Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...

Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχροινοί, θείοι κ' εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια.
Και πνοές από τη ρεμματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι...
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!..

Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια
στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα ,
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστος Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου...
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του "Υμνου !..

Οδυσσέας Ελύτης
Από το 'Αξιον Εστί:

Στις άναστρες νύχτες

Στης  γης τον εφιάλτη πέρασα

βασίλισσα με κεραυνούς στα χέρια

Ποια κακότροπη μοίρα μ΄ οδήγησε εκεί

που οι σκιές και τα φαντάσματα

ανταμώνουν τα αστέρια ?

Βασίλειο μου το έδωσε με

δέντρα, θάμνους, πέτρες κι  αγκάθια...

μου ΄πε

στα σκοτάδια εγώ να περπατώ

πλάσμα να γίνω εκατόχρονο, εφιαλτικό

αν το τολμήσω μέρα από την νύχτα μου να βγω

το φως του ήλιου πυρά να γίνει στο κορμί μου

ανυπεράσπιστη δίχως έλεος να καώ

Με πρόσταξε ότι γνώριζα να το ξεχάσω

για το καλό μου να ... προσαρμοστώ

ολομόναχη εγώ

τρομαγμένη, χαμένη, ζαλισμένη δεν τόλμησα

να αντισταθώ ….δεν αντιμίλησα  στην προσταγή

έστησα κρύπτη μυστική  από πέτρα στο βουνό

και εγώ μες το σκοτάδι της σπηλιάς μου

ρούχο θανάτου να φορώ, 

κάθε βράδυ να στήνω τον χορό

με μάγισσες , με ξωτικά, με όνειρα,

και αναμνήσεις σκισμένες σελίδες

άχρηστα παλιά βιβλία  ένα σωρό.

Και σαν νεογέννητο βγήκε το φεγγάρι

Την πρώτη του Χειμώνα μέρα

Ορκίστηκα με όρκο τιμής  βαρύ

Της μοίρας μου το στοιχειωμένο δάσος να φυλάξω

Στα χέρια ατσάλι θα κρατώ , σπαθί μου το όνομα σου

Μαύρες καρδιές καρφιτσωμένες στο φουστάνι μου

Στα άδεια σπίτια μου να στάζουνε φαρμάκι

Με το τόξο του Οδυσσέα βέλη θα πετώ

Μακριά να διώχνουνε κάθε περαστικό

Ακόμα και αυτόν που

τάχα

λέει πως ήρθε με αγάπη

LadyDragon

Όλα τα θέλω !

Θέλω να μου χαρίσεις ένα λουλούδι
από αυτά που κρατάς στα χέρια σου
και ας μην έχει ανοίξει ακόμα τα πέταλα του
και ας κρύβεται από την παγωνιά του χειμώνα,
εγώ θα το ζεστάνω και  κοίτα να δεις…
θ΄ ανοίξει να μου δείξει την καρδιά του !

Θέλω να μου χαρίσεις ένα χαμόγελο ,
από αυτά που κρατάς καλά κρυμμένα
πίσω απ΄ τα θλιμμένα μάτια σου 
και δεν τα δίνεις κανενός γιατί φοβάσαι
μήπως στα τσαλακώσουν και σου υπόσχομαι
πως θα το προσέξω, θα το φορέσω στο φουστάνι μου
και δεν θα αφήνω κανέναν να το πλησιάσει ,
θα είναι μόνο δικό μου !

θέλω να μου χαρίσεις ένα αστέρι
από τον άναστρο σκοτεινό ουρανό σου ,
αν ψάξεις καλά θα βρεις ένα εκεί ψηλά κρυμμένο ,
θα το πιάσεις με τα χέρια σου
και θα μου το βάλεις στα μαλλιά δικό μου να ναι πια
και εγώ περήφανη για τ΄ αστέρι μου θα καμαρώνω
γελαστή θα περπατάω στον δρόμο κρατώντας σου
το χέρι !

