Μια χαραμάδα θα αφήσω ανοιχτή σήμερα
που μου ζήτησες να σου ζωγραφίσω την γυναίκα ,
να σε αφήσω να δεις τα χρώματα, να κρυφοκοιτάξεις
ανάμεσα από τις διάφανες κουρτίνες ένα ουράνιο τόξο
να χτενίζει τα μακριά μαλλιά του κρυμμένο μέσα
στον μοναχικό του κόσμο…
Σε ένα γυμνό στήθος θα μείνει η ματιά σου, βούτηξα
το πινέλο μου στις βελούδινες μανόλιες και στα κεράσια
που στάζουν κόκκινους γλυκούς χυμούς ή θα
σου κρύψουν τους ορίζοντες σου όνειρα που ακουμπουν
επάνω σε δυο λεπτούς ώμους ζωγραφισμένους
με τα ροδοχρώματα που έχει το ξημέρωμα
και αν αφήσεις το βλέμμα σου να ταξιδέψει
βαθιά στα τσαλακωμένα σεντόνια θα βουτήξω
το πινέλο μου στα σκούρα χρώματα της νύχτας
να ορίσω τις άγρυπνες περιοχές της ματιάς σου.
Στον τοίχο ανάμεσα στα κλαριά των γιασεμιών
που τυλίγουν την κάμαρη κρύβοντας την από
τα αδηφάγα βλέμματα του κόσμου σου είναι
απλωμένο ένα λευκό σεντόνι και οι άλικες σταγόνες
που το λερώνουν , ψάχνω να βρω αν είναι απλά μπογιά
ή αίμα που ξέφυγε από τις άκρες των χεριών σου
Ένα ποίημα θέλω να μου γράψεις επάνω στον πίνακα
που ετοιμάζω, εγώ θα ξεκινήσω με τα χρώματα μου
τον κύκλο της αλυσίδας αυτής και εσύ
θα βάλεις κομμάτι από το είναι σου που το εγκατέλειψες
χρόνια πριν σε μια σκοτεινή αποθήκη να μουχλιάζει .
Εσύ θέλω να γράψεις πως θα σφραγίσει ο κύκλος αυτός.
Μα λείπεις τόσο καιρό και ας είσαι εδώ άγνωστη παρουσία
συνεχόμενη απουσία και τίποτα δεν μπορεί να τελειώσει έτσι
μισός θα παραμείνει ο κύκλος ανεκπλήρωτος και αυτός
σαν τα όνειρα ...............
που δεν έμαθες ποτέ.
Levina
