Λυπάμαι

Λυπάμαι

Πραγματικά λυπάμαι

Αυτή είναι η χώρα μου ?

Πέρα από όσα μέχρι τώρα έχουμε παρακολουθήσει, πέρα από την φαυλότητα

που υπάρχει γύρω μας με άθλιες υπάρξεις που παίζουν με την νοημοσύνη μας,

από πολιτικούς μέχρι απλούς πολίτες που ζουν στην κυριολεξία στον κόσμο τους ….

Πολιτικοί που  γελοιοποιούν την Πατρίδα μου με την συμπεριφορά τους

στα μάτια όλου του κόσμου , που θα ήθελα να τους πω ένα απλό 

΄΄ έξω  ΡΕ από εδώ ΄΄

αρκετά σας ανεχτήκαμε και όσους σας μάθαμε και όσοι δράσατε στο παρασκήνιο….

Παρατρεχάμενοι που ζουν εις βάρος της κοινωνίας, τρώγοντας

με χρυσά κουτάλια από όλες τις μεριές, από Εφορίες, Υπουργεία,

Δήμους, Κοινότητες ….  Όποιος έτυχε να μπει γλύφοντας κατουρημένες

ποδιές σε μια θεσούλα έχωσε βαθιά το χέρι στο βάζο είτε είχε μέλι

είτε σκέτο ζαχαρόνερο και έφαγε… έφαγε… έφαγε….

Επιχειρηματίες που  κομπάζουν  με αλαζονεία τάχα για την προσφορά τους

όταν δίνουν μισθούς πείνας στις επιχειρήσεις τους και όμως είναι

περήφανοι σήμερα γιατί ΄΄ δίνουν δουλειά΄΄ έστω και με συνθήκες δουλείας,

που αρπάζουν παραπαίουσες επιχειρήσεις για ένα κομμάτι ψωμί

σήμερα ειδικά και κατηγορούν αυτούς που δεν άντεξαν να κρατήσουν

τα μαγαζιά τους μέσα στα χρέη… άραγε σε τι διαφέρουν από τους

κοινούς μαυραγορίτες που βρέθηκαν μετά τον πόλεμο με  τεράστιες περιουσίες?

Συμπολίτες μου που  νομίζουν πως  οι  άστεγοι, οι πεινασμένοι,

οι ηλικιωμένοι με σύνταξη 200+κάτι είναι απλά Pet που μπορούν

να επιζήσουν με ένα ξεροκόμματο μια φορά την εβδομάδα

ή στην ακόμα χειρότερη περίπτωση δεν έχουν καταλάβει καν

πως έχουμε εξαθλιωθεί σαν χώρα και  νομίζουν πως είναι 

εξωτικές κούκλες στο Cosmo …

Λεφτά υπάρχουν …

Φυσικά και υπάρχουν όταν οι Έλληνες κάνουν αγορές ακινήτων

σε Λονδίνο, Παρίσι, Γερμανία και μάλιστα με θεαματικές στατιστικές

ερχόμενοι σε δεύτερη θέση στο real estate !!!

Ποιοι είναι αυτοί που έχουν λοιπόν αυτά τα λεφτά?

Όπως έχουν έρθει πια τα πράγματα στην συντριπτική τους πλειοψηφία

εκείνοι που τα αρπάζουν τόσα χρόνια και λίγοι από εκείνους που έχουν

μια προϊστορία και δεν επιτρέπουν στο όνομα τους να ακουστεί 

πουθενά σχετικά με την οικονομική τους κατάσταση.

Γιατί ο Νεοπλουτισμός δεν κρύβεται … τον επιδεικνύουν

σαν το καινούργιο τους Jeep, σαν το καινούργιο τους φλερτ,

σαν το καινούργιο κόσκινο που είχε αγοράσει η γιαγιά τους

κάπου κάποτε και το έβαζε στο παραθύρι για να το δει η γειτόνισσα.

Να λοιπόν που η κατάντια μας έφτασε να σηκώνει ένας άντρας

που ζητά την ψήφο μας το χέρι του σε μια γυναίκα Βουλευτή

μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, δίχως φιλότιμο, δίχως καμία ντροπή

για την πράξη του και μετά απλά να εξαφανίζεται σαν κοινός εγκληματίας,

άναντρα …

Πάει να κρυφτεί σαν παιδάκι  κάτω από τα φουστάνια της μαμάς του ,

που να το χαίρεται το παλικάρι της … άξιος … και αυτός θα έρθει

να ζητήσει ξανά την ψήφο μας και το κακό δεν είναι αυτό…

είναι πως θα πάρει ψήφους γιατί θα υπάρχουν άνθρωποι που θα τον ψηφίσουν!!!

