dreams....dreams....dreams....

Ταξιδεύει η σκέψη

Ονειρεύεται το μυαλό

Αρμενίζει σε θάλασσες αρυτίδωτες

Σε τόπους που δεν υπάρχει η μέρα

Εκεί που δεν υπάρχει η νύχτα

Και μόνο ένα ουράνιο τόξο

Φωτίζει αυτόν τον κόσμο

 

Και ξάφνου

Έρχεται κάτι

Κάτι ασήμαντο, κάτι μικρό

Κάτι απρόβλεπτο, κάτι δυνατό

Χάνεται της Ίριδας το χρώμα και

Το μυαλό πλημμυρίζει φως

Κάθε γωνιά, κάθε κρυμμένη σκέψη

Με ήλιο πλημμυρίζει

Μα ξεθωριάζουνε τα όνειρα

Παλεύεις να τα δεις

Να τα κρατήσεις

Μα αυτά πετάνε μακριά

Φοβισμένα πουλιά φτερουγίζουν

 

Τα όνειρα….

Που έκανες

Πως βλέπεις με αγάπη ένα πρόσωπο

Πως βλέπεις μια ανοιχτή αγκαλιά να σε περιμένει

Να  παραδώσεις μέσα την καρδιά σου

Να δώσεις αποθέματα ψυχής που έχεις φυλαγμένα

Να αγγίξεις ένα μυαλό, μια σκέψη

Να συντονιστείς μαζί του

Να αγγίξεις ένα χέρι…..

 

Και ξάφνου

Έρχεται κάτι

Κάτι ασήμαντο, κάτι μικρό

Κάτι απρόβλεπτο, κάτι δυνατό

Φτάνει μια λεξούλα τόση δα

Φτάνει ένα λάθος , ένα λαθάκι τόσο δα

Χωρίς καμία προειδοποίηση

Και τελειώνουν όλα

Καταρρέουν

Ψάχνεις ένα στήριγμα, κάπου να ακουμπήσεις

Έναν ώμο να λερώσεις με τα δάκρυά σου

Κάποιον να ακούσει όλα όσα ανόητα έχεις να πεις

Κάποιον να σε παρηγορήσει, να σε κατηγορήσει

Κάποιον να σε αγκαλιάσει, να σε βρίσει

 

 

Και μετά?

Μετά  σε σπρώχνουν

Να κάνεις το επόμενο βήμα

Να προχωρήσεις

Και βλέπεις πια πως ….

Είναι εύκολο να γίνει τελικά

Το πρόσωπο σου λάμπει στο φως του ήλιου

Τα δάκρυα έχουν στεγνώσει

Οι σκέψεις σου είναι καθαρές

Η καρδιά σου ελεύθερη

Ότι σε πλήγωσε, ότι σε κορόιδεψε

Είναι πίσω πια

Δεν μπορεί να σε αγγίξει ξανά!

Και εσύ γελάς

Γελάς γιατί έχεις φίλους

Γελάς γιατί πλημμυρίζεις αρώματα

Γελάς γιατί είσαι όμορφη

Γελάς γιατί η ζωή στα δίνει αυτά

Και η ζωή πάει μπροστά

Η ζωή είναι όμορφη

Δεν μπορεί να την χαραμίζεις

Στα μικρά και ασήμαντα

Μπορείς να χορέψεις

Να τραγουδήσεις

Να το φωνάξεις πως…..

Η ζωή είναι όμορφη

 

Αυτά  λέει  η  Μάγισσα  Λεβίνα

Και  τα  αφιερώνει  σε  όλους  τους  φίλους  της

μαζί  με  ένα  κομματάκι  σοκολάτας

στον  καθένα απο εσάς

για  να  γλυκαθεί

για  να  γελάσει…

for all my friends

.

 είμαστε  Ζωντανοί

μπορούμε να ονειρευτούμε ξανά

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Πριν από λίγο καιρό

Διοργανώθηκε ένα διαγωνισμός για

Παραδοσιακά Παραμύθια από το

http://www.ebooks4greeks.gr/

 

Αποφάσισα να λάβω μέρος με ένα Παραμύθι

που  μου έλεγε, όταν ήμουν μικρή ο πατέρας μου.

