Σου ... Μου ...

,λεισμένος σε ένα δωμάτιο

εκεί είναι η θέση Σου

Χορεύω στο φεγγάρι

εκεί είναι η θέση Μου

Έκλεισες την πόρτα πίσω σου και

πέταξες το κλειδί

Βγήκα από τα σκοτεινά δωμάτιά σου και

παίρνω βαθιές ανάσες

Τα δάχτυλα σου τρέχουν στο πληκτρολόγιο

γράφεις μια ιστορία

Τα πόδια μου γδέρνονται  στ’ αλώνι του φέγγους

φέρνω γύρες μέσα στην νύχτα

Oι σκέψεις στροβιλίζονται  στο κεφάλι σου

προσπαθείς να θυμηθείς, να τα γράψεις όλα

Oι σκέψεις μου πετάνε ελεύθερες πάνω από την πόλη

προσπαθώ να τα ξεχάσω όλα σου

Tα όνειρα σου κατακρεούργησες με κοφτερό  σπαθί

μακριά σου πέταξες την σπίθα της έμπνευσης

Τα όνειρα μου στην γυμνή αγκαλιά μου τα κλείνω

μακριά σου τα κρατώ  για να  μη  γίνουν πληγές

Κρατάς  στο θησαυροφυλάκιο σου κλειδωμένο

το κλειδί της ελευθερίας σου

Κρατώ στα χέρια μου  τον ουρανό μου

κάθε νύχτα που γεμίζει το φεγγάρι

Αοσμες, άνοστες, κενές οι λέξεις

που τυπώνεις στην λευκή σελίδα

Αστέρια, μάτια , φωτιά, αίμα, κορμί, ζωή

όσα βλέπει απόψε το φεγγάρι

Οι λέξεις

σε κοροϊδεύουν

ανάβεις τσιγάρο

γελάνε μαζί σου

πίνεις μια γουλιά ποτό

σε κυνηγούν

τις κυνηγάς

σου κρύβονται

τις ψάχνεις

σε προσπερνάνε

τις χάνεις

αν σε λυπηθούν

θα σου δείξουν τον δρόμο

για να βρεις  την έμπνευση

τότε θα γράψεις την ιστορία Σου

... Μου

Levina

foto - 

http://zoegem-heartofanangel.tumblr.com/post/11978666267/

draped-by-the-moonlight-she-came-to-you-her

Τόσο απλά !!

Αυτή την πρόσκληση την είχα ξεχάσει επάνω στο τραπέζι

της κουζίνας.

Την συνόδευε ένα μοναχικό τριαντάφυλλο αλλά ήμουν τόσο

αποφασισμένη να την αποφύγω που δεν μπήκα στον κόπο

να την διαβάσω δεύτερη φορά, απλά της έριξα μια ματιά και

την πέταξα ανάμεσα στα μήλα και στα μανταρίνια που σάπιζαν

στο μπολ από πράσινη πορσελάνη…

ναι καλά θυμάσαι αυτό που αγοράσαμε κάποτε μαζί στο παζάρι ,

σε εκείνες τις τελευταίες διακοπές μας, τότε που κυκλοφορούσαμε

σαν ξεπεσμένοι χίπις από κάποια άλλη εποχή, εγώ με σαντάλια

δερμάτινα και φούστες τσιγγάνικες ξεβαμμένες και εσύ με

ξεχειλωμένα πουκάμισα και τσαλακωμένα παντελόνια.

Το μόνο που θυμάμαι από τότε ήταν το πόσο ευτυχισμένοι

ήμασταν!

Ούτε το τριαντάφυλλο σου το έβαλα στο βάζο για να το φυλάξω !

το πέταξα επάνω στο κομοδίνο δίπλα στο μαξιλάρι μου και μετά

αυτό γλίστρησε σε κάποια αδέξια κίνηση και έπεσε στο πάτωμα…

δεν το ξανάδα, κάπου εκεί θα έχει ξεραθεί ανάμεσα σε παλιές

εφημερίδες, μάλλον θα καθαρίσω τέλος της εβδομάδας και

θα το βρω κι αυτό να το πετάξω με τα υπόλοιπα σκουπίδια.

Δεν έχω όρεξη πια για τίποτα. Γιατί μου έστειλες αυτή την πρόσκληση?

