πετάνε οι σκέψεις...

σε ένα κόσμο που παίρνει μακριά τα όνειρα

πως μπορείς να είσαι άγγελος ?

αλήθεια το λέω πολλές φορές ότι ο ουρανός

τα βλέπει όλα

αλήθεια τα πιστεύω πως γίνεται ένα φιλί

να τα αλλάξει όλα

εύχομαι να είναι τόσο εύκολο να ακούω

καμπάνες να χτυπούν

και κάθε φορά που σκέφτομαι  εσένα

να θέλω να χαμογελάσω

γλυκιά μορφή της ψυχής μου

δεν αναρωτιέμαι ... μα δεν ξέρω

πως γίνεται να είμαι τόσο μα τόσο τρελή

να σε βλέπω να βγαίνεις πίσω από την

ομίχλη του μυαλού μου

να κλέβεις τις σκέψεις μου και να χάνεσαι ξανά

και αυτό το λίγο να μου φτάνει

να μη θέλω να μάθω τον δρόμο σου

και να χορεύω εύθραυστη πεταλούδα

ζωή ... για λίγο να με σπρώχνει όλο και πιο ψηλά

να σε γυρεύω από εκεί να ψάχνω

να πετάω μέσα στον ουρανό και να τα βλέπω όλα

του κόσμου τα δίκια και τα άδικα

μα φαίνονται από εκεί ψηλά τόσο μακριά όλα αυτά

και εσύ να έχεις ήδη χαθεί

ελεύθερος εσύ

και εγώ χαμένη τρελή ψυχή δεμένη με σκοινί

να ακολουθώ την σκιά σου

αλήθεια το ξέρω

πως κάποια στιγμή θα είμαι μια πεταλούδα

με ολάνοιχτα φτερά  θα πετάω

σε ασυννέφιαστο ουρανό

μέσα στον δικό μου παράδεισο

Levina

Γιορτή και ....

Γιορτή λοιπόν σήμερα στο σπίτι και ....γενέθλια

Ο Νικόλας γιορτάζει και εγώ ας πούμε ότι παριστάνω πως έχω γενέθλια !!! γιατί δεν έχω...το έχω δηλώσει ότι ρισκάρει την σωματική του ακεραιότητα οποίος αναφέρει ξανά την απαγορευμένη λέξη....

έτσι πολύ απλά εγώ γλιτώνω τις ερωτήσεις αλλά ...

με πολύ ευχαρίστηση τσεπώνω τα δωράκια μου!!!

Ναι το ξέρω πως κανονικά δεν πάει έτσι....

αλλά έτσι είναι γιατί έτσι το θέλω!!!

Μια μεγάλη καρδιά από γλυκά κεράσια και σοκολάτα για τον Νικόλα

Μια τρελαμένη τούρτα για εμένα

Και  ένα σωρό από γλυκάκια που σας τα δίνω από καρδιάς κέρασμα
αν και ….

πολύ θα ήθελα να ήταν αληθινά,

να περνούσατε από το σπίτι για τις ευχές

και να σας γλύκαινα με φιλιά , αγκαλιές και πολλά πολλά γλυκά!!

ένα κάποιο...χαμόγελο

Σκέψεις …σκόρπια λόγια 

Πετάνε  γύρω …τα παίρνει ο άνεμος

Τα σκορπίζει τριγύρω, μικρά πολύχρωμα φύλλα

Λευκά, κόκκινα, γκρίζα, μαύρα…όχι

Όχι μαύρα…δεν υπάρχει το μαύρο

Ανθρώπινη εφεύρεση αυτό το χρώμα

Φτιαγμένο για το κακό…για το ανικανοποίητο…για την θλίψη

Για τον θάνατο….

Αλλά

Το συνήθισα , το ζωγραφίζω στο κορμί μου

Ακόμα και την ώρα που ο έρωτας το αγκαλιάζει

Το σκεπάζω στο μυαλό για να κρύψω

Κάτι μικρούλες αμαρτωλές σκέψεις

γεμάτη φόβο

Μήπως ξεπεταχτούν από το κλουβί τους

Πολύχρωμες, λαμπερές σαν εξωτικά πουλιά

και τις δουν  και τις καταλάβουν

Και ένα απλωμένο χέρι που καταλήγει….

στο δάχτυλο του Ιούδα

με ξεχωρίσει από το πλήθος

Και ένα στόμα με χνώτο βρωμερό φωνάξει….