 Θέλω να μου χαρίσεις μια αγάπη,
αυτή που έχεις κρυμμένη κάτω από τα χρώματα που σε ντύνουν,
αυτήν θέλω πιο πολύ απ όλα να μου δώσεις
και εγώ θα την βάλω στα χείλη μου και θα την καταπιώ
να γεμίσει το κορμί μου από αυτήν ...
να γεμίσουν τα χέρια μου τα πόδια μου τα μάτια μου ...
να την χορτάσω την αγάπη σου και μετά ευτυχισμένη
θα ανοίξω τα φτερά μου
και θα πετάξω ψηλά στον ουρανό γελώντας !

Το τραγούδι μου στην γη θα φτάνει
και θα λέει ...  σ΄ αγαπώ !

levina

μόνο για σήμερα

Σήμερα θέλω
να κάνουμε κάτι απλό
κάτι ανόητο !
Να με πάρεις από το χέρι
Να βγούμε να περπατήσουμε
έξω στην βροχή
Να κλείσουμε την ομπρέλα
Να βραχούν τα μαλλιά μας
Να κυλήσουν οι σταγόνες
στο πρόσωπο μας
Να στάζουν τα χέρια μας
που θα κρατάνε
το ένα το άλλο σφιχτά
Να είναι βρεγμένες
οι παλάμες σου όταν
πιάσεις το πρόσωπο μου
Να στάζουν βροχή
τα χείλη σου
όταν με φιλήσεις
Να γυρίσουμε τρέχοντας
στο σπίτι πλατσουρίζοντας
Να σε ακούω να γελάς
όταν βγάλεις το βρεγμένο
πακέτο τσιγάρα από την
τσέπη σου
Να σκουπιστούμε με
την ίδια πετσέτα
και μετά να απλώσουμε
ξυπόλυτα τα πόδια μας
στην φωτιά του τζακιού
για να ζεσταθούν και
να στεγνώσουν.
Θα μου βάλεις την
αγαπημένη σου μουσική
Θα μοιραστούμε το ίδιο
φλυτζάνι με ζεστό καφέ
Θα  κοιτάξω τα  μάτια σου
και θα έχει φύγει η μελαγχολία
από μέσα τους, θα έχεις
βρει αυτό που έψαχνες
να βρεις τόσο καιρό…
Ας κάνουμε κάτι  ανόητο
σήμερα
Βαρέθηκα τόσο πολύ
να κοιτάζω το ρολόι
στον τοίχο περιμένοντας
τι ώρα θα φάμε, τι ώρα
θα κοιμηθούμε, τι ώρα
θα πάμε στην δουλειά.
Αν βρήκες το μηνυμά μου
Αν βρήκες τον χρόνο να
μου γράψεις…
αχ πόσο
Βαρέθηκα.

Levina

για να χαρείς !!

θέλω να έρθει η Άνοιξη , περιμένω με αγωνία
να ανοίξει το γαλάζιο τ΄ουρανού πανωθέ μας
και ένα απαλό αεράκι να μας φέρνει τ΄ αρώματα
της θάλασσας και των βουνών, να πετάνε
γύρω μας νεράιδες των παραμυθιών και  πέταλα
λουλουδιών χρωματιστά να γίνονται στεφάνια
να τα κρεμάσουμε στους τοίχους της καρδιάς μας !

Να κλείνουμε τα μάτια μας και να παίζουμε
το παιχνίδι της χαράς…
ποιος θα γελάσει πρώτος?
Ο δεύτερος θα χάσει….τιμωρία του ένα μόνο φιλί !
Ο πρώτος τα παίρνει όλα …
δεκάδες φιλιά  που θα μοσχοβολάνε
απ τα μπαλκόνια με τις βιγκόνιες , τα γιασεμιά
τις τριανταφυλλιές και τα μικρά χρυσάνθεμα
και από τα σύννεφα που θα τρέχουν χαρούμενα
και θα γεμίζουν ροδοχρώματα κι αρώματα την γη μας….

Θα έχω τις τσέπες μου γεμάτες από πέταλα
Των λουλουδιών, θυσία όλα να γίνουν
Στον βωμό των δικών σου των χειλιών
Θα χουν της θάλασσας την γεύση
Θα χουν το μπλε του ουρανού
Θα χουν της ίριδας το τόξο
Της αφέγγαρης νύχτας τα μυστικά
Και την δροσιά από τις στάλες της βροχής.