Η καταγωγή του ήταν από την Ακαρνανία
και από εκεί προέρχεται αυτό το παραμύθι
που υπάρχει και σε άλλες παραλλαγές από όσο γνωρίζω.

Τα παραμύθια δημοσιεύτηκαν  πλέον στο διακύκτιο.

Θα τα βρείτε εδώ όλα…

http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewforum.php?f=176

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ

http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewtopic.php?f=176&t=349&sid=062b6f486c1d5864e9aca627ffa009c2

Ελπίζω να σας αρέσουν και να τα ευχαριστηθείτε .

fantasma

Όνειρο ήταν

Τ’ ανέμου φαντασία

Μονοπάτι που το περπάτησε

Με πόδια γυμνά,

Κορμί ντυμένο στο φως του ήλιου

Με μάτια κλειστά,

Χέρια απλωμένα

Να αγγίζουν το τίποτα

Να γυρεύουν το κάτι

Με κρατημένη την ανάσα

Με κλειδωμένη την καρδιά στα λόγια

Που αρώματα σκορπούσαν

Eυτυχισμένη

Από το λίγο

Από το τίποτα

Από το κάτι

Θάλασσα γαλάζια τύλιξε το γυμνό κορμί

Κύματα γλύψανε τα γυμνά τα πόδια

Απλώθηκαν τα χέρια του βυθού

 την έδεσαν

Την τράβηξαν κοντά τους

Στο πέλαγο καταμεσής στον μαύρο βράχο

Την άφησαν ναυάγιο

Με μάτια που στάζανε αίματα να βλέπει

Άλλη ήταν που χόρευε στο δικό της μονοπάτι

Άλλη έτρεχε με μάτια κλειστά

Άλλη με χέρια απλωμένα

Άλλη  τυλίχτηκε στα αρώματα

Άλλη πιάστηκε

Από το λίγο

Από το τίποτα

Από το κάτι

Κι η θάλασσα την περίμενε

Να την τυλίξει στον βυθό της

Να την δέσει , να την τραβήξει

Σειρήνα να την εγκαταλείψει

Καταμεσής του Πέλαγους

Σε μαύρο βράχο μοναχή

Να την αφήσει

Levina
 

.

breath in the moon

___ βρήκε μια κόκκινη μεταξωτή κορδέλα  στο συρτάρι
Λόγια σκόρπια , αγάπες άνισες
Σπαρμένες στην αμμουδιά σαν
Πράσινα θολά γυαλιά λειασμένα στο κύμα
___έδεσε μ΄ αυτή τα σκούρα μακριά μαλλιά
Πρόσωπο άυλο, κορμί διάφανο,
___γαλάζιο  φουστάνι φορά και με πόδια γυμνά
Βήματα ανάλαφρα, διστακτικά
___ ταξίδι κάνει μέσα σε νερά σκοτεινά
Ανταριασμένα κάτω απ το φεγγάρι
Παιχνιδιάρικο αυτό άτακτο μικρό παιδί
παίζει κρυφτό στην συννεφιά
___Αυγουστιάτικη νύχτα της πανσέληνου
Την μια σκορπίζει λευκασήμια
δάκρυα  χορεύουν στους λευκούς αφρούς
___ χορεύει κάτω απ τ ολόγιομο φεγγάρι
Την άλλη κρύβεται αυτό, πετάει σκοτάδι
___ ζηλεύει ο αγέρας, την κορδέλα της  αρπάζει
και το βήμα χάνεται, σκοντάφτει
Γονατίζει το κορμί
___ ανοιχτό το στόμα να φωνάξει δεν μπορεί
Απλωμένα τα χέρια
Στο τίποτα να στηριχτούν γυρεύουν
___ δεν ρωτάει πια το γιατί, το νοιώθει
Χέρι με χέρι
Ανάσα με ανάσα
___ μπερδεύει ο άνεμος τα μακριά μαλλιά
Και εκείνη μικρό κοχύλι
τυλίγεται στα φύκια
Γεμίζει ήχους θαλασσινούς