Ιδού ο ένοχος !!

Με μαύρο σύννεφο θα σκεπαστεί  το μικρό χαμόγελο

Στον  δικαστή θα το οδηγήσουν να του δώσει τιμωρία

Αμάρτησες , χρώματα σκεφτόσουν απαγορευμένα

Το λευκό, το κόκκινο, το κίτρινο , το μπλε

Καταδικάζεσαι…

Παραδειγματική η τιμωρία

Στην πλατεία ο ένοχος να οδηγηθεί

Με βαρύ σφυρί την κρυστάλλινη καρδιά να σπάσουν

Λάθος είναι η καταδίκη

Το αμαρτωλό χαμόγελο…. χαμογελάει

όταν το ανεβάζουν στην μέση της πλατείας

Χαμογελάει πονηρά όταν του σπάνε την καρδιά

Ξεπετάχτηκαν από το κομματιασμένο κρύσταλλο

Εκατομμύρια πολύχρωμα μικρά πουλιά φτερούγισαν

ανάμεσα στο πλήθος, γέμισε ο ουρανός φτερά,

τιτιβίσματα, τραγούδια

Ψάχνουν να βρουν τον ένοχο

Μα έχει χαθεί στο μαύρο

Levina

1η Δεκέμβρη

Καλό μήνα εύχομαι σε όλους

 

foto: http://www.flickr.com/photos/lorenzemlicka/5288260936/

Ο κύκλος μιας ζωής

Παίρνω κομμάτια απο μια παλιά μου ανάρτηση
γιατί για εμένα αξίζει να αποχαιρετήσω έτσι ένα μέλος της οικογένειας μου.
Να κλείσω τον κύκλο που άνοιξε πριν απο τρία σχεδόν χρόνια με αυτό τον τρόπο.
Ξέρω πως για άλλους θα φανεί ανόητο, για άλλους υπερβολικό μέσα στους καιρούς που ζούμε,
για εμένα όμως είναι η πραγματικότητα μου, ένα κομμάτι της καθημερινότητας μου
που της λεω ΄΄αντίο΄΄.

Δεν ξέρω να σας πω για την αρχή της ζωής του Φάτσα, αλλά μπορώ να την φανταστώ.
Μια σκυλομανούλα γεννά τα κουταβάκια της ίσως στον δρόμο, ίσως σε ένα σπίτι
που ο ιδιοκτήτης της τα χαρίζει σε γνωστούς και αγνώστους,
 πάντως ο μικρός κατάλευκος Φάτσας βρέθηκε σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια
τους δυο πρώτους μήνες της ζωής του.
Μόνο που είχε ο καημενούλης το θράσος να αρρωστήσει από μια σκυλοαρρώστια
που σιχαινόμαστε εμείς οι άνθρωποι, από ψωρίαση με αποτέλεσμα το κοντό
τρίχωμα του να εμφανίσει μεγάλες κενές κηλίδες και το σκυλάκι αντί να φτάσει
σε γιατρό να θεραπευτεί πετάχτηκε στον δρόμο.
Από εκεί ξεκινά η ιστορία του όπως εγώ την γνωρίζω, από την ώρα που
τον περιπλανώμενο Φάτσα τον μαζεύει μια κυρία και φτάνει στα χέρια μιας γυναίκας
που έχει αφιερώσει την ζωή της στο να σώζει αδέσποτα από τους δρόμους .
Ο Φάτσας είναι πλέον σε καλά χέρια και απομονωμένος από τα άλλα σκυλιά
για να μη τα κολλήσει κάνει την θεραπεία του και την μεγαλύτερη φασαρία από όλους,
γιατί είναι μόνο τριών μηνών και θέλει να βγει από το δωμάτιο της απομόνωσης
και να  πάει κοντά στους άλλους για να παίξει. Έχοντας πάει να πάρουμε
 ένα αδεσποτάκι , που έχουμε δει την φωτο του στο ιντερνετ,
βλέπουμε από το παράθυρο τον μικρό Φάτσα, αλλά πώς να αποκτήσουμε
δυο σκυλιά ακόμα??? Φεύγουμε με την σκυλίτσα που θέλαμε να υιοθετήσουμε
( θα σας μιλήσω κάποια άλλη φορά γι αυτή την ιστορία)
Αλλά ο μοναχικός Φάτσας έχει καθίσει στο μυαλό μας και παρ όλους
τους ενδοιασμούς μας έρχεται η ώρα που φτάνει και αυτός στο σπίτι μας.