Αυτοί είμαστε?

Αυτή είναι η Εικόνα που μπορούμε να δώσουμε σαν Έλληνες ?

Μέχρι που μπορεί να φτάσει η γελοιότητα?

Μέχρι να χρησιμοποιούνται παιδάκια σε διαφημίσεις

για να εντείνουν τον φόβο μας μπροστά στο αύριο???

Μα τόσο χαμηλά πια?

μεσημέρι καλοκαιριού

Καταμεσήμερο καλοκαιριού ήτανε σαν

πήραμε τον δρόμο για την παραλία

στον πίσω κόλπο του νησιού μια ώρα ποδαρόδρομος

απ΄ το χωριό και στα ψηλά τα πεύκα

να σκάνε τα τζιτζίκια μ΄ ένα μονότονο τραγούδι

και να σηκώνουν κουρνιαχτό τα γρήγορα βήματά μας

στον χωματόδρομο καθώς βαδίζαμε γοργά να

ξεφύγουμε από το μαρτύριο της ζέστης.

Με τον  ιδρώτα να μουσκεύει το πυρωμένο δέρμα μας

να τρέχουμε πια σχεδόν απ΄ την λαχτάρα

να φτάσουμε στον λόφο με τις κόκκινες πικροδάφνες

και τα θυμάρια κι από κει να κατηφορίσουμε στην αμμουδιά

και να βυθιστούμε στο ατελείωτο της θάλασσας

Κατάλευκος έμοιαζε   ο ουρανός

 πάνω απ΄ τα κεφάλια μας με έναν ήλιο

σαν πυρωμένο χάλκινο δίσκο που πέταγε  φωτιά

 στα πόδια μας, στα χέρια, στα μαλλιά μας.

Μ΄ ένα λευκό  μαντήλι είχα πιάσει τα μαλλιά μου

 που τα ένοιωθα κι αυτά βαριά στην πλάτη μου

να στάζουν απ΄ τον ιδρώτα και τα πουλιά

λιγωμένα από την κάψα του μεσημεριού

 κούρνιαζαν στις πιο σκιερές μεριές των δέντρων

αφήνοντας μόνο τους τζίτζικες να ξελαρυγγιάζονται .

Έρημη ήταν  η παραλία με την χρυσή την άμμο

και εκεί στην άκρια  τα λιγοστά αλμυρίκια

τίναζαν τα τελευταία ρόδινα λουλούδια τους ,

ένα χρόνο ολόκληρο οι δυνατοί  του πελάγους

αγέρηδες  δεν τ΄ άφηναν κεφάλι να σηκώσουν

 και τώρα είχαν σχήματα παράξενα …

σαν ανθρώπινα κορμιά κουτσουρεμένα,

 σαν ανθρώπινα ρετάλια πεταμένα εκεί

 στην άκρη του πελάγους, αλλού χέρια,

 αλλού πόδια, αλλού ανάκατα μαλλιά

και στόματα ανοιγμένα σε μια έκκληση βοήθειας

 και λίγο παρέκει μια θάλασσα στο χρώμα του αμέθυστου

ν΄ ανασαίνει αργά και στην κάθε της ανάσα

να γεμίζουν τα μάτια μου χρυσαφιές κηλίδες,

 μαβιές  και κόκκινες .