___ καράβι με ορθάνοιχτα πανιά που φεύγει
Ταξιδεύει στο πέλαγο η ψυχή
___ και στο κατάρτι του δεμένη κόκκινη κορδέλα που ανεμίζει

 

Αφήνεται στα κύματα
Πρόσωπο άυλο, κορμί διάφανο, άσαρκο
Ξαναγεννιέται, γελά, παίρνει ανάσα ξανά
___ ο ήχος της αστραπή και βροντή ταράζει τα νερά
Τραγούδι γίνεται, σειρήνα μάγισσα πετά μακριά

 

 

 

Θεριό της θάλασσας τρέχει να κρυφτεί
Λόγια κούφια θολά σαν κύματα σε βράχο να χτυπάνε
Η θάλασσα που την αγκάλιασε
Στην θάλασσα βυθίζεται
Τρομάζει τα ξάστερα  μάτια της να δει
Χάνεται σε σκοτεινές σπηλιές
Λάφυρο πολύτιμο στο μπράτσο του δεμένο
Κόκκινη μεταξωτή κορδέλα που πάνω της
Το δικό της όνομα έχει κεντημένο.

 

 

Αφιερωμένο  σε όλους τους blogοφίλους μου με την ελπίδα ότι το Αυγουστιάτικο Φεγγάρι θα τους φέρει αυτό που επιθυμούν.

Να είστε όλοι καλά.

Χωρίς τίτλο σήμερα, φτάνει  μόνο ένα τραγούδι.

Απ΄  τα  ακριβά μου στα πιο φθηνά

Κι απ΄ την φωλιά μου στο πουθενά...

 

Gitana

Ποτέ δεν φόρεσα μάσκα

Περαστική  μέσα από αυτόν τον φευγαλέο κόσμο

Δεν σκέφτομαι να σταματήσω

Πες μου ποιος περπατάει

Όταν μπορεί να πετάξει?

Το πεπρωμένο μου είναι να περπατώ

Οι αναμνήσεις μου είναι ένα μονοπάτι στην θάλασσα

Αυτό έχω να δώσω

Λέω αυτό που σκέφτομαι

Πάρε με όπως είμαι

Το φως είναι η τσιγγάνα καρδιά μου

Αυτή μόνο ξέρει πως θα κερδίσει ενάντια σε όλα

Μη προσπαθήσεις να με σταματήσεις

Ούτε να κυριαρχήσεις επάνω μου

Εγώ επιλέγω πώς να κάνω τα λάθη μου

Αγκάλιασε με αν έφτασα εχθές

μπορεί να σε αφήσω αύριο

Γιατί είμαι τσιγγάνα

Que soy gitana

Ακόμα μαθαίνω

Με κάθε φιλί, με κάθε ουλή

Αυτό που μπορώ να καταλάβω

Για  τόσες φορές που σκόνταψα
Είναι πώς να πέσω

Το φως είναι η τσιγγάνα καρδιά μου

Αυτή μόνο ξέρει πως θα κερδίσει ενάντια σε όλα

Μη προσπαθήσεις να με σταματήσεις

Ούτε να κυριαρχήσεις επάνω μου

Εγώ επιλέγω πώς να κάνω τα λάθη μου

Αγκάλιασε με αν έφτασα εχθές

 μπορεί να σε αφήσω αύριο

Γιατί είμαι τσιγγάνα

Que soy gitana

Πάμε και θα δεις

Πως η ζωή είναι χαρά

Είναι φυσικό να φοβάσαι

Αυτό που δεν γνωρίζεις

Πάρε με και πάμε

Η ζωή είναι χαρά

Είναι φυσικό να φοβάσαι

Αυτό που δεν γνωρίζεις

Θέλω να σε δω να πετάς

Quiero verte volar

Nunca usé un antifaz
Voy de paso por este mundo fugaz
No pretendo parar
Dime quien camina cuando se puede volar