Ήταν ο άσπρος σίφουνας!! Ένα θεόμουρλο σκυλί που δεν άφηνε κανέναν σε ησυχία, ειδικά με τον Λύκο μας , απορούσα πως δεν του πάταγε καμία δαγκωνιά να τον αφήσει στην ησυχία του.
Η  περιπέτεια όμως του Φάτσα δεν θα τελείωνε τόσο εύκολα.
Κάποια στιγμή αρχίζει να μη πατά το πίσω ποδι και να δείχνει ότι πονάει.
Τον πάμε στον γιατρό και η διάγνωση είναι ρήξη χιαστού και στα δυο πίσω πόδια,
οπότε χρειάζεται εγχείρηση.
Μπαίνουμε και σε αυτή την διαδικασία με την διαβεβαίωση ότι τουλάχιστον θα πατήσει
το πόδι του το εγχειρισμένο και μετά θα κάνουμε δεύτερη εγχείρηση στο άλλο πόδι.
Ο Φάτσας όμως μετά από αυτό δεν ξαναπάτησε κανένα από τα δυο πίσω πόδια,

 

 

Ο Φατσούλης μας είναι πάντα εδώ, πρώτος στο φαΐ, στο παιχνίδι, στα χάδια, στον τζερτζελέ 
και ας  είναι στα δυο πόδια και ας τον λυπούνται όσοι τον βλέπουν. Εγώ τους λέω
ότι δεν τον λυπάμαι γιατί ο ίδιος δεν λυπάται τον εαυτό του, ζει ευχαριστημένος
σε ένα σπίτι που τον αγαπούν και τον προστατεύουν με την παρεούλα του,
τον μεγάλο Ρήγα και την τσαπερδόνα την Κάρμεν 
και θα ζει έτσι μέχρι το τέλος της ζωής του.




φοβερά φοβισμένος από τους πόνους, αρνείται να περπατήσει όπως πρέπει
και πλέον περπατά με τα δυο μπροστινά πόδια, χωρίς αυτό να μειώνει σε κάτι
την ενεργητικότητά του, την όρεξη για γαυγίσματα σε όποιον τολμήσει να περάσει έξω
από τον φράκτη του σπιτιού, ξεσηκώνοντας τους άλλους δυο με το παραμικρό.
Σαν να μας φωνάζει……………εγώ δεν είμαι ανάπηρος,
ούτε άχρηστος, το δουλεύω το φαγητό που μου δίνετε!!!

Όταν τα έγραφα αυτά δεν περίμενα ότι το τέλος αυτό
θα ερχόταν τόσο γρήγορα.
Δεν είδαμε τα σημάδια της  καινούργιας αρρώστιας που τον χτύπησε και αν τα είδαμε
δεν τα καταλάβαμε. Ξέραμε τον
Φόβο του για τους ξένους, τι πέρασε με τα χειρουργεία….
όταν κάναμε τις εξετάσεις ήταν αργά πια.
Η αρρώστια τον κατέβαλε, πριν λίγες μέρες αρνήθηκε την τροφή,
απλά καθόταν στην γωνιά του μέσα στο σπίτι και μας κοίταζε κάθε φορά που περνούσαμε
δίπλα του και του αφήναμε το χάδι μας ….
αυτό του ήταν αρκετό.

Η λύση της ευθανασίας δεν μας βρήκε σύμφωνους μετά από
Συζητήσεις επι συζητήσεων για το αν πρέπει ή όχι να γίνει.
Όχι , δεν μπορούσε κανένας μας να το κάνει αυτό στον φίλο μας,
σε ένα μεταλλικό τραπέζι ενός ιατρείου.
Δεν θα του δίναμε αυτό τον φόβο στις τελευταίες του στιγμές.
Το τέλος ήρθε το βράδυ του Σαββάτου, μέσα στην αγκαλιά μας.


Είμαι σίγουρη πως τώρα πια ξανάγινε το θεόμουρλο κουταβάκι
που έτρεχε χαρούμενο στον κήπο μας, σε κάποιο λιβάδι
θα τρέχει και θα γαυγίζει για να τον ακούμε εμείς
που τον αγαπήσαμε.
Ανοιχτοί οι ορίζοντες στον δρόμο του.

