Καλημέρα.....

....γιατί ταιριάζει με το σημερινό βροχερό πρωινό.........

Xορεύουμε???

Una delle piu' belle canzoni italiane!

dal mio preferito Andrea Bocelli e Laura Pausini.

Καλό Πάσχα

Μεγάλη Πέμπτη σήμερα και βάφονται τα κόκκινα αυγά,
γεμίζει το σπίτι αρώματα απο τα κουλούρια και τα τσουρέκια.....

Σήμερα στον εσπερινό διαβάζονται τα Δώδεκα Ευαγγέλια,

που περιγράφουν τα Άγια  Πάθη,

γίνεται ο Μυστικός Δείπνος και μετά το 5ο Ευαγγέλιο βγαίνει ο Εσταυρωμένος.....

ακολουθεί η ολονυχτία απο τις γυναίκες που ψέλλουν ύμνους όλο το βράδυ

και σε πολλά μέρη ετοιμάζουν και τον στολισμό του επιταφίου.

Έτσι και εγώ , σήμερα έκανα όπως το ήθελε το έθιμο τα κόκκινα τα αυγά,

τα κουλουράκια αλλά μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες των τελευταίων

 χρόνων δεν τόλμησα να επεκταθώ και στην παρασκευή τσουρεκιών.....

Τουλάχιστον έκανα μόνη μου τις λαμπάδες που θα δωρίσω

και στόλισα και το δεντράκι μου με σοκολατένια αυγά και μερικά που ζωγράφισα .....

Εύχομαι σε όλους Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση.

το κομμάτι του ονείρου

Ένα κομμάτι από Όνειρο

Φορούσε ένα απλό σκούρο πράσινο φόρεμα κάτω από την

χοντρή ζακέτα της κι είχε μαζέψει τα μαλλιά της σε ένα χαλαρό

σινιόν που την έκανε να φαίνεται τουλάχιστον δέκα χρόνια μεγαλύτερη.

Προσπαθούσε να φαίνεται χαμογελαστή αλλά οι μαύροι κύκλοι

της αϋπνίας κάτω από τα σκούρα μάτια της και το απελπισμένο

βλέμμα της φανέρωναν την αγωνία της.

Στάθηκαν για λίγες στιγμές ακίνητοι εμπρός στα σκαλιά της εισόδου.

Το παλιό κτήριο ανέδινε μια μυρωδιά μούχλας και εγκατάλειψης

μαζί με την έντονη οσμή απολυμαντικού και κάτι άλλο που δεν

μπορούσε να προσδιορίσει. Μάλλον έμοιαζε με μυρωδιά κουζίνας, μαγειρεμένου φαγητού.

Εκείνος την έπιασε το χέρι για να της δώσει κουράγιο.

Τόσο καιρό μιλούσαν γι αυτό, τόσο καιρό ήταν το μοναδικό τους

θέμα συζήτησης , τόσα χρόνια το περίμεναν, το ονειρευόντουσαν

και τώρα δεν μπορούσε να κουνήσει τα πόδια της για να ανέβει

αυτά τα λίγα μαρμάρινα σκαλιά.

Άγγιξε απαλά την κοιλιά της. Τόσο άδεια και πόσο περίμενε

όλα αυτά τα χρόνια να νοιώσει μέσα της μια νέα ζωή να γεννιέται,

ατελείωτα χρόνια να περιμένει, να υπομένει, να βασανίζεται,

να ονειρεύεται και αυτό το όνειρο να φεύγει κάθε μήνα, να

ξαναρχίζει τον επόμενο για να ξαναχαθεί και πάλι και πάλι μέχρι

που δεν της είχε απομείνει τίποτα πια.

Έπνιξε ένα λυγμό. Η ζωή της κενή, αδιάφορη όσο και αν τον

αγαπούσε, όσο και αν εκείνος προσπαθούσε να την παρηγορήσει

για την έλλειψη, για το ανολοκλήρωτο της ύπαρξης της

που εκείνη ένοιωθε, δεν της έφτανε, δεν την γέμιζε τίποτα πια.

Της είχε γίνει εμμονή ώσπου αυτό το ίδρυμα έγινε η

σωτηρία της ψυχής της.