Mi destino es andar
Mis recuerdos son una estela en el mar
Lo que tengo lo doy
Digo lo que pienso
Tómame como soy

Y va liviano
Mi corazón gitano
Que sólo entiende de latir a contramano
No intentes a amarrarme
Ni dominarme
Yo soy quien elige cómo equivocarme
Aprovéchame que si llegué ayer me puedo ir mañana
Que soy gitana
Que soy gitana

Sigo siendo aprendiz
En cada beso y con cada cicatriz
Algo pude entender
De tanto que tropiezo
Ya sé como caer

Y va liviano
Mi corazón gitano
Que sólo entiende de latir a contramano
No intentes a amarrarme
Ni dominarme
Yo soy quien elige cómo equivocarme
Aprovéchame que si llegué ayer me puedo ir mañana
Que soy gitana
Que soy gitana

Vamos y vemos
Que la vida es un goce
Es normal que le temas
A lo que no conoces

Tómame y vamos
Que la vida es un goce
Es normal que le temas
A lo que no conoces

Quiero verte volar
Quiero verte volar

Y va liviano
Mi corazón gitano
Que sólo entiende de latir a contramano
No intentes a amarrarme
Ni dominarme
Yo soy quien elige cómo equivocarme
Si vine ayer aprovecha hoy que me voy mañana
Que soy gitana

enraged blood

enraged blood

Κοίταξε ξαφνιασμένη τα χέρια της.

Δάχτυλα αρπαγμένα από το τιμόνι,

ναυαγός μέσα στο ίδιο της τ΄ αμάξι,

οι κόμποι λευκοί από το σφίξιμο,

παγωμένος ιδρώτας κυλούσε από το μέτωπο της,

τα μαλλιά της βρεγμένα,

μια διάφανη σταγόνα κύλησε στον λαιμό

στάθηκε για λίγο πάνω στην φλέβα που χτυπούσε

σε έξαλλο ρυθμό, την δρόσισε,

προχώρησε γρήγορα πιο χαμηλά και χάθηκε

ανάμεσα στα στήθη που ανεβοκατέβαιναν βίαια

σε κάθε της ανάσα.

Έσφιξε τα δόντια μέχρι που τα άκουσε να τρίζουν,

ήθελε να πονέσει, να πονέσει στ αλήθεια,

να χαράξει το δέρμα της να δει το αίμα της να τινάζεται,

να πάρει αυτός ο πόνος τον άλλον της καρδιάς.

Η μηχανή γουργούριζε απαλά σαν γατούλα,

πήγαινε στην άκρη του δρόμου,

τον ήξερε αυτόν τον δρόμο,

τόσα χρόνια τον περπατούσε,

πρώτα μια αριστερή στροφή,

μετά μια μεγαλύτερη δεξιά, μετά μια έξοδος,

μετά ακόμα μια στροφή και

ναι μετά ήταν η δική της πίστα

ίσα για εμπρός στην μεγάλη ευθεία,

εκεί που δοκίμαζε τις αντοχές της….

Σκέψεις.

Χίμηξαν με μαύρα νύχια και άρπαξαν το μυαλό της

για μια ακόμα φορά.

Θα σε πολεμήσω , σκέφτηκε, θα σε πολεμήσω διάολε!

Θα σε νικήσω…

Πάντα εκείνη νικούσε σε αυτό το παιχνίδι,

αντίπαλος ο εαυτός της και μόνο,

τι σημασία είχε ο νικητής, τι σημασία είχε ο χαμένος;

Τι είχε να χάσει;

Τα χαμένα χρόνια;

Τις χαμένες αγάπες;

Την χαμένη ζωή;

Την μοναξιά της;

Τον χαμένο εαυτό της;

Ένα δυνατό γέλιο βγήκε από τα βάθη της καρδιάς της,

γέλιο ή λυγμός, δεν ξεχώριζε, πάντως το ίδιο ακουγόταν.

Γελούσε όταν της είπε σ αγαπώ

Γελούσε όταν της είπε πως '' του τελείωσε '' !

