παρα-παραμύθια...

Μια φορά και ένα καιρό

Έψαχνα να βρω ένα παραμύθι

Που να μιλάει για την αλήθεια

Για τον έρωτα, για την αγάπη

Όλα τα παραμύθια τελικά

γι αυτά μιλούσαν

μα πάντα είχαν και ένα δράκο

μια κακιά μάγισσα , μια μητριά

Είχαν έναν κακό βασιλιά

ή δυο άσπλαχνες αδελφές

Αναρωτιόμουν πως επιζούσε

Η αγάπη μέσα σε τόσο πόλεμο

που της έκαναν τα τέρατα

Πως τα κατάφερνε η πριγκίπισσα

...ξέφευγε από τις κακοτοπιές

Και συναντούσε τον πρίγκιπα της

Αναρωτιόμουν σαν παιδί πως

το λαμπερό αυτό ζευγάρι

έστηνε το ζαχαρωμένο σπιτικό του

στον λόφο επάνω !

Τριγύρω δάση και βουνά

κι  από κάτω στην καταπράσινη πλαγιά

Πουλιά και αγρίμια γελαστά και πιο πέρα

Ευτυχισμένοι χωρικοί  να χαιρετούν

Για την αγάπη  ΄΄ ζήτω ΄΄ να φωνάζουν.

Μια φορά και ένα καιρό

Την πριγκίπισσα παρίστανα και εγώ

Έγινα η κοιμωμένη , η σταχτοπούτα,

έγινα η χιονάτη και μετά η Ραπουνζέλ

Περίμενα τον πρίγκιπα να έρθει

Έλεγα …

Δεν μπορεί κάποιο φιλί θα με ξυπνήσει

Κάποιο χέρι θα με τραβήξει από τις στάχτες

Ο βασιλιάς μου θα  με σώσει από το μήλο

Δεν θα αφήσει να μου κόψουν τα χρυσά μου μαλλιά

Τα χρόνια περάσαν και  

απόμεινα να κοιμάμαι δίπλα στο τζάκι

μασουλώντας πικρά μήλα και με

ανακατωμένα  τα μακριά μου τα μαλλιά

Μια φορά και ένα καιρό

Πίστευα στις ζαχαρωμένες πολιτείες

Στα κέικ πασπαλισμένα με άχνη και

στην κορφή να στέκονται  ευτυχισμένοι

Ο  πρίγκιπας και η μικρή πριγκίπισσα

αμέριμνα χαμογελώντας να παραμένουν

αρυτίδωτοι  μέσα στον χρόνο

Στο σήμερα το είδα το τέρας

Να μου χαμογελά ειρωνικά

Την μάγισσα λαχταριστά μήλα να μου δίνει

Δηλητήριο μαύρο να στάζουν στον λαιμό μου

Τα μακριά  ολοζώντανα μαλλιά μου

Σκουριασμένο ψαλίδι τα πετσόκοψε

Τέρατα και Δράκοι  ζούνε

Μια φορά και ένα καιρό

Πίστευα στα παραμύθια

Ακόμα τα πιστεύω

Μόνο που ……

τα πιστεύω

Κάπως αλλιώς.

Levina

άηχα λόγια

Οι μέρες που τελειώνουν στα κόκκινα σύννεφα

κουρνιαχτός που σηκώνει το βύθισμα του ήλιου

Εκεί που σκοτάδι κάνει την αρχή

Όταν  τα δάκρυα κυλάνε  από φοβισμένα μάτια

αλάτι  στις ανοιχτές πληγές  της σάρκας

γελαστός παλιάτσος που ξεγελά τον φόβο

Εγώ

Εκεί που το ξημέρωμα φτάνει  θλιβερό

και στεγνώνει το πρόσωπο μου

Καθώς ανάβω το πρώτο φως της μέρας

μαζεύω δεκάρες σκόρπιες από το κρύο πάτωμα

η πληρωμή μου για την παράσταση που έδωσα

τις ώρες της προσμονής

Με πόδια  λυγισμένα

Πονεμένη σάρκα

Σέρνομαι στο τσαλακωμένο μου κρεββάτι να κρυφτώ

Εγώ

Σε λάθος χρόνο….

Απέτυχα να λέω στον εαυτό μου

απέτυχα να δω τον ουρανό

Έχει χρώμα το δηλητήριο?

Κυκλοφορεί αργά γύρω μου σαν σύννεφο

Το βλέπω, το αγγίζω, το μυρίζομαι

είναι ο κισσός που τυλίγεται  επίμονα επάνω μου

βγάζει καινούργιες ρίζες γύρω από τα πλευρά μου

ανοίγει τους πόρους στο δέρμα μου

αγκιστρώνεται  στις φλέβες των χεριών μου

παίρνει ζωή από την ζωή μου

Σε  λάθος ζωή….