Για να δω πως θα σε βραβεύσουν για το έργο σου? Για να μου δείξεις

πως εσύ προόδευσες ενώ εγώ παρέμεινα να σαπίζω σαν τα φρούτα

στο μπολ της κουζίνας , ενώ εσύ ξέφυγες!

Και όμως πανάθεμά σε θέλω να σε δω, το κρατούσα τόσο

καιρό μέσα μου καλά φυλαγμένο, καλά καλά σε είχα ξορκίσει

από την σκέψη και την καρδιά μου, σε είχα στείλει στο

χρονοντούλαπο και τώρα αυτό το κομματάκι χαρτί

να είναι εκεί , να μου θυμίζει την ύπαρξη σου. Γιατί?

Θα είναι όλοι εκεί , οι κοινοί μας φίλοι, πόσο καιρό έχω και αυτούς

να τους ξαναδώ !

Στην αρχή ερχόταν, προσπαθούσαν να μας φέρουν ξανά κοντά,

μα πόσο εύκολα είχαμε και οι δυο μας πεισμώσει, σαν μικρά παιδιά

να αρνιόμαστε πως υπήρχε περίπτωση να επιστρέψεις, να επιστρέψω…

Ντύνομαι μηχανικά, πόσο καιρό είχα να φτιάξω τα μαλλιά μου,

να ενδιαφερθώ για τον εαυτό μου, πόσο καιρό είχα να νιώσω

αυτό το φτερούγισμα στο στομάχι, χιλιάδες πεταλούδες να πετάνε

μπροστά στα μάτια μου, να μπουκώνουν τον λαιμό μου, να παίρνουν

τους χτύπους της καρδιάς μου.

Δείχνω την πρόσκληση για να μπω, αλλά δεν θέλω να με οδηγήσουν

στην θέση που μου κράτησες, δεν θέλω να με δεις πως ήρθα,

καλύτερα έτσι, ανακατεμένη με το πλήθος να κάθομαι σε μια

μισοσκότεινη άκρη της αίθουσας, όρθια ανάμεσα σε άγνωστους

να παρακολουθώ τους λόγους, τα βραβεία, τις ευχαριστίες.

Σε βλέπω στην σκηνή και νοιώθω πως θα λυγίσουν τα πόδια μου,

αλλά όχι…

Έχεις τόσο αλλάξει! Αυτά τα λευκά υπήρχαν στα μαλλιά σου?

Βγάζεις ένα ζευγάρι γυαλιά με χρυσό σκελετό για να διαβάσεις

τον λόγο σου και χαμογελάς μ αυτό το παιδικό χαμόγελο που

είχες πάντα όταν ένοιωθες αμήχανα.

Τα μάτια σου ψάχνουν, η θέση ανάμεσα στους φίλους μας που

κάθονται όλοι μαζί είναι κενή… είναι η δική μου θέση και ξαφνικά

μετανιώνω που δεν πήγα να της δώσω ζωή από την αρχή .

Τώρα είναι αργά να το κάνω.

Η φωνή σου που έρχεται μέσα από τα ηχεία κάνει τις πεταλούδες μου

να πετάνε ξανά και πριν σωριαστώ, βγαίνω, βρίσκω ένα σκαλοπάτι

και κάθομαι να πάρω ανάσα. Σε ακούω και εδώ, αλλά δεν σε βλέπω,

δεν χρειάζεται, σε παρακολουθούν τα μάτια της ψυχής μου.

Ο κόσμος αρχίζει να βγαίνει, πλησιάζουν μεσάνυχτα, η εκδήλωση

τελείωσε και γύρω μου φωνές, γέλια, συζητήσεις, με σκουντάνε

απρόσεχτα καθώς περνάνε δίπλα μου οι παρέες, όλοι βιάζονται

κι εγώ είμαι πολύ μουδιασμένη για να προχωρήσω με τους

δικούς τους γρήγορους ρυθμούς. Με μουδιασμένα δάχτυλα

σφίγγω επάνω μου την μικρή μου τσάντα και μηχανικά προχωράω

να φύγω.

Αυτό ήταν λοιπόν, για λίγο σαν μικρή καταιγίδα που τελείωσε

κι αυτές οι αναθεματισμένες πεταλούδες ας σταματήσουν να

με βασανίζουν μέχρι να φτάσω στην ηρεμία του σπιτιού και

μετά ας με ξεκάνουν… όχι εδώ όμως στην μέση του δρόμου!