Ένα ζευγάρι μεγάλα μαύρα γυαλιά

πέταξα στην άμμο, τα σανδάλια,

το μαντήλι που κρατούσε τα μαλλιά μου ,

 τα βρεγμένα απ΄ τον ιδρώτα ρούχα ,

 το χέρι σου άρπαξα τρελά και τρέξαμε

να γίνουμε κι εμείς μικροί θεοί

 στ΄ αστραφτερά νερά, εσύ ο Ποσειδώνας μου

κι εγώ μια Νηριήδα να φύγουμε για πάντα

από την πυρωμένη γη ,  να παραδοθούμε

στο διάφανο , στο απέραντο , στην γη, στο νερό,

εγώ σε σένα _

                                                                                                                                                                  Levina

εδώ θα είμαι

Tίποτα σημαντικό δεν έχω να σου πω

μόνο για  ουτοπίες μπορώ να σου μιλήσω

για έναν προστάτη φράχτη  με όνειρα

που σ΄ ένα κήπο τριγυρνούν γυρεύοντας

μέσα κανένας να μη μπει, τίποτα μη τ΄αγγίξει

Ανομολόγητα τα λόγια και οι σκιές

πόλεμο στα μύχια του μυαλού μου κάνουν

αδιάφορα στα σπαθιά τους να κρύβω τις πληγές

Δεν κλαίω με τούτες εδώ τις σκιές, δεν τους γελάω

να μπούνε δεν τις προσκαλώ για να τις καλοπιάσω

σημάδι στέλνω της καρδιάς σε άνεμο προστάτη

μ΄ένα φύσημα απαλό στην γη να τις σκορπίσει

Στον κήπο μου τα πουλιά άφοβα τριγυρνάνε,

σε καταπράσινα κλαριά έρχονται να κρυφτούνε

μ΄ ένα  φιλί τα προσκαλώ , μ΄ ένα τραγούδι

στην σκιά των δέντρων κάθομαι ,  αφήνομαι

σε μελωδίες που σαν νερό κελαρυστό

φτάνουνε στ΄ αυτιά μου, γεμίζουν την ψυχή μου

Ο ήλιος κλέφτης  να  περνά στις φυλλωσιές

τρυπώνει από τους φράχτες  δικτάτορας στα θέλω μου

τα σύννεφα που έφεραν βροχή μακριά τα κυνηγάει

 ρίχνει σαϊτιές από ψηλά καμιά δεν ξαστοχεύει ,

 στον δυόσμο, στα κυκλάμινα επάνω μου χτυπάνε,

χαρούμενο το αίμα μου τρέχει απ τις πληγές

ποτίζει ζωή τον χρόνο μου, στο σήμερα, για πάντα

Κι ένας  καθρέφτης ουρανός προστάζει

τα μάτια σου στο κρύσταλλο να δω

τον ήλιο ν΄ αντικρίσω τις ώρες τις νυχτερινές

που τ΄  αηδόνι από έρωτα στην βελανιδιά πεθαίνει

εγώ ακόμα εδώ να ζω να περιμένω

Αέναος ο κύκλος της ψυχής σε τούτα τα ταξίδια

Σε μια καρδιά αηδονιού να κλείνω τα όνειρα μου

μα εκεί στα ξημερώματα πίσω από την άχλη την χρυσή

το όνειρο μου φέρνει την άγνωστη μορφή σου

κι είναι τόσο γνώριμο αυτό, δώρο δικό μου,

που άφωνη τον χρόνο ξεμετρώ να βρω αν προλαβαίνω

για μια βραδιά μονάχα τον λόγο σου, τα μάτια,

την καρδιά, την σάρκα σου να   καταπιώ

μήπως και σε χορτάσω.

                                                                                                                            Levina

θα σου ζωγραφίσω

Το σκηνικό εγώ θα σου το ζωγραφίσω

 σε έναν ουρανό που τα χρώματα της νύχτας θα ΄ χει

 και μικρά ασημένια αστεράκια θα του βάλω,

θα προσθέσω και μισό φεγγάρι να κρέμεται από ψηλά

 και δυο συννεφάκια ψεύτικα δίχως ανέμους σταθερά

 στον ουρανό σου να ΄ναι.

Στην άκρη

 ένα μπαλκόνι με σιδερένια κάγκελα θα ζωγραφίσω,

 μια καρέκλα κι ένα τραπέζι ξύλινο γαλάζιο

 και μια γυναίκα με μαύρα  μακριά μαλλιά να κάθεται

με βλέμμα αφηρημένο να αγναντεύει

 κάπου μακριά,

 κάπου κοντά,

 κάπου στο πουθενά να βρίσκεται η ψυχή της …

Μια γλάστρα κόκκινη θα είναι στην γωνιά του τοίχου,

με ένα γιασεμί που θα ξετυλίγεται κρυφά

 θ΄  ανεβαίνει να φτάσει στα κεραμίδια της σκεπής

με κατάλευκα  διάφανα λουλούδια που θα λιγώνουν

 την νυχτιά με την μοσχοβολιά τους.