Το Ίδρυμα και οι ατελείωτες επισκέψεις, οι συνεντεύξεις, η

αναμόχλευση κάθε πτυχής της ζωής τους κι έπρεπε να μιλά,

να λέει τα ίδια ξανά και ξανά για να μην αφήσει καμία αμφιβολία

για το πόσο έτοιμοι ήταν και οι δυο να ζήσουν αυτή την μοναδική

στιγμή. Μέχρι που τους ειδοποίησαν πως οι πόρτες άνοιξαν

γι αυτούς και πλέον η ζωή τους μπαίνει σε άλλα μονοπάτια.

Ανέβηκε με την βοήθεια του τα σκαλιά, στηρίχτηκε στο χέρι του όταν

μπήκαν στον μισοσκότεινο προθάλαμο φοβισμένη. Αν δεν ντρεπόταν

θα έκανε μεταβολή και θα έτρεχε μακριά , αλλά να πάει που?

Πάλι πίσω στο άδειο σπίτι?

Άδειο το έβλεπε και ας έμεναν δυο άνθρωποι μέσα εκείνη

και αυτός τόσα χρόνια , πόσα? πάρα πολλά, δεν μέτραγε πια,

δεν είχε νόημα, ούτε τα γενέθλια μέτραγε, ούτε τις γιορτές,

ούτε στόλιζε τα Χριστούγεννα, έτσι και αλλιώς για ποιόν να το κάνει?

Η ζωή της μόνο δουλειά, σπίτι, φαγητό, ύπνος και ξανά πάλι δουλειά

και διακοπές δέκα μέρες το καλοκαίρι κάπου σε κάποιο νησί συνήθως ,

αδιάφορο που…

Αμίλητη τον ακολουθούσε πια, στο γραφείο που τους οδήγησαν,

στην συζήτηση που έγινε, με την υπεύθυνη που τους είχε αναλάβει,

εκείνη κοιτούσε έξω από το παράθυρο αφηρημένη, δεν ήταν καν εκεί ,

δεν καταλάβαινε τι έλεγαν, δεν την ένοιαζε, μόνο περίμενε να τελειώσουν.

Είχε κουραστεί από αυτές τις ατέρμονες συζητήσεις.

Είχε συννεφιά έξω, θα έπιανε βροχή και αυτό την έκανε να θέλει

να κρύψει το πρόσωπο στα χέρια της και να ξεσπάσει σε λυγμούς,

δεν πίστευε σε τίποτα, δεν υπήρχε ελπίδα, δεν θα τελείωνε ποτέ

αυτό το μαρτύριο που είχε στην ψυχή της.

Η γυναίκα σηκώθηκε πίσω από το γραφείο της με ένα χαμόγελο

συγκατάβασης και μαζί της σηκώθηκε και εκείνος.

Την άγγιξε ελαφρά στον ώμο '' πάμε '' της είπε και τους

ακολούθησε με αυτόματα βήματα στον μακρύ διάδρομο που

τον φώτιζαν λάμπες νέον, με ένα ψυχρό λευκό χρώμα που

θάμπωνε τα μάτια.

Τα τακούνια της αντηχούσαν ρυθμικά σε κάθε βήμα της.

Ήταν και ο μόνος ήχος που ακουγόταν.

Καθώς πλησίαζαν στην μεγάλη δίφυλλη πόρτα ακούστηκαν

από μέσα φωνές, παιδικές φωνές και κάπου ένα κλάμα μωρού.

Οι αισθήσεις της ζωντάνεψαν, η ακοή της έπιασε κάθε ήχο.

Η πόρτα άνοιξε αθόρυβα, μπήκε μέσα, οι ίδιες λάμπες νέον κι εδώ

έριχναν το έντονο φως τους επάνω σε λευκά παιδικά κρεβατάκια.

Πρέπει να ήταν τουλάχιστον δώδεκα από αυτά, στοιχισμένα

με ακρίβεια μέσα στο μεγάλο δωμάτιο.

Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα, τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν

ανεξέλεγκτα και φρόντισε να τα κρύψει στις τσέπες της ζακέτας της

για να μη φαίνονται. Σε κάθε κούνια κι ένα μωρό, άλλα λίγο μικρότερα, άλλα λίγο μεγαλύτερα , πάντως όλα γύρω στον πρώτο χρόνο της ζωής τους.

Η γυναίκα τους οδήγησε σε μια κούνια δίπλα σε ένα παράθυρο

και την ακολούθησε πάντα αμίλητη , κενή. Ένα ένα στρουμπουλό

μωρό κοιμόταν μακάρια κάτω από μια γαλάζια κουβερτούλα.

Τα ξανθά μαλλάκια του γυάλιζαν σαν λιωμένο χρυσάφι επάνω

στο λευκό σεντονάκι του. Εκείνος έσκυψε πάνω από την κούνια.

Ήταν συγκινημένος, τον ένοιωσε που ρουθούνιζε για να το κρύψει,

αλλά τον ήξερε καλά πια.

Ήταν και εκείνη έτοιμη να αγγίξει το μικρό θαύμα, όμως κάτι άλλο

ένοιωθε, μια έκτη αίσθηση που την εμπόδιζε να το κάνει.

Μια φωνή βουιζε στο μυαλό της.

'' Κοίτα με '' σάστισε

'' Κοίτα με '' στάθηκε ακίνητη

'' κοίτα με '' γύρισε αργά τα μάτια και σάρωσε όλη την αίθουσα.

Την είδε εκεί στην γωνία. Καθόταν με την πλάτη στην άκρη της

κούνιας και ήταν τόσο μικροσκοπική, τόσο αδύνατη που σχεδόν

έμοιαζε αόρατη.

Μόνο δυο τεράστια καστανά σκούρα μάτια ξεχώριζαν επάνω στο

κατάλευκο μαργαριταρένιο προσωπάκι που την κοιτούσαν σοβαρά.

Το στομάχι της δέθηκε κόμπος, η καρδιά της έχασε ένα χτύπο της .

Πλησίασε σαν υπνωτισμένη την κούνια της σα να την τραβούσε ένα

αόρατο σκοινί χωρίς να πάρει τα μάτια της από τα μάτια του παιδιού

ενώ άκουσε πίσω της την φωνή του.

'' Που πας? ''

Δεν στάθηκε, ούτε γύρισε να τον κοιτάξει.

'' στο παιδί μου '' του απάντησε και τον ένοιωσε δίπλα της όταν

στάθηκε πάνω από την κούνια.

Άπλωσε τα χέρια και έπιασε το μικρό βάρος, τόσο ανάλαφρο ,

σαν πούπουλο, ταίριαζε στην αγκαλιά της σα να ήταν αυτή η θέση του,

σα να ήταν το κομμάτι του παζλ που έλειπε.

Βυθίστηκε στις σκούρες λίμνες των ματιών της, άγγιξε τα λεπτά

χεράκια, χάιδεψε τα απαλά μαλλάκια της , μύρισε την μυρωδιά της,

μια γλυκιά μωρουδίστικη μυρωδιά που την ήξερε, την είχε στην

μνήμη της από παλιά,από τότε που ονειρευόταν να φτάσει η στιγμή

που θα έκλεινε στην αγκαλιά της το δικό της παιδί, το παιδί της!

Είχε βρει τον προορισμό της.

Έξω από το παράθυρο η βροχή είχε αρχίσει ξανά πιο δυνατά,

ακουγόταν το ρυθμικό της χτύπημα πάνω στα τζάμια.

Γύρισε και τον κοίταξε και εκείνος ξαφνιάστηκε από το πόσο έλαμπαν

τα μάτια της. Είχε ξεχάσει πόσο όμορφη ήταν, κρατούσε σφιχτά

στα χέρια της το παιδί και ξεχείλιζε φως, ξεχείλιζε από ευτυχία,

γελούσε και το πρόσωπό της ήταν όλο ένας ήλιος μέσα στο δωμάτιο,

το δέρμα της έλαμπε σα να είχε επάνω του εκατομμύρια μικρά

διαμάντια, τα μαλλιά της ήταν πια ελεύθερα στους ώμους της

και μοσχοβολούσαν άνοιξη.

'' Το παιδί μου , την άκουσε να ψιθυρίζει και μετά πιο δυνατά,

το παιδί μας. ''

Άφησε τα δάκρυά του να κυλήσουν χωρίς ντροπή, η ευτυχία της ,

η ζωή του, έπρεπε πια να μάθει να μη σκέφτεται το Εγώ κι Εσύ,

αλλά το ''Εμείς''

                                                        Levina

Λίγα Λουλούδια

Και μια ευχή..........Να έχετε ένα Καλό Σαββατοκύριακο !!

χρώματα νερού......διαφάνεια επάνω σε χαρτί

Με Μούσα Την Ελλάδα

Δανείζομαι τον τίτλο από την εφημερίδα τα ΝΕΑ για να αναφέρω μια θαυμάσια έκθεση που στήθηκε στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης ( Ν. Δούκα 4, κοντά στην στάση του Μετρό ΄΄ Ευαγγελισμός ΄΄ ) με θέμα την Ελλάδα .

17 καταξιωμένοι καλλιτέχνες στο διεθνές στερέωμα που αγάπησαν, έζησαν και δημιούργησαν στην Ελλάδα , Γιάννης Κουνέλλης, Λίντα Μπέγκλις, Ιάνης Ξενάκης, Χέλμουτ Μίντεντορφ,  Ετέλ Αντάν, Μπρις Μάρντεν …..κ.α……

 εκθέτουν έργα τους στην έκθεση << The Last Grand Tour – Σύγχρονοι περιηγητές στην Ελλάδα >>.

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 10/10.

Ακόμα μια σημαντική έκθεση με έργα του Γιάννη Μόραλη (1916-2009 )

που υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους Καλλιτέχνες του 20^ου αιώνα,  γίνεται τώρα στο Μουσείο Μπενάκη, με Αρχιτεκτονικές του Συνθέσεις, Ακουαρέλες, Λάδια, Μακέτες και Κεραμικά

και θα διαρκέσει μέχρι τις 30 Απριλίου.

Και άφησα για το τέλος την έκθεση που διοργανώνεται προς Τιμή του Ιωάννη Αλταμούρα, στο Νέο Πολιτιστικό Κέντρο του Μουσείου Μπενάκη στην οδό Πειραιώς 138.

Άγνωστος στο πλατύ κοινό  αυτός ο μεγάλος θαλασσογράφος, ήταν γιος της  Ελένης Μπούκουρα-Αλταμούρα, της μοναδικής Ελληνίδας ζωγράφου που το 1948 έφτασε στην Ιταλία συνοδευόμενη μάλιστα από τον πατέρα της, ντυμένη άντρας για να σπουδάσει ζωγραφική. Μπήκε στην Καλλιτεχνική Ακαδημία της Ρώμης και εκεί γνώρισε τον Σιβέριο Φραντζέσκο Αλταμούρα και έκαναν τρία παιδιά. Το μικρότερο το παίρνει ο πατέρας του και η Ελένη με τον Ιωάννη και την Σοφία επιστρέφει στην Ελλάδα, όπου η κόρη της πεθαίνει σε ηλικία 18 χρονών από φυματίωση.

Ο Ιωάννης μελετά αρχικά με την μητέρα του και κατόπιν κοντά στον Νικηφόρο Λύτρα και συνεχίζει με υποτροφία τις σπουδές του επάνω στην ζωγραφική στην Κοπεγχάγη.

Εκεί ζωγραφίζει το περίφημο Λιμάνι της Κοπεγχάγης και πολλές άλλες θαλασσογραφίες αλλά γυρίζει άρρωστος στην Ελλάδα και πεθαίνει στην ηλικία των 26 χρόνων έχοντας δώσει ένα μεγάλο και  σημαντικό έργο.

Η έκθεση των έργων του θα διαρκέσει μέχρι τις 22 Μαΐου.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΡΧΙΖΕΙ

Καμιά φορά σκέφτομαι.....

Ξεκινάς με τόσο ενθουσιασμό να κάνεις έναν πίνακα,

ένα μικρό έργο δικό σου,

 αν θα αρέσει τελικά ή όχι δεν έχει σημασία, αφού οι γνώμες γενικά

 διίστανται για τα πάντα, πολύ περισσότερο για τον τρόπο απόδοσης

ενός ζωγραφικού θέματος.

Ξεκινάς και είναι σα να θέλεις να ανέβεις σε ένα ψηλό βουνό.

 Κάνεις τα πρώτα βήματα μέσα στην τρελή χαρά, παίρνεις το μολύβι

και σχεδιάζεις το θέμα, αρπάζεις τα χρώματα

και τα απλώνεις στην παλέτα σου,

ετοιμάζεις τα πινέλα σου και αν υπάρχει μια φωτογραφία

που θέλεις ντε και καλά να ακολουθήσεις έχει καλώς!

Αν όμως το θέμα ναι μεν σε εμπνέει, αλλά εσύ θέλεις

να το φτιάξεις στα μέτρα σου,

να το αποτυπώσεις στον καμβά όπως το βλέπουν

 τα μάτια της ψυχής σου

και όχι όπως το είδε ο φωτογραφικός φακός….

τότε το επόμενο βήμα δεν θα είναι σε γνωστό μονοπάτι….

Τότε έχεις βγει από τον δρόμο και προχωράς ανάμεσα σε πέτρες

 και αγκάθια, ανεβαίνεις  όλο και πιο ψηλά αλλά δεν ξέρεις πια

τι είναι αυτό που οδηγεί το χέρι σου να βουτά το πινέλο

βαθιά στο χρώμα και να αφήνει ξεκάθαρα αυλάκια που απεικονίζουν

μια εικόνα  που όσο τη βλέπεις την αγαπάς όλο και περισσότερο

 γιατί είναι κάτι δικό σου, γιατί είναι κάτι που δεν το έχει δει κανένας

όπως το είδες εσύ.

Κάπου θα σκαλώσεις, θα  μείνεις μετέωρη στο κενό………..

ποιό θα ναι το επόμενο βήμα?

Τα δεύτερα ‘’μάτια’’ δεν βλέπουν, η σκέψη έχει παραλύσει

 και απομένεις να κοιτάς με βλέμμα θολό μια σκιά στον μουσαμά

και να μη ξέρεις  τι πρέπει να κάνεις για να νοιώσεις

την ικανοποίηση να πλημμυρίζει την ψυχή σου !!

 περνά μια μέρα, δυο , τρεις και εσύ ακόμα το βλέπεις

να στέκεται εκεί στην άκρη παραμελημένο και δεν ξέρεις

αν θέλεις να το ρίξεις στο τζάκι για προσάναμμα,

να το περάσεις ένα χέρι στούκο βενετσιάνο να κάνει και το εφέ του

και μετά να ζωγραφίσεις την παλιά πεπατημένη, φωτοαντιγραφή

ή να το πετάξεις για τιμωρία του που σε παιδεύει στην σκοτεινή αποθήκη .

Διαλέγω το τρίτο σαν πιο ανώδυνη λύση.

Και κάπου εκεί μετά από λίγες μέρες, περπατάς στον δρόμο

και θυμάσαι το μισοτελειωμένο δημιούργημα σου και είναι

σα να σε χτύπησε μπαλτάς στο κεφάλι……

Μα αφού τα ξέρεις τα επόμενα βήματα, τα έχεις βαθιά στην ψυχή σου,

εσένα περιμένουν και νάτο πάλι στο καβαλέτο σου και πλέον

μπορείς να το αποτελειώσεις με κλειστά μάτια…………….

εδώ μια πινελιά, ακόμα μια και ξανά αυτή η μικρή σκιά στο πόδι

που χαλάει όλη την γάμπα, λίγο ακόμα χρώμα στους ώμους

και στα μαλλιά που βγαίνουν σα να τα πήρε ο άνεμος απο

τα  άγαρμπα χέρια σου και λίγο ακόμα φως στους ώμους

που έχουν χαθεί στο βάθος του καμβά και κρύβονται και δεν θέλουν

 να σου κάνουν το χατίρι να βγουν και να ξεχωρίσουν...... 

βάζεις  την πινελιά σου και ωωωπ………αυτό είναι!!!

σχεδόν τα καταφέραμε.

Πάντα '' σχεδόν '' γιατί ποτέ  δεν θα μείνεις τελικά ικανοποιημένη,

όσο και αν σου πουν ότι αυτό που βλέπουν αρέσει ή όχι,

εσύ γνωρίζεις τις ατέλειές του , γιατί είναι το δικό σου παιδί

και όσο και αν προσπαθήσεις ξανά να τις διορθώσεις

θα το ψάξεις εσύ και θα βρεις καινούργιες!!

Οι πρώτες παπαρούνες στο πρανές ενός χωματόδρομου που οδηγεί στην λίμνη.

Να έχετε μια Καλή Εβδομάδα.