Tίποτα σημαντικό δεν έχω να σου πω
μόνο για ουτοπίες μπορώ να σου μιλήσω
για έναν προστάτη φράχτη με όνειρα
που σ΄ ένα κήπο τριγυρνούν γυρεύοντας
μέσα κανένας να μη μπει, τίποτα μη τ΄αγγίξει
Ανομολόγητα τα λόγια και οι σκιές
πόλεμο στα μύχια του μυαλού μου κάνουν
αδιάφορα στα σπαθιά τους να κρύβω τις πληγές
Δεν κλαίω με τούτες εδώ τις σκιές, δεν τους γελάω
να μπούνε δεν τις προσκαλώ για να τις καλοπιάσω
σημάδι στέλνω της καρδιάς σε άνεμο προστάτη
μ΄ένα φύσημα απαλό στην γη να τις σκορπίσει
Στον κήπο μου τα πουλιά άφοβα τριγυρνάνε,
σε καταπράσινα κλαριά έρχονται να κρυφτούνε
μ΄ ένα φιλί τα προσκαλώ , μ΄ ένα τραγούδι
στην σκιά των δέντρων κάθομαι , αφήνομαι
σε μελωδίες που σαν νερό κελαρυστό
φτάνουνε στ΄ αυτιά μου, γεμίζουν την ψυχή μου
Ο ήλιος κλέφτης να περνά στις φυλλωσιές
τρυπώνει από τους φράχτες δικτάτορας στα θέλω μου
τα σύννεφα που έφεραν βροχή μακριά τα κυνηγάει
ρίχνει σαϊτιές από ψηλά καμιά δεν ξαστοχεύει ,
στον δυόσμο, στα κυκλάμινα επάνω μου χτυπάνε,
χαρούμενο το αίμα μου τρέχει απ τις πληγές
ποτίζει ζωή τον χρόνο μου, στο σήμερα, για πάντα
Κι ένας καθρέφτης ουρανός προστάζει
τα μάτια σου στο κρύσταλλο να δω
τον ήλιο ν΄ αντικρίσω τις ώρες τις νυχτερινές
που τ΄ αηδόνι από έρωτα στην βελανιδιά πεθαίνει
εγώ ακόμα εδώ να ζω να περιμένω
Αέναος ο κύκλος της ψυχής σε τούτα τα ταξίδια
Σε μια καρδιά αηδονιού να κλείνω τα όνειρα μου
μα εκεί στα ξημερώματα πίσω από την άχλη την χρυσή
το όνειρο μου φέρνει την άγνωστη μορφή σου
κι είναι τόσο γνώριμο αυτό, δώρο δικό μου,
που άφωνη τον χρόνο ξεμετρώ να βρω αν προλαβαίνω
για μια βραδιά μονάχα τον λόγο σου, τα μάτια,
την καρδιά, την σάρκα σου να καταπιώ
μήπως και σε χορτάσω.
Levina