Του τελείωσε, μα τι ήταν να του τελειώσει; Φέτα στο βαρέλι;

Αυτή όμως απλά γέλασε,

σιγά μη του έδινε το δικαίωμα να καταλάβει!

Σιγά μη τον άφηνε να την λυπηθεί…..η καημένη!!

Α σιχτίρ, πόσο σιχαινόταν αυτό το καημένη,

την έκαιγε περισσότερο από την δική του προδοσία.

Μόνο που άρχιζε πάλι το ταξίδι της,

αυτό που για χάρη του είχε σταματήσει,

αυτό που το φρενάρισε για να ακούσει τα λόγια του,

Να ακουμπήσει στα χέρια του

Να ανασάνει την ανάσα του

Να του δώσει … τι να του δώσει;

Τι είχε εκείνη να του δώσει;

Είχε ... μάτια, μυαλό, κορμί,

μια αγκαλιά τριαντάφυλλα τα φύλλα της ψυχής της,

μια αγκαλιά γεμάτη καρδιά,

τα έδωσε.

Άντε στο καλό, κομμάτια του έδωσε, ένα κομμάτι από εδώ,

ένα κομμάτι από εκεί, όπως της τα επέστρεφαν κάθε φορά,

σπασμένα.

Tα μπάλωνε, πρόσθετε και κάτι παραπάνω και τα έδινε.

Τα μπάλωσε μια, τα μπάλωσε δυο , τα μπάλωσε τρεις,

και στρίφωμα να ήταν θα χάλαγε πια με τόσο ράβε ξήλωνε….

Γέλασε με την σκέψη της.

Στρίφωμα είσαι κοριτσάκι μου, σε ξηλώνουν και το μπαλώνεις

και δωστου ξανά μανά….αϊ σιχτίρ, άντε πέτατο το ρετάλι

που το έχεις και το κοπανάς το ίδιο μια ζωή.

Μια ζωή ! μόνο μία, δική της όμως, να την ορίζει αυτή πια.

Ναι ... αυτό μπορούσε να το κάνει.

Χάιδεψε το γκάζι

Το θηρίο ξύπνησε κάτω από το λεπτό γοβάκι της

Το άκουσε να μουγκρίζει, να την προκαλεί,

να την παρακαλεί να το αφήσει ελεύθερο να χιμήξει εμπρός

Λευτέρωσε με Κυρά μου ... της φώναξε

Πάρε με λιοντάρι μου ... του απάντησε

συνεπαρμένη από τον βρυχηθμό του

Σταθερό το πόδι

Σταθερό το χέρι που σφίγγει το τιμόνι

Σταθερό το βλέμμα στην απόλυτη ευθεία

Δικός μας ο δρόμος Κυρά μου ... την παρότρυνε

Δυο φωτιές κάτω από το φεγγάρι τα μάτια του

Νύχια άρπαξαν την μαύρη άσφαλτο

Την κομμάτιαζαν , την καταβρόχθιζαν

Ελεύθερο κάλπαζε

Το εύθραυστο κορμί πολύτιμο φορτίο του

Δεν έμεινε καμία σκέψη στο κουρασμένο της μυαλό

Ένα κενό τετράδιο με άγραφες σελίδες ήταν

Περνούσαν οι σκέψεις το ίδιο γρήγορα με τον δρόμο

Αστραπές από στιγμές

Μόνο στιγμές

Σκόνταψε

Το θηρίο μούγκρισε λαβωμένο

Κυρά μου…

Μάτωσε

Ακούστηκε η κραυγή του πόνου του

Καθώς σωριαζόταν ξέπνοο στην άκρη του δρόμου

Μια φλόγα τρεμόπαιξε στα μάτια του

Έγειρε πάνωθέ του το φεγγάρι

Το αγκάλιασε τρυφερά

Του έδωσε το τελευταίο φιλί

Η φλόγα έσβησε

Χάθηκε

Σαν να μην υπήρξε ποτέ.

                                                                 Levina