Εσένα να κρατάς μια κιθάρα θα σε ζωγραφίσω

 στην άλλη άκρη τ΄ ουρανού,

 μια μελωδία άγνωστη να παίζεις ,

 οι νότες της τριγύρω να χορεύουν να τρέχουν

 να στριμώχνονται ποια στο μπαλκόνι θα φτάσει πρώτη

 τα μακριά μαλλιά ν΄ ανακατώσει και στο άδειο βλέμμα

 γρήγορα πριν τελειώσει η νύχτα  ζωή να δώσει

Μετά το σκηνικό θ΄ αλλάξει,

έναν ήλιο χρυσό θα σου ζωγραφίσω, μέρα θα ΄ναι

και στο βάθος μια θάλασσα ακυμάτιστη

 μ΄ έναν ορίζοντα ανοιχτό που όλο ξεμακραίνει

κι έναν ουρανό με χρώματα ανάκατα πεταμένα πάνω του

γαλάζιο, πράσινο, κόκκινο , κίτρινο, λευκό

και το μπαλκόνι άδειο θα ΄ναι ,

 μόνο θα ΄χει απομείνει το γιασεμί

 και σένα

 ετούτη την φορά  θα ζωγραφίσω

 με ένα βλέμμα αφηρημένο ν΄ αγναντεύεις

 κάπου μακριά,

 κάπου κοντά,

κάπου στο πουθενά να βυθίζεται

εκεί που νοιώθεις την ψυχή σου

 και  να κρατάς στο στήθος σου επάνω

μια χούφτα  από μαύρα μακριά μαλλιά.

Levina

Πιστεύω

Πιστεύω στα όνειρα που απελευθερώνουν τον εσωτερικό μας κόσμο και μας δίνουν μια άλλη διάσταση στην ζωή

Πιστεύω στα παιδιά που είναι η δική μας συνέχεια, το μέλλον, η ελπίδα, το αύριο της γης

Πιστεύω  στην αγάπη, στην αληθινή βαθιά αγάπη που γίνεται ασπίδα προστασίας για δυο ανθρώπους που κινούνται σαν ΄΄ένα΄΄

Πιστεύω στον έρωτα που δίνει φτερά στους ώμους όποιου τον νοιώσει, που μοιάζει με γλυκόπιοτο ναρκωτικό που σε κάνει να ξεχνάς το χθες, το σήμερα , το αύριο και να υπάρχει μόνο η ΄΄ στιγμή΄΄

Πιστεύω στην απλότητα που είναι ιερή για την ζωή , που μέσα της κρύβει όλη την ομορφιά και την αλήθεια γυμνή δίχως περιττά στολίδια

Πιστεύω στο μυαλό του ανθρώπου και στην δύναμη που έχει να μπορεί να πραγματοποιεί κάθε σκέψη

 

Πιστεύω στην ομορφιά που κρύβεται  πίσω από κάθε πρόσωπο

Πιστεύω στην προσφορά όσο μικρή κι αν είναι

Πιστεύω  …  μα όταν προδώσουν την πίστη μου  παύουν να υπάρχουν στον κόσμο μου

       Καλό  Τριήμερο

Καλό Καλοκαίρι

                                                                                                                                        Levina

Είμαι θυμωμένη

Δεν θέλω να γράψω,

Όχι γι αυτό

Είναι σαν να θέλω να κρύψω την σκόνη κάτω από το χαλί

Όλα αυτά που νοιώθω είναι η σκόνη και η σκέψη μου το χαλί

Που φεύγει, ξεφεύγει , κάνει κύκλους, ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό

και ακολουθεί τα σύννεφα που ταξιδεύουν, τις σταγόνες της βροχής

που κάνουν την γη να βουλιάζει λασπωμένη και δεν μπορώ να μπω

στο περιβολάκι μου να δουλέψω εκεί τουλάχιστον, να εκτονώσω όλη μου

την ενέργεια, όλο μου τον θυμό.

Μοιάζω τόσο αναίσθητη, τόσο πολύ στον κόσμο μου που απορώ κι εγώ

με την επιφάνεια που βγάζω πως τα καταφέρνω και ποτέ δεν μπορώ

να δείξω όλα όσα έχω μέσα μου.

Αν ουρλιάξω θα με περάσουν για τρελή?

Να μη σκύβεις το κεφάλι λένε

Να είσαι δυνατή , συνειδητοποιημένη Ελληνίδα

Να ξέρεις ποια είσαι και να αγωνίζεσαι

Μην αφήνεις κανέναν να σε λυγίσει

Κανέναν άλλο κανόνα έχετε ?

Ξέρω ποια είμαι

Ξέρω πόσο έχω αγωνιστεί και εγώ και πολλοί από τους δικούς μου

ανθρώπους που γνωρίζω!

Ξέρω πως δεν κλέψαμε, δεν καταχραστήκαμε, δεν αποκτήσαμε

έναν πακτωλό χρημάτων πατώντας επί πτωμάτων!