Mια γλυκιά σταγόνα

θέλω ένα τριαντάφυλλο να μου δώσεις.

Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, με πολλά πολλά βελούδινα φύλλα.

Δεν θέλω από αυτά τα σκούρα κόκκινα, το θέλω να έχει και λίγο από ρόζ και λίγο από λευκό.

Θα το βουτήξω στο βάζο με την ζάχαρη και μετά θα το ακουμπήσω στην πιατέλα από γαλάζια πορσελάνη.

Θα γυαλίζουν οι κρύσταλλοι της ζάχαρης κάτω από το φως των κεριών, όπως γυαλίζουν τα μάτια σου όταν με κοιτάς τα πρωινά που πίνουμε τον καφέ μας καθισμένοι ο ένας απέναντι από τον άλλον…..να όπως καθόμαστε τώρα.

¤*¨¨*¤.¸¸.¤*¨¨*¤.¸¸.¸.¤­*¨¨*¤.¸¸.¸.¤*¨¨*¤

Μόνο ένα τριαντάφυλλο ζαχαρωμένο μας χωρίζει.

Το αγγίζω και κολλάω από την γλύκα του, κόβω ένα βελούδινο πέταλο, κλείνω τα μάτια  και το αγγίζω με τα χείλη μου……το κλείνω μέσα στο στόμα μου και γεμίζω αρώματα, το κόκκινο του ρόδου, το λευκό της ζάχαρης, το ροζ που κυλά σταγόνα από μέσα μου.

Την αγγίζεις με τα ακροδάχτυλα, την γεύεσαι και ξέρεις πως μέσα σε αυτή την μικρή σταγόνα από ροδοζάχαρη  κλείνονται όλα  μας τα όνειρα…. αυτά που κάναμε και αυτά που φοβηθήκαμε να κάνουμε, αυτά που πραγματοποιήθηκαν και αυτά που παρέμειναν όνειρα.

¤*¨¨*¤.¸¸.¤*¨¨*¤.¸¸.¸.¤­*¨¨*¤.¸¸.¸.¤*¨¨*¤

Θέλω να ανοίξω την αγκαλιά μου και να κλείσω μέσα όλες τις ζάχαρες του κόσμου, να την ανοίξω και να τινάξω στον άνεμο  λουλούδια, να γεμίσουν τα σύννεφα ροδοπέταλα, να χορεύουν γύρω από πρόσωπα λυπημένα, γύρω από χέρια βασανισμένα, γύρω από καρδιές φυλακισμένες, γύρω από κορμιά μαραμένα να γίνουν τα λουλούδια μου η λιακάδα σε ένα συννεφιασμένο ουρανό.
Οι προσδοκίες μου όλες μέσα σε αυτό το ροδοπέταλο που κρατάω στο στόμα μου και στο επόμενο και στο επόμενο και μασουλάω αργά αργά το δικό σου τριαντάφυλλο και κριτσανίζει η  ζάχαρη αρωματισμένη από το κόκκινο λουλούδι, γέρνω το κεφάλι και ακούω τον ρυθμικό ήχο που κάνει η καρδιά μου , το σφυρί στο αμόνι κάτω από το ανταριασμένο δέρμα μου  και καθώς καταπίνω ένα ένα τα μικρά βελούδινα φύλλα  γίνομαι κόκκινο και εγώ, γίνομαι ένας κρύσταλλος από ζάχαρη, γίνομαι  σταγόνα και έρχεται ένα δάκρυ τόσο δα μικρό και καθώς κυλάει από το μάγουλο και στάζει στο κορμί  με παρασέρνει μαζί του, πέφτω στο κρύο πάτωμα,

χάνομαι, λιώνω ………..

¤*¨¨*¤.¸¸.¤*¨¨*¤.¸¸.¸.¤­*¨¨*¤.¸¸.¸.¤*¨¨*¤

Μια κόκκινη σταγόνα απέμεινε από μένα και την κοιτάς περίεργα , αναρωτιέσαι τι να είναι αυτό! σιρόπι από τριαντάφυλλο ή αίμα?

Φαίνεται τόσο περίεργα αυτή η κόκκινη σταγόνα επάνω στην σκόνη, μοιάζει να σε ενοχλεί που υπάρχει εκεί.