Μια μουντζούρα οι λέξεις επάνω στο χαρτί

Σταλαγματιές από μαύρο μελάνι

αργά κατρακυλάνε

στα χείλη φτάνουν , φράγμα τα σφιγμένα δόντια

για να μη τις ξεστομίσουν και μια

Καταιγίδα από την ψυχή ορμητική ξεχύνεται

σαρώνει , ξεσκίζει το σφραγισμένο στόμα

                                                 Levina

Αναμονή

Είναι ο μονότονος ήχος του ρολογιού μέσα στην ησυχία της νύχτας 

που  δεν με αφήνει να κοιμηθώ.

Είναι  που περιμένω να με θυμηθείς, να με πάρεις τηλέφωνο

και  κάθε λίγα λεπτά κοιτάω την οθόνη του κινητού

Είναι αυτό το πηχτό σκοτάδι που μοιάζει … δεν ξέρω με τι μοιάζει,

Μάλλον σαν ένα τεράστιο βαρέλι γεμάτο  βρώμικο λάδι  

και εγώ είμαι μέσα 

μια  μαριονέτα που κρέμεται από τις κλωστές της

Με νωθρές κινήσεις  αργοσαλεύω
δεν νοιώθω το κορμί μου δεν έχω χέρια , πόδια

Βρεγμένη,  παγωμένη,  να πάρω ανάσα  προσπαθώ

και  γεμίζουν τα  ρουθούνια μου από το παχύρευστο υγρό

Ανοίγω το στόμα να φωνάξω , 

γεμίζει ο λαιμός μου  βρώμικο πολτό  

και όμως

Ζω

Δεν ξέρω  που είναι το πάνω και που το κάτω

δεν ξέρω  πόσο θα με κρατήσουν τα σκοινιά μου

Δεν πνίγομαι  

δεν βυθίζομαι  

δεν παλεύω καν να βγω

Απλά

Ζω

Κοιτάω  για μια ακόμα φορά τους φωτεινούς δείχτες του ρολογιού

μόνο ελάχιστα λεπτά έχουν περάσει

Κοιτάω και πάλι την οθόνη του τηλεφώνου,
το ανοίγω μήπως χάλασε να δω

Μια χαρά είναι

Κοιτάω ξανά έξω από τα τζάμια  

ακόμα σκοτάδι

Τι ώρα ξημερώνει τον Χειμώνα?

Γιατί αργεί τόσο?

Levina

Tα 10 αγαπημένα μου

Από τους αγαπημένους μου Λιακάδα και  Hengeo  παίρνω το κάλεσμα να  γράψω για δέκα πράγματα που αγαπώ και ομολογώ πως πολύ δύσκολα μπορώ να κλείσω σε δέκα ερωτήσεις όλα όσα μου αρέσουν....αλλά θα το προσπαθήσω 

  

   1.     Αγαπημένη στιγμή: καθισμένη στα πέτρινα σκαλιά, ξυπόλητη,

         με τον ήλιο να με λούζει, τα ζώα μου να ζητάνε επίμονα το χάδι μου

         και εγώ….να ονειρεύομαι τσακίζοντας ηλιόσπορους.
2. Αγαπημένο άρωμα:  Angel_ Thierry Mugler !!!
3. Αγαπημένο φαγητό: Μακαρόνια….σε όλες τις εκδοχές
4. Αγαπημένο γλυκό: Σοκολάτα… σοκολατάκι… σοκολατότουρτα… 

      σοκολατοπαγωτό… σοκολατοταρτάκι… σοκολατοφράουλα…

      σοκολ…  
  5. Αγαπημένο ποτό: Λευκό κρασί ή κόκκινο

  6. Αγαπημένο βιβλίο: Η Αναζήτηση _ Νίκος Θέμελης
  7. Αγαπημένο τραγούδι:  Imagine
  8. Αγαπημένη εκπομπή:  Δεν υπάρχει καμία…λυπάμαι !
  9. Αγαπημένη έξοδος:  Οτιδήποτε περιλαμβάνει καλή παρέα

      θεωρείται αγαπημένη έξοδος !
 10. Αγαπημένη διαδρομή: Ανεβαίνοντας την Οίτη…

           οποιαδήποτε εποχή του χρόνου!  

Θα μπορούσα να γράψω τουλάχιστον απο 5-6 περισσότερες απαντήσεις 
σε ορισμένες απο τις ερωτήσεις, όπως για βιβλία...τραγούδια...στιγμές...
αλλά μένω σε αυτά  τα  ελάχιστα . 
Όσο για το ποιός θα συνεχίσει σε αυτό το παιχνίδι ?
Θα ήθελα να πω... όποιος θέλει  !!!
Ωστόσο ονομαστικά θα καλέσω το  Μπισκοτάκι μου και  την Ομορφιά μου 
αν το θέλουν  να  μετέχουν σε αυτό και να διαλέξουν δέκα αγαπημένα τους
πράγματα να τα μοιραστούν μαζί μας.