Κάποιο χέρι που απλώνεται από το πουθενά με βουτά από το

μπράτσο και γυρίζω ξαφνιασμένη και μάλλον τρομαγμένη να δω

ποιος έχει το θράσος!

Εσύ !

Πόσες λέξεις μπορούν να πουν τα μάτια; Καμία; Όλες;

Μπορείς να διαβάσεις ολόκληρη την ζωή σου στα βάθη τους;

Εγώ διάβαζα, την μοναξιά σου, την θλίψη σου, τα δάκρυά σου,

τις κενές ώρες σου, τον χαμένο χρόνο σου και εσύ τι έβλεπες

κι απέμεινες έτσι απλά να με κοιτάς αμίλητος;

Τους μαύρους κύκλους; Την απελπισία στο βλέμμα μου;

Την ίδια μοναξιά με την δική σου; Τα ίδια δάκρυα και τον ίδιο

χαμένο χρόνο;

Δεν σε προσκάλεσα, δεν μου το ζήτησες, φυσικό ήταν να φύγουμε

μαζί , να επιστρέψουμε μαζί στο σπίτι, να ανοίξεις με το κλειδί σου …

μα καλά αυτό το κλειδί δεν μου το είχες πετάξει όταν καυγαδίσαμε

την τελευταία φορά;

Πως βρέθηκε να το έχεις εσύ ξανά;

Φυσικό ήταν να βάλεις το τελευταίο ποτό της βραδιάς να το πιούμε

στην βεράντα και ας έχει ένα βαθμό θερμοκρασία έξω.

Φυσικό ήταν να βάλεις την αγαπημένη μου μουσική στο στερεοφωνικό

και να χορέψουμε το τραγούδι μας πριν πάμε να ξαπλώσουμε.

Μήπως έτσι δεν τελειώναμε πάντα τις νύχτες μας και παλιά;

Levina

κάτι ξέχασες !

Μη ψάχνεις άδικα στις τσέπες σου

δεν θα βρεις το κουτί με τα σπίρτα.

Το άφησες  πίσω σου όταν έφυγες.

Θα πρέπει να έρθεις να το πάρεις

για να ανάψεις ξανά την φωτιά .

Levina

μισός κύκλος

Μια χαραμάδα θα αφήσω ανοιχτή σήμερα

που μου ζήτησες να σου ζωγραφίσω την γυναίκα ,

να σε αφήσω να δεις τα χρώματα, να κρυφοκοιτάξεις

ανάμεσα από τις διάφανες κουρτίνες ένα ουράνιο τόξο

να χτενίζει τα μακριά μαλλιά του κρυμμένο μέσα

στον μοναχικό του κόσμο…

Σε ένα γυμνό στήθος θα μείνει η ματιά σου, βούτηξα

το πινέλο μου στις βελούδινες μανόλιες και στα κεράσια

που στάζουν κόκκινους γλυκούς χυμούς  ή  θα

σου κρύψουν τους ορίζοντες σου όνειρα που ακουμπουν

επάνω σε δυο λεπτούς ώμους ζωγραφισμένους

με τα ροδοχρώματα που έχει το ξημέρωμα

και αν αφήσεις το βλέμμα σου να ταξιδέψει

βαθιά στα τσαλακωμένα σεντόνια θα βουτήξω

το πινέλο μου στα σκούρα χρώματα της νύχτας

να ορίσω τις  άγρυπνες περιοχές της ματιάς σου.

Στον τοίχο ανάμεσα στα κλαριά των γιασεμιών

που τυλίγουν την κάμαρη κρύβοντας την από

τα αδηφάγα βλέμματα  του κόσμου σου είναι

απλωμένο ένα λευκό σεντόνι και οι άλικες σταγόνες

που το λερώνουν , ψάχνω να βρω αν είναι απλά μπογιά

ή αίμα που ξέφυγε από τις άκρες των χεριών σου

Ένα ποίημα θέλω να μου γράψεις επάνω στον πίνακα

που ετοιμάζω, εγώ θα ξεκινήσω με τα χρώματα μου

τον κύκλο της αλυσίδας αυτής και εσύ

θα βάλεις  κομμάτι από το είναι σου που το εγκατέλειψες

χρόνια πριν σε μια σκοτεινή αποθήκη να μουχλιάζει .

Εσύ θέλω να γράψεις πως θα σφραγίσει ο κύκλος αυτός.