¤*¨¨*¤.¸¸.¤*¨¨*¤.¸¸.¸.¤­*¨¨*¤.¸¸.¸.¤*¨¨*¤

Στέκομαι  πλάι στο ανοιχτό παράθυρο και παρατηρώ αθέατη τις κινήσεις σου. Σκύβεις και με ένα μαντίλι μαζεύεις την σταγόνα , την παρατηρείς από κοντά, πάλι δεν καταλαβαίνεις και εγώ γελάω, ξέρω πως θα βάλεις το μαντήλι στο τσεπάκι σου, εκεί στο μέρος της καρδιάς και θα είμαι και πάλι κοντά σου , επάνω σου , μέσα σου.

¤*¨¨*¤.¸¸.¤*¨¨*¤.¸¸.¸.¤­*¨¨*¤.¸¸.¸.¤*¨¨*¤

Περνάς από το τζάκι και πετάς μέσα το μαντήλι, η φωτιά το αρπάζει στην αγκαλιά της και σε λίγα δευτερόλεπτα έχει γίνει μια φλεγόμενη μπάλα που χάνεται ο καπνός της στην καμινάδα.

¤*¨¨*¤.¸¸.¤*¨¨*¤.¸¸.¸.¤­*¨¨*¤.¸¸.¸.¤*¨¨*¤

Πετάω έξω από το παράθυρο, μια πύρινη μπάλα και εγώ, ένα κόκκινο αστέρι που χάνεται μέσα στην νύχτα, έφυγα για άλλους ουρανούς.

¤*¨¨*¤.¸¸.¤*¨¨*¤.¸¸.¸.¤­*¨¨*¤.¸¸.¸.¤*¨¨*¤

Levina

Της Νύχτας τα Καμώματα!

Κουράστηκα να περιμένω……..

κουράστηκα κρεμασμένη όλη μέρα πάνω από το τηλέφωνο,

να φέρνω κολασμένους κύκλους στα άδεια δωμάτια, να ισιώνω

το βάζο με τις μαργαρίτες, το τασάκι στο τραπέζι, να ανοιγοκλείνω

ντουλάπια, να αλλάζω θέση στις πολυθρόνες, να παίζω με

την ηλεκτρική σκούπα που κάθε φορά που την ανοίγω έχω

την εντύπωση πως θα χτυπήσει το τηλέφωνο και δεν θα το ακούσω

ή θα το ακούσω αργά και δεν θα το προλάβω!

Η παράνοια έχει αρχίσει και χτυπάει την πόρτα μου,

βρίσκω την λύση σε ένα μπάνιο με καυτό νερό.

Τρίβω με λύσσα το κορμί μου σα να θέλω να σε διώξω

από πάνω μου, από μέσα μου, μέχρι που με πονάει το τρίχινο γάντι

και το πετάω σε μια γωνιά. Μάλλον δάκρυα είναι αυτά που

νοιώθω , αλλά δεν είμαι και σίγουρη, ίσως είναι το καυτό νερό

ή το σαμπουάν στα μάτια μου.

Νυχτώνει και χάνεται το φως, θα πρέπει να ανάψω καμία

λάμπα και ανάβω όλα τα φώτα του σπιτιού, ακόμα και τα κεριά

που είναι πάνω σε κάθε επιφάνεια, τραπέζια, κομοδίνα, πάγκους

και το σπίτι μοιάζει σαν φάρος μέσα στο σκοτάδι της νύχτας,

μήπως και το δεις από μακριά και θυμηθείς πως μου είχες πει

να σε περιμένω σήμερα.

Φυσικά το τηλέφωνο δεν μου κάνει την χάρη να χτυπήσει,

το κουδούνι της πόρτας παραμένει σιωπηλό και ακούω μόνο

την καρδιά μου να χτυπά στον ίδιο ρυθμό με το ράδιο

που αυτή την ώρα παίζει παλιές μπαλάντες για ερωτευμένους.

Νοιώθω πως το μυαλό μου θέλει να εκραγεί, χρειάζομαι

απεγνωσμένα αέρα, να βγω….να βρω…..δεν ξέρω τι, ποιόν;

Στέκομαι μπροστά στην ντουλάπα μου, ψάχνω ανάμεσα

στα ρούχα μου, τι θα φορούσα αν ερχόσουν απόψε κοντά μου;

Διάλεξα το μαύρο μου φόρεμα, μαύρες ψηλοτάκουνες γόβες….

όχι δεν είναι κατάλληλες για περπάτημα και εγώ θέλω

να περπατήσω, αλλά τις φοράω γιατί έτσι! Μου αρέσουν.

