχεις γεμίσει με μικρά κόκκινα ανθάκια, στους ώμους,

στο στήθος σου , στα μάτια , στα χέρια …

τα φιλιά μου είναι

Φαντάσου

πως  περπατάς μέσα στο δάσος μου, κάτω

από τα ψηλά τα δέντρα κι οι ηλιαχτίδες

που παίζουν κρυφτό ανάμεσα στις φυλλωσιές

στεφανώνουν με χρυσάφι τα μαλλιά σου κι εσύ

χαμογελάς ευτυχισμένος με αυτά τα μικρά παιχνιδίσματα …

τα φιλιά μου είναι

Φαντάσου

πως  γυρίζεις από την δουλειά σου και  ένα δροσερό αεράκι 

χαϊδεύει  τα αυτιά σου,  αγγίζει απαλά το δέρμα στον λαιμό σου,

 κολλάει το πουκάμισο στο στήθος σου, χαϊδεύει 

τα πτερύγια της μύτης , τις καμπύλες των χειλιών σου…

τα φιλιά μου είναι

Φαντάσου

πως αφήνεις το σώμα σου να πέσει στα γαλανά νερά 

κάτω απ΄ τ΄ ολόγιομο φεγγάρι,

σ΄ αγκαλιάζουν  τ΄ αφροστολισμένα κύματα,

σε λικνίζουν σε ντύνουνε στ΄ ασήμι τους ,

τα χέρια σου , τα πόδια σου, τ΄ ακροδάχτυλα σου

ανάλαφρα χαϊδεύουν, σαν ικέτες σε αγγίζουνε ,

με αγάπη απέραντη όσο του ορίζοντα η άφαντη άκρη …

η αγκαλιά μου είναι 

                                                                                     Levina

αφηρημένες σκέψεις

Αυτό το Καλοκαίρι τόσο περίεργο

τόσο ξένα πρωτόγνωρο να μη καταλαβαίνω

αν πρέπει να γελάσω ή να τρέξω να κρυφτώ

Να κάθομαι ακίνητη μέσα στην κάψα

του μεσημεριού και να σκέφτομαι πότε

ήταν που χάθηκε η αρμονία από την κάθε

μέρα της ζωής μου και δίπλα μου η

αναρριχώμενη τριανταφυλλιά να λικνίζεται

στο απαλό αεράκι και ένα ξεθωριασμένο

ασχημούλικο τριαντάφυλλο να μου γνέφει

σα να θέλει να με ηρεμήσει, να μου κλέψει

τις σκέψεις, να μου φέρει ειρήνη στα δυο

μέρη της καρδιάς μου, να βρει τον συνδυασμό

για να την ανοίξει να της φτιάξει το γρανάζι

που τρίζει από χρόνια.

Εμπιστοσύνη ... 

μου λέει μια φωνή και ψάχνω γύρω μου

να δω ποιος είπε την απαγορευμένη λέξη

... μόνη μου είμαι με την τριανταφυλλιά

και ένα φωνακλάδικο σπουργίτη που κάθεται

στην άκρη της στέγης επάνω στο ακροκέραμο

Αυτό  μου  μίλησε?

... θα έχω παραισθήσεις !

                         Levina

η επόμενη μέρα

κράτησα την ανάσα μου

βαθιά μέσα στο κορμί μου

τρέχοντας ψηλά να φτάσω

στην κορφή του παγετώνα

εκεί που το φως του ήλιου

πυρώνει το γυμνό μου δέρμα

και ο πάγος μουδιάζει τα

πόδια μου που αρνούνται να

υπακούσουν στην διαταγή

Προχώρα

εκεί ζούνε πλάσματα σαν κι εμένα

αυτά που δεν μπορείς ν΄ αναγνωρίσεις

κλεισμένος μες την μοναξιά σου

δεν τα περι γράφουν τα  βιβλία

που διάβασες τόσα χρόνια και

βρίσκομαι να περπατάω στην

δική σου πόλη στους στενούς

βρώμικους δρόμους με

τους κάδους των σκουπιδιών

να ξεχειλίζουν τσαλακωμένα πακέτα

πίτσας και να κυλάει αργά από

την κοιλιά τους ένας μαύρος πολτός

από χαλασμένα φαγητά και πλαστικά

μπουκάλια αναψυκτικών πεταμένα γύρο.