Παγωμένος ο Δρόμος...

Ο Δρόμος μου 

είναι  ένα κρυσταλλο από πάγο

Βαθειά μέσα στα σκοτάδια

Όταν έρχονται τα βράδια

Και χάνεται η λογική

Προσπαθώ να τον ανέβω

Με πόδια γυμνά

Ξανά και ξανά την ίδια διαδρομή

Με τα χέρια, με τα πόδια, με τα γόνατα

να αρπάζομαι , να σέρνομαι

Και το παραμικρό το άφημα

να με γυρίζει πάλι στην αρχή

Κάτι αλμυρό κυλάει  στο προσωπό μου

μα πριν προλάβει να πέσει κάτω

Παγώνει επάνω στα μαγουλα μου

γυαλί να γίνεται και αυτό

Παγωμένα και τα γατζωμένα χέρια μου

στο κρύο άγριο κρύσταλλο

Σπασμένα τα νύχια μου να στάζουν

σκούρο αίμα αχνιστό

Όχι …αυτό να το δεις δεν μπορείς

Και ας κυλάει στον παγωμένο δρόμο μου

Ας αφήνει πίσω του βαθειές χαράδρες

Πορφύρα επάνω στο διάφανο λευκό

δεν το βλέπεις…το πατάς !

Περιφέρεις τα ματωμένα σου χνάρια

Γύρω μου,

μέσα στα άδεια δωμάτια

Στα σκαλιά της πόρτας

Στον δρόμο όταν φεύγεις τα χαράματα

και εγώ...

Θλίψη και πόνος μέσα στα μάτια μου

Απουσία

Κατεβάζω τα βλέφαρα

να μη τo δεις ούτε αυτό




Levina

Απόψε...

Aυτό που υπήρχε από χρόνια
Τα αθώα βλέμματα σε κάθε συνάντηση
Τυχαίες στιγμές …. στον διάδρομο… στο ασανσέρ….
Στην πλατεία….. στην παραλία τα Σαββατόβραδα…και
Όλη αυτή η ένταση γύρω…
σαν ένα κομμάτι μαλακό βούτυρο
Μπορούσες να το μυρίσεις σε κάθε ανάσα…. να το γευτείς
Μια επιθυμία  που με τύλιγε σαν αύρα
Ένας ηλεκτρισμός  που ήξερα πως αν άπλωνα το χέρι
Θα έβαζα φωτιά με την άκρη των δακτύλων μου
Πόσους μήνες κρατούσε αυτό…. δεν υπήρχε λογαριασμός
Ένα σύννεφο σκεπάζει το μυαλό και αυτό
Χωμένο στην βαθιά ζαλάδα….
Σαν παλιό χαλασμένο ρολόι να δουλεύει…
Να δείχνει την ώρα μα να μη  ξέρεις αν πάει
Μια ώρα μπροστά ή πέντε ώρες πίσω…
Φτωχή η σκέψη να συλλάβει τις επόμενες κινήσεις
Ήταν  η  παρουσία  και μόνο που πυροδοτούσε την έκρηξη
Που ξεχύνονταν  τρελά η αδρεναλίνη από τους πόρους της καρδιάς
Ήταν  που  την ένοιωσα να κυλά όταν βρεθήκαμε στον ίδιο χώρο
Στην ίδια παρέα…. στα ίδια στέκια ξανά…
Απόψε …. απόψε το πήρα απόφαση!
Δεν χάνω ούτε μια στιγμή τώρα πια…
θα κάνω την σωστή κίνηση
Aπόψε
Απόψε θα βρω το θάρρος...
Απόψε θα ρίξω  στην  γυάλινη κανάτα….καρδιές….αισθήματα…
Σκέψεις…. αγγίγματα….. βλέμματα… πάθος…. χαμόγελα…. κορμιά….
Δάκρυα…. ψιθυρίσματα …. τραγούδια….
Θα τα διατάξω να γίνουν γλυκό κόκκινο κρασί ….
Μέχρι το πρωί γουλιά γουλιά… θα πίνω  από αυτό ,
Και μόλις χαράξει η μέρα…
Μεθυσμένη θα πάω να ξαπλώσω …. να κοιμηθώ.

Levina

KΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ολόψυχα εύχομαι σε όλους
με το καλό να έρθει
ο Νέος Χρόνος
και να φέρει σε όλο τον κόσμο
Ειρήνη ... Λογική .... Ευαισθησία...
Πολλή χαρά και ....λιγότερο πόνο