Αναπάντητη κλήση

« απουσιάζω , αφήστε μου το μήνυμά σας

και θα επικοινωνήσω μαζί σας το συντομότερο »

Ούτε κι αυτή την φορά απάντησε στην κλήση του, όμως εκείνος

ακόμα ελπίζει αν και δεν ξέρει πια  σε τι μπορεί να ελπίζει …

ίσως να ακούσει τον ήχο της φωνής της έστω και στον τηλεφωνητή.

Γι αυτό κατεβάζει το ακουστικό  στην συσκευή και αμέσως μετά

το σηκώνει και καλεί ξανά τον αριθμό να ακούσει το ίδιο

ηχογραφημένο μήνυμα  για εικοστή φορά, τις μετράει

όπως μετράει τις μέρες και τις ώρες που είναι μακριά του.

Δυο μήνες, εξήντα μέρες, χίλιες τετρακόσιες σαράντα ώρες…

χίλιες τετρακόσιες σαράντα μία … χωρίς τα χέρια του να μπορούν

να αγκαλιάσουν το κορμί της, δίχως να μπορεί να αντικρίζει

την μορφή της όταν γυρίζει από την δουλειά του τα απογεύματα ,

δίχως εκείνη να είναι στο πλάι του όταν ξαπλώνει και προσποιείται

πως την έχει κοντά του .

Βυθίζει το πρόσωπο του μέσα στο μαξιλάρι της που κρατά ακόμα

το άρωμά της κοιμάται με την μυρωδιά της να  τον πλημμυρίζει

και το πρωί που ξυπνά  πριν ανοίξει τα μάτια του της ψιθυρίζει Καλημέρα

μετά  … τον πνίγουν τα άδεια δωμάτια , η μοναξιά .

Κι όμως πριν λίγο καιρό  του έλεγε σ΄ αγαπώ, τον έκλεινε στην αγκαλιά της

κι εκείνος γελούσε  ευτυχισμένος και μετά τον ρωτούσε … μ΄ αγαπάς ?

Ήταν δική του,

του το είχε υποσχεθεί πως θα έμενε στο πλάι του για πάντα …

το κορμί , το μυαλό , η καρδιά της ήταν δικά του κι εκείνος

έπαιζε σαν μικρό παιδί μαζί τους !

Με το βελούδινο κορμί που τον δεχόταν στα ζεστά του βάθη

Με το μυαλό που ήταν αφοσιωμένο στην σκέψη του

Με την καρδιά που ο κάθε χτύπος ήταν μια μελωδία για εκείνον

Εκείνη έφυγε … έτσι ξαφνικά ή μάλλον όχι , δεν ήταν ξαφνικά!

Του το είχε πει πως δεν άντεχε άλλο την σιωπή του, ήθελε

να της μιλήσει για το πώς νοιώθει , μόνο αυτό του ζητούσε …

μια μικρή λέξη, ένα τόσο δα  σ΄ αγαπώ!

Ποτέ δεν της το είχε πει κι ας ήταν εκείνη ολόκληρη η ζωή του

και τώρα θα μπορούσε να της λέει χιλιάδες σ΄ αγαπώ

Να ξυπνά στο ίδιο μαξιλάρι μαζί της κι αντί για Καλημέρα να της λέει σ΄ αγαπώ

Να πίνουν τον καφέ τους κι αυτός να της ψιθυρίζει σ΄ αγαπώ

Να  περπατάνε στους δρόμους αγκαλιά και να της λέει σ΄ αγαπώ

Να  τρώνε στο ίδιο τραπέζι και να της λέει σ΄ αγαπώ

Ξημερώνει κι ακόμα με παγωμένα δάχτυλα και μουδιασμένες σκέψεις

προσπαθεί να σχηματίσει τον αριθμό.

Ακόμα μια φορά να ακούσει την λατρεμένη φωνή.

Ένα καινούργιο μήνυμα ακούγεται .

« ο αριθμός που καλείται δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή »

                                                                                                                        Levina

στο τσιγαρόχαρτο

Τέρμα Εδώ.

Εμπάτε.