Τα  προσπερνάω με σκυμμένο το κεφάλι

δεν θέλω να θυμάμαι αυτή την ζωή

βιάζω την σκέψη μου ν΄ αλλάξει δρόμο

βλέπω την καρδιά μου να με εγκαταλείπει

να φτερουγίζει μακριά μου έξω από

το στήθος μου και μένω να την παρακολουθώ

άναυδη για το θράσος της.

Απλώνω το χέρι να την πιάσω, της φωνάζω

υστερικά πως είμαι θυμωμένη μαζί της

που δεν υπακούει στην διαταγή

Προχώρα

Φεύγω της λέω και της γυρνάω

την πλάτη, ανεμίζει πίσω μου το

κίτρινο φουστάνι μου και χτυπάνε

εκνευριστικά τα τακούνια μου

στο πλακόστρωτο ψάχνω να βρω

τον αριθμό 7 στον δρόμο, εκεί

που είσαι γιατί ξέρω πως θα

τρέξει κι αυτή ξωπίσω μου να

σε βρει μαζί με μένα.

Βρίσκω το 13, το 9, το 5,

δεν υπάρχει το 7 έχει γκρεμιστεί

στην θέση του ένα άδειο οικόπεδο

γεμάτο σκουπίδια, πεταμένα σίδερα,

σπασμένα έπιπλα, ξεκοιλιασμένες καρέκλες.

Στέκομαι ξαφνιασμένη

δεν υπάρχει πια το σπίτι μας

την νοιώθω να μυξόκλαιει στο πλάι μου

γυρίζω και την κοιτάζω

πηδάει φοβισμένη ξανά μέσα στο στήθος μου

Της ψιθυρίζω να μη φοβάται

την κανακεύω σαν μικρό παιδί

μπορεί να έχασε εσένα αλλά

εγώ θα μείνω κοντά της

δεν θα την αφήσω να πληγωθεί ξανά.

μου μιλάει , μου λέει

Προχώρα

Levina

το κουράσαμε ....

 - Εντάξει λοιπόν…

Φιλενάδα το κατάλαβα …

Κουραστήκαμε , βαρεθήκαμε, το παρατραβήξαμε

να μιλάμε για τα ίδια θέματα ξανά και ξανά,

για ανεργία, για φτώχια, για κατάντια,

για κλέφτες, για μετανάστες, για χρυσαυγίτες,

για τεμπέληδες έλληνες κι άξιους πακιστανούς,

 για ψωνάρες, για τζιπάρες, για αδαείς και ανόητους…

ας αλλάξουμε κουβέντα …

 - Για πες … τι θες να συζητήσουμε , φτιάξε και καφέ

γιατί βαριέμαι να σηκωθώ…

θα σου βρω εγώ θέματα να τα ξετινάξουμε που

και δεν πονάνε και δεν θα μας ρίξουν το ηθικό στα

πατώματα…

 - Ας μιλήσουμε  για τα ψωμάκια μας…

εντάξει το ξέρω πως δεν έχουμε,

είμαστε όλες μας θεές !

Καλλίγραμμες, ψηλές και πιο ξανθές από Σουηδέζες!

 - Ας μιλήσουμε για άντρες …

εύκολο, πιασάρικο θεματάκι και ανεξάντλητο

να σου πω ανεκδοτάκια να ξεραθείς στο γέλιο … αλήθεια

ο Μήτσος  στο συνεργείο που πήγες το Jeep είδες

κοιλιακούς? Πως στο καλό τους έχει κάνει?

Καλά το ξέρω μη γελάς… αν τον βάλεις δίπλα στον γρύλο

περισσότερο μυαλό έχει ο γρύλος αλλά το μυαλό θα

κοιτάξω μάτια μου ?

 -  Καλέ είδες πως βάφεται αυτή του  πρώτου?

Το βαρέθηκα αυτό το γαλλικό παραφορέθηκε,

είδες τις αποχρώσεις στα βερνίκια ?

