Αυτό
το πρωινό με ζάλισε ο ήλιος
είχε
να βγει τόσες μέρες μέσα από τα σύννεφα,
μέρες
και μέρες να χιονίζει , να βρέχει να
κάνει
έναν
δυνατό αέρα που περνούσε ανάμεσα από
τα
κεραμίδια της στέγης σφυρίζοντας και
νόμιζα
πως
θα ξεκολλήσει το σπίτι από τα θεμέλια
και
θα
το πετάξει μακριά επάνω από τα σύννεφα
στην
κορφή του απέναντι βουνού.
Έκλεινα
τα παραθυρόφυλλα να φυλάξω την
λίγη
ζεστασιά που υπήρχε μα αυτός ο παγωμένος
αέρας
έβρισκε τις χαραμάδες και τρύπωνε,
πάγωναν
τα
χέρια μου , τα πόδια μου και ας φορούσα
διπλά
ζευγάρια
κάλτσες και δυο παντελόνια και τρία
πουλόβερ
το ένα επάνω στο άλλο να δυσκολεύουν
τις
κινήσεις μου και να μη μπορώ να δω ούτε
τις
μύτες των ποδιών μου.
Μα
σήμερα βγήκε για λίγο μόνο ο ήλιος και
ήθελα
να
ανοίξω τα παράθυρα, να πλημμυρίσουν τα
δωμάτια
φρέσκο
αέρα και αρώματα από τον χειμωνιάτικο
κήπο
ας
έκανε κρύο, δεν με ένοιαζε, εγώ τριγύριζα
έξω,
κοίταζα
την αντανάκλασή μου στα τζάμια και έβαζα
τα
γέλια πόσο χοντρή φαινόμουν με τόσα
ρούχα
και
με το καπέλο, αχ! δεν μου πάνε τα καπέλα,
αλλά
αυτό
το μικρό μπλε κοτλέ είναι το αγαπημένο
μου
ίσως
γι αυτό και του έχω ράψει ένα σωρό
μεταλλικά
κουμπιά
επάνω σαν παράσημα!
Να
λοιπόν που στις ηλιαχτίδες όλα ζεστάθηκαν
έλαμψαν
γεμάτα ζωή … ακόμα και οι γκρινιάρες
γάτες
πετάχτηκαν
έξω από το σπίτι και άραξαν στα ξύλινα
κάγκελα
και στο γρασίδι, όπου βρήκαν περισσότερη
ζεστασιά!
Σαν
πράσινο χαλί από βελούδο ο κήπος σήμερα,
στις
τριανταφυλλιές
έτοιμα τα μενεξελιά ματάκια να ανοίξουν
να
μπουμπουκιάσουν, λίγη ζεστασιά περιμένουν
και τα
δέντρα
για να βγάλουν τα καινούργια κλαράκια
τους.
Όλα
μοιάζουν πια να βρίσκονται σε μια
ανυπομονησία,
ξέρουν
πως φτάνει η άνοιξη και βιάζονται να
προλάβουν
ποιο
θα βγάλει πρώτο το λουλούδι, όπως βιάζομαι
και
εγώ για το ποιο θα μου κάνει την χάρη να
ποζάρει
να
το φωτογραφίσω και μετά να το αγγίξω με
τα
δάχτυλα
μου για να βεβαιωθώ πως είναι αληθινό,
να
νιώσω τα απαλά ευαίσθητα πέταλα…
Ευαίσθητα
είπα??? Μπαααα… όχι και τόσο αν τα δεις
πόσο
καλά αντιστέκονται στην παγωνιά και
στα χιόνια!!!
Μοιάζουν
με τους ανθρώπους τα λουλούδια, εκεί
που
νομίζεις
πως θα σπάσουν, απλά λυγίζουν, εκεί που
πιστεύεις
πως θα βγουν μαύρα και με κρυοπαγήματα
κάτω
από το χιόνι την άλλη στιγμή τα βλέπεις
να λάμπουν
πανέμορφα,
χαρούμενα, ανανεωμένα σα να τους έκανες
το
δέκατο μπότοξ και ήρθαν στα ίσα τους!!!
Εκεί
που πιστεύεις πως ήρθε το τέλος…
μαράθηκαν, να
που
σε ξαφνιάζουν με την ομορφιά τους, τα
χρώματα,
την
ποικιλία, τα αρώματα !!
Φτάνει
η ώρα που γερνάνε, αρχίζουν ένα ένα τα
απαλά
πέταλα
να ξεφτούν, να πέφτουν, να γίνονται ένα
χαλί
πολύχρωμο
κάτω στο χώμα και να απομένει ο μίσχος
και
τα
χιλιάδες μικρά σποράκια του στο στρογγυλό
κουκούλι,
ξέρεις
πια πως το λουλούδι σου πέθανε αλλά
σύντομα
θα
ξαναγεννηθεί μέσα από αυτά, ίδιο και
απαράλλαχτο,
με
τα ίδια χρώματα, να ξανακάνει και πάλι
τον κύκλο του,
να
ζήσει για όσο του αναλογεί, ανάλογα σε
ποια εποχή,
στην
ζεστασιά της άνοιξης ή στα κρύα του
χειμώνα!
Ήταν
μεσημέρι σχεδόν όταν γύρισα και πάλι
μέσα,
κλείνοντας
πίσω μου τις πόρτες, βλέπεις ακόμα είναι
χειμώνας
όσο κι αν εγώ θέλω να φέρω γρηγορότερα
φέτος
την άνοιξη … ένοιωθα τόσο πολύ κουρασμένη,
είναι
και αυτό το κρύωμα που ήρθε στα ξαφνικά
και δεν
μπορώ
να το ξεφορτωθώ… θα κάνει τον κύκλο του
και
αυτό
… θα περάσει !!
Levina