Μα λείπεις τόσο καιρό και ας είσαι εδώ άγνωστη παρουσία

συνεχόμενη απουσία και τίποτα δεν μπορεί να τελειώσει έτσι

μισός θα παραμείνει ο κύκλος ανεκπλήρωτος και αυτός

σαν τα όνειρα ...............

που δεν έμαθες ποτέ.

Levina

ένα χειμωνιάτικο πρωινό

Αυτό το πρωινό με ζάλισε ο ήλιος

είχε να βγει τόσες μέρες μέσα από τα σύννεφα,

μέρες και μέρες να χιονίζει , να βρέχει να κάνει

έναν δυνατό αέρα που περνούσε ανάμεσα από

τα κεραμίδια της στέγης σφυρίζοντας και νόμιζα

πως θα ξεκολλήσει το σπίτι από τα θεμέλια και

θα το πετάξει μακριά επάνω από τα σύννεφα

στην κορφή του απέναντι βουνού.

Έκλεινα τα παραθυρόφυλλα να φυλάξω την

λίγη ζεστασιά που υπήρχε μα αυτός ο παγωμένος

αέρας έβρισκε τις χαραμάδες και τρύπωνε, πάγωναν

τα χέρια μου , τα πόδια μου και ας φορούσα διπλά

ζευγάρια κάλτσες και δυο παντελόνια και τρία

πουλόβερ το ένα επάνω στο άλλο να δυσκολεύουν

τις κινήσεις μου και να μη μπορώ να δω ούτε

τις μύτες των ποδιών μου.

Μα σήμερα βγήκε για λίγο μόνο ο ήλιος και ήθελα

να ανοίξω τα παράθυρα, να πλημμυρίσουν τα δωμάτια

φρέσκο αέρα και αρώματα από τον χειμωνιάτικο κήπο

ας έκανε κρύο, δεν με ένοιαζε, εγώ τριγύριζα έξω,

κοίταζα την αντανάκλασή μου στα τζάμια και έβαζα

τα γέλια πόσο χοντρή φαινόμουν με τόσα ρούχα

και με το καπέλο, αχ! δεν μου πάνε τα καπέλα, αλλά

αυτό το μικρό μπλε κοτλέ είναι το αγαπημένο μου

ίσως γι αυτό και του έχω ράψει ένα σωρό μεταλλικά

κουμπιά επάνω σαν παράσημα!

Να λοιπόν που στις ηλιαχτίδες όλα ζεστάθηκαν

έλαμψαν γεμάτα ζωή … ακόμα και οι γκρινιάρες γάτες

πετάχτηκαν έξω από το σπίτι και άραξαν στα ξύλινα

κάγκελα και στο γρασίδι, όπου βρήκαν περισσότερη ζεστασιά!

Σαν πράσινο χαλί από βελούδο ο κήπος σήμερα, στις

τριανταφυλλιές έτοιμα τα μενεξελιά ματάκια να ανοίξουν

να μπουμπουκιάσουν, λίγη ζεστασιά περιμένουν και τα

δέντρα για να βγάλουν τα καινούργια κλαράκια τους.

Όλα μοιάζουν πια να βρίσκονται σε μια ανυπομονησία,

ξέρουν πως φτάνει η άνοιξη και βιάζονται να προλάβουν

ποιο θα βγάλει πρώτο το λουλούδι, όπως βιάζομαι

και εγώ για το ποιο θα μου κάνει την χάρη να ποζάρει

να το φωτογραφίσω και μετά να το αγγίξω με τα

δάχτυλα μου για να βεβαιωθώ πως είναι αληθινό,

να νιώσω τα απαλά ευαίσθητα πέταλα…

Ευαίσθητα είπα??? Μπαααα… όχι και τόσο αν τα δεις

πόσο καλά αντιστέκονται στην παγωνιά και στα χιόνια!!!

Μοιάζουν με τους ανθρώπους τα λουλούδια, εκεί που

νομίζεις πως θα σπάσουν, απλά λυγίζουν, εκεί που

πιστεύεις πως θα βγουν μαύρα και με κρυοπαγήματα

κάτω από το χιόνι την άλλη στιγμή τα βλέπεις να λάμπουν

πανέμορφα, χαρούμενα, ανανεωμένα σα να τους έκανες

το δέκατο μπότοξ και ήρθαν στα ίσα τους!!!

Εκεί που πιστεύεις πως ήρθε το τέλος… μαράθηκαν, να

που σε ξαφνιάζουν με την ομορφιά τους, τα χρώματα,

την ποικιλία, τα αρώματα !!