φέτος θα φορεθούν τα φλούο χρώματα

το ξέρεις ? Μαζί με  γαλάζια μάσκαρα και

ώχρα  κραγιόν σου κάνουν ένα σετάκι…. Μούρλια!!!

Γιατί το έχω  τσεκαρισμένο πως αν

δεν βάψεις το νύχι κίτρινο αν δεν βάλεις

και το κάπρι το ντολμαδολαχανί και την πλατφόρμα

την δωδεκάποντη σε πορτοκαλί  από κάτω δεν χτυπάς

γκόμενο ούτε που να χτυπήσεις την ανομολόγητη

περιφέρειά σου κάτω!

 - Με κούρασε αυτός ο καιρός , παραέβρεξε ...

Που θα πάτε καλέ φέτος? Εμείς κλείσαμε στο

FoFo resort…. Της πεθεράς μου  καλέ !στο Αλεποχώρι

αλλά σιγά μη το πούμε και μας περάσουν

πως γίναμε ένα και το αυτό με την μπλέμπα…

Καλοκαιράκι, μπανάκια, καρπουζάκι έστω και

φετούλα γιατί δεν υπάρχουν φράγκα για παραπάνω…

ουπς την πάτησα… πάλι για λεφτά μίλησα!

 - Ας μιλήσουμε για μόδα …

ξέρεις τώρα … η μόδα δεν έρχεται από το Μιλάνο

ούτε από το Παρίσι… τσίφ από Κίνα έρχεται

σε κοντέινερ με το κιλό και διαλέγουμε  από

το σωρό αυτά τα κακοραμμένα, κάκιστης ποιότητας

μακουδάκια που στο πρώτο πλύσιμο έχουν

ξεφτίσει και ξεβάψει αν πριν δεν έχουν ξεβάψει

επάνω μας και είμαστε με την κοιλιά κόκκινη

 και την πλάτη μπορδοροδοκόκκινη …

αλλά αυτά δεν είναι για  εμάς αυτά…  !!!

Εμείς είμαστε μέσα στην χλιδή …

με τα χαβιάρια και τις σαμπάνιες …

και δεν αγγίζει το απαλό δερματάκι  μας

τίποτα φθηνότερο από αραβικό μετάξι ,

γνήσια μαργαριτάρια των Νοτίων Θαλασσών

 και τα  χαριτόβρυτα ποδαράκια μας πατάνε μόνο

σε μπουχάρες από αυτές τις ακριβές τις

μουσταρδοροδοκιτρινομπλέ της Μοιραράκη

 και όχι από αυτές που πουλάνε οι  αθίγγανοι 

πλαγιομετωπικά στις λαϊκές!

Φιλενάδα πολύ μου αρέσουν αυτές

οι light κουβεντούλες μας , ξαλαργάραμε και λιγάκι,  

ενημερώνεσαι για όλα, μαθαίνεις, είσαι μέσα

σε όλα, δεν ξεμένεις από θέματα γιατί το κάθε ένα

από αυτά έχει και εκατοντάδες παραμέτρους …

ξεκινάς να συζητάς φιλενάδα

γιατί δεν σου έχει κάτσει τίποτα σε αρσενικό

τα τελευταία εκατό χρόνια μοναξιάς

και καταλήγεις να χαίρεσαι γιατί  είδες η γειτόνισσα

στον τέταρτο που της έκατσε ο Κίτσος ο λεβέντης

και τώρα τις τρώει δυο φορές την ημέρα

λες και παίρνει αντιβίωση ανά δωδεκάωρο…

οπότε καλύτερα εσύ και η μοναξιά σου!

Είδες? Πάλι χαρούμενη θα είσαι…

Αυτάαα….

Άντε βρε κι αν δεν βρω κανέναν  με  porche cabrio

να με πάει μεθαύριο για μπάνιο στην Λούτσα

μπορεί και να πάω να ψηφίσω …

κανένα καλό προγνωστικό υπάρχει ?

κανένα σιγουράκι?

Υγ.  Το παραπάνω κείμενο είναι καθαρά Χιουμοριστικό

Σκοπός του είναι μόνο  η σάτιρα , το γέλιο, το χιούμορ

για όποιον διαθέτει από αυτό  το χάρισμα !!