Ποταμός Αχέρων….. Α. Εμπειρίκος


painting Adams Brenoch

Ο Χαμένος Χτύπος Του Χρόνου

Όλα όσα καταφύγιο βρίσκουν μέσα μου
στα σκοτάδια της ψυχής μου ξαποσταίνουν
σιωπηλά σ άδειο δωμάτιο με βάζουν για να κοιμηθώ
ξυπνάνε τους άγνωστους εφιάλτες μου
στις μνήμες μου με παγιδεύουν
κόβουν τα πόδια μου δένουν τα χέρια μου
τις άγκυρες του μυαλού μου σπάνε
σ ένα βαθύ ουρανό οι σκιές μου φεύγουν
ένα κομμάτι πάγου είναι η καρδιά μου
στάχτες είναι τ απομεινάρια του εαυτού μου
νύχτα γίνομαι ομίχλη αόρατη
οι αναμνήσεις της αγάπης πετάνε μακριά

Ο χαμένος χτύπος του χρόνου

μιλούσε για αγάπη που είσαι;

Μέσα στο σκοτάδι όταν χαθείς

εκείνο θα σου πει

πως δεν είναι εύκολο να ζεις

Χωρίς να βρίσκω τις πληγές μου αιμορραγώ
ουρλιάζω για ένα πόνο ανύπαρκτο
το δέρμα μου ελευθερώνω όλα τώρα ξεκινάνε
από του εαυτού μου τον εφιάλτη
τίποτα δεν απομένει να γνωρίσω
στην αγωνία μου όλα τα διαγράφω
με τυλίγουν αλυσίδες στην νύχτα με κρατάνε
την σκέψη της φυγής μόνη μου ξεγράφω
τα φτερά μου έχουν ουλές
από τα φωνές δεν θέλω να πετάξω μακριά
από το ψίθυρο που υπάρχει στο σκοτάδι
επαναλαμβάνεται μέσα στα αυτιά μου
περιστρέφεται γύρω μου η φωνή με προστατεύει
μ αγκαλιάζει με φιλάει ξανά
κι αυτή η μονότονη ηχώ μοιάζει να είσαι εσύ

Μέσα στη σκοτάδι όταν χαθείς

εκείνο θα σου πει

πως δεν είναι εύκολο να ζεις

Οι εφιάλτες του μυαλού μου
με παραμονεύουν με υπονομεύουν
καταχθόνια πλάσματα με κυριεύουν
με νύχια μυτερά σκαλίζουν στο σώμα μου
μηνύματα σκοτάδια πώς να σε ανακαλύψω
στα χρώματα ενός σκοτεινού ουρανού
πώς να σε ξεχωρίσω στον δεύτερο εαυτό μου
στις παλιές μέρες που τέλειωσαν να ξαναγυρίσω
στο πόνο που σου έδωσα
στον θυμό που κυριεύει τα όνειρά μου
όταν αγκάλιασες το σπασμένο Εγώ μου
από τις μνήμες θέλω να κρυφτώ
στο βράδυ στην ηχώ των ουρλιαχτών μου
τώρα θέλω να ξεφύγω εδώ που παγιδεύτηκα
στην άλλη μεριά του μυαλού μου πεταμένη
στις φριχτές μου αναμνήσεις είσαι απέναντι
χωρίς να γνωρίζω τίποτα χθες σήμερα αύριο χαμένη
να λέω ακόμα σε κρατώ Σώσε με
η φωνή ψιθυρίζει Σ αγαπώ
Μη πας μακριά στο σκοτάδι δεν μπορώ τίποτα να δω
τα δάκρυα μου απέτυχαν να διώξουν την ομίχλη
δεν ξεφεύγω στα χρώματα ενός νυχτερινού ουρανού
ανύπαρκτη γίνομαι ξανά στην αόρατη την φυλακή μου

Ο χαμένος χτύπος του χρόνου

μιλούσε για αγάπη δεν υπάρχει πια

Μέσα στο σκοτάδι όταν χαθείς

εκείνο θα σου πει

πως δεν είναι εύκολο να ζεις

                                                                                 
                                                                                                            Levina

                                       
           