Φτάνει η ώρα που γερνάνε, αρχίζουν ένα ένα τα απαλά

πέταλα να ξεφτούν, να πέφτουν, να γίνονται ένα χαλί

πολύχρωμο κάτω στο χώμα και να απομένει ο μίσχος και

τα χιλιάδες μικρά σποράκια του στο στρογγυλό κουκούλι,

ξέρεις πια πως το λουλούδι σου πέθανε αλλά σύντομα

θα ξαναγεννηθεί μέσα από αυτά, ίδιο και απαράλλαχτο,

με τα ίδια χρώματα, να ξανακάνει και πάλι τον κύκλο του,

να ζήσει για όσο του αναλογεί, ανάλογα σε ποια εποχή,

στην ζεστασιά της άνοιξης ή στα κρύα του χειμώνα!

Ήταν μεσημέρι σχεδόν όταν γύρισα και πάλι μέσα,

κλείνοντας πίσω μου τις πόρτες, βλέπεις ακόμα είναι

χειμώνας όσο κι αν εγώ θέλω να φέρω γρηγορότερα

φέτος την άνοιξη … ένοιωθα τόσο πολύ κουρασμένη,

είναι και αυτό το κρύωμα που ήρθε στα ξαφνικά και δεν

μπορώ να το ξεφορτωθώ… θα κάνει τον κύκλο του και

αυτό … θα περάσει !!

Levina

Ένας χρόνος πέρασε...

Σήμερα έχω γενέθλια…… όχι εγώ ακριβώς,

αλλά αυτή η μικρή γωνιά που ξεκίνησα δειλά να στήνω

πριν από ένα χρόνο ακριβώς χωρίς να γνωρίζω τότε ....
ούτε το γιατί , ούτε το πώς !
Έτσι μου ήρθε… και μπήκα μέσα στον κόσμο

της blogoγειτονιάς χωρίς να ξέρω και χωρίς να με ξέρει κανένας…

έτσι ξεκίνησα και μου άρεσε…

Είχε πλάκα να το παλεύω, να μη μου βγαίνει όπως το ήθελα,

να μη γνωρίζω τίποτα και να ψάχνομαι , να μπαίνω περίεργη

στα άλλα blog και να κλέβω ιδέες, gadgets, να τα προσθέτω

όλα μαζί στην σελίδα μου , να την κάνω σκέτο πανηγύρι,

να την σβήνω και να την ξαναφτιάχνω και πάλι από την αρχή

και πάλι και πάλι ακούραστα και να γελάω με τις γκάφες μου

και να το χαίρομαι. Η αλήθεια είναι πως βαριέμαι εύκολα,

στο σπίτι μου μετακινώ καναπέδες και τραπεζάκια για

να αλλάξω το σκηνικό, εδώ ανεβοκατεβάζω εικόνες, μουσικές, θέματα.

Αυτή ήταν η αρχική μου ανάρτηση... μια απλή καρέκλα!!!!
αυτό είχα ζωγραφίσει εκείνες τις ημέρες αυτό έβγαλα...



η γωνιά μου... πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα


 και το καλοκαίρι πια έφτιαξα το δικό μου εργαστήρι...

Ωστόσο αυτή η ανάρτηση των γενεθλίων θα ήταν ανόητη και μισή

αν δεν αφιερωθεί σε όλους όσους γνώρισα σε τούτη την blogoγειτονιά,

σε όλους εσάς που με συντροφεύεται σε όλες μου τις στιγμές του

τελευταίου χρόνου, ακόμα κι αν δεν το ξέρετε, στα καλά και στα άσχημα,

όταν κλαίω και όταν γελάω, όταν είμαι θυμωμένη και όταν θέλω

να αγκαλιάσω όλο τον κόσμο.

Όλοι εσείς που είστε εδώ, όλοι όσους γνώρισα κατά καιρούς,

όλοι όσοι έφυγαν από την γειτονιά οριστικά, όσοι παραμένουν

και το κυριότερο όσοι με πλησίασαν και έγιναν κομμάτι της ζωής μου

……αναπόσπαστο πια.!!!

για την Βίκυ  και τον Ήλιο της

    για την Άιναφετς

 για την Λιακάδα

για τον  GiP

για το μπισκοτάκι

 για το παγωτοξωτικό

 για την Μαρία μου με τις πνοές τέχνης και
τα μοναδικά δημιουργήματά της...