Και όταν όλα τα αγγίξεις
Όταν όλα τα χαρείς
Τσαλακωμένα σε μένα θα επιστρέψουν
Χρώμα κόκκινο  θα στάζουν σαν πληγές
Άνοιξη θα είναι και εγώ θα πίνω
Των λουλουδιών την γεύση σαν ελιξίριο ζωής

levina

Τι ζητάω???

Εγώ 
ένα σκοτεινό βράδυ
Το είπα σιγά ψιθυριστά
Να μη το ακούσει το φεγγάρι
Και σκιαχτεί ....
Πως δεν χωράει στην γη
Η ύπαρξη αυτή


Μα το ακούσαν τα νερά της λίμνης
Κι αντάριασαν ξεσηκωθήκαν
Με λόγια άγρια  μπουρμπουλιστά
Μάταια προσπαθούσαν την γνώμη
Που είχα για ελλόγου μου ν αλλάξουν


Εγώ
ξεκάθαρα το είπα

Πως για να ζω θέλω αέρα
Θέλω να βλέπω  ουρανό  κάθε μέρα
σ εκείνο το σύννεφο τ ακριανό ν΄  ανέβω
με ήρεμους ανέμους  μαζί του να ταξιδεύω


Θέλω να βλέπω θάλασσα τα βράδια
Να μετράω τ αστέρια μου στις ρυτίδες των νερών
Σαν τον ναυτίλο εγώ να κολυμπώ και να
Πιάνω την φεγγαροουρά στην άκρη των διχτυών


Θέλω πουλί να γίνω, ταξιδιάρης γλάρος
Η ελάφι που τρέχει  άπιαστος  αγέρας στις σαβάνες
Να γίνω ένα κοράλλι κόκκινο στα βάθη του ωκεανού
Ή έλατος χιλιόχρονος στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού


Μα τίποτα απ όλα αυτά δεν θα γίνω !
Μια αδύναμη  κοινή θνητή μονάχα είμαι
Με σφραγισμένη  στα κύτταρα μου την
Ημερομηνία της λήξεώς μου


Και αφού άγνωστος μου είναι και
Ο χρόνος και ο τόπος που γράφει
Η σφραγίδα
Μπορώ
να  πιάνω  επιθυμίες και ευχές
σε μια απο πολύχρωμες κορδέλες
και σπάγκους κομένους  μικρή ονειροπαγίδα
να ζητάω στο μαζί δέκα ακόμα σαν αυτή ζωές.

Ένα ταξίδι ...

Πες μου μια ιστορία

Θέλω μια μικρή ιστορία αλλά όχι με λόγια

Δεν θέλω να ακούσω λέξεις απ τα χείλη σου

Θέλω να μου την γράψεις με  τις άκρες

Των δαχτύλων σου στο δέρμα μου

Μίλα μου για ένα ταξίδι που θα κάνουμε

Χάρτη  θα κάνω το κορμί μου

και τα χέρια σου Θα  μου  δείξουν

την  κατεύθυνση που θα πάρουμε

Με τα ακροδάχτυλα θα μου δείξεις

Τους κυκλικούς δρόμους που θα  περάσουμε

Με τις στροφές και τις ανηφόρες στα βουνά

Θα μου δείξεις τα ποτάμια και τις

Βαθιές κοιλάδες επάνω στον χάρτη μου

Μετά θα μου ζωγραφίσεις τα μέρη

Που θα σταθούμε να ξαποστάσουμε και

Εκεί που θα ξαπλώσουμε να κοιμηθούμε

Και κάπου μακριά στα δάση μου

Μια μελωδία να γεμίζει τους ανέμους μας

Ένας ρυθμός  που δυναμώνει και γεμίζει

Τα μάτια με λάμψεις μικρών διαμαντιών

Δάκρυα διάφανες σταγόνες  να κυλάνε και

Ορμητικά  να γεμίζουν τα ρυάκια μου

Κι ύστερα με οδηγό τον ήλιο τ΄ ακροδάχτυλα

Σ΄ ανεξερεύνητες περιοχές θα συνεχίσουν

Να διηγούνται το ταξίδι μας και  οργισμένα

Κύματα θα υψώνονται σε κάθε αλλαγή

Της πορείας σου.

foto _ Man & Woman  by

Plugnikova Natasha