                                                           
Art Fotographer Lora Dimoglou - Fashion Designer
Lora Dimoglou

ένα αεράκι μια στιγμή

Σε είδα στην άκρη των ματιών

στο πέρασμα του χρόνου

τ ανάλαφρο αεράκι που σ άγγιξε

σαν χάδι ακούμπησε στο πρόσωπό μου

Σκόρπισε ο ήλιος ετούτη την στιγμή

επάνω στα μαλλιά σου κύλισε

κι ένα χαμόγελο φώλιασε

στα βάθη της ψυχής μου

ετούτη την στιγμή

για μια στιγμή

Έχασε η καρδιά τον χτύπο της

τ αεράκι ετούτο ανάλαφρα σαν μου φερε

την γεύση της ανάσας σου

μετέωρος έμεινε ο χρόνος

ετούτη την στιγμή

για μια στιγμή

χάθηκα

στ αεράκι ετούτο αφανίστηκα

κάποτε πίστεψα πως υπήρχα

μα τώρα δεν υπάρχω πια

Ο Χρόνος με προσπέρασε

μαζί με τ άρωμά σου χάθηκε

τόσο λίγο σ άγγιξα

όσο κρατά το πέρασμα τ αέρα

σαν αγκαλιά που χάθηκε

σαν δάκρυα π αρνήθηκαν

σταλαγματιές να γίνουν

Σ άγγιξα και χαμογέλασα στο αύριο

έζησα για μια στιγμή

μόλις τώρα

μόλις πριν ένα χτύπημα του χρόνου

κι αυτό μου είναι αρκετό

                                          Levina

Art Photographer Lora Dimoglou 

YG. το μεγαλείο των αισθήσεων μέσα

       στο ανάλαφρο φύσημα τ ανέμου
Λόγια εμπνευσμένα από Ινδική Ταινία.

You Are Not Powerless

Δανεικά τα ρούχα που κατάσαρκα φοράνε

υφασμένα απ του παρελθόντος τα ξεράσματα

που δίχως τέλος προσκυνάνε

Σάπια τα όνειρα βυζαίνουνε πεινασμένες μανάδες

κάτω στα υπόγεια που βγάζουν αποφορά μούχλας

και χλωρίνης σε τελειωμένες διαδρομές

Λάσπη απόγνωση μάτια νεκρά

βροχή που ξεπλένει σκουπίδια απ τα χαντάκια

στους υπονόμους καταλήγουν συνθήματα

Εμβατήρια αγωνιστές και ρουφιάνοι

να χωρίζουν στα απόβλητα της γέννας τους το σπέρμα

τον τετραγωνισμό του κύκλου που πετύχανε

ακόμα δεν μπορούν να το χωνέψουν

Οικοπεδάκια της δεκάρας όλη η γη

συρματοπλέγματα χώματα που αντί για στάρια

σκελετούς γεννάνε πληρωμένους φαντάρους

που γερά κουμαντάρουν της κόλασης τις πύλες

Μοναδική παρηγοριά οι εγχώριες μαϊμούδες

ακόμα στις επάλξεις στέκουν με ακμαίο ηθικό

μοιράζουν στο πλήθος παντεσπάνι από χαρτί

παλαμοκροτούν ζητωκραυγάζουν σκέτο κράζουν

Δεν υπάρχει προορισμός φυλάξου

φεϊγβολάν ταΐζουν το μυαλό σου κρύψου

για τους ελεύθερους γη δεν υπάρχει
Στοχάσου
μια ανάσα αν σ έχει μείνει

ζωή στον θάνατο που σου τάζουν γίνε

                                             Levina

Art Foto...

