Κι όμως
Levina
Νύχτωσε και πάλι
Δεν αναρωτιέμαι πια γιατί νυχτώνει
Μέσα μου
Δεν ψάχνω να βρω τι θα φορέσω
Για να βγω στους άδειους δρόμους
Αδιάφορο
Δεν με νοιάζουν περαστικά βλέμματα
που στάζουν απορίας δηλητήριο
Με πνίγει
Μαύρο το φουστάνι μου δέρμα
δεύτερο τυλίγει το κορμί μου
Απόψε
Έβαψα με μπλε της νύχτας σκιά
Τα μάτια μου
Έβαψα με κόκκινο αίμα
της καρδιάς
Τα χείλη μου
Κόκκινες οι ψηλοτάκουνες γόβες
Και το δάκρυ μου
Δεν το άφησα να κυλήσει
Να φανεί
Βγήκα στο πεζοδρόμιο
Ίσως
Ίσως απόψε φανείς
Κι όμως
το ξέρω
πως και αυτό το πρωινό
μοναχική θα είναι η επιστροφή
Levina