Σιχάθηκα αυτούς που λένε πως φταις γιατί χρωστάς!!

Αυτούς που με οικτίρουν για την ΄΄κατάντια΄΄ μου !!

Αλήθεια ποιοι τα λένε αυτά?

Γιατί για να κατηγορείς αυτούς που πληρώνουν ένα ολόκληρο

σύστημα που κατέρρευσε καίγοντας ανάμεσα στα ξερά και τα χλωρά

τότε το λιγότερο άρρωστος θα είσαι ή τα έχεις αρπάξει τόσο χοντρά

πατώντας επάνω σε αδύναμους που εκ του ασφαλούς μπορείς να λες

ότι σου κατέβει στο κεφάλι!

Μια Ελλάδα που κατέρρευσε γιατί έτσι ήταν προαποφασισμένο και θυμάμαι

τώρα μια κουβέντα ενός μετανάστη που σε ανύποπτο χρόνο μου είχε πει πως

΄΄ πολύ τους έχετε μπει στο μάτι και θα σας κάνουν χειρότερα από Βουλγαρία ΄΄ …

Τότε γέλασα αλλά ήρθε η ώρα που την θυμήθηκα την κουβέντα του.

Μια Ελλάδα που δέχεται χαστούκια όχι γιατί κάθεται και το ευχαριστιέται

αλλά γιατί την έχουν δέσει χειροπόδαρα, γιατί με απειλές και φοβέρες την γονάτισαν.

Ναι την γονάτισαν τελικά, με την ανεργία και όχι με τα επίσημα στοιχεία, αυτά

είναι γελοιότητες, σε μια παρέα δέκα παιδιών ζήτημα είναι αν δουλεύουν τα δυο

και αυτά με 450 ευρώ μηνιάτικο πια για οχτάωρο στην καλύτερη των περιπτώσεων …

Την γονάτισαν με τους απανωτούς φόρους, με τα μαγαζάκια που κλείνουν,

με τις μεγάλες επιχειρήσεις να είναι ένα βήμα πριν την χρεοκοπία,

με τους παππούδες μας να μην έχουν να φάνε στην κυριολεξία, να μην έχουν

να πάρουν φάρμακα για να δώσουν παράταση στην ζωή τους,  με τα παιδιά

να μην έχουν κανένα μέλλον ξέροντας πια πως ακόμα και σε ένα Πανεπιστήμιο

να μπουν ούτε να το τελειώσουν ίσως δεν θα μπορέσουν αλλά ακόμα

και αυτό να γίνει , θα βγουν σε μια αγορά εργασίας που θα είναι νεκρή.

Την γονάτισαν όταν νέοι επιστήμονες φεύγουν μετανάστες , ποιος ξέρει

ποιος από αυτούς θα είναι το επόμενο μυαλό που θα κάνει μια μεγάλη

ανακάλυψη σε κάποιο εργαστήρι της Ευρώπης ή της Αμερικής γιατί

η Ελλάδα δεν του έδωσε ποτέ αυτή την δυνατότητα να δουλέψει

στην πατρίδα του για την πατρίδα του.

Κουράστηκα αφόρητα να ακούω απειλές για την επερχόμενη φτώχεια,

για την Δραχμή που θα μας γυρίσει η επιλογή της Αριστερίζουσας Κυβέρνησης …

Μα αφού είναι προαποφασισμένη η πτώχευση, η δραχμή , εδώ και δυο ολόκληρα

χρόνια αυτό δεν μας λένε? Δηλαδή η κυβέρνηση που θα βγει θα βάλει

την ταφόπλακα όταν την έχουν ήδη σκαλίσει στο μάρμαρο?

Σας βαρέθηκα όλους και εσάς που είστε εκεί πάνω και μου κουνάτε το δάχτυλο

σαν να είμαι το κακό παιδί και με βάλατε τιμωρία και εσάς που μου λέτε πως

είμαι αδύναμη … Αφού επέζησα από τα όσα προβλήματα αντιμετώπισα  μέχρι τώρα,

όπως επέζησαν και τόσα εκατομμύρια Έλληνες που είναι ίδιοι με εμένα,

είμαι πολύ δυνατή και αντέχω ακόμα.

Η ψυχή μου κλαίει που βλέπει την κατηφόρα μας αυτό δεν σημαίνει πως

θα με νικήσει κανένας, από όποιο χώρο, από όποιο κράτος, από όποια ιδεολογία

κι αν προέρχεται.

