Γιατί
ξημέρωσε μια μέρα ακίνητη
ακόμα
κι η ανάσα βαριά απ τα στήθη βγαίνει
κι
είναι τα πόδια βυθισμένα
σε μια χρυσαφένια
αμμουδιά
πλάι
σε μαύρα βράχια που σαν μαχαίρια
χώνονται
στην καρδιά της γης
Πύρωσε
ο ήλιος ψηλά
σ έναν χάρτινο ουρανό
που
δυο σύννεφα από μετάξι
αιχμάλωτα κρατάει
κι
είναι ματωμένο ετούτο το κορμί
βήμα το
βήμα να
ξεπλυθεί στα κύματα
μιας άγριας θάλασσας
ζητάει
Χωρίς
ανάσα αφήνεται
δίχως σκέψεις χωρίς
προορισμό
τα
βήματα σέρνει
επάνω στης γης τα βογγητά
χάνεται
το θνητό κορμί
αλλάζει μορφή
χάνεται
αφανίζεται
σ
ένα ανεμοδαρμένο πέλαγο
μια αλμυρή
σταγόνα θάλασσας
απέμεινε
απ αυτό που κάποτε
λεγότανε Γυναίκα.
levina