 για τον Σταμάτη

  για την nin@

 για τον Χριστόφορο

 για τον Σείριο

για τον  Emm

 για την σ΄αγαπώ που έκλεισε
πια το blog της...

 για την Katerinanina

 για τον Ξύλινο

 για τον caeser

 για τον Emperor


 για τον Ιανό

 για την άγγελε μου


  για τον Thalassokrator

  για τον Storyman

 για τον Εωσφόρο

 για τον Αλχημιστή

  για τον Gyro

και

για όλους όσους ξέχασα , γιατί σίγουρα θα έχω ξεχάσει,
ζητώ συγνώμη .

Όλοι όσοι ήρθατε στην ζωή μου μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μου,
όλοι όσοι μου προσφέρατε ώρες και ώρες ευχαρίστησης,
διώξατε μακριά την πλήξη και την ανία μου,
όλοι όσοι μου προσφέρατε τις γνώσεις σας
μου δείξατε καινούργιους δρόμους 
 να τους περπατήσω
και να μάθω...

Εύχομαι να είστε όλοι καλά !!!

Levina 17/02/2012

Για μια ακόμα φορά

μαζί

Σου ζητάω αυτή την βραδιά να
καθίσουμε μαζί αντίκρυ, ανάμεσά μας
το χαμηλό τραπεζάκι με τα κεριά αναμμένα
και τα ποτήρια μας γεμάτα από γλυκό κρασί
Στο βάζο ένα μπουκέτο μαργαρίτες, αυτές
που μου έφερες εχθές για να μου πεις πως
... μ΄ αγαπάς

Να γεμίσει το δωμάτιο από την μουσική
που ακούγαμε παλιά, τις βραδιές που τις
περνούσαμε μαζί … ένα πιάνο και ένα βιολί
να σκορπίζουν με σειρά τις νότες γύρω μας
και εμείς απλά να κοιταζόμαστε στα μάτια
το είναι μας συντονισμένο στην μελωδία των ήχων 
να μιλάει στους χτύπους που κάνει άτακτα
να πάλλεται η φλέβα στον λαιμό να θέλω
ν΄ απλώσω το χέρι μου να ακουμπήσω το δικό σου
με τα δάχτυλά μου να νοιώσω την ζεστασιά σου

να θέλω να ακούσω την χροιά της βραχνής
φωνης σου και τότε θα καθίσω στο χαλί
μπροστά σου, θα ακουμπήσω το κεφάλι μου
στα γονατά σου και εσύ θα μου διαβάσεις
μια ιστορία από το βιβλίο που κρατάς
καλά φυλαγμένο στην μέσα τσέπη από το
σακκάκι σου, αυτό με το τυραννισμένο εξώφυλλο
και  τις τσακισμένες κιτρινισμένες απο τον χρόνο
σελίδες , θα χαθώ στις λέξεις σου, μέσα στον
ρυθμό της φωνής σου που θα ακούγεται σαν
απαλός ψίθυρος ανάμεσα στις νότες και
θα ταξιδέψω έξω απο το κλειστό παράθυρο

Με φτερά αγγέλου θα ντυθώ για να χορέψω
αντανάκλαση στον καθρέφτη του γυαλιού
στο φως και όσο μου διαβάζεις βάρος
απουσίας στα πόδια σου θα είμαι
θα τριγυρνώ σε όσα μου προστάζεις
σε θάλασσες φουρτουνιασμένες, σε κάστρα
με πριγκίπισσες και σιδερόφρακτους ιππότες
σε γκρεμούς και  δάση αδιάβατα με μάγισσες
και ξωτικά και δράκους που ξερνούν φωτιές

Και όταν τον τίτλο τέλους θα μου πεις
Και έχεις κουραστεί καρδιά μου δίπλα σου
πάλι θα με βρεις σε όσα τα θέλω σου προστάζουν
μάγισσα με το ραβδί μου θα μεταμορφωθώ
και στα μικρά φτερά μου θα σε κλείσω
για όσο κρατά η νύχτα ένα ταξίδι ακόμα σου ζητώ
ας είναι το τελευταίο, χωρίς να υπάρξει επιστροφή
φτάνει να είναι γι απόψε μόνο , στο ξημέρωμα
που θα ρθει, στο μαζί να είναι το τέλος και η αρχή.

Levina