Έβρεχε!

Όλη την ημέρα έβρεχε και εγώ δεν το κατάλαβα καθώς

το μυαλό μου ήταν κολλημένο στο να σε περιμένω.

Τα πεζοδρόμια γυαλίζουν κάτω από τις λάμπες του δρόμου,

περπατάω γρήγορα και ακούω τον ήχο από τα τακούνια μου

να με ακολουθεί, έχει τόση ερημιά.

Σταγόνες βροχής πέφτουν στο πρόσωπο μου, παγωμένες,

τρυπάνε σαν βελόνες το δέρμα μου και έχει τόση ησυχία

στις σκοτεινές γωνιές του δρόμου.

Ποιος τρελός θα έβγαινε μέσα στα μεσάνυχτα μια κρύα νύχτα

με βροχή χωρίς λόγο;

Δεν θέλω να γυρίσω πίσω, ξεκίνησα για κάπου, μη με ρωτήσεις

για πού, ούτε εγώ το ξέρω! Σκέφτομαι πως δεν είμαι εγώ αυτή

που περπατάει βιαστικά χωρίς προορισμό, χωρίς λογική.

Ένα ζευγάρι περνάει βιαστικά δίπλα μου.......

τυλιγμένοι στα παλτά τους με βιαστικό βήμα χάνονται

στο βάθος του δρόμου αλλά προλαβαίνω να τους δω να

με κοιτάνε περίεργα και να κουνάνε το κεφάλι με αποδοκιμασία.

Τι περίεργο θέαμα θα είμαι! Με την βροχή να στάζει από

τα μαλλιά μου, χωρίς παλτό, χωρίς ομπρέλα, μια τρελή

με ψηλοτάκουνα να περπατά ολομόναχη στους άδειους δρόμους.

Σίγουρα θα νόμιζαν πως είτε το έχω σκάσει από άσυλο είτε

είμαι μεθυσμένη, έτσι όπως παραπατάω γλιστρώντας

στον βρεγμένο δρόμο και εγώ σαν μεθυσμένη νοιώθω.

Κάθομαι σε ένα σκαλοπάτι, δεν έχω άλλο το κουράγιο να

συνεχίσω. Δεν φοράω και ρολόι, αλλά μάλλον σε λίγο θα

ξημερώσει, βλέπω πως το σκοτεινό του ουρανού φεύγει σιγά σιγά.

Θα ξεκουράσω λίγο τα πόδια μου και …

τι πρόβλημα και αυτό να νοιάζομαι τόσο για σένα και εσύ να

με έχεις βάλει στην αναμονή…

με πεθαίνουν οι γάμπες μου…

μάλλον όχι, εγώ το κάνω αυτό, εγώ έβαλα τον εαυτό μου

στην δική σου άκρη……..

εσύ δεν μπορείς να μου κάνεις τίποτα!

Αυτή την νύχτα με τόσο νερό που έπεσε επάνω μου, ξέβαψες,

ξεθώριασες, σε βλέπω να κυλάς στα πόδια μου , να χάνεσαι

στην άκρη του δρόμου….

Η βροχή σταμάτησε, κόσμος αρχίζει και κυκλοφορεί.

Πάνε στις δουλειές τους οι άνθρωποι το πρωί.

Κάποιος πλησιάζει, κοντοστέκεται και νοιώθω να μου βάζουν

κάτι στο χέρι. Είναι μερικά σεντ που γυαλίζουν

σαν ασήμι στην χούφτα μου!

'' Για το λεωφορείο '' μου ψιθυρίζει και απομακρύνεται με

βιαστικά βήματα.

Να γελάσω ή να κλάψω?

Μάλλον για ξεπεσμένη πόρνη με πέρασε, πάλι καλά που

δεν με ρώτησε '' Αναδουλειές; ''

'' Φυσικά , θα του απαντούσα, με την βροχή πώς να

σταυρώσεις πελάτη στον δρόμο;''

Αυτό σηκώνει γέλιο, πολύ γέλιο και δεν μπορώ να συγκρατηθώ,

ένα τρελό κύμα γέλιου ξεχύνεται από μέσα μου, σκεπάζει τον δρόμο,

τα πεζοδρόμια, τα σπίτια, την πόλη.

Αλήθεια, δεν θυμάμαι, τα κεριά τα έσβησα πριν φύγω;

Levina