Αφιερωμένο στον Seirio
που μου το θύμισε.
Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας
Του Oscar Wilde
Ένα παραμύθι που είχα να διαβάσω από μικρή.
Θυμάμαι πως μαζί με την Κοκκινοσκουφίτσα, μετά την πρώτη φορά που τα διάβασα τα είχα κρύψει, παιδί τότε εγώ, βαθιά σε ένα συρτάρι κάτω από τα καλοδιπλωμένα ρούχα μου και δεν τα ξαναδιάβασα ποτέ πια.
Ο λόγος? Γιατί στην κοκκινοσκουφίτσα ξεκοίλιαζαν τον λύκο και φανταζόμουν πόσο πολύ θα πονούσε, ενώ στον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα, ο Πρίγκιπας δεν ήταν καθόλου ευτυχισμένος και το χελιδονάκι πέθαινε από την αγάπη του γι αυτόν.
Ποτέ δεν μου άρεσαν τα παραμύθια που είχαν κακό τέλος.
Τώρα που μεγάλωσα αυτά τα παιδικά μου παραμύθια παραμένουν καταχωνιασμένα σε ένα ράφι στην αποθήκη.
Ο Seirios χωρίς να το ξέρει με γύρισε χρόνια πίσω, με έβαλε να ακούσω με την φωνή του Δημήτρη Χορν τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα και ενώ ήξερα πως και πάλι δεν θα το αντέξω κάθισα και το άκουσα από την αρχή μέχρι το τέλος.
Και αυτή την φορά δεν το άντεξα αλλά δεν έχει αυτό σημασία.
Ξαφνικά όμως ανακάλυψα πως γύρω μου υπάρχουν πολλοί «Ευτυχισμένοι Πρίγκιπες» , όμως δεν ξέρω αν κάτω από το χρυσό περίβλημα υπάρχει αυτή η μολυβένια καρδιά που έκανε ξεχωριστό εκείνον του παραμυθιού ή δεν έχουν καθόλου.
Αλήθεια το ξέρετε το παραμύθι?
Θα το πω με λίγα λόγια….
Ένα μικρό χελιδονάκι ξεχάστηκε γιατί ερωτεύτηκε μια σουσουράδα
και άργησε να φύγει για τα ζεστά μέρη .
Καθώς ξεκίνησε μόνο του να φύγει κάποια στιγμή,
πέταξε πάνω από μια πόλη που στην πλατεία της
έστεκε περήφανα ένα χρυσό άγαλμα, ένας πρίγκιπας
στολισμένος με χρυσάφια και πολύτιμα πετράδια,
εκεί πήγε να κουρνιάσει το χελιδονάκι μέχρι να ξημερώσει
να συνεχίσει το ταξίδι του.
Μα ανακάλυψε πως ο χρυσός πρίγκιπας ήταν λυπημένος
καθώς έβλεπε από το ψηλό του βάθρο την δυστυχία
των κατοίκων της πόλης και καθώς μιλούσαν ζήτησε
από το χελιδονάκι να πάρει ένα κομμάτι χρυσάφι
να το πάει σε μια φτωχή γυναίκα.
Το ταξίδι αναβλήθηκε για μια μέρα, μα την επόμενη
ξανά το ίδιο , το χελιδονάκι πήγαινε από ένα κομματάκι
χρυσάφι σε κάθε φτωχό και μετά πήρε το ρουμπίνι
από το σπαθί και το ταξίδι όλο έμενε πίσω , ήρθαν τα κρύα.
Τότε ο πρίγκιπας ζήτησε από το μικρό πουλάκι
να πάρει και τα πολύτιμα πετράδια που είχε για μάτια,
να τα δώσει στους φτωχούς και ολότελα τυφλός
δεν μπορούσε πια να βλέπει την πόλη του,
το χελιδόνι έγινε τα μάτια του και το ταξίδι
ξεχάστηκε οριστικά.
Μα δεν μπορούσε ένα χελιδόνι να αντέξει την παγωνιά
και το χιόνι και ένα πρωινό ξεψύχησε στα πόδια
του Ευτυχισμένου πρίγκιπα που την ίδια στιγμή ράγισε
η μολυβένια καρδιά του από πόνο.
Ο Άρχοντας και οι Σύμβουλοι της πόλης
αποφάσισαν πως το άγαλμα χωρίς τα χρυσάφια του
ήταν απαίσιο , το έστειλαν στο καμίνι να το λιώσουν
και πέταξαν το μικρό χελιδονάκι που βρήκαν
νεκρό στα πόδια του σε ένα σκουπιδοτενεκέ.
Μα αυτή η ραγισμένη καρδιά δεν έλεγε να λιώσει
και την πέταξαν και αυτή στον ίδιο τενεκέ με τα σκουπίδια.
Τι αξία είχε μια καρδιά και ένα νεκρό χελιδόνι?
Τι αξία έχει ένα παραμύθι που μιλάει για πρίγκιπες και φτωχούς,
για ραγισμένες καρδιές και νεκρά χελιδόνια,
για την αγάπη ενός χελιδονιού και ενός πρίγκιπα,
για την θυσία ενός μικρού πουλιού
στο βωμό της φιλίας και της αγάπης?
Ίσως καμία αξία για τους πολλούς
ίσως να είναι και ένα μάθημα για μερικούς…
ελπίζω τουλάχιστον να είναι!
ίσως πάλι…. να είναι απλά ένα παιδικό παραμυθάκι_
Όποιος θέλει , μπορεί να το ακούσει εδώ
με την φωνή του Δημήτρη Χορν
Προσκεκλημένος του Νίκου Πιλάβιου
στην εκπομπή «κάθε Σάββατο και κάτι άλλο»,
είναι μια σπάνια ηχογράφηση.
ΥΓ . Το link που θα βρήτε το blog του κ. Νίκου Πιλάβιου