Ξέρω πως οι Έλληνες επέζησαν μέσα σε χιλιάδες χρόνια κι ας προσπαθούν ακόμα

κι αυτό να μας το πάρουν, πως δεν είμαστε γνήσιοι απόγονοι, πως είμαστε προσμίξεις …

Όχι δα!

Τα αρχαία μας μπορεί να τα πήρατε, τους αμφορείς που πίναμε κρασί κρατήστε τους

να τους θαυμάζετε,

Τις Κόρες που σας δείχνουν την Ελληνική ομορφιά κρατήστε τες, έτσι κι αλλιώς

ποτέ δεν θα γίνετε σαν αυτές,

Τα μάρμαρα ενός Παρθενώνα δέσμια τα κρατάτε παρ΄ όλη την κατακραυγή, αλλά

ότι και να κάνετε ΔΙΚΑ ΜΑΣ είναι

Την Νίκη την κρατάτε , έτσι να σας θυμίζει πως είναι Ελληνίδα

γιατί σίγουρα Γαλλίδα δεν είναι  με  τόση περηφάνια στο κορμί

Ότι μπορούσατε να κλέψετε ... το κλέψατε και μιλάτε για κλέφτες !!!!!

Ποιοι? Εσείς!!!

Κρατήστε τα να βλέπετε πως ο δικός σας πολιτισμός από μια Ελλάδα ξεκίνησε .

Αλήθεια θα βάζατε ποτέ στα γόνατα για τιμωρία την γιαγιά σας

και θα της επιβάλλετε τιμωρία γιατί δεν ήταν καλή γιαγιά???

Ανόητη απορία … αλλά έτσι είμαι εγώ, μια ανόητη !

κατά την άποψή σας πάντα εεε???

                                               Levina                       

η ψυχή που ονειρεύεται

Είμαι μόνο μια ψυχή ...
Αλλάζω  τόσο συχνά σκέψεις, συναισθήματα 
τίποτα μέσα μου δεν μπορεί να διατηρηθεί μόνιμα
και αυτό είναι τόσο γνώριμο για μένα !
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως παραμένει ίδιος στον χρόνο?
Πως μπορεί να αφήσει το χαμόγελο μόνιμα στα χείλη του
ή το δάκρυ να ζωγραφιστεί κάτω από τα μάτια του?
Είμαι μόνο μια ψυχή …
γελαστή, ευτυχισμένη, δακρυσμένη, λυπημένη,
έξυπνη, κουτή , μοναχική, πικρή, όμορφη, γλυκιά, άσχημη …
έτοιμη πάντα  για την επόμενη διάθεση…μια ψυχή
που περιμένει στην άκρη της σκηνής και παρατηρεί .
Είμαι τόσα πολλά και ποιος μπορεί να μου πει
πως δεν είναι το ίδιο ?
Κρατώ ένα μολύβι  στην τσάντα μου μόνιμος σύντροφος
 και πόσες φορές δεν θα το βγάλω για να σημειώσω
ότι με εντυπωσίασε, ένα βλέμμα περαστικού,  μια σκηνή
ανάμεσα σε δυο, θα περιγράψω ένα περίεργο πρόσωπο,
ακόμα και τον ήχο μιας φωνής  …
 ναι γιατί όχι?
Ακόμα και τον ήχο μπορείς να περιγράφεις, να σου δώσει
μια εικόνα … αν είναι ευχάριστος , σκληρός, απαλός, ερωτικός
αν σε φόβισε και δεν θέλεις να τον ξανακούσεις ή
θέλεις να γνωρίσεις το πρόσωπο που υπάρχει πίσω από αυτή την φωνή!
Μπορεί να σε ταξιδεύει μια φωνή, να σε πάρει μακριά, να σου δώσει φτερά
να σου δώσει όνειρα και να φύγεις μαζί της, με μια φωνή που ψιθυρίζει,
σε άγνωστους τόπους φανταστικούς , εκεί που όλα είναι έντονα, όπως είναι
στα παιδικά παραμύθια τα χρώματα για να τα ξεχωρίζουν τα παιδιά!
Είμαι  μόνο μια ψυχή ...
που της αρέσουν τα ταξίδια , που πιστεύει στο αύριο, στην κάθε μέρα
και όχι  ...
αυτή η ψυχή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς όνειρα,
χωρίς μαγεία,
έτσι έμαθε να προχωρά, έτσι να ζει
και αυτό της αρέσει να κάνει,
να μοιράζει όνειρα  .
Είμαι μόνο μια ψυχή ...
αν της στερήσεις το ονειρό της την έχεις σκοτώσει  _

Levina