Christian Hopkins photographer

Εγκατάλειψη

Ίσταμαι με την ανάσα των νερών
περήφανη κι αλύγιστη
στα μάτια μου το απέραντο ζωγραφίζω
με χρώμα από γυαλί σπασμένο τα χείλη μου βάφω
κι είναι γυμνές οι επιθυμίες μου
σε βράχο καταμεσής της θάλασσας γαντζωμένες

τις χαϊδεύουν οι αγέρηδες
στεφάνια από κοράλλια τις στολίζουν
κι εγώ τις φτερούγες μου έκρυψα στ άγριο κύμα
όταν χανόσουν φοβισμένος στ Αρχιπέλαγος
αναριγώντας σε ήχους φωνής απόμακρης

Όλα φαίνονται σωστά
ενδίδω
μα οι πιθανότητες ζωής ανύπαρκτες

Αθανασία της ψυχής ένα φιλί
γι αυτό ταπεινά παρακαλώ
κι ίσως αυτό να φτάνει

Μα να 
βρίσκομαι να αιμορραγώ
εγκαταλειμμένη σε χώρα φαντασμάτων
ικέτιδα αντίκρυ σε βάρβαρης πόλης τις σκιές
κάτοικος ανίερης επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας
κι εσύ άξαφνα ψηλαφητά το χέρι μου κρατάς
ψηλά με στέλνεις με τραβάς με κρύβεις 
στου ήλιου το καμίνι μου φωνάζεις ''χτύπα''
κι εγώ παλεύω το ''σ αγαπώ '' να πω
στο αύριο να ορκίζομαι κι αυτό όμως ακόμα να μη φτάνει

Δεν έχω περηφάνια λύγισα
αβάσταχτο βάρος μου έγινε η σιωπή

                                                                                  Levina

Από την συλλογή << Μονόλογοι Ενός Ολογράμματος >>



Photographer  Lora Dimoglou
Model   Kirsten Ciel Lauder

Κλειστά Δωμάτια

Έφτασε η ώρα που στέκεσαι ακροπατώντας

έξω από τις κλειστές πόρτες

αφουγκράζεσαι κρατώντας την ανάσα σου

με το αυτί κολλημένο στο κρύο ξύλο

μήπως κι ακούσεις κάποια ανεπαίσθητη πνοή

να βγαίνει μέσα από την καρδιά των κλειστών δωματίων

πυκνό το σκοτάδι

μια χαραμάδα στο χαλασμένο παντζούρι

αφήνει λίγο παγωμένο γκρίζο

ένα σπαθί από σκονισμένο ατσάλι

χαράζει τους λυγμούς που έχεις

καλά φυλαγμένους στο μικρό τσεπάκι

που είναι ραμμένο στο μέρος της καρδιάς.

Άδειασε η φωλιά των μικρών πουλιών

κι απέμεινε ένα άρωμα μοναξιάς τόσο απτό

που αν απλώσεις τα χέρια μπορείς να το αγγίξεις

αλλά δεν τολμάς να το κάνεις

είναι η παραδοχή που σ εμποδίζει

πως πικρή μπουκιά έγινε ο χρόνος

και δεν θέλεις αυτό να το γευτείς

Απολογισμοί Αναθεωρήσεις Μετάνοια

σκαρφίζεσαι δρομάκια πίσω απ τα αδιέξοδα

σκαρφίζεσαι καινούργιες ανάσες κι αρώματα

μήπως και πάρει χτύπο η καρδιά του δράκου

που κοιμάται πίσω από τους τοίχους

Κρατάω την σιωπή μου

λέω στο αίμα μου να σωπάσει το τραγούδι του

Ένα γέλιο ακούω παιδικό που δεν αναγνωρίζω

ένα παιχνίδι ένα βιβλίο μια εικόνα

ψάχνω σε παρελθόντα χρόνο

τους ήχους αυτούς να βρω και χάνομαι

Κλεισμένα μυστικά πίσω από σφραγισμένες πόρτες

το παρελθόν χαμένο κι ένα περιπλανώμενο μέλλον

που έρχεται ορμητικά να σπάσει τα γυάλινα νερά μου

να σπάσει τους καθρέφτες μου

που μετράω την αντανάκλαση μου

Ένα παιχνίδι ένα καρουζέλ γεμάτο γέλια δάκρυα τραγούδια

ορίζει μια ζωή δίχως αρχή και δίχως τίτλους τέλους.

ακόμα.

Η έλλειψη χρόνου με υποχρεώνει να κρατήσω κλειστά τα σχόλια. 

 Σας ευχαριστώ. 

                